ตอนที่แล้วตอนที่ 401 มอบของบางอย่าง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 403 ดวงตาในความมืดมิด

ตอนที่ 402 เกล็ดย้อนของมังกร


* นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Novel Kingdom (หจก.โนเวล คิงด้อม) *

**ไม่อนุญาตให้ดัดแปลง แก้ไขหรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนทาง หจก. จะดำเนินคดีให้ถึงที่สุด**

“ในตอนนั้นข้าต่อสู้อย่างบ้าคลั่งในการสู้รบที่นองเลือด ข้าไม่รู้ว่าในตอนนั้นได้ฆ่าปีศาจสองปีกไปเป็นจำนวนเท่าใด แต่เมื่อการต่อสู้จบลงตอนที่ข้ากำลังจะตาย ข้าสังเกตุเห็นสิ่งหนึ่ง”

  

ยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนนำทางทั้งสองคนมุ่งตรงหน้าตรงไปยังสถานที่แห่งหนึ่งไม่ไกลเท่าไรนัก ได้มีภูเขาโครงกระดูกที่ใหญ่ยิ่งกว่าภูเขาโครงกระดูกที่พวกเขาเห็นก่อนหน้านี้เสียอีก

เมื่อเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนหัวลุกขึ้นมาด้วยความสยดสยอง ดูจากขนาดแล้วน่าจะมีโครงกระดูกกองรวมกันอยู่ไม่ต่ำกว่าพัน แต่เมื่อเห็นยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนผู้นั้นยังคงเดินหน้าต่อไป พวกเขาก็ทำได้เพียงแค่เดินตามไปพร้อมกับความรู้สึกขนลุกขนพอง

  

“ปีศาจสองปีกเหล่านี้ข้าไม่ได้เป็นฆ่าพวกมัน”

  

คำพูดของยอดฝีมือแห่งเผ่านักรบคนเถื่อนทำให้หลงเฉินและเยว่เสี่ยวเฉียนอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ หากไม่ใช่เขาฆ่าแล้วเป็นใครกัน?

“ตูม”

 

ขณะที่พวกเขากำลังเดินเข้าไปใกล้นั้น ภูเขาโครงกระดูกทั้งลูกก็ระเบิดแตกออกมา  ซากกระดูกปีศาจสองปีกจำนวนนับไม่ถ้วนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นเพื่อให้มาฆ่าพวกเขา

ยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนยื่นมือขึ้น ดาบยาวสีแดงโลหิตในมือของเขาพุ่งทะยานไปกว่าพันจั้ง ราวกับดาบจากเทพลอยออกไปตัดกลางอากาศ

  

“ปังปังปัง......”

  

กลุ่มโครงกระดูกของปีศาจสองปีกที่ลุกขึ้นมา ถูกดาบเล่มนั้นตัดเข้าไปกลายเป็นเศษกระดูกป่นกลางอากาศทันที พลังของดาบเล่มนั้นมันเหนือกว่าจิตนการของหลงเฉินไปไกลนัก

หลงเฉินและเยว่เสี่ยวเฉียนมองดูการต่อสู้นั้นด้วยสีหน้าตกตะลึง โดยเฉพาะเยว่เสี่ยวเฉียนที่เกิดอาการหวาดกลัวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ในเวลาเดียวกันก็อดไม่ได้ที่จะแอบดีใจ หากในตอนนั้นยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนโจมตีพวกเขาแบบนั้น พวกเขาก็คงจะกลายเป็นผุยผงแบบนั้นเช่นกัน

  

“ติ๊งติ๊งติ๊ง....”

ผนึกปีศาจจำนวนนับไม่ถ้วนตกลงมาสู่พื้นดิน เยว่เสี่ยวเฉียนและหลงเฉินรีบวิ่งเข้าไปเก็บ ยอดฝีมือชนเผ่าป่าเถื่อนเห็นการกระทำของทั้งสองก็พูดว่า

“เร็วเข้า เวลาของข้ามีไม่มากแล้ว”

หลงเฉินรีบลากเยว่เสี่ยวเฉียนตามเขาไป เพราะของพวกนี้มันหนีไปไม่ได้อยู่แล้ว ค่อยกลับมาเก็บทีหลังก็ได้

  

ทั้งสองเดินตามหลังยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนไป  ในตอนนี้ยอดฝีมือชนเผ่าคนเถื่อนได้ฟื้นคืนจิตใจและสติปัญญาไม่โจมตีเหมือนก่อนหน้านี้  หากเขาใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีดาบยาวคงพุ่งแทงจนเกิดเป็นผงกระดูกลอยเต็มท้องฟ้าจนเขาก็ไม่สามารถต้านทานได้

