ตอนที่ 403 ดวงตาในความมืดมิด
* นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Novel Kingdom (หจก.โนเวล คิงด้อม) *
**ไม่อนุญาตให้ดัดแปลง แก้ไขหรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนทาง หจก. จะดำเนินคดีให้ถึงที่สุด**
หลงเฉินสูดลมหายใจเข้าลึกครั้งหนึ่ง แล้วเดินเข้าไปหาเกล็ดย้อนของมังกรที่อยู่ตรงหน้า แล้วยื่นมือออกไปช้าๆเพื่อจับมัน
หลงเฉินไม่สามารถทนต่อความเย้ายวนของมันได้เลย ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็จะขอลองดู
นอกจากนี้ เหตุผลสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้หลงเฉินตัดสินใจ ‘พยายาม’ ทำให้เกล็ดย้อนของมังกรที่สูงส่งและน่าหวาดกลัวนี้ ยอมจำนนต่อตัวเขา ก็คือ เขาเชื่อมั่นในสิ่งที่ยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนผู้นั้นมอบให้เขามา เขาเชื่อว่ายอดฝีมือผู้นั้นไม่ได้คิดร้าย หรือพยายามทำร้ายเขา
ที่น่าเสียดายคือเวลานั้นมีจำกัดยิ่งนัก ดูเหมือนว่ายอดฝีมือผู้นั้นจะรู้ความลับของวิชาเคล็ดกายานวดารา แต่เขากลับไม่ได้เอ่ยออกมาและเวลาที่กระชั้นชิดก็ไม่เพียงพอที่จะให้หลงเฉินเอ่ยถาม
ในบทสนทนาของคนผู้นั้น หลงเฉินรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวที่มีต่อวิชาเคล็ดกายานวดารา และนั่นยิ่งทำให้เขายิ่งสงสัยเกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของมันมากยิ่งขึ้น
ทว่าหากจะกล่าวถึงในตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว ที่ยอดฝีมือผู้นั้นได้มอบเกล็ดย้อนมังกรนี้ไว้ให้ ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า คนผู้นั้นเชื่อมั่นในตัวหลงเฉิน เชื่อมั่นในพลังฝีมือ ความสามารถ และตัวตนของเขา ยอดฝีมือที่เก่งกาจถึงเพียงนั้น แสดงให้เห็นถึงความเชื่อมั่นในตัวเขาเช่นนั้น ก็เป็นไปได้ว่าหลงเฉินมีโอกาสที่จะประสบความสำเร็จในครั้งนี้
“ฟึบ”
ทันทีที่มือของหลงเฉินยื่นเขาไปแตะถูกเกล็ดย้อนของมังกรที่ลอยอยู่กลางอากาศนั้น เกล็ดมังกรสีเขียวนั้นก็เปล่งแสงสว่างเจิดจ้าขึ้น พร้อมกันนั้นอากาศโดยรอบก็ปั่นป่วนรุนแรง ราวกับพลังแห่งความโกรธถูกกระตุ้นให้ปะทุออกมา ราวกับว่ามันถูกยั่วยุให้โกรธและกำลังขุ่นเคืองอย่างหนัก จึงปลดปล่อยพลังแรงกดดันอันน่าหวาดกลัวออกมา
“ตูม”
เสียงระเบิดดังขึ้น ทำให้หลงเฉินต้องรีบเบิกกายาศึกกักวายุขึ้นมา พร้อมกับเรียกวงแหวนแห่งเทพออกมาสนับสนุน แต่ทว่าก็ยังไม่สามารถต้านทานแรงกดดันที่รุนแรงน่าหวาดหวั่นนั้นได้ แขนของเขาถูกพลังนั้นทำร้ายจนบาดแผลที่มีอยู่ก่อนหน้าฉีกขาด กลายเป็นบาดแผลลึกขนาดใหญ่ที่น่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
ในเวลาเดียวกันนั้น พลังกดดันทางจิตวิญญาณที่น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างยิ่งก็ถูกแผ่ออกมาพร้อมกันด้วย แรงกดดันมหาศาลนั้นปกคลุมไปทั่วทั้งฟ้าดิน บีบอัดทุกสรรพสิ่ง ราวกับทั้งท้องนภากำลังระเบิดความโกรธเคืองออกมากดดันทุกชีวิตบนพื้นโลก พลังนั้นรุนแรงมหาศาลราวกับว่าสามารถกดดันได้ไม่เว้นแม้เเต่เทพเซียน
