Ch11 – เหตุผล

Ch11 – เหตุผล

เมื่อได้ยินคำถามจากผู้อำนวยการหวัง ลู่เซี่ยก็รู้ว่านี่คือโอกาสเดียวของเธอ เธอจึงไม่เสียเวลาและพูดออกไปตามตรง “ผู้อำนวยการหวัง สวัสดีค่ะ ฉันชื่อลู่เซี่ย และเป็นหนึ่งในพนักงานที่โรงