ตอนที่ 144 ความสัมพันธ์พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด

“อะแฮ่ม ขอโทษที ที่เมื่อกี้นี้ผมอาจล่วงเกินคุณไป”

“เพียงแต่ว่า.. คืนนี้คุณดูสวยมากเลยนะ”

เขามองได้สักพักใหญ่แล้ว

จนกระทั่ง เซี่ย ซินเหยา เดินมาถึงตรง ซูเหวิน

ซูเหวิน ที่เพิ่งตระหนักได้ว่าตนจ้องมองคนตรงหน้าอย่างหลงใหลไปโดยไม่รู้ตัว จึงรีบกล่าวขอโทษ

ขณะเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะชมเชย เพื่อนร่วมชั้น เซี่ย

“อืม…ขอบคุณนะ!”

เมื่อเผชิญหน้ากับคําชม เซี่ย ซินเหยา ก็รีบก้มหน้างุดอย่างเขินอาย

ปรากฏว่าเธอไม่ได้โกรธเคืองกับการกระทำของอีกฝ่าย ..ก่อนหน้านี้

ในเวลานี้ ซูเหวิน ยิ้มเล็กน้อย และได้ยื่นช่อดอกไม้ในมือที่แอบซ่อนอยู่ข้างหลังออกมาทันที : “นะ.. นี่มอบให้คุณ”

เมื่อได้ยินเสียง เซี่ย ซินเหยา พลันเงยหน้าขึ้นมอง

จากนั้นเธออดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง

เธอเห็นแต่ ซูเหวิน ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาหยิบดอกไม้ช่อใหญ่ออกมายื่นต่อหน้า ..เธอ

และยังเป็นดอกคาร์เนชั่นที่เธอชื่นชอบด้วย

ทันใดนั้นเธอช่วยไม่ได้ที่จะพูดด้วยความตกใจว่า : “..ให้ฉัน?”

เซี่ย ซินเหยา ไม่อยากจะเชื่อเลย เวลานี้เธอแทบควบคุมการเต้นของหัวใจไม่ได้

ตั้งแต่รู้จักกับ ซูเหวิน มานาน ..นี่กลับเป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายมอบดอกไม้ให้ตัวเอง!

“อืม, นี่สําหรับคุณ”

“ผมฟังเพื่อนสนิทของคุณบอกว่าคุณชอบดอกคาร์เนชั่นมากที่สุด ..ดังนั้นผมจึงไปที่ร้านดอกไม้ในตอนเช้า เลือกช่อดอกไม้ที่ใหญ่ที่สุดนี้ เพื่อมอบมันให้คุณ”

ซูเหวิน ยิ้ม

เขาไม่ได้ปกปิดว่าใครบอกตัวเองว่าเธอชอบดอกดอกคาร์เนชั่นสีชมพู

เซี่ย ซินเหยา รู้สึกมีความสุขมาก เมื่อเห็นว่า ซูเหวิน ไม่เพียงแต่ชวนเธอออกไปทานข้าวด้วยกันในคืนนี้ แต่ยังมอบช่อดอกไม้ให้ตัวเองด้วย

“ขอบคุณคะ!”

ต่อจากนั้นเธอก็รับช่อดอกไม้มาแล้วพูดขึ้นด้วยความยินดี

เธอกอดดอกคาร์เนชั่นไว้ในอ้อมแขน และก้มลงดมกลิ่น

หอมมาก~

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ ซูเหวิน มอบให้หรือเปล่า

เธอรู้สึกว่าดอกคาร์เนชั่นช่อนี้ สวยงาม และมีกลิ่นหอมมากกว่าช่อดอกไม้ไหนๆ ที่เธอเคยเห็นมาก่อน..

โดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของเธอเผยรอยยิ้มที่สดใสมากออกมา

รอยยิ้มนั้นสวยงามมาก

สิ่งนี้สะกดสายตาของ ซูเหวิน ไว้ให้หลงใหลไปกับมัน จนเขารู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง

ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสเส้นผมของ เซี่ย ซินเหยา แล้วพูดว่า : “พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ!”

