Ch17 – ตรวจสินค้า

Ch17 – ตรวจสินค้า

เมื่อได้ยินคำสั่งของหัวหน้า พวกเขาก็หยิบกระสอบของพวกเขาออกมาและเริ่มตรวจสอบของ พวกเขาถึงขนาดตรวจดูของที่อยู่ด้านล่างสุดของกระสอบเพื่อป้องกันการปลอมแปลง

เรื่องนี้ทำให้ลู่เซี่ยยินดี เพราะพวกเขาเทธัญพืชใส่ลงไปในกระสอบที่พวกเขาเตรียมมา โดยที่ไม่เอากระสอบเดิมไปด้วย

ลู่เซี่ยดีใจมาก เธอเคยกังวลมาก่อนหน้านี้แล้ว ว่าเธอจะไปหาซื้อกระสอบได้จากที่ไหนหากที่เธอมีอยู่หมดไป แบบนี้เธอก็ประหยัดไปได้เล็กน้อย

ขณะเดียวกัน หัวหน้าก็ตรวจดูคุณภาพของข้าวในกระสอบแรก แล้วจึงพยักหน้าอย่างพอใจ

ธัญพืชชุดนี้เป็นของดีจริงๆ เมื่อวานเขาได้ชิมแต่ละอย่างไปเล็กน้อยแล้ว และมันมีคุณภาพสูงมาก รสชาติเยี่ยม แม้จะเอาไปทำเป็นโจ๊กก็ยังได้รสหวานตามธรรมชาติ มันเหนือชั้นกว่าข้าวที่ขายอยู่ในตลาดหลายเท่า  และยังดีกว่าข้าวชั้นดีที่เขาเคยเจอมาก่อนด้วย

เหตุผลที่ข้าวชั้นดีถูกเรียกว่าชั้นดีก็เพราะมันเป็นของหายาก และมีแค่คนระดับสูงเท่านั้นที่มีโอกาสได้กิน

ในตอนนี้ ลู่เซี่ยกลับมีข้าวที่คุณภาพดียิ่งกว่าข้าวชั้นดี มันจึงทำให้เขารู้สึกสงสัยถึงที่มาที่ไปของมัน

แต่ก็แค่สงสัยเท่านั้น เขาเป็นนักธุรกิจและรู้ว่าอะไรควรไม่ควรถาม ยิ่งไปกว่านั้น ดูจากสิ่งที่ลู่เซี่ยเพิ่งพูดไป ก็แสดงให้เห็นว่ามีคนกำลังรอเธออยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่กล้ามาแลกเปลี่ยนของเพียงลำพัง ถ้าเธอสามารถเอาธัญพืชชั้นดีออกมาจำนวนมากได้ในครั้งเดียว ก็แสดงว่าเธอต้องมีคนอยู่เบื้องหลัง

เขาจึงตัดสินใจที่จะสนใจแค่เรื่องการแลกเปลี่ยนเท่านั้น เพราะถ้าธัญพืชมีคุณภาพดีเหมือนกันทั้งหมด มันจะนำผลประโยชน์มาให้เขาอย่างมหาศาล

เมื่อคิดได้แบบนี้ หัวหน้าก็อดถามลู่เซี่ยไม่ได้ “น้องสาว เธอยังมีของอยู่อีกไหม?”

ลู่เซี่ยมีสีหน้าแข็งค้างเมื่อได้ยินคำถามจากเขา “ไม่มีเหลือแล้ว ทำไมเหรอ?”

หัวหน้ารู้สึกเสียดายอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่มีอะไร ก็แค่ของของเธอมีคุณภาพดีมาก ถ้ามีคราวหน้าอีกอย่าลืมมาหาฉันล่ะ ฉันชื่อว่า จินหมิง ฉันดูแลตลาดมืดในเขตนี้ น้องสาวสบายใจได้ ไม่ว่าจะมีของเยอะเท่าไหร่ฉันก็จ่ายไหว”

ลู่เซี่ยพยักหน้ารับ “ได้ ถ้ามีคราวหน้าอีก ฉันจะมาหาคุณแน่นอน”

ถึงเธอจะพูดไปแบบนั้น แต่ลู่เซี่ยรู้ดีอยู่แก่ใจว่าไม่มีครั้งหน้าอีกแน่นอน

เธอคิดกับตัวเองว่า ในอนาคตเธอควรขายอาหารที่มีอยู่ในช่องว่างน้อยลง คุณภาพของมันดีเกินไปและคนอื่นสามารถสังเกตเห็นความแตกต่างของมันได้ง่ายมาก มันยังดึงดูดความสนใจได้ง่ายและเสี่ยงเกินไป

ไม่นาน คนของจินหมิงก็ตรวจของทั้งหมดเสร็จ

ทั้งหมดไม่มีปัญหาและจินหมิงก็พอใจมาก

เพราะได้มีการชั่งน้ำหนักไปพร้อมกันกับตอนตรวจของ จึงสามารถจ่ายเงินได้ในทันที ตามราคาที่ลู่เซี่ยบอกไว้ก่อนหน้านี้คือ ข้าวหนึ่งจินราคาห้าเหมา แป้งสาลีหนึ่งจินสี่เหมา และข้าวโพดหนึ่งจินสามเหมา มันมีราคาสูงกว่าข้าวขัดสีในตลาดมืด แต่คุณภาพของชุดนี้ก็คุ้มค่ากับราคา ดังนั้น จินหมิงจึงจ่ายเงินโดยไม่ลังเล

ทั้งหมดเป็นเงิน 1,650หยวน น่าตกใจที่ธัญพืชจำนวนมากกลับขายได้เงินจำนวนน้อยนิดแค่นี้ ลู่เซี่ยรู้สึกปวดใจแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ ในยุคที่เงินเดือนพนักงานทั่วไปอยู่ที่ไม่กี่สิบหยวน เงินจำนวนที่เธอได้มาจึงนับว่ามากแล้ว

หลังจากที่ลู่เซี่ยได้เงินมาแล้ว เธอก็แลกตั๋วและสั่งของบางส่วนกับเขา พวกเขาตกลงรับของกันพรุ่งนี้ และจากนั้นเธอก็รีบขนกระสอบออกไป

เมื่อเห็นเธอหายไปอย่างรวดเร็ว จินหมิงก็มองไปรอบๆครู่หนึ่ง เขาคล้ายได้ยินเสียงฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่งดังไกลออกไป แล้วแววตาของเขาก็เป็นประกายวาบ เขาเดาว่าเป็นพวกของเธอและรู้สึกโล่งใจที่เขาไม่ได้มีแผนการอะไรในใจ

จากนั้น เขาจึงสั่งให้คนเริ่มขนของกันอย่างระมัดระวัง

ขณะเดียวกัน ลู่เซี่ยไม่รู้เลยว่าข้ออ้างส่งๆของเธอจะทำให้จินหมิงกลัวได้

หลังเดินออกมาจากบริเวณนั้นและหาที่ที่ไม่มีคนได้แล้ว ลู่เซี่ยก็ถอนหานใจโล่งอก ดูเหมือนว่าเธอไม่จำเป็นต้องใช้ก้อนหินที่เก็บเอาไว้ในช่องว่างแล้ว