Ch16 – ซื้อขาย

Ch16 – ซื้อขาย

เมื่อเธอมาถึง ผู้อำนวยการหวังก็ให้คนมารอเธออยู่ก่อนแล้ว

หลังจากนั้นเธอก็ถูกพาไปทำขั้นตอนต่างๆจนเรียบร้อย

เพราะมีผู้อำนวยการหวังอยู่ด้วย หลายขั้นตอนจึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในเมื่อลู่เซี่ยยังไม่ได้เริ่มงานอย่างเป็นทางการ พิธีการหลายอย่างจึงข้ามไปและการส่งมอบงานก็เสร็จเรียบร้อยในเวลาไม่นาน

ชื่อของลู่เซี่ยในรายชื่อที่ถูกรับเข้าทำงานจึงถูกเปลี่ยนเป็น หวังเสี่ยวหยู ชื่อหลานสาวของผู้อำนวยการหวังแทน

หลังจากส่งมอบงานเรียบร้อย ผู้อำนวยการหวังก็มอบเงินและตั๋วให้กับเธอ ลู่เซี่ยเปิดดูของที่ได้รับมา จำนวนเงินถูกต้องและมีตั๋วอยู่หลายใบ ในที่สุดเธอก็พยักหน้าอย่างพอใจและออกไปจากโรงงานผลิตหลอดไฟ

เธอไม่ได้พูดถึงปัญหาที่คนบ้านลู่จะนำมา เธอคิดว่าเขาน่าจะเข้าใจอยู่แล้ว และในเมื่อเขากล้าซื้อ เขาก็ต้องสามารถรับมือกับเรื่องนี้ได้

เธอจึงไม่กังวลเกี่ยวกับเขาเลย

หลังออกมาแล้ว เธอก็เก็บเงินเอาไว้ในช่องว่าง ลู่เซี่ยตื่นเต้นดีใจ เธอไม่คิดว่าจะจัดการขายงานได้ง่ายดายขนาดนี้ และในที่สุดตอนนี้เธอก็มีเงินอยู่ในมือแล้ว!

หลังจากสงบใจได้แล้ว เธอก็มุ่งหน้าไปตลาดมืด

แทนที่จะเข้าไปในตลาดมืดทันที เธอกลับเดินไปรอบๆบริเวณนั้นแทน หลังจากเดินดูได้สองรอบ เธอก็สังเกตเห็นบ้านที่ถูกทิ้งร้างอยู่ในซอยเปลี่ยว มันดูเหมือนไม่มีคนอยู่มานานมากแล้ว ตัวบ้านทรุดโทรมและกำแพงที่เหลืออยู่ครึ่งเดียว

แต่สำหรับลู่เซี่ยแล้วมันเหมาะมาก ทั้งอยู่ในที่เปลี่ยวไม่มีคน และรอบๆก็เหมาะแก่การซ่อนของ

ถึงตอนนี้จะเป็นช่วงเวลากลางวันทำให้ไม่สะดวกมากนัก แต่ตอนกลางคืนเธอก็ไม่สามารถออกมาได้

ช่างเถอะ เธอคงต้องทำมันในตอนกลางวันและระวังมากหน่อยก็พอ

เมื่อเห็นว่าไม่มีคนอยู่แถวนี้ ลู่เซี่ยก็นำธัญพืชออกมาวางไว้ในบ้านร้าง เธอไม่ได้วางมันในที่โล่ง แต่ซ่อนมันเอาไว้ที่ด้านหลังกำแพงเพื่อไม่ให้ใครเห็นจากด้านนอก

หลังจากจัดการเสร็จแล้ว เธอก็รีบเดินไปที่ตลาดมืด ลู่เซี่ยเห็นชายคนเดิมจากเมื่อวานยืนอยู่ไม่ไกล เขาที่จำลู่เซี่ยได้ทันทีก็รีบวิ่งเข้ามาหา

“สาวน้อย ในที่สุดเธอก็มาแล้ว ฉันกำลังรอเธออยู่เลย”

ลู่เซี่ยใจเต้นรัวเมื่อได้ยินคำพูดของเขา “มีเรื่องอะไรเหรอ? หรือหัวหน้าของคุณตัดสินใจแล้ว?”

