Ch8 – วางแผนสำหรับอนาคต

Ch8 – วางแผนสำหรับอนาคต

เรื่องแรก การไปชนบทถูกกำหนดไว้แล้วและไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีก ดังนั้น สิ่งเดียวที่เธอทำได้ก็คือเตรียมตัวก่อนการเดินทาง

ตอนนี้เป็นปี 1973 และยังเหลือเวลาอีกสี่ปีก่อนที่จะมีการเปิดสอบเข้ามหาวิทยาลัยเกิดขึ้นอีกครั้ง หรือก็คือเธอต้องอยู่ที่ชนบทอย่างน้อยสี่ปี

ลู่เซี่ยไม่เคยไปชนบทมาก่อน แต่บ้านเด็กกำพร้าที่เธอเคยอาศัยนั้นตั้งอยู่ในเมืองเล็กๆที่ค่อนข้างยากจน และพวกเขาก็อาศัยอยู่ในบ้านที่สร้างขึ้นอย่างง่ายๆ

ยิ่งไปกว่านั้น บ้านเด็กกำพร้าก็ยังยากจนมาก ผู้อำนวยการจึงต้องให้พวกเขาทำการเพาะปลูกเพื่อเลี้ยงตัวเอง

ถึงที่ดินจะไม่ได้กว้างมาก แต่ทุกครั้งที่พวกเขาต้องเพาะปลูกก็ล้วนต้องลงแรงตลอดหนึ่งปี กว่าที่พวกเขาจะสามารถเก็บเกี่ยวได้

ดังนั้น เธอจึงรู้ว่าการเพาะปลูกเป็นงานที่หนัก

และเวลานี้คือยุค70 ความยากลำบากในชนบทจึงไม่สามารถจินตนาการได้เลย

เธอต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับช่วงเวลาสี่ปีในชนบท

อย่างแรกคือเธอจำเป็นต้องมีเงิน ถึงทุกอย่างในเวลานี้จำเป็นต้องใช้ตั๋ว แต่ถ้าไม่มีเงินเธอก็ซื้ออะไรไม่ได้

ดังนั้น สิ่งแรกที่เธอต้องคำนึงก็คือวิธีหาเงิน

ส่วนคนในครอบครัวนั้นลืมไปได้เลย ดูจากท่าทีที่พวกเขามีต่อเธอแล้ว พวกเขาอาจไม่ได้เตรียมอะไรให้เธอเลยก็ได้

ดังนั้น เธอจึงต้องคิดเพื่อตัวเอง

และในเวลานี้ เธอก็คิดได้สองวิธี

วิธีแรกก็คืออาหารที่เธอเก็บไว้ในช่องว่าง เธอสามารถลองเอาออกมาขายในตลาดมืดได้ แต่เธอไม่รู้ว่าตลาดมืดนั้นอยู่ตรงจุดไหน และตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาที่เสี่ยงมาก เธอจึงต้องดูสถานการณ์ให้ดีก่อนที่จะลงมือ

วิธีที่สองก็คืองานของเธอ เธอไม่คิดที่จะยกงานของตัวเองให้กับลู่ชุน และคิดหาโอกาสเพื่อขายมันออกไปแทน ยิ่งไปกว่านั้น เธอจำเป็นต้องลงมือให้เร็ว ไม่อย่างนั้นถ้าความอดทนของคนบ้านลู่หมดลง และสั่งให้เธอทำเรื่องโอนงานให้กับลู่ชุน มันก็อาจจะสายเกินไปแล้ว

ตอนนี้ เธอต้องจัดการเรื่องงานเป็นอันดับแรก

โชคดีที่ถึงเธอจะได้รับเข้าทำงานแล้ว แต่ทางโรงงานก็ไม่ได้ต้องการให้เธอไปรายงานตัวในทันที พวกเขาให้เวลาเตรียมตัวสิบกว่าวัน ซึ่งรวมๆแล้วนับเป็นหนึ่งเดือน เพื่อให้ง่ายต่อการจ่ายเงินเดือนของทางโรงงาน ดังนั้น เธอจึงสามารถไปรายงานตัวในวันแรกของเดือนต่อไปได้เลย

เมื่อมองแบบนี้ มันก็บังเอิญตรงกับช่วงเวลาที่เธอต้องเดินทางไปชนบทพอดี ถ้าเธอจัดการได้ดี เธอก็จะผ่านมันไปได้ด้วยดี

เมื่อเธอมีเงิน เธอก็สามารถเตรียมของสำหรับการไปอาศัยอยู่ชนบทได้มากขึ้น

ในความทรงจำของเธอ ที่ที่เธอต้องไปดูเหมือนจะอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือ?

ลู่เซี่ยรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เพราะสถานที่ที่เธอเติบโตมาในชีวิตก่อนก็อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือเช่นเดียวกัน เธอเพิ่งมาอาศัยอยู่ในปักกิ่งก็ตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยและทำงานเท่านั้น

ดังนั้น เธอจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับสภาพอากาศของทางนั้น ซึ่งฤดูหนาวนั้นหนาวมาก

เธอจำเป็นต้องเตรียมเสื้อผ้าอุ่นๆ, ผ้าห่มผืนหนา, และอีกหลายๆอย่าง

นอกจากนั้นแล้ว ยังมีของอีกหลายอย่างเช่น เครื่องครัว, และของใช้ในชีวิตประจำวันที่เธอจะมองข้ามไปไม่ได้

เมื่อคิดถึงของทั้งหมดที่ต้องเตรียมแล้ว ลู่เซี่ยวก็อดกังวลไม่ได้ เธอเพิ่งนึกได้ว่ามีหลายอย่างที่ต้องเตรียม และเธอต้องเตรียมของทั้งหมดให้เสร็จภายในเวลาแค่สิบกว่าวัน ซึ่งเป็นเรื่องที่ท้าทายมาก

แต่ถึงยังไงเธอก็ต้องทำให้ได้

เมื่อเป็นแบบนี้ ลู่เซี่ยก็ไล่เรียงสิ่งที่ต้องทำต่อจากนี้และอะไรบ้างที่เธอต้องเตรียม

อยู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงดังมาจากจุดที่ห่างจากเธอไปไม่ไกล ทำให้เธอได้ยินบทสนทนาของพวกเขาอย่างชัดเจน

มันเป็นเสียงของชายหญิงคู่หนึ่ง และดูเหมือนว่าพวกเขากำลังออกเดทกันอยู่

ผู้หญิงดูเหมือนจะพอใจฝ่ายชาย และจากเสียงสนทนาของพวกเขาก็ยังแฝงไว้ด้วยความเขินอาย

“ฉันได้ยินมาว่าคุณชอบวาดรูปในเวลาว่างเหรอคะ?”

จากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงเรียบนิ่งของฝ่ายชาย “ครับ”

น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชา แต่มันยังเจือไว้ด้วยความอ่อนแรง ชัดเจนว่าเขาเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งและน้ำเสียงของเขาก็น่าฟัง