ในเวลานั้น หลงเฉินรู้สึกว่าจิตวิญญาณของเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ หลงเฉินอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงชิ! ออกมา ความเจ็บปวดบนร่างกายเขายังพอทนได้ แต่ความเจ็บปวดที่ร้าวลึกถึงจิตวิญญาณ นั้นแทบจะทำให้เขาคลุ้มคั่งได้เลยทีเดียว
ไม่เพียงแค่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น แต่พลังมหาศาลที่เข้ามาข่มจิตวิญญาณของเขาไว้ ก็ทำให้เขารู้สึกพ่ายแพ้อย่างราบคาบแม้จะยังไม่ได้เปิดศึกต่อสู้ รู้สึกอยากยอมจำนนตั้งแต่สัมผัสถึงพลังเช่นนี้ ไม่ว่ายอดฝีมือผู้แข็งแกร่งในระดับใดก็คงไม่สามารถต้านทานได้
ตามตำนานกล่าวว่า มังกรคือสิ่งมีชีวิตระดับสูงที่สุด สูงกว่าเทพเซียนเสียด้วยซ้ำ มันเกิดมาพร้อมกับความสูงส่ง สง่างามและทรงพลัง ทำให้ผู้คนไม่สามารถที่จะมีใจคิดต่อต้านได้ ต้องยอมจำนนในทันที นี่เองคือความ 'ยิ่งใหญ่' ของมังกร
ต่อหน้ามังกรที่สูงส่งนั้น ผู้คนต่างยินยอมอยู่ภายใต้ฝ่าเท้าของมัน หากมีใครกล้าแข็งข้อคิดต่อต้าน ก็จะถูกมังกรลบให้หายไปจากโลกอย่างไม่ปราณี
ในบันทึกตามตำนานกล่าวว่า ตอนที่มังกรถือกำเนิดขึ้นมา ในเริ่มแรกร่างกายจะมีสีเขียว ดังนั้น ‘มังกรเขียว’ คือมังกรที่อ่อนแอที่สุดในหมู่มังกร
และเมื่อเติบโตขึ้น จนมีพลังถึงจุดๆหนึ่งแล้ว เกล็ดบนร่างกายของมันจะเปลี่ยนสี เกล็ดที่เคยเป็นสีเขียวก็จะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีขาว ที่โดยทั่วไปมักจะถูกเรียกว่า ‘มังกรเทา’ มีพลังสูงส่งมหาศาลเกินบรรยาย นอกจากนี้แล้ว ว่ากันว่าเหนือกว่ามังกรเทา ยังมีมังกรระดับสูงที่แข็งแกร่งกว่าอยู่อีกด้วย แต่นั่นก็เป็นแค่เพียงเรื่องเล่าในตำนาน ที่เล่าต่อๆกันมา ไม่มีผู้ใดที่เชื่อถือเรื่องนี้อย่างจริงจัง
ตำนานยังกล่าวอีกด้วยว่า เมื่อมังกรเกิดการเลื่อนระดับแล้ว เกล็ดทั้งตัวของมันก็จะเปลี่ยนสี แต่มีเพียงแค่เกล็ดย้อนเท่านั้นไม่เปลี่ยน แต่มันจะหลุดลอกออกไปเเทน หลังจากนั้นมังกรก็จะสร้างเกล็ดย้อนใหม่ขึ้นมา
หากตำนานเป็นจริงแล้วล่ะก็ เกล็ดย้อนตรงหน้าของหลงเฉินก็น่าจะเป็นเกล็ดที่ผลัดออกมาครั้งแรกของมังกร หากจะกล่าวให้ถูกก็คือ เกล็ดมังกรสีเขียวชิ้นนี้คือเกล็ดย้อนที่อ่อนเเอที่สุดในบรรดาเกล็ดย้อนของมังกร
ทว่าเพียงแค่เกล็ดย้อนที่อ่อนแอที่สุด เพียงชิ้นเดียวตรงหน้าหลงเฉิน ก็สามารถทำให้ร่างกายของเขาเกิดบาดแผลฉีกขาดได้ที่น่าหวาดกลัวได้ อีกทั้งจิตวิญญาณก็เกือบจะแตกเป็นเสี่ยงๆไป
เดิมทีหลงเฉินตั้งใจจะพยายามทำให้เกล็ดย้อนของมังกรนี้ยอมจำนนต่อตัวเขา ทว่าในตอนนี้เขากลับถูกมันทำให้ยอมจำนนอย่างราบคาบเเทน นี่ถือเป็นเรื่องที่น่าอับอายของหลงเฉินแล้ว
“ยอมจำนนซะดีๆ!”
