Ch18 – ห้างสรรพสินค้า

Ch18 – ห้างสรรพสินค้า

ลู่เซี่ยยังคงกลัวไม่หาย เธอนับถือความใจกล้าของตัวเองจริงๆ ถ้าพวกเขาคิดไม่ดีขึ้นมา มันคงเป็นเรื่องยากที่เธอจะหนีพ้น โชคดีที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น

แต่เธอตัดสินใจแล้วว่า ในอนาคตเธอจะพัฒนาฝีมือการต่อสู้ของตัวเอง การเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวนั้นอันตรายเกินไป โดยเฉพาะการที่เธอต้องไปอยู่ในชนบท เธอจำต้องระมัดระวังมากขึ้นกว่าเดิม

แต่เมื่อเธอคิดถึงร่างกายของตัวเองก็ได้แต่ต้องถอนหายใจ ร่างกายของเจ้าของร่างเดิมทั้งอ่อนแอและไร้กำลังจากการขาดสารอาหารเป็นเวลานาน เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรงและว่างเปล่าขึ้นมาทันที

โชคดีที่เธอเริ่มดื่มน้ำแร่วิเศษในช่องว่างตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้ เธอจึงรู้สึกแข็งแรงขึ้นเล็กน้อย

เธอคาดว่า ตัวเธอจะค่อยๆแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆในอนาคต

เพราะมัวแต่คิดเรื่อยเปื่อย เธอจึงรีบเก็บกระสอบและเดินออกไปจากจุดที่ยืนอยู่อย่างรวดเร็ว ลู่เซี่ยเห็นหลายคนรีบร้อนผ่านหน้าเธอไป พวกเขากำลังแบกคนคนหนึ่งไว้ ตามมาด้วยคนกลุ่มหนึ่ง พวกเขาอาจจะกำลังรีบไปโรงพยาบาลกัน

ลู่เซี่ยไม่ได้ให้ความสนใจมากนักและเดินจากไป เธอนึกขึ้นได้ว่าเป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว ด้วยยังไม่อยากกลับบ้าน เธอจึงมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารของรัฐที่อยู่ไม่ไกล

ผู้อำนวยการหวังให้ตั๋วมาจำนวนหนึ่ง ส่วนใหญ่เป็นตั๋วอาหารและตั๋วอุตสาหกรรม เธอยังแลกเปลี่ยนตั๋วสบู่และขนมที่หายากกับจินหมิงด้วย

เธอตั้งใจที่จะซื้อของจากในเมืองหลวงสำหรับใช้ในอนาคตไว้ให้มากที่สุด เพราะไม่แน่ว่าเธอจะสามารถหาซื้อจากในชนบทที่เธอไปอยู่ได้หรือไม่

เมื่อมาถึงร้านอาหารของรัฐแล้ว มันก็เป็นเวลาอาหารกลางวันพอดี และมีคนอยู่ภายในร้านจำนวนหนึ่ง

เมื่อเดินเข้าไป เธอก็เห็นกระดานที่เขียนรายการอาหารเอาไว้ ลู่เซี่ยไล่อ่านทีละรายการ แต่เธอก็ยังตัดสินใจไม่ได้จนพนักงานเสริฟมาเร่ง “รีบสั่งอาหารเร็วเข้า! เราไม่มีเนื้อแล้ว และผักก็ใกล้หมดแล้วเหมือนกัน!”

เมื่อได้ยินแบบนั้นลู่เซี่ยก็เริ่มลนลาน เธอตั้งใจที่จะสั่งหมูตุ๋น แต่มันกลับขายหมดแล้ว เธอจึงรีบพูดขึ้นว่า “สหาย ฉันเอาเกี๊ยวไส้หมูกับกะหล่ำปลี!”

พนักงานเสริฟเหลือบมองเธอ ไม่คิดว่าสภาพแบบเธอจะจ่ายเงินไหว แล้วจึงพูดว่า “ตั๋วเนื้อสองตำลึงกับเงินหกเหมา”

แพงมาก!

แต่ลู่เซี่ยก็ยอมจ่าย ก่อนจะเดินไปหาที่นั่ง

ไม่นานเกี๊ยวก็มาเสริฟที่โต๊ะ เป็นชามที่ใส่เกี๊ยวจนเต็ม!

หลังจากต้องทนกินผักต้มมาสองสามวัน เธอก็ไม่อาจต้านทานเกี๊ยวที่อยู่ตรงหน้าได้

เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาและลงมือกิน

อื้มมม! เมื่อใส่เกี๊ยวเข้าไปในปาก ลู่เซี่ยก็แทบจะร้องไห้ออกมา มันอร่อยมาก! ฝีมือของพ่อครัวดีมาก ไม่แปลกใจเลยที่พ่อครัวจะเป็นที่ต้องการในเวลานี้ ถ้าไม่มีฝีมือก็อยู่ไม่รอด

ลู่เซี่ยหยุดกินไม่ได้ จนกระทั่งเธอกินเกี๊ยวจนหมดและรู้สึกแน่นท้อง เธอเดินออกจากร้านอย่างพออกพอใจ

ในที่สุดเธอก็ได้กินอิ่ม รู้สึกดีจริงๆ!

เมื่อมีเงินกับตั๋วอยู่ในมือ เธอก็เริ่มวางแผนตุนของสำหรับใช้ในชนบท

ห้างงสรรพสินค้าเป็นตึกห้าชั้นที่ตั้งโดดเด่นอยู่ในตัวเมือง

ลู่เซี่ยหิ้วตะกร้าที่เธอซื้อเมื่อวานมาด้วย

เมื่อเธอมาถึง เธอก็เริ่มสำรวจภายในห้าง

นอกจากธัญพืชแล้ว เธอขาดทุกอย่าง อันดับแรกเธอใช้ตั๋วผ้าซื้อผ้าฝ้ายคละสีมาอย่างละสามสิบฟุต ถึงมันจะดูเหมือนมาก แต่กลับสามารถตัดชุดผู้ใหญ่ได้แค่สามชุดเท่านั้น

เธอยังอยากซื้ออีก แต่เธอไม่มีตั๋วผ้าเหลืออยู่แล้ว จึงต้องปล่อยไปก่อน

เธอเดินไปที่โซนรองเท้าและซื้อรองเท้าผ้าใบสำหรับทำงานมาหลายคู่ เธอยังเห็นรองเท้าบู้ทกันฝนขายแค่คู่ละ 10หยวนจึงซื้อมาคู่หนึ่ง

เธอซื้อเสื้อกันฝนแบบเรียบๆมาสองชุด เธอไม่เน้นความสวยงามด้วยไม่ต้องการทำตัวโดดเด่น

เธอใช้ตั๋วอุตสาหกรรมซื้อกระติกน้ำร้อน, กาต้มน้ำ, กาน้ำชา, กล่องอาหารอะลูมิเนียม, และแม่กุญแจใหญ่หนึ่งอันเล็กหนึ่งอัน เธอยังซื้ออ่างน้ำมาสองใบ หนึ่งใบสำหรับล้างหน้ากับอีกใบสำหรับล้างเท้า