  

หลงเฉินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ถ้าหากเขาสามารถพายอดฝีมือคนนี้ออกไปได้ล่ะก็ เพียงเขาแค่คนเดียวก็สามารถที่จะกวาดล้างหมู่ตึกที่หนึ่งได้เลย

“ตูม”

  

ดาบสีแดงโลหิตถูกปล่อยออกไปอีกครั้ง เหล่าโครงกระดูกปีศาจสองปีกระเบิดแตกสลายเป็นผุยผงอีกครั้ง

  

“น่าจะเป็นที่นี่แหละ ทว่าตอนนี้ข้าได้ตายไปแล้วไม่สามารถที่จะสัมผัสถึงมันได้ พวกเจ้าลองดูว่าสัมผัสได้ถึงความผันผวนแปลกประหลาดหรือไม่ เร็วเข้า!” ยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนเร่งพวกเขา เนื่องจากเวลาของเขาเหลือไม่มากแล้วจริงๆ

  

“ความผันผวน ? ข้าว่ามันอยู่ตรงนี้นะ”

  

หลงเฉินสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เเปลกประหลาด พร้อมกับเดินไปยังสถานที่นั้น ในบริเวณเกือบร้อยจั้งเกิดความผันผวนที่แปลกประหลาดปกคลุมไปทั่ว

 

“ตูม”

  

ดาบของยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนพุ่งไปยังที่ที่หลงเฉินบอก แรงปะทะทำให้ก้อนหินลอยทั่วท้องฟ้า ในเวลาเดียวกันก็มีสิ่งของเท่าฝ่ามือลอยออกมา

  

สิ่งนั้นมีประกายวิบวับ รอบตัวถูกรายล้อมไปด้วยแสงสีเขียว มันคือเกล็ดที่ลอยมาตรงหน้าของเขา  ยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนดูจะพอใจเมื่อรู้ว่ามันยังอยู่ที่นี่

  

“แม้จะมองไม่เห็นมัน แต่ว่าเจ้าก็สามารถรับรู้ได้ถึงสภาวะพลังของมัน ไม่เลว” ยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนพูดด้วยความยินดี

  

“ผู้อาวุโส นี่คือ.......” หลงเฉินเห็นเกล็ดที่ลอยอยู่กลางอากาศ ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง เพราะเขาสัมผัสได้ถึงสภาวะพลัง และพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่ราวกับเจตจำนงแห่งสวรรค์

 

เกล็ดนั้นลอยอยู่กึ่งกลางของกลางอากาศ ช่างเป็นเกล็ดที่ให้ความรู้สึกเหมือนจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เสียจริงๆ เมื่อเห็นมันก็ต้องยอมก้มหัวให้อย่างไม่มีทางต่อต้านได้

  

เยว่เสี่ยวเฉียนที่อยู่ข้างกายของหลงเฉินใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน จับมือหลงเฉินไว้แน่นหลงเฉิน รู้สึกได้ถึงความเย็นจากมือของนางและตัวที่สั่นคลอนเล็กน้อย

 

“นั่นคือ เกล็ดย้อนของมังกรเขียว”

หลังจากที่ยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนได้บอกชื่อเสียงเรียงนามของมันออกมา ทั้งสองก็ตกตะลึงสุดขีด แม้ว่าเยว่เสี่ยวเฉียนจะมีความรู้มากมายแต่ว่ามังกรนั้นเป็นเพียงสัตว์ที่มีแค่ในตำนานเท่านั้น

  

พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีมาตั้งแต่ก่อนยุคอมตะเสียอีก อายุของมันเก่าเเก่จนไม่สามารถที่จะนับได้ ตามความเข้าใจของผู้ฝึกยุทธ์ในยุคนี้มังกรเป็นสัตว์มายาที่มีแค่ในตำนาน

ในตำนานนั้น มังกรคือจักรพรรดิแห่งหมื่นสรรพสัตว์ที่หลงเหลืออยู่ของความศักดิ์สิทธิ์  แม้แต่ในยุคอมตะ พวกมันก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในระดับสูงไม่มีใครกล้าที่จะไม่เคารพพวกมัน

เกล็ดเล็กๆตรงหน้าของเขานั้น ช่างน่ากลัวเหลือเกินจนทั้งสองอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจขึ้นมา ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าทำเกล็ดนี้ถึงได้น่ากลัว