ฝ่ามือทั้งสองของหลงเฉินจับไปที่เกล็ดมังกรแน่น ไหลเวียนพลังแห่งจิตวิญญาณขึ้นมาทั้งหมด ในเวลาเดียวกันความแน่วแน่อันแรงกล้าของเขาก็ระเบิดออกมา และถูกส่งต่อไปให้กับเกล็ดมังกรในมือของเขา
“ตูม”
ความแน่วแน่ของหลงเฉินทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนไปทั่วท้องฟ้า แม้ว่าจิตวิญญาณแห่งความแน่วแน่จะไม่มีรูปร่าง แต่พลังกดดันที่น่าหวาดกลัวนั้นก็ ถึงกับทำให้ฟ้าเปลี่ยนสีไปได้
เยว่เสี่ยวเฉียนที่ยืนอยู่ไกลออกไป หน้าถอดสี จนบัดนี้กลายเป็นซีดขาวราวกับกระดาษ ดวงตาคู่งามเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หลงเฉินกำลังต่อต้านความยิ่งใหญ่ของมังกรด้วยความแน่วแน่อันแรงกล้า นั่นเองที่ทำให้นางได้รู้จักความหวาดกลัวที่ไม่สามารถหาสิ่งใดมาเปรียบได้
นั่นเป็นแรงกดดันที่ไร้รูปร่างอย่างหนึ่ง ซึ่งมาจากจิตวิญญาณ นางคิดไม่ถึงว่าพลังความแน่วแน่นของหลงเฉินนั้นจะแข็งแกร่งเช่นนี้ ถึงกลับสามารถต้านทานความยิ่งใหญ่ของมังกรได้เลย
ความแน่วแน่ไม่ได้เกิดขึ้นจาการฝึกยุทธ์ใดๆ มันเป็นสิ่งที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิด อีกส่วนหนึ่งเกิดจากอารมณ์ความรู้สึก ดูเหมือนว่าต่อหน้าความแน่วแน่ของหลงเฉินในตอนนี้แล้ว ความแน่วแน่ของคนอื่นๆคงจะถูกทำลายได้อย่างง่ายดาย
แม้ว่าเยว่เสี่ยวเชี่ยนจะอยู่ห่างออกไปมาก และพลังความยิ่งใหญ่ของมังกรนั้นไม่ได้มีเป้าหมายมุ่งตรงมาที่นาง แต่กระนั้นนางก็ยังได้รับผลกระทบจากแรงกดดันนั้นอย่างหนัก เวลานี้จิตวิญญาณของนางได้รับความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ขณะที่หลงเฉินกำลังเผชิญหน้ากับความยิ่งใหญ่ของมังกรโดยตรง ไม่ต้องบอกก็ทราบว่าแรงกดดันจะต้องรุนแรงกว่าที่นางได้รับหลายเท่าอย่างแน่นอน
แม้ว่าแขนทั้งสองข้างของหลงเฉินจะมีโลหิตไหลออกมาจำนวนมาก แต่มือของเขาก็ยังคงจับเกล็ดย้อนมังกรเอาไว้แน่น โลหิตสดไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ ในเวลานี้หลงเฉินหลับตาแน่น ปลดปล่อยพลังแห่งจิตวิญญาณไหลเวียนไปถึงขั้นสุด
“ปัง”
ทันใดนั้นเองกลางอากาศก็เกิดการระเบิดออก หลงเฉินกระอักโลหิตออกมา ร่างกายของเขาถูกแรงระเบิดซัดกระเด็นออกไปไกล
“หลงเฉิน” เยว่เสี่ยวเฉียนส่งเสียงร้องอกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ทว่าหลงเฉินกลับหัวเราะร่า ด้วยความดีใจ
“หลงเฉิน เจ้า.....”