“อืม” เซี่ย ซินเหยา พยักหน้า

จากนั้น ซูเหวิน จึงพาเธอขับรถ Koenigsegg ไปทานอาหารค่ำด้วยกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

แน่นอนว่าคราวนี้ ซูเหวิน ไม่ได้พา เซี่ย ซินเหยา ไปยังร้านอาหารที่มีผู้คนพลุกพล่าน แต่เขาเลือกร้านอาหารที่มีบรรยากาศเงียบสงบ และโรแมนติกมากขึ้น

ท้ายที่สุด.. มันไม่สำคัญว่าอาหารมื้อนี้จะอร่อยหรือไม่

บรรยากาศต่างหากเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

ในเรื่องนี้ เซี่ย ซินเหยา ก็ไม่มีความคิดเห็นใดๆ

ขอแค่ได้อยู่กับ ซูเหวิน เรื่องไปทานที่ไหนนั้นไม่ใช่สิ่งสําคัญ

ขั้นตอนต่อไปนั้นเรียบง่ายมาก

จีบสาวยังไง!

โดยปกติก็คือการไปกิน ดูหนัง ช๊อปปิ้งด้วยกัน...

ไปทุกที่ที่เธอต้องการไปกับเธอ พูดคุยกับเธอ และเล่นกับเธอ

ความแตกต่างก็คือในอดีตเมื่อพวกเขาออกไปเที่ยวเล่นด้วยกัน ทั้งสองคนก็ดูจะเหมือนเป็นเพื่อนกันมากกว่า

แต่คืนนี้...

ซูเหวิน เขามีความคิดริเริ่มที่จับมือของ เซี่ย ซินเหยา

เดินไปตามท้องถนนด้วยกันเหมือนกับคู่รัก

ซูเหวิน เพิ่งค้นพบขณะนี้เองว่า ..ความรู้สึกนี้ดีจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น มือของ เซี่ย ซินเหยา ดูบอบบาง และนุ่มนิ่มมาก

เขาแทบไม่มีความคิดที่จะปล่อยทันทีที่ถือมันไว้ในมือ

แน่นอน.. เมื่อเทียบกับ ซูเหวิน

เซี่ย ซินเหยา เธอมีความสุข และรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นจากความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาที่ส่งผ่านเข้ามา

เธอรู้สึกได้ว่าคืนนี้ ซูเหวิน แตกต่างออกไป เขาดูมีความกระตือรือร้นมากกว่าเมื่อก่อน

และบรรยากาศระหว่างทั้งคู่ก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับช่วงเวลาที่ ซูเหวิน จับมือของเธอ

ในใจของเธอมีความประหลาดใจ และสุขใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

มือของ ซูเหวิน ช่างให้ความรู้สึกอบอุ่น และปลอดภัยมาก

เมื่อจับมือของเขา ดูเหมือนว่าคุณจะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น และปลอดภัยจากเขาได้ ..เช่นเดียวกัน

ด้วยเหตุนี้ ทั้งคู่จึงเดินจูงมือกันไปตามสถานที่ต่างๆ มากมาย

จนกระทั่งเวลาประมาณ 23.00 น. กว่าๆ ทั้งสองคนที่เดินเล่นกันจนเหนื่อยล้า ซูเหวิน จึงได้ขับรถพาเธอกลับไปที่มหาลัย

เพราะกลัวว่าเธอจะกลัว เขาจึงได้มาส่งเธอที่หอพักหญิง

“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ..”

ชั้นล่างของหอพัก เซี่ย ซินเหยา ถือดอกไม้ไว้ในอ้อมแขน แววตาเป็นประกายจ้องมอง ซูเหวิน ก่อนจะระบายยิ้มกว้างแล้วพูดออกไป

บอกตามตรงเลยว่า.. คืนนี้เธอมีความสุขมาก

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวลานี้เธอมีความสุขแค่ไหน เมื่อเห็น ซูเหวิน ดูกระตือรือร้นเช่นนี้

เมื่อมองย้อนกลับไป มันรู้สึกราวกับตัวเองอยู่ในความฝันเลย

“เป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว..”

