ตอนที่ 145 โชว์หวานในทุกวัน

ชั่วพริบตาเดียวก็ผ่านไปสิบกว่าวันแล้ว

สิบกว่าวันมานี้ สำหรับ ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา แล้ว

ดูเหมือนจะมีความสุข และความหวานชื่นยิ่งมาก็ยิ่งมีมากขึ้นกว่าที่เคย…

ความหวานขนาดนี้..

มันทำให้ผู้คนยากที่จะหยุด ทั้งกลับยิ่งหลงใหลคลั่งไคล้มันอย่างลึกซึ้ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับ ซูเหวิน

เมื่อก่อนเขาอยู่กับ ฟาง ซินอี๋ มาสามปีเต็ม ผลที่ได้คือ เขาที่ใช้ความพยายาม และทุ่มเทเพียงฝ่ายเดียว

แม้ว่าคุณต้องการพูดคุยกับอีกฝ่ายสักสองสามคำ หรือแม้จะใช้คำพูดเพื่อแสดงความรักออกไปก็ตาม

สิ่งที่ได้กลับมาก็เป็นเพียงคำตอบแบบขอไปทีของอีกฝ่าย เธอเหมือนไม่สนใจ(ขี้เกียจ)ที่จะตอบด้วยซ้ำ

เดิมที ซูเหวิน คิดว่าสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’ นั้นเป็นแบบนี้

แต่จนถึงตอนนี้ ซูเหวิน เพิ่งรู้

กลายเป็นว่า ‘ความรัก’ ที่ว่านั้น ..มันไม่ใช่แบบนี้

‘ความรัก’ มันคือสิ่งที่ทั้งสองฝ่ายต่างแสวงหากัน พยายาม และทุ่มเทให้ซึ่งกัน และกัน

มันหอมหวาน และอบอุ่น มันสามารถทำให้ผู้คนเต็มไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้น และกระตือรือร้นขนาดนี้ได้ ..เช่นกัน

เช่นเดียวกับ ซูเหวิน ในปัจจุบัน..

ดูเหมือนเขา กับเซี่ย ซินเหยา ที่ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น แต่มันราวกับพวกเขาไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลานาน

ช่างทำให้ผู้คนรู้สึกคิดถึงคนึงหากันได้ตลอดเวลาจริงๆ

แน่นอนว่าไม่ใช่แค่ ซูเหวิน เท่านั้นที่มีความรู้สึกนี้

ย่อมมี คุณหนูเซี่ย ที่สง่างามด้วย

ตอนนี้.. ความชอบ และความคิดถึงของเธอที่มีต่อ ซูเหวิน ไม่น้อยไปกว่าที่ ซูเหวิน มีอยู่ในขณะนี้เลย

ถ้าไม่ใช่เพราะต้องเข้าเรียน เธอแทบรอไม่ไหวที่จะตัวติดอยู่กับ ซูเหวิน ตลอดเวลา เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องคิดถึงเขาตลอดเวลา

แต่สิ่งที่ ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา ไม่รู้ก็คือ..

เนื่องจากพวกเขาสองคนแสดงความสนิทสนมใกล้ชิดกันเกินไปในช่วงเวลานี้ ดวงอาทิตย์ย่อมจะสว่างจ้าราวกับไฟ

ชั่วเวลาหนึ่ง เพื่อนร่วมชั้นหลายคนได้เห็นมันในสายตา และจดจำมันเอาไว้ในใจ พวกเขาทั้งอิจฉา ทั้งหมั่นไส้ ทว่ากลับแฝงเร้นความเกลียดชังไว้แน่นอก!

ในฟอรั่มของมหาลัย กระแสความคิดเห็นสาธารณะเกี่ยวกับ ซูเหวินและดอกไม้งาม เซี่ย ได้ถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง

“ให้ตายเหอะ พวกคุณมีใครสังเกตไหมว่า ซูเหวิน และดอกไม้งาม เซี่ย ช่วงเวลานี้ตัวติดกันเหมือนกาวทุกวัน”

“เหยดเขร้! ไม่เพียงแต่พวกเขาตัวติดกันเท่านั้นนะ แต่ทั้งสองยังเพิกเฉยต่อคนอื่น และเล่นจูจุ๊บกันอยู่บ่อยๆ ด้วย บัดซบเอ้ย!”

“ถูกถูก..ถูก ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นสองคนนั้นจุ๊บกันกลางป่า ซึ่งตอนนั้นทําเอาฉันตกใจมาก”

“ห๊ะ.. ว่าไงนะ ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย ซูเหวิน จุ๊บ ดอกไม้งาม เซี่ย? เขาจุ๊บดอกไม้งาม เซี่ย อย่างนั้นเหรอ? อ๊ากกก~ ฉันจะบ้าตาย…”

“ความรู้สึกของการได้จุ๊บ.. ดอกไม้งามเซี่ย อ่า? ฉันอยากจะลองมั้งจริงๆ โอ้วว.. พระเจ้า ฉันยอมลดอายุขัยสิบปี ดังนั้นวอนเถอะขอฉันได้จุ๊บเธอสักครั้ง~...”