เขาตอบไปตามตรง “ใช่น่ะสิ เมื่อวานหัวหน้าลองกินธัญพืชของเธอแล้ว พวกมันเป็นของดีจริงๆ เขายังตกลงกับราคาที่เธอเสนอมาด้วย ไม่ว่าเธอจะมีอยู่เท่าไหร่เขาก็เอาทั้งหมด”

ลู่เซี่ยยิ้มทันทีที่ได้ยินแบบนั้น “ดีเลย ฉันมีข้าวกับแป้งสาลีอยู่อย่างละ 1500จิน ข้าวโพดอีก 1000จิน ถ้าพอใจพวกเราก็มาซื้อขายกัน ฉันให้คนส่งของมาที่นี่แล้วและพวกเขากำลังรออยู่”

“อะไรนะ? พวกเขาเอาของมาส่งแล้วเหรอ? แล้วพวกเขาอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปตามหัวหน้ามาเดี๋ยวนี้เลย!”

ลู่เซี่ยบอกที่อยู่ไป แล้วจากนั้นก็เห็นเขารีบวิ่งไปตามหัวหน้าของตัวเอง

ลู่เซี่ยจึงเดินกลับไป

เมื่อกลับมาถึงบ้านร้างแล้ว เธอก็โล่งใจที่เห็นว่าไม่มีใครเข้ามายุ่มย่ามกับธัญพืชในระหว่างที่เธอไม่อยู่

เธอสังเกตเห็นก้อนหินที่หล่นลงมาจากกำแพง เธอจึงเก็บมันไว้ในช่องว่างเพื่อกันเอาไว้ก่อน

หลังจากนั้นสักพัก คนกลุ่มหนึ่งก็เดินเข้ามา นำโดยชายวัยสามสิบกว่าปี ท่าทางคงแก่เรียนดูไม่ต่างจากอาจารย์ที่สอนอยู่ในมหาวิทยาลัย แต่เมื่อเห็นชายที่ลู่เซี่ยเคยติดต่อด้วยแสดงท่าทีเคารพเขาอย่างมาก เธอจึงรู้ว่าอีกฝ่ายก็คือหัวหน้าของพวกเขา

เมื่อหัวหน้ามาถึง เขาก็มองเห็นกระสอบใส่ธัญพืชกองอยู่ภายในบ้าน เขาจึงยิ้มอย่างพอใจก่อนจะหันไปทักทายลู่เซี่ย

“เป็นสาวน้อยคนนี้สินะ? เฟิงจื่อบอกฉันแล้ว อย่าเสียเวลาอีกเลย ตอนกลางวันทำอะไรไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ พวกเรารีบจัดการกันดีกว่า เราเริ่มจากตรวจดูของก่อนดีไหม?”

นี่เป็นสิ่งที่ลู่เซี่ยต้องการอยู่แล้ว เธอรู้ดีว่าตอนกลางวันไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีนัก แต่เธอเลือกไม่ได้จริงๆ เพราะตัวเธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์อะไรได้มากนัก ถ้าคนบ้านลู่รู้เรื่องเข้าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

เธอตอบตกลงทันที “ดี ทำตามที่คุณพูดเลย พี่ชาย คนส่งของทางฉันรอไม่ได้แล้ว พอได้เงินพวกเขาก็ต้องไปที่อื่นต่อ ไม่อย่างนั้นเราก็คงรอให้ถึงตอนกลางคืนก่อน”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ หัวหน้าก็มองเธออย่างใช้ความคิดและหันไปบอกกับคนของเขา “เริ่มกันเลย”