เกล็ดบนร่างกายทั้งหมดของมังกรจะเติบโตไปพร้อมกับมันตั้งแต่เกิดไม่มีหยุด มีข้อยกเว้นอยู่เกล็ดหนึ่งที่เป็นเกล็ดย้อนกลับในทิศตรงข้ามกับเกล็ดอื่น มันจะอยู่เเถวใต้ลำคอเป็นจุดที่หัวใจของมังกรจะสูบฉีดเลือดไหลผ่านไปจุดนั้นเสมอ และยังเป็นจุดอ่อนของมังกรอีกด้วย

เกล็ดชิ้นนี้เป็นสิ่งหวงห้ามที่ใครก็ไม่สามารถสัมผัสได้ ถ้าใครมาแตะต้องมันก็จะอาละวาดทันที หากอาละวาดแล้วก็คงไม่พ้นที่จะได้เห็นศพมากมายนอนตายอยู่เกลื่อนกลาดเต็มไปหมด

ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ตำนานเล่าขานกันต่อๆมา หลงเฉินเองก็ไม่คิดว่าจะสามารถเห็นมังกรเกล็ดเขียวนี้กับตาตนเอง และยิ่งไม่ต้องพูดถึงเกล็ดย้อนกลับเลย

ตำนานเล่าว่าเกล็ดย้อนของมันนั้นเชื่อมต่อกับหัวใจและเลือดของมังกรยักษ์เพื่อบำรุงรักษาระยะยาว และมีพลังประหลาดอยู่

“ปีศาจสองปีกทั้งหมดนี้ ถูกมังกรเกล็ดนี้แหละฆ่า” ยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนกล่าว

ทำให้หลงเฉินที่กำลังตกตะลึงอยู่นั้นอ้าปากค้างเข้าไปอีก

  

“แม้ว่านี่จะเป็นแค่เศษเสี้ยวของมังกรเขียว แต่ด้านบนนั้นก็มีสภาวะพลังที่น่าหวาดกลัวของมังกรแฝงอยู่อย่างหมาศาล  ระหว่างการต่อสู้กับปีศาจสองปีกพวกนี้ พวกมันไม่ได้ระวัง จึงไปกระตุ้นให้เกล็ดย้อนของมังกรที่ฝังอยู่ที่นี่ปลดปล่อยพลังกดดันที่น่าหวาดกลัวของมังกรผู้ยิ่งใหญ่ออกมา ทำให้พวกมันทั้งหมดถูกทำลายไปในทันที”

  

“ท่าน.....ยกมันให้ข้างั้นหรือ ?” หลงเฉินตื่นเต้นดีใจ นั่นเป็นสัตว์เทพในตำนานเชียวนะ แถมมันยังเป็นถึงเกล็ดย้อนอีกด้วย

“ไม่ใช่ข้าให้เจ้า เพราะมันไม่ได้เป็นของข้าตั้งแต่แรก เพียงแต่ก่อนที่ข้าจะตาย เห็นมันทำลายพวกปีศาจสองปีกพวกนี้  หากอยากจะได้มัน ก็ต้องพึ่งตัวเจ้าเองว่าจะสามารถทำให้มันยอมจำนนต่อเจ้าได้หรือไม่ สุดท้ายมันจะเป็นของเจ้าหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าเอง

  

แต่ว่ามีเรื่องที่ข้าต้องเตือนเจ้าไว้ก่อน หากอยากให้มันยอมจำนนแก่เจ้า ถ้าจะฝืนใช้วิธีที่รุนแรงกับมันจะไม่มีทางได้ผล จะต้องมีจิตใจที่แน่วแน่จึงจะสามารถทำให้มันยอมจำนนต่อเจ้าได้

หากมันไม่ยอมจำนนต่อเจ้า เจ้าก็หมดหนทางที่จะควบคุมมันได้

  

เวลาของข้าได้มาถึงแล้ว  ข้าอยากจะเห็นพวกพ้องของข้าสักครั้งจริงๆ น่าเสียดายจริงๆ...” ยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนถอนหายใจ หลงเฉินก็เห็นว่าโครงกระดูกของเขาเริ่มมืดลงอย่างรวดเร็ว

  

“ท่านอาวุโส ท่านมีเคล็ดลับหรือวิชาลับอะไรที่อยากจะฝากถึงคนเผ่านักรบคนเถื่อนของท่านหรือไม่” หลงเฉินรีบถาม

  

“ไม่จำเป็น ชนเผ่าของพวกเรามีเทพคอยคุ้มครอง เพียงแค่มีกำลังความสามารถก็จะออกมาเอง สุดท้ายนี้ข้าฝากเจ้า.......ดูแลพวก.....พ้องที่เหลือของข้าด้วย ขอบคุณมาก....”