เยว่เสี่ยวเฉียนวิ่งมาหยุดข้างกายของเขา มองเห็นหลงเฉินที่หัวเราะเหมือนคนขาดสติ ในดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความงงงวย นี่คงไม่ใช่เพราะจิตวิญญาณของเขาถูกทำลายจนเสียสติไปแล้วหรอกนะ
“ข้าไม่เป็นไร” หลงเฉินตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม แต่ใบหน้าของเขาก็ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“สำเร็จแล้วหรือ ?” เยว่เสี่ยวเฉียนประหลาดใจ
หลงเฉินส่ายหน้า
เยว่เสี่ยวเฉียนรู้สึกเห็นใจหลงเฉินขึ้นมาในทันที เมื่อนางมือเห็นมือที่มีเลือดหยดออกมาของเขา “พลาดแล้วก็เป็นเรื่องปกติ ยังดีที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ วางมือเถอะ นี่อาจจะไม่มีหนทางที่จะทำสำเร็จเลยก็ได้นะ เกล็ดย้อนของมังกรที่ทรงพลังเช่นนั้น พลังอันน่ากลัวที่สามารถฆ่าได้ง่ายเหมือนกระพริบตา
ตราบใดที่มันยังปลดปล่อยความยิ่งใหญ่ของมังกรออกมา ทุกสิ่งมีชีวิตก็ต้องยอมจำนน ยอมแพ้เถอะหลงเฉิน สิ่งที่เจ้าทำอยู่มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”
โลกแห่งการฝึกยุทธ์ ทุกโอกาสทุกวาสนาที่พบเจอล้วนต้องต่อสู้อย่างหนัก แต่ก็มีบางโอกาสที่รู้ว่าแม้พบเจอแล้วต่อให้กัดฟันสู้เพียงใดก็ไม่สามารถไขว่คว้าเอามาได้ เช่นนั้นหากยังดึงดันที่จะสู้ต่อไป นั่นก็คือพวกโง่เง่าแล้ว
“แม้ว่าไม่สำเร็จ แต่ว่าข้าก็ไม่ได้พ่ายแพ้ ในทางกลับกันข้าใกล้จะประสบความสำเร็จแล้วต่างหาก” หลงเฉินยิ้มแล้วกล่าว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจ เขาค่อยๆลุกขึ้นมา เดินตรงเข้าไปหาเกล็ดมังกรอีกครั้ง
“ข้าคิดว่า เหมือนว่าจะถูกชักนำให้เลือกวิธีที่ผิด จริงๆแล้วมันง่ายกว่าที่ข้าคิด” เอ่ยจบ หลงเฉินก็เอามือใหญ่นั้นจับเกล็ดย้อนของมังกรขึ้นมาอีกครั้ง
บนใบหน้าของเยว่เสี่ยวเฉียนปรากฎความตกตะลึง เพราะในครั้งนี้หลงเฉินไม่ได้ใช้สิ่งใดมาป้องกันตัวเขา นางไม่รู้สึกถึงพลังใดใดที่ปะทุออกมาจากตัวเขา พลังที่เขาเคยใช้ในการต้านทานแรงกดดันมหาศาลตั้งแต่มาถึงยังหุบเหวปีศาจแห่งนี้ ก็ไม่ได้ถูกเรียกออกมาเลยด้วยซ้ำ หากถูกพลังกดดันของเกล็ดมังกรนั้นปะทะเข้าใส่แล้วล่ะก็ เขาอาจจะตายได้ในทันที
เยว่เสี่ยวเฉียนอยากจะไปหยุดเขา แต่ก็สายไปเสียแล้ว มือของหลงเฉินได้คว้าจับเข้าไปที่เกล็ดมังกรนั้นแล้ว แต่ที่ทำให้นางงงงวยปนตื่นตะลึงก็คือ เกล็ดมังกรนั้นแค่แผ่รังสีของม่านแสงออกมา แต่ไม่มีพลังกดดันใดใดปะทุออกมาเหมือนในตอนแรกแล้วอีก
หลงเฉินหลับตาลง ค่อยๆลูบเกล็ดย้อนของมังกรนั้น โลกทั้งใบราวกับว่าหยุดชะงักลงไปในทันที จนเยว่เสี่ยวเฉียนรู้สึกเหมือนกับจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจของตัวเอง และนางยังสามารถรับรู้ได้ถึงทุกๆลมหายใจที่เกิดขึ้นด้วย
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าราวกับผ่านพ้นไปเป็นปี ทุกสรรพสิ่งยังคงหยุดนิ่ง เยว่เสี่ยวเฉียนกลัวว่าเกล็ดมังกรนั้นจะปลดปล่อยพลังกดดันออกมาอีกครั้ง ถ้าเป็นเช่นนั้นอาจจะทำให้หลงเฉินแตกสลายกลายเป็นผุยผงในพริบตาได้เลย