ในฟอรั่ม ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน และต่างมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันออกไป

มีคนมากมายบ้าคลั่ง บ้างอิจฉาริษยา บ้างคิดเพ้อฝันระลอกแล้วระลอกเล่า

หากสีหน้าที่อาฆาตแค้นสามารถฆ่าผู้คนได้ ซูเหวิน คงเสียชีวิตไปนับพันครั้งแล้ว

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเพื่อนร่วมชั้นในมหาลัยจะคิดอย่างไร

ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา ไม่สนใจข่าวลือเหล่านี้เลยสักนิด และยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม

สานต่อความรู้สึกที่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่สามารถสัมผัสได้

เช่นเดียวกับในขณะนี้

ซูเหวิน ที่เพิ่งเลิกเรียน เขาก็ได้รับข้อความจาก เซี่ย ซินเหยา

“ฉันอยากกินเนื้อแดดเดียว(牛肉干) มะเดื่อฝรั่ง(无花果) ช็อกโกแลต โดฟ(Dove) และก็ล่าเถียว(辣条)”

    ╰(*′︶`*)╯

ใน VX เซี่ย ซินเหยา ส่งข้อความมา

นอกจากนี้ยังส่งอิโมจิขนาดใหญ่ตามหลังมาด้วย

ซูเหวิน เห็นแล้วอดจะหัวเราะไม่ได้

“โอเค ผมจะไปซื้อมันให้คุณ”

เขายังส่งข้อความตอบกลับไป

ซูเหวิน จะรู้ที่ไหนว่า เซี่ย ซินเหยา ที่บอกว่าอยากกินขนม แต่จริงๆ แล้วแค่อยากเจอ และพูดคุยกับเขาเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม นี่ก็คือผลลัพธ์ที่เขาเองต้องการ

ทันทีที่เห็นเขาจึงลุกขึ้นไปยังร้านที่ใกล้ที่สุด

“นาย(主人  มันแปลได้หลายความ)โทรมาแล้ว โทรมาแล้ว รีบรับสาย ทำไมยังไม่รีบรับสาย~”

และระหว่างทางที่เขาไปที่ร้านค้า จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

ซูเหวิน หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา คาดไม่ถึงว่าจะเป็นสายที่โทรมาจากฝั่ง ชิงเต่า

“เหวย สวัสดี นี่.. ประธานซู ใช่ไหมครับ?”

“ผมชื่อ หยางเยี่ยน เป็นผู้จัดการอู่ซ่อมรถลี่ฉือที่ ชิงเต่า”

“เมื่อเดือนที่แล้วคุณนำ Mercedes-Benz Centurion RV มาให้เราซ่อม และตอนนี้รถคันนี้ซ่อมเสร็จแล้วครับ”

“ทางท่านมีเวลาเขามาดูได้เมื่อไหร่ครับ?”

พอ ซูเหวิน รับโทรศัพท์ เสียงพูดของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา

น้ำเสียงเขาดูให้ความเคารพ และสุภาพมาก

เมื่ออีกฝ่ายพูดถึงรถบ้าน RV ซูเหวิน ก็ตกตะลึงก่อนในตอนแรก

แล้วนึกจําได้ว่าตัวเองเหมือนมีรถบ้านคันหนึ่งกําลังซ่อมอยู่ที่ ชิงเต่า

เขาเกือบจะลืมไปแล้วจริงๆ ถ้าไม่มีสายนี้โทรเข้ามา

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้แล้ว ซูเหวิน ก็อดจะหัวเราะไม่ได้

ช่วงนี้ เพราะเขายุ่งอยู่กับการคบหากับเซี่ย ซินเหยา ทุกวัน หลายสิ่งหลายอย่างจึงถูกเขาโยนทิ้งไปแทบจะทั้งหมด

ไม่เพียงแต่รถบ้าน RV คันนี้เท่านั้น แม้แต่ หมี่จือเลี่ยน คอฟฟี่ช็อป ที่เขาได้รับมาจากการจูบ เซี่ย ซินเหยา ในคืนนั้นเขาก็ลืมที่จะรับช่วงต่อ

ดูเหมือนเขาจะต้องหาเวลาไปรับร้านกาแฟแห่งนี้แล้ว

เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็พูดว่า : “อืม.. งั้นก็ลําบากพวกคุณแล้ว เรื่องนี้ผมทราบแล้ว”

“แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ที่ ชิงเต่า รถผมจะส่งคนอื่นไปรับ ถึงตอนนั้นคุณแค่ให้คนขับออกมาก็พอ”

“ส่วนเรื่องค่าซ่อมรถ คนที่มารับรถจะรับผิดชอบให้คุณ”

พูดจบ ซูเหวิน ก็วางสายไป

ระหว่างนั้นเขาก็เปิดสมุดรายชื่ออีกครั้ง

ก่อนพบเบอร์โทรศัพท์ของ รองประธานหลิว หลิว รุ่นเจ๋อ จากกลุ่มเบียร์ ชิงเต่า และโทรออกไป

เขาขอให้อีกฝ่ายจัดการเรื่องรถ Centurion RV แล้วส่งมาให้กับเขายังเมืองม่อ

เมื่อท่านประธานพูดแล้ว รองประธานหลิว จะปฏิเสธได้ยังไง?

แน่นอนว่าเขาย่อมรับปากแทบจะในทันที

และหลังจากอีกฝ่ายรับประกันว่ารถจะถูกส่งไปยังเมืองม่อ ภายในสามวันข้างหน้า

สําหรับเรื่องนี้ ซูเหวิน ย่อมไม่มีความคิดเห็นใดๆ

หลังจากนั้น ทั้งสองก็พูดคุยกันอีกสองสามคําเกี่ยวกับกลุ่ม หมิงเฟิง ของตระกูลหาน หลังจากรู้ว่า ตระกูลหาน ไม่ค่อยดีนัก ซูเหวิน ก็วางใจก่อนที่จะวางสายไป

จากนั้นก็ไปซื้อขนมขบเคี้ยวชนิดต่างๆ ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต และเดินตรงเข้าป่าละเมาะในมหาลัย

ในช่วงเวลานี้ ซูเหวิน สามารถพูดได้ว่าชอบไปป่าละเมาะเป็นพิเศษ แม้กระทั่งออกจะติดเป็นนิสัยเล็กน้อยด้วยซ้ำ

ที่นั่นมีสภาพแวดล้อมที่ดี และอยู่ใกล้ เหมาะสำหรับการนอนมาก

แต่แน่นอนว่าเงื่อนไขคือต้องไปกับ เซี่ย ซินเหยา

เขาชอบไปที่นั่นเพื่อพักผ่อน และผ่อนคลายกับ เซี่ย ซินเหยา มาก

เวลานี้โดยไม่คาดคิดหลังจากที่เข้าไปที่ป่า

เซี่ย ซินเหยา ก็นั่งรออยู่บนสนามหญ้ามาเป็นเวลานานแล้ว

“เอ้านี่.. ของคุณ”

จากนั้นเขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และหลังมาถึงด้านหน้า เซี่ย ซินเหยา เขาจึงยื่นส่งถุงขนมให้กับเธอ

แล้วนั่งลงข้างๆ เธอ

“ขอบคุณนะ มานี่ฉันจะหอมแก้มคุณให้เป็นรางวัล”

เซี่ย ซินหยา รับถุงขนมมาอย่างมีความสุข

จากนั้นเธอก็โน้มตัวพลางดึง ซูเหวิน ให้เข้ามาก่อนที่ ‘ริมฝีปาก’ ของเธอจะประทับลงไปที่แก้มของอีกฝ่าย

ซูเหวิน รู้สึกเพียงกลิ่นหอมที่โชยปะทะเข้ากับจมูกของเขา

ก่อนเขาจะฟื้นตัว กลิ่นหอมนี้ก็จางหายไปเสียแล้ว

“โธ่!!”

“แค่หอมเดียว คุณตระหนี่เกินไปหรือเปล่า?”

ซูเหวิน ถอนหายใจอย่างหนัก และพูดออกไปอย่างไม่ยอมแพ้

“งั้นซื้อขนมมาเพิ่มให้ฉัน แล้วฉันจะหอมคุณมากขึ้น”

เซี่ย ซินเหยา ฉีกเปิดถุงเนื้อแดดเดียวไปพลางหัวเราะขึ้นมาเมื่อเห็นสีหน้าของเขา

เห็นแบบนั้นเธอก็หยิบเนื้อแดดเดียวออกมาชิ้นหนึ่ง แต่ไม่ได้กินเอง ก่อนจะส่งมันเข้าปากของ ซูเหวิน

ซูเหวิน เองยินดี อ้าปากกัดตรงๆ ทันที

“โอเคเลย ต่อไปผมจะซื้อให้กับคุณทุกวัน”

ซูเหวิน กล่าวไปพลางหัวเราะยิ้มขณะเคี้ยวเนื้อแดดเดียวในปาก

ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ของทั้งสองเปลี่ยนแปลง และแตกต่างไปจากเดิมมาก

ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ ซูเหวิน ออกเดทกับเซี่ย ซินเหยา และหลังจากที่จูบเธอ

ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองดูเหมือนจะไม่มีอุปสรรคใดๆ ขวางกั้นอีกต่อไปแล้ว

การจุ๊บ หรือการกอดกันซึ่งเป็นการกระทำที่ไม่มีใครเคยกล้าคิดถึงมาก่อน ตอนนี้กลับเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

การไม่ได้จุ๊บ หรือหอมกันวันละสองสามครั้ง ใจของทั้งสองคนต่างก็รู้สึกไม่สบายใจ

ต้องบอกว่าความรักบางครั้ง.. มันก็เป็นสิ่งที่สวยงามจริงๆ

“ใช่แล้ว คุณชอบดื่มกาแฟไหม?”

ทันใดนั้น ซูเหวิน ก็ถามประโยคดังกล่าว