“ตูม”

  

ยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนยังไม่ทันได้พูดจบ ร่างกายของเขาก็ระเบิดแตกออกและหายไปต่อหน้าต่อตาของเขา

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดภายในใจของหลงเฉินนั้นถึงเกิดความรู้สึกเจ็บปวด นี่เป็นหนึ่งในบุคคลที่ควรจะเคารพ บางทีเขาอาจจะเป็นบรรพบุษของอาหมานก็เป็นได้

 

“วางใจเถิดผู้อาวุโส อาหมานเป็นพี่น้องของข้า ข้าจะดูแลเขาเป็นอย่างดี” หลงเฉินพูดกับอากาศที่ว่างเปล่าที่มาแทนที่โครงกระดูกนั้น

  

“เคร้ง”

ดาบยาวสีโลหิตที่อยู่บนตัวของยอดฝีมือผู้นั้น บัดนี้ได้สูญเสียเจ้าของไปแล้ว ดาบเล่มนั้นจึงตกลงสู่พื้นดินทำให้พื้นดินแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“เป็นดาบที่หนักจริงๆ!” เยว่เสี่ยวเฉียนพูดด้วยน้ำเสียงตกตะลึง

พื้นดินแห่งนี้แข็งราวกับเหล็กกล้า อาวุธธรรมดายากที่จะสามารถตัดผ่าได้ ทว่าน้ำหนักของดาบยาวเล่มนี้สามารถทำให้พื้นดินแตกออกได้

  

ดาบยาวสีโลหิตเล่มนี้ได้สูญเสียพลังอันเยือกเย็น ดาบระดับสูงนั้นจะมีจิตใจอยู่ มันรับรู้ได้ว่าเจ้าของได้ตายจากไปแล้ว ก็เกิดความโศกเศร้า

  

หลงเฉินค่อยๆเดินเข้าไปที่ดาบยาวเล่มนั้นพร้อมกับกล่าวจริงจังว่า “วางใจเถิด ผู้อาวุโสไปอย่างหมดห่วงแล้ว หลังจากนี้เจ้าไปกับข้าเถิด ข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องผิดหวัง”

 

เขาค่อยๆหยิบดาบขึ้นมา ทันใดนั้นหลงเฉินก็ได้รับรู้ถึงพลังอันน่ากลัวนั้นขึ้นมา

ดาบยาวเล่มนี้หนักกว่าดาบทลายมารของเขาสิบเท่าเป็นอย่างน้อย หากไม่ได้ก่อรวมจุดดาราแปรแสงออกมาแล้วล่ะก็ เขาไม่มีทางที่จะมีแรงยกดาบเล่มนี้แน่

เมื่อถือดาบเล่มยาวขึ้นมาแล้ว หลงเฉินยิ่งรับรู้ได้ถึงความโศกเศร้าที่อยู่ภายในตัวดาบ แม้ว่ามันจะไม่มีชีวิต แต่มันก็สามารถที่จะแสดงความรู้สึกออกมาได้

“ทั้งหมดผ่านไปแล้ว พักผ่อนเถอะ ข้าจะสืบต่อความแน่วแน่ของผู้อาวุโส เมื่อเจ้าพักผ่อนจนพอใจแล้ว พวกเราค่อยสู้เคียงไหล่ไปด้วยกัน” หลงเฉินปลอบใจมันพร้อมกับนำมันใส่ลงไปในแหวนมิติ

“เสี่ยวเฉียน เจ้ารีบเก็บผนึกปีศาจที่อยู่ที่พื้นเก็บมาให้หมด ส่วนข้าขอคิดก่อนว่าจะจัดการกับเกล็ดย้อนของมังกรเขียวนี้อย่างไร” หลงเฉินกล่าว

 

เยว่เสี่ยวเฉียนพยักหน้ารับรีบวิ่งกลับไปทางเดิม ที่นั่นมีผนึกปีศาจจำนวนนับไม่ถ้วน สำหรับนางแล้วถือว่ามีค่ามากมายมหาศาลจำเป็นต้องเก็บกลับไปให้หมด 

 

หลังจากชั่วยามหนึ่งเยว่เสี่ยวเฉียนก็นำผนึกปีศาจพันกว่าเม็ดกลับมา นางก็ยังเห็นหลงเฉินเหม่อมองเกล็ดย้อนของมังกรเขียวที่ลอยอยู่กลางอากาศ

  

“หลงเฉิน คิดออกแล้วหรือยัง ?” เยว่เสี่ยวเฉียนถามขึ้น

 

“คิดออกแล้ว”หลงเฉินถอนหายใจ

“คิดออกแล้วรึ หลงเฉินเจ้าฉลาดมาก แล้วเจ้าจะทำอย่างไร?”

