Ch13 – หาเงิน
Ch13 – หาเงิน
คนที่เข้ามาที่นี่ล้วนแล้วแต่มีสายตาเฉียบคมและสังเกตเห็นในทันที ใช้เวลาไม่นาน หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามาถาม “สาวน้อย เธอขายข้าวสารนี้เท่าไหร่เหรอ?”
ลู่เซี่ยตอบเสียงเบากลับไปว่า “1จิน 5เหมา”
“อะไรนะ? 1จิน 5เหมา?! ทำไมเธอไม่ปล้นกันเลยล่ะ? ที่สหกรณ์ขายแค่หนึ่งเหมากว่า ส่วนในตลาดมืดก็ขายแค่สองเหมากว่า แต่เธอกลับขึ้นราคาตั้งหลายเท่า!”
ไม่ว่าอีกฝ่ายจะโวยวายขนาดไหนลู่เซี่ยก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม เธอรู้สึกปวดใจไม่น้อยเพราะข้าวสารพวกนี้ปลูกโดยใช้น้ำแร่วิเศษ ราคา 5 เหมาก็ไม่ต่างจากการให้เปล่า ถ้าไม่ใช่เพราะเธอร้อนเงินก็คงไม่เอาออกมาขายแบบนี้หรอก
ถึงเธอจะพูดเสียงเบาเพราะอยู่ในตลาดมืด แต่เสียงของเธอก็ยังถือว่าดังมากอยู่ดี หลายคนที่ได้ยินเสียงโวยวายต่างก็ประหลาดใจเมื่อได้รู้เรื่องราคา บางคนจึงเข้ามาช่วยต่อราคาให้ต่ำลง
แต่ลู่เซี่ยยังคงนิ่งเฉยและพูดว่า “นี่เป็นข้าวขัดสีชั้นดี ทั้งยังมีคุณค่าทางโภชนาการสูง มีประโยชน์มากโดยเฉพาะกับเด็กและผู้สูงอายุ”
แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่เชื่อคำพูดของเธอสักนิด “ใครบ้างไม่เคยกินข้าว? ฉันยังไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าการกินข้าวช่วยให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น เธอก็แค่พูดเพื่อให้ขายได้ในราคาสูงต่างหาก!”
ลู่เซี่ยไร้คำพูด “ถ้าไม่เชื่อมันก็เรื่องของคุณ แต่ข้าวของฉันเป็นของดีแน่นอน”
เมื่อพูดออกไปแล้ว เธอก็เปิดปากถุงข้าวเพื่อให้ทุกคนได้เห็นกันชัดๆ
“ฉันปลูกข้าวพวกนี้ด้วยน้ำและดินที่ดี มันดีกว่าข้าวขัดสีทั่วไปมาก ทั้งยังไม่ต้องใช้ตั๋วและฉันก็มีไม่มากด้วย ราคานี้ไม่ถือว่าแพงเลย ถ้าไม่ใช่เพราะฉันต้องการใช้เงิน ฉันก็คงไม่เอาออกมาขายหรอก”
เมื่อมองดูข้าวใกล้ๆแล้ว ข้าวในถุงดูดีกว่าข้าวขัดสีทั่วไปมาก ข้าวขัดสีในตลาดมืดมีราคาอยู่ที่สามเหมากว่า มันจึงทำให้หลายคนคิดอยากซื้อข้าวของเธอขึ้นมา
หญิงคนนั้นรู้อยู่แล้วว่าข้าวของเธอเป็นของดี ไม่อย่างนั้นก็คงไม่เดินเข้ามาถามราคา ลูกชายของเธอเป็นเด็กเลือกกินและไม่ยอมกินธัญพืช โชคดีที่เธอกับสามีมีงานทำและมีเงินพอให้ใช้จ่าย แต่โควตาสำหรับข้าวขาวของพวกเขาในแต่ละเดือนนั้นมีน้อยนิด เธอจึงต้องแอบมาซื้อที่ตลาดมืดแทน
เธอถูกข้าวที่ลู่เซี่ยขายดึงดูดในทันที แต่เธอไม่คิดว่ามันจะแพงขนาดนี้ ตอนแรกเธอคิดที่จะไม่ซื้อ แต่กลิ่นหอมของข้าวกลับรั้งเธอเอาไว้ พอตอนนี้เห็นคนอื่นเริ่มสนใจเหมือนกัน เธอจึงทนไม่ไหวอีกต่อไป
“ถึงข้าวของเธอจะดี แต่มันก็ไม่ควรแพงขนาดนี้ เธอลดราคาลงหน่อยดีไหม? ขายสัก 4 เหมาสิแล้วฉันจะซื้อ”
แต่ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรออกไป ลู่เซี่ยก็ยังคงไม่หวั่นไหว “ไม่ได้ ขาย 5เหมาเท่านั้น ถ้าฉันขายไม่ได้ก็ไม่ขายเลยดีกว่า”
เมื่อได้ยินคำพูดยืนยันจากปากเธอ ทุกคนต่างเข้าใจในทันทีว่าเธอพูดจริง และยิ่งทำให้คนเชื่อว่าข้าวของเธอเป็นของดีคุ้มค่ากับราคา ไม่อย่างนั้นทำไมเธอถึงไม่ยอมขายหรือลดราคาล่ะ?
ทำให้หลายคนเริ่มเอ่ยปากขอซื้อจากเธอ
คนส่วนใหญ่ที่เข้ามาในตลาดมืดต่างก็เป็นคนที่มีเงินเหลือเก็บอยู่ที่บ้าน และมาที่ตลาดมืดก็เพื่อปรับปรุงคุณภาพชีวิตของตัวเองให้ดีขึ้น ถึงเงิน 5เหมาจะแพง แต่พวกเขาก็จ่ายไหว
ไม่นาน ลู่เซี่ยก็ขายข้าวไปแล้ว 40จิน เหลืออยู่แค่ 10จินเท่านั้น ผู้หญิงคนนั้นทนไม่ไหวอีกต่อไปและรีบพูดขึ้นมาว่า “สาวน้อย ไม่ต้องแล้ว ขายที่เหลือทั้งหมดให้ฉัน ฉันจะเอากลับไปลองกินที่บ้านดู ถ้ามันอร่อยฉันจะกลับมาซื้ออีก”
ลู่เซี่ยยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร เธอขายข้าว 10จินที่เหลือให้ผู้หญิงคนนั้นและออกไปจากตลาดมืดทันที
ครั้งนี้เธอขายข้าวแค่ 50จินและได้เงินมา 25 หยวน มันไม่ได้มากเท่าไหร่ แต่เมื่อเทียบกับเงินในยุคนี้ เธอก็พอใจมากแล้ว นี่เป็นแค่ทดลองขายเท่านั้น
เธอคิดที่จะเอาของมาขายที่ตลาดอีกครั้งในภายหลัง
แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ออกไปจากตลาดมืด คนเฝ้าหน้าทางเข้าก็เข้ามาหยุดเธอไว้
“น้องสาว เธอยังมีข้าวแบบนั้นอยู่อีกไหม?”