ซูเหวิน กล่าวด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

และในเวลานี้เอง ระบบก็ได้ส่งเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในใจ(หัว)ของ ซูเหวิน

“ติ๊ง!”

“ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่กระตุ้นภารกิจสำเร็จ”

“ระบบออกภารกิจ : จูบกับ เซี่ย ซินเหยา เพื่อสิ้นสุดการออกเดทในคืนนี้!”

“รางวัลภารกิจ : ร้าน หมี่จือเลี่ยน คอฟฟี่ช็อป (米之恋咖啡厅)”

ห๊ะ!

ซูเหวิน ตกใจเมื่อได้ยินภารกิจนี้จากระบบ

..โคตรดี!

ให้ตายระบบนี่เอาจริงๆ สามารถอ่านใจคนได้ด้วยเหรอ?

ต้องบอกว่าเมื่อกี้เขามีความคิดเช่นนี้จริงๆ

เพียงแต่ว่าความคิดนี้อยู่ในใจเขาเพียงไม่กี่วินาที ก่อนจะถูกเขายอมแพ้ไป

ท้ายที่สุดแล้ว เขาเพิ่งเริ่มต้นไล่ตามดอกไม้งาม เซี่ย โดยตรงเป็นวันแรก

เอ่อ.. ไม่ต้องพูดมันออกมาก็ดูออกจะไม่ดีใช่มั้ยล่ะ?

นอกจากนี้ เขายังอยู่ชั้นล่างของหอพักหญิงด้วย

อย่างไรก็ตามเขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าระบบจะปรากฏขึ้นในเวลานี้ และออกภารกิจดังกล่าว

นั่นไม่ใช่ว่าบังคับให้เขาทำหรือยังไง?

พูดได้คำเดียวว่า คนเมืองรู้วิธีเล่นจริงๆ!(1)

ในขณะนี้

ซูเหวิน ที่ฟ้าไม่กลัว ดินไม่กลัว(ไม่กลัวสิ่งใด) กลับยุ่งเหยิงเล็กน้อยแล้ว

..จะรับภารกิจนี้ดีหรือไม่?

แบบนี้มันจะกะทันหันเกินไปหรือเปล่า?

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ความลังเลทั้งหมดก็หายไป

เพราะร่างกายเขาดูเหมือนจะซื่อสัตย์กว่าจิตใจของเขา

เป็นจังหวะที่ เซี่ย ซินเหยา เพิ่งจะกล่าวอำลา ซูเหวิน และเตรียมกล่าวราตรีสวัสดิ์

วินาทีต่อไป ซูเหวิน ได้โน้มกายเข้ามาใกล้ๆ เธอ มือค่อยๆ ยกขึ้นมาประคองใบหน้าขาวนวลของเธอไว้ลมหายใจอุ่นๆ รินรดใบหน้าของเธอก่อนจะกดลงที่ริมฝีปากของเธอ

ชั่วพริบตาเหมือนโลกทั้งใบพลันเงียบสงบลง

ซูเหวิน ไม่เคยคิดเลยว่าริมฝีปากของคนคนหนึ่งจะนุ่ม และหวานได้ขนาดนี้

หอมหวานยิ่งกว่าอาหารอันโอชะใดๆ ที่เขาเคยลิ้มลอง

เมื่อเทียบกับเขาแล้ว เซี่ย ซินเหยา ยิ่งตกตะลึงมากกว่าเดิม นั่นเพราะเขาได้กระทำสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน..

ในขณะนี้ ร่างกายของเธอราวกับถูกแช่แข็งอยู่กับที่

เมื่อมองเห็นใบหน้าหล่อๆ เข้ามาใกล้เธอ ระยะห่างระหว่างเรานั้นใกล้กันมาก เธอไม่อาจละดวงตาดำขลับของเขา ..ไปได้เลย

ราวกับว่ามีเหตุการณ์ฟ้าถล่มดินทลายเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ..