  

“ข้าคิดออกแล้วว่า มันไม่มีวิธี” หลงเฉินตอบด้วยท่าทางหมดหวัง

“นี่มันผ่านไปกี่ยามแล้วเจ้ายังไม่จริงจัง ตกลงเจ้าหาวิธีจัดการกับเกล็ดย้อนมังกรได้หรือยัง?”

หลงเฉินหน้าเปลี่ยนสี “ข้าหลงเฉินผจญภัยมานับครั้งไม่ถ้วน ตลอดเวลาที่ผ่านมีเพียงสองสิ่งในชีวิตที่ข้าไม่สามารถทำได้”

“สองอย่างนั้นคืออะไรงั้นหรือ?” เยว่เสี่ยวเฉียนมองเห็นหลงเฉินที่มีท่าทางมั่นอกมั่นใจตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะถาม

“ข้าไม่สามารถทำสิ่งนี้และก็ไม่สามารถทำสิ่งนั้น” หลงเฉินถอนหายใจ พร้อมกับสีหน้าที่เศร้าสร้อย

“เพี้ยะ”

“อย่ามาล้อเล่นได้ไหม ทำไมเจ้าถึงเอาแต่ทำเป็นเล่นในเวลาแบบนี้ด้วย ? เจ้าช่วยมองดูสถานการณ์ของเราในตอนนี้หน่อย” นางใช้ฝ่ามือตีเข้าไปที่หลงเฉินเบาๆ

  

“นี่มันเป็นวิธีที่ช่วยให้ข้าปลดปล่อยความเครียดไปได้” หลงเฉินยิ้มแห้งๆ เขาไม่ใช่เทพที่ไหน ตอนนี้เขากำลังกังวลเกี่ยวกับวิธีที่จะทำให้เกล็ดย้อนของมังกรยอมรับในตัวเขา

“อยากให้ข้าช่วยไหม” เยว่เสี่ยวเฉียนถาม

“ช่างเถอะ การที่เกล็ดย้อนของมังกรจะยอมจำนนไม่ใช่เรื่องที่ง่ายอย่างที่เจ้าคิด เมื่อมังกรปล่อยพลังกดดันออกมา ก็สามารถที่จะเผาวิญญาณให้มอดไหม้ได้เหมือนกับพวกปีศาจเหล่านั้น” หลงเฉินส่ายหัวแล้วกล่าวขึ้น

 

เมื่อครู่เขาก็ได้ลองทดลองแล้วหลายวิธี แต่สมบัติจากสวรรค์อย่างเกล็ดย้อนของมังกรนี้ไม่สามารถทำให้มันยอมรับในตัวเขาได้ด้วยวิธีทั่วๆไป เรื่องนั้นยอดฝีมือเผ่านักรบคนเถื่อนก็ได้เตือนเขาแล้ว

“มันน่ากลัวเช่นนี้ ? แค่เจ้าตัดใจก็จบเรื่องแล้วไม่ใช่หรือ?” เยว่เสี่ยวเฉียนถามด้วยความสงสัย

  

“ข้าไม่ได้บอกเจ้าไปแล้วหรือไงข้าเป็นโรคร้ายอย่างหนึ่ง ถ้าข้าเห็นสมบัติแล้วข้าไม่สามารถจะหนีมันไปได้ โรคนี้ไม่มีทางรักษาได้ ถอยหลังไปก่อนข้าจะลองดู”

หลงเฉินส่ายหัว พร้อมกับสูดหายใจเข้าลึก เดินไปยังข้างหน้าของเกล็ดมังกรพร้อมกับจับมันไว้

.

.

.

* นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Novel Kingdom (หจก.โนเวล คิงด้อม) *

**ไม่อนุญาตให้ดัดแปลง แก้ไขหรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนทาง หจก. จะดำเนินคดีให้ถึงที่สุด**

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด