ตอนที่ 18 สหายเก่าร่วมเป็นร่วมตาย
ตอนที่ 18 สหายเก่าร่วมเป็นร่วมตาย
ดาราเจ็ดแผ่นดิน เมืองเวิ้งว้าง
เฉินชิงหยวนอดไม่ได้ที่จะประทับใจกับทิวทัศน์ตรงหน้า เขานึกถึงสหายคนหนึ่งขึ้นมาในใจ
“ผิงเหยียน ไปที่แดนศักดิ์สิทธิ์เฉียนหลันใกล้ ๆ นี้แล้วมอบจดหมายนี้ให้กับผู้ชายที่ชื่อหานซาน”
ในจดหมายที่มอบให้ เฉินชิงหยวนเขียนบางอย่างไว้ภายในเรียบร้อยแล้ว เขายื่นมันให้กับหลินผิงเหยียน
“ลุงน้อย แล้วท่านล่ะขอรับ?” ใบหน้าของหลินผิงเหยียนกลายเป็นกังวล “ข้าไม่สบายใจที่จะทิ้งท่านไว้ลำพัง”
“ข้าจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน หากเจ้ากังวลก็กางค่ายกลไว้แล้วกัน” เฉินชิงหยวนเอ่ยปาก
“จดหมายนี้สำคัญมากหรือไม่?” หลินผิงเหยียนถาม
“ตราบใดที่เราพบเจอคนรู้จัก การจะทำสิ่งต่าง ๆ จึงสะดวกกว่ามาก และโอกาสที่เราจะพบเจอหมอเถื่อนก็มีโอกาสมากกว่าด้วย”
เฉินชิงหยวนกล่าวคำ
“ขอรับ อย่างนั้นข้าจะรีบกลับมา”
ก่อนเดินออกไป หลินผิงเหยียนขังเฉินชิงหยวนไว้ในเกวียนหินพร้อมเปิดใช้งานค่ายกลป้องกันครอบคลุมเอาไว้
หลังจากหลินผิงเหยียนจากไปแล้ว เฉินชิงหยวนเผยสีหน้าเคร่งขรึมกล่าวพึมพำคำเบา “ข้าต้องหาวิธีให้เสี่ยวเหยียนกลับไปโดยเร็ว ข้าจะได้ไปจัดการเรื่องส่วนตัวของข้าต่อไป”
จนถึงตอนนี้ เฉินชิงหยวนยังไม่บอกกล่าวกับผู้ใดถึงการฟื้นฟูรากวิญญาณแม้เพียงครึ่งคำ ดังที่ทราบ เมื่อแข็งแกร่งแล้วผู้คนมักจะจดจำได้ และดึงดูดความวุ่นวายไม่รู้จบเข้าหา
“เดี๋ยวให้หานซานเป็นคนคิดแล้วกัน เขาน่าจะล่อลวงเสี่ยวเหยี่ยนได้แน่”
เฉินชิงหยวนวางแผนในใจพร้อมหลับตาลงอีกครั้ง
ไม่กี่วันต่อมา หลินผิงเหยียนในชุดคลุมสีขาวกลับมาพร้อมกับชายหนุ่มชุดดำ
ชายหนุ่มชุดดำคนนี้คือหานซาน เมื่อเขาเห็นจดหมายที่ถูกเขียนขึ้นโดยเฉินชิงหยวนแล้ว เขาเร่งรีบวางทุกสิ่งอย่างในมือพร้อมพุ่งออกไปทันที เป็นเพราะเนื้อความเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตไม่อาจปลอมแปลงได้โดยผู้อื่น
หานซานรีบติดตามหลินผิงเหยียนไปอย่างรวดเร็ว
“พี่เฉิน เป็นท่านจริงด้วย!”
ทันทีที่เห็นเฉินชิงหยวนต่อหน้าอีกครั้ง หานซานทั้งประหลาดใจและมีความสุขปะปน
สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในบ่อสวรรค์ลึกล้ำในร้อยปีก่อนสร้างความโกลาหลยิ่งใหญ่ แม้แต่หานซานที่อยู่ในแดนธาราสมุทรที่ห่างไกลยังทราบข่าว ในเวลานั้นตัวเขาเองก็จมอยู่ในความโศกเศร้าเป็นเวลานานด้วยเช่นกัน
ทันทีที่เห็นจดหมาย เขายังไม่เชื่อถือนัก แต่พอได้ทราบเรื่องราวจากหลินผิงเหยียน เขาจึงได้รู้ว่าเฉินผิงหยวนแสร้งตายและหลบหนีออกมาได้ ทั้งยังได้รับโชคลาภกลับมาด้วยมากมาย
“สหายหาน ข้าเคยช่วยชีวิตเจ้าไว้ ถึงเวลาตอบแทนข้าแล้ว”
เฉินชิงหยวนตรงประเด็น และเกียจคร้านเกินกว่าจะพูดคุยกับหานซาน
หนึ่งร้อยปีที่แล้ว เฉินชิงหยวนเข้าสู่สถานที่แห่งหนึ่งภายในแดนธาราสมุทร และเขาได้พบว่าหานซานโดยบังเอิญ ดินแดนลึกลับนั้นมากด้วยอันตราย หานซานเกือบตายตกในสถานที่แห่งนั้น แต่รอดมาได้เพราะการช่วยเหลือจากเฉินชิงหยวน
“แน่นอน ข้าย่อมต้องตอบแทน”
หานซานพยักหน้ารับหนักแน่น
“อย่างนั้นเข้าไปคุยกันเถอะ!” เฉินชิงหยวนชี้ไปที่เกวียนหิน
ทั้งสามนั่งพูดคุยภายในเกวียนหิน ดื่มชา และกินผลไม้วิญญาณร่วมกัน
เพื่อให้มั่นใจว่าบทสนทนาทั้งหมดจะไม่แพร่งพรายออกไป หลินผิงเหยียนจึงสร้างค่ายกลเพื่อปกป้องทุกคน
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง หานซานจึงเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว
ระหว่างการสนทนา เฉินชิงหยวนหันมองหานซานด้วยแววตาลึกล่ำแล้วกล่าวคำ “สหายหาน เจ้าคืองูดินเจ้าที่ในดาราเจ็ดแผ่นดิน เจ้าจะต้องพบเจอกับหมอเถื่อนได้แน่!”
“ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถ” หานซานและเฉินชิงหยวนจ้องหน้ากันอย่างมีความหมาย
เมื่อมองสายตาของเฉินชิงหยวนแล้ว หานซานคล้ายจะเข้าใจบางอย่างแล้วโดยสมบูรณ์
“ข้าเคยได้ยินเบาะแสเกี่ยวกับหมอเถื่อนมาบ้าง ว่ากันว่าชายผู้นั้นซ่อนตัวอยู่ในเมืองเวิ้งว้าง มหาอำนาจหลายคนมาตามหาเขาอยู่เสมอ แต่ไม่เคยมีผู้ใดได้พบเจอ”
หานซานยังคงพูดต่อไปช้า ๆ “พวกท่านควรอยู่ในเมืองก่อนชั่วคราว เพื่อให้เวลาข้าค้นหาข่าวสักหน่อย หากมีเบาะแสใดจะรีบแจ้งให้ทราบโดยทันที”
“อืม” เฉินชิงหยวนพยักหน้ารับ
หลินผิงเหยียนยืนขึ้นพร้อมประสานหมัดแน่น “รบกวนสหายลัทธิเต๋าด้วยแล้ว”
“ด้วยความยินดี”
ก่อนออกเดินทาง หานซานหันกลับมามองเฉินชิงหยวนอีกครั้ง
หลังจากหานซานจากไปสักครู่หนึ่ง หลินผิงเหยียนเผยสีหน้ากังวลก่อนจะกล่าวถามเสียงแผ่ว “ลุงน้อย คนผู้นี้ไว้ใจหรือไม่ขอรับ?”
“ไม่ต้องกังวล!” เฉินชิงหยวนตอบกลับ “สหายหานกับข้าเป็นคนสนิทร่วมเป็นร่วมตายกันมา ย่อมไม่มีปัญหา”
“เช่นนั้นข้าก็วางใจ”
เป็นเรื่องปกติที่หลินผิงเหยียนจะกังวล
เพราะการไว้ใจผู้อื่นโดยง่ายอาจนำไปสู่ภัยพิบัติที่ยากจะตั้งรับ
หลินผิงเหยียนเข้ามาในเกวียนหินพร้อมกับยกถุงฟ้าดินขึ้นมา จากนั้นเดินเข้าเมืองเวิ้งว้างไปพร้อมกับเฉินชิงหยวน
เมืองนี้ค่อนข้างใหญ่โต มีสิ่งมีชีวิตมากมายอาศัยอยู่ ทั้งยังเจริญรุ่งเรืองมากด้วย
เช่นนี้การมองหาหมอเถื่อนในเมืองใหญ่จึงไม่ต่างจากการงมเข็มในกองหญ้า
ทั้งสองเข้าสู่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างดูดี หลินผิงเหยียนกางค่ายกลออกในทุกหนแห่งเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ใดเข้าใกล้กับเฉินชิงหยวนได้
หลังจากพักผ่อนมาแล้วตลอดคืน เฉินชิงหยวนต้องการที่จะเดินเล่นในเมืองสักหน่อย “ยังไงก็ได้ออกมาข้างนอกแล้ว ไปเดินเล่นสักหน่อยดีกว่า!”
“ลุงน้อย ท่านควรระมัดระวังให้มาก อย่าได้ออกไปเตร็ดเตร่เลยนะขอรับ!”
สถานที่แห่งนี้อยู่ไกลจากสำนักเต๋าล้ำขจีมาก หากพบปัญหาใดจนทำให้เฉินชิงหยวนตกอยู่ในอันตราย มันก็ย่อมเสี่ยงทั้งนั้น และเพื่อความปลอดภัยเขาควรจะหลบอยู่ในถ้ำไม่ต้องออกไปพบเจอผู้ใดมากกว่า
“เหตุใดเจ้าจึงระมัดระวังมากเช่นนั้น?” เฉินชิงหยวนหัวเราะก่อนจะบ่นออกมาว่า “มีผู้พิทักษ์มากมายในเมืองนี้ ภายใต้สถานการณ์ปกติย่อมปลอดภัยและไร้ปัญหา”
“ไม่กลัวหนึ่งหมื่น กลัวหนึ่งในหมื่น เราควรระมัดระวังไว้จะดีกว่า”
หลินผิงเหยียนปฏิเสธและยังไม่ยอมให้เฉินชิงหยวนออกไป เขาปิดกั้นทุกเส้นทางโดยตรง
“เสี่ยวเหยียน เจ้าทำเกินไปแล้ว”
เดิมทีเฉินชิงหยวนต้องการออกไปเดินเล่น และนอกจากนี้เขาคิดใช้โอกาสนี้ส่งข้อความพิเศษบอกกล่าวกับหานซานว่าควรทำอย่างไรด้วย แต่เมื่อหลินผิงเหยียนปิดกั้นไว้เช่นนี้ เฉินชิงหยวนจึงต้องล้มเลิกความคิดทั้งหมดไว้ก่อน
“เพื่อความปลอดภัยของลุงน้อย ผิงเหยียนย่อมให้ท่านต้องขุ่นเคือง”
หลินผิงเหยียนเผยสีหน้าชอบธรรมและสง่างามออกมา
เห็นท่าทีอย่างนั้นแล้ว เฉินชิงหยวนยอมแพ้พร้อมกับนอนลงบนเตียงนุ่มอีกครั้ง “ลืมไปซะ ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!”
หลังจากผ่านพ้นครึ่งเดือนที่แสนน่าเบื่อ ในที่สุดหานซานก็กลับมาอีกครั้ง
หานซานและหลินผิงเหยียนแลกเปลี่ยนยันต์หยกส่งสัญญาณ จึงทำให้ทั้งสองฝ่ายสามารถรับรู้ตำแหน่งของกันและกันได้
“ลุงน้อย มีเบาะแสแล้วขอรับ”
หลินผิงเหยียนมีความสุขมาก
“อย่างนั้นหรือ?” เฉินชิงหยวนอุทานออกมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ ทว่ากลับไร้ซึ่งความสุขในแววตา
“เวลานี้พี่ชายหานอยู่บนถนนทางตะวันออก เราไปหาเขากันเถอะขอรับ”
หลังกล่าวจบ หลินผิงเหยียนปลดค่ายกลป้องกันทั้งหมดก่อนจะพาเฉินชิงหยวนออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานพวกเขาก็มาถึงถนนตะวันออก
บนถนนตะวันออก มีทางเข้าตรอกแคบปรากฏ
หานซานกำลังยืนรอเงียบ ๆ
“พี่ชายหาน” หลินผิงเหยียนก้าวไปด้านหน้าพร้อมประสานหมัดทักทาย
“น้องหลิน” หานซานตอบกลับก่อนจะหันมองเข้าไปในตรอกแล้วกล่าวกระซิบ “หลังจากสอบถามแล้วหลายคราว ข้าต้องตรวจสอบชาวเมืองส่วนใหญ่ และแยกเอาผู้ที่เคยเข้าเมืองเวิ้งว้างช่วงสิบปีที่ผ่านมาออกไปแล้ว”
“กล่าวเข้าประเด็นเสีย”
เฉินชิงหยวนเอ่ยปาก
“เวลานี้ข้ามีบุคคลในใจนับสิบคน ซึ่งทุกคนที่ข้าเลือกมาอาจเป็นหมอเถื่อน เราจึงต้องทดสอบพวกเขาทีละคนเท่านั้น”
หานซานกล่าวเสียงหนัก
กล่าวตามตรงแล้ว หานซานพยายามอย่างหนักเพื่อค้นหาเบาะแสของหมอเถื่อน เขาไม่คิดจะทุจริตในการกระทำคราวนี้ ทั้งหมดก็เพื่อกำจัดความกังวลของหลินผิงเหยียนให้สมบูรณ์
จากแววตาของเฉินชิงหยวน หานซานเองก็เข้าใจความหมายของอีกฝ่ายคร่าว ๆ ว่าให้สร้างหมอเถื่อนปลอมขึ้นมาหลอกลวงหลินผิงเหยียน แม้ว่าหานซานจะไม่เข้าใจว่าเขาทำไปเพื่ออะไร แต่เขาก็ทำได้แต่ทำตามเท่านั้น
สหายร่วมเป็นร่วมตายจะไม่มีวันจืดจางในความรู้สึก ต่อให้ระยะเวลาผ่านไปเป็นหมื่นปีก็ตาม
ความจริงแล้วเฉินชิงหยวนมีแผนการอยู่ในใจมากมาย หากเขาพบเจอกับหมอเถื่อนจริง ๆ เขาก็เพียงกล่าวอ้างกับโลกภายนอกว่าเขาได้รับการรักษาแล้ว และจะไม่มีใครตั้งคำถาม จากนั้นก็จะสามารถเปิดเผยพลังยุทธ์ได้อย่างสง่างาม
นอกจากนี้เฉินชิงหยวนคิดส่งหลินผิงเหยียนกลับไป เพื่อที่เขาจะได้จัดการกับเรื่องของตัวเอง และใช้เวลาฝึกฝนวรยุทธ์ต่อ
เพื่อให้ทุกอย่างสมเหตุสมผล ทุกอย่างจึงต้องวางแผนอย่างรัดกุม หลินผิงเหยียนต้องเชื่อว่าเขาได้พบเจอหมอเถื่อน และต้องได้รับรักษาอาการบาดเจ็บของเขาด้วย
“อืม เราเข้าไปดูกันเถอะ”
หานซานเป็นผู้นำ ตามด้วยเฉินชิงหยวนและหลินผิงเหยียน