ดวงตาสุกใสของเธอจมอยู่ในดวงตาคู่นั้นของเขา

เซี่ย ซินเหยา แทบไม่อยากจะเชื่อเลย

ซูเหวิน จูบเธอ เขา.. จูบเธอจริงๆ

โอ้ว.. พระเจ้า!

เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?

แต่จากสัมผัสที่ริมฝีปากของเธอเหมือนมันกําลังบอกเธอว่าทั้งหมดนี้ ..เป็นความจริง

จากนั้นหัวใจของเธอกระตุกวูบ เต้นแรงราวกับจะทะลุออกมานอกอก

ใบหน้าของเธอพลันร้อนวาบขึ้นมา

เซี่ย ซินเหยา หลับตาลงอย่างที่ไม่ได้ตั้งใจ เพลิดเพลินไปกับความประหลาดใจ และความน่าอัศจรรย์ใจที่ ซูเหวิน มอบให้กับเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน ซูเหวิน ก็ปล่อยเธอ

จากนั้นเป็นความเงียบ และความอึดอัดใจอย่างอธิบายไม่ได้

ซูเหวิน จึงแกล้งทำเป็นไอสองครั้งแล้วพูดว่า : “ดึกแล้ว คุณควรขึ้นไปก่อนเถอะ ผมจะคอยมองดูคุณ เมื่อคุณถึงห้องแล้วผมจะกลับไป”

ซูเหวิน พูดช้าๆ ด้วยเสียงน่าฟังชวนหลงใหลไปโดยไม่รู้ตัว

“อืมอืม..”

เซี่ย ซินเหยา หน้าแดงมาก และเธอไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

เธอไม่มีทางเลือกได้แต่พยักหน้าอย่างเชื่อฟังก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นไปชั้นบน

เมื่อมองดูร่างบางที่จากไปของ เซี่ย ซินเหยา ซูเหวิน ก็ยกยิ้มขึ้นมา ดูเหมือนว่าแค่มองเธอแบบนี้ ..กลายเป็นเรื่องที่มีความสุขอย่างหนึ่งเสียแล้ว

และคืนนี้…

ไม่ว่า ซูเหวิน หรือเซี่ย ซินเหยา ดูเหมือนว่าจะถูกลิขิตให้เป็นค่ำคืนที่ไม่หลับใหล…

เวลาก็เหมือนสายน้ำไหล และวันเวลาก็ผ่านไปอย่างนี้ในทุกวัน

นับตั้งแต่ ซูเหวิน ออกเดทกับเซี่ย ซินเหยา ในคืนนั้น ส่งดอกไม้ และจูบเธอ ซูเหวิน เปลี่ยนไป เขามีความขยันขันแข็งมากขึ้นจริงๆ

ในทุกๆ เช้าเขาจะส่งคําอรุณสวัสดิ์ให้อีกฝ่าย และมักจะส่งอาหารเช้าให้กับเธอ เช่นเดียวกับที่ เซี่ย ซินเหยา เคยส่งชานมให้เขา

เขายังคุยแชทกับเธอ และยังส่งถ้อยคำหวานๆ ที่ดูอ่อนโยน

แล้วพวกเขายังไปกินข้าวด้วยกัน เข้าไปนั่งเล่นในสวนป่าเล็กๆ ด้วยกัน ไปเดินเล่นด้วยกันที่สนามกีฬา ดูหนังด้วยกัน และเล่นเกมด้วยกัน

ดูเหมือนพวกเขาจะมีความอบอุ่น และความหลงใหลให้กันมากกว่าคู่รักโดยทั่วไปมาก..

(1)[คนเมืองรู้จักวิธีเล่นจริงๆ (城会玩)] - คำแสลงบนอินเทอร์เน็ต หมายถึงการเสียดสีบางสิ่งที่คนบางคนทำโดยที่คนธรรมดาไม่สามารถเข้าใจได้ อย่าง ‘คนเมืองน่ารําคาญจริงๆ’

#ผมติดงาน ตจว. ไม่แน่ใจว่ากลับทันไหมครับ หากไม่ดึกมากจะรีบลงให้ครับ