หนึ่งชั่วยามผ่านไป แต่กลับทำให้รู้สึกเหมือนผ่านไปเป็นหมื่นปี หลงเฉินยังคงไม่ขยับ แสงสว่างจากเกล็ดมังกรนั้นยังคงแผ่ออกมา และม่านแสงนั้นก็ค่อยๆสว่างขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ทั่วหุบเหวเต็มไปด้วยความสว่างจ้า แสงนั้นทำให้คนมองตาพร่า แทบมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แม้จะเป็นช่วงที่เกิดแสงสว่างเจิดจ้าถึงขีนสุดแล้ว แต่พลังมังกรที่น่าหวาดกลัวก็กลับไม่ได้ปรากฎออกมา ม่านแสงค่อยๆหรี่ลง เลือนลางและหายไป
หลังจากม่านแสงได้หายไปแล้ว เยว่เสี่ยวเฉียนใช้เวลาอยู่นานจึงจะสามารถฟื้นฟูการมองเห็นได้ นางมองไปยังจุดที่หลงเฉินยืนอยู่นั้น ก็เห็นท่าทางนิ่งสงบของหลงเฉิน แต่ที่ทำให้นางตกใจไปมากกว่านั้นคือ แผ่นเกล็ดย้อนมังกรนั้นได้หายไปแล้ว
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
หลงเฉินหัวเราะร่าอีกครั้ง เสียงนั้นดังกึกก้องไปทั่ว เสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดี
“หลงเฉิน เจ้า.....สำเร็จแล้วรึ ?” เยว่เสี่ยวเฉียนเอ่ยถาม นางแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง
“อือ”
หลงเฉินพยักหน้า ดวงตาของเขาเปล่งประกายความดีใจออกมาอย่างชัดเจน เขายื่นมือออกมา เกล็ดย้อนของมังกรปรากฎอยู่บนมือของเขา
“เจ้าทำได้อย่างไรกัน ?” เยว่เสี่ยวเฉียนถาม นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในตอนนี้เกล็ดมังกรนั้นจะยอมจำนนต่อเขาแล้วจริงๆ
“จริงๆแล้วการพยายามจะทำให้เกล็ดย้อนของมังกรยอมจำนน คือวิธีที่ผิด” หลงเฉินกล่าวแล้วถอนหายใจออกมา อีกเพียงนิดเดียวเขาก็แทบจะถูกยอดฝีมือผู้นั้นทำให้เข้าใจผิดแล้ว
เขาเชื่อว่ายอดฝีมือผู้นั้น ไม่ได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับมังกรมากนัก คนผู้นั้นอาจจะเคยได้ยินว่า มีผู้ที่ทำให้เกล็ดของมังกร ‘ยอมจำนน’ แต่ที่เขาไม่รู้ก็คือเกล็ดย้อนของมังกรตามเรื่องราวที่เขาได้ยินมาพวกนั้นแตกต่างจากเกล็ดย้อนชิ้นนี้ ไม่มีทางเลยที่เกล็ดมังกรนี้จะยอมจำนน
หากมียอดฝีมือ ที่ต้องการจะฝึกยุทธ์ให้แข็งแกร่ง ใช้ ‘ไม้แข็ง’ ไปกำหลาบมัน มันก็จะระเบิดพลังออกมาในทันที แม้ว่าจะเป็นเพียงเกล็ดย้อนที่ถูกมังกรผลัดทิ้ง แต่มันก็ไม่ยอมให้ผู้ใดมา ‘เข้ามาลูบคม’ มันอย่างเด็ดขาด
เกล็ดของมังกรที่ยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนได้ยินมาเหล่านั้น จริงๆแล้วเป็นมังกรเลือดผสม ไม่ใช่มังกรสายเลือดบริสุทธิ์
มังกรสายเลือดบริสุทธิ์จะเต็มไปด้วยเกิยรติภูมิ มันไม่มีวันยอมสิโรราบโดยการใช้กำลัง เมื่อหลงเฉินเข้าใจในความจริงถึงสิ่งนี้จึงต้องเปลี่ยนวิธี
ความแน่วแน่ในตอนแรกที่ถูกชนออกไป หลงเฉินได้ค้นพบว่าความแน่วแน่ของเขาและความยิ่งใหญ่ของเกล็ดมังกรนั้นมีบางอย่างที่เหมือนกัน นั่นคือไม่ยอมแพ้ต่อพลังใดใดทั้งสิ้น
ทั้งความแน่วแน่ของเขาและความยิ่งใหญ่ของมัน ไม่มีฝ่ายใดยอมจำนนให้อีกฝ่าย แต่เนื่องจากทั้งสองมีความคล้ายกันอยู่มาก จึงดูราวกับว่ามีการสื่อสารระหว่างกันเกิดขึ้นมาด้วย หลงเฉินรู้สึกได้ถึงเรื่องนี้
ดังนั้นหลงเฉินจึงยอมแพ้ที่จะใช้พลังเข้าบังคับควบคุม เขาเปลี่ยนเป็นการใช้ความแน่วแน่ของเขาสื่อสารและเชื่อมต่อกับมันแทน วิธีที่นุ่มนวลลงไปอย่างมากนี้ดูเหมือนว่าจะได้ผล เกล็ดย้อนของมังกรไม่ได้ปฎิเสธเขาอีกต่อไปแล้ว
จากการสื่อสารของจิตวิญญาณของหลงเฉิน ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้น เกล็ดมังกรนั้นก็อยู่ในความควบคุมของเขาแล้ว มันยังยินยอมที่จะหลอมรวมเข้ากับร่างกายของเขาอีกด้วย
เกล็ดย้อนของมังกรแทบจะไม่นับว่าเป็นอาวุธโดยทั่วไป ด้วยเกียรติของมังกร มันจะไม่ยอมเข้าไปในแหวนมิติ แต่มันเลือกที่จะหลอมรวมเป็นหนึ่งกับคนที่มีความแน่วแน่ในระดับเดียวกันมันแทน
เมื่อใดที่หลงเฉินต้องการมัน มันก็จะออกมาจากร่างกายของเขาและเคลื่อนไหวตามที่เขาต้องการ ตอนนี้เกล็ดย้อนของมังกรจึงเหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขาไปแล้ว
ทว่าหลงเฉินนั้นไม่ทราบเลยว่า ในตอนที่เขาเก็บเกล็ดมังกรสำเร็จ ท่ามกลางความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขต ก็ปรากฎดวงตาขนาดใหญ่ค่อยๆลืมขึ้นมาอย่างช้าๆ แม้ว่าจะเป็นดวงตาเพียงข้างเดียว แต่ก็มีขนาดใหญ่กว่าดวงดารา และทันทีที่ดวงตานั้นเปิดออกในความว่างเปล่า ดาราจำนวนนับไม่ถ้วนก็เริ่มสั่นไหวไม่หยุด
ดวงตาขนาดมหึมาแพ่งมองไปในทิศทางหนึ่งของความว่างเปล่า ห่างออกไปไกลแสนไกล มีกลุ่มของเม็ดฝุ่นเล็กๆกระจายตัวอยู่ บนพื้นผิวของเม็ดฝุ่นนั้น ในจุดที่ดวงตาขนาดใหญ่นั้นกำลังจ้องมองคือจุดที่หลงเฉินยืนอยู่และกำลังชื่นชมเกล็ดย้อนของมังกรในมือด้วยใบหน้าที่มีความสุข
ดวงตาข้างนั้นเปิดขึ้นมาอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง แล้วค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ ดวงดาราทั้งหมดก็กลับสู่ความสงบอีกครั้ง ราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้นมาก่อน
“หลงเฉิน เจ้าฉลาดจริงๆ” ใบหน้าของเยว่เสี่ยวเฉียนเต็มไปด้วยความชื่นชม ความฉลาดของหลงเฉินนั้นทำให้ผู้คนต่างนับถือ
ความกล้าหาญที่ยิ่งใหญ่ราวกับนภา หากเป็นนางแล้วล่ะก็ ก็คงเลือกที่จะเชื่อยอดฝีมือผู้นั้นพยายามต่อสู้เพื่อกำราบเกล็ดมังกรนั้นให้ได้ หรือไม่ก็คงเลือกที่จะยอมแพ้แล้วหนีไป ไม่มีทางที่นางจะเลือกทำเช่นเดียวกับหลงเฉินแน่ เขาทั้งไม่ยอมแพ้และยังละทิ้งคำแนะนำของยอดฝีมือผู้นั้นอีกด้วย
หลงเฉินเก็บเกล็ดย้อนของมังกรนั้นด้วยความพึงพอใจ แล้วหันกลับไปมองเยว่เสี่ยวเฉียน ทันใดนั้นปฏิกิริยาทุกอย่างของหลงเฉินก็หยุดชะงักไป
.
.
.
* นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Novel Kingdom (หจก.โนเวล คิงด้อม) *
**ไม่อนุญาตให้ดัดแปลง แก้ไขหรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนทาง หจก. จะดำเนินคดีให้ถึงที่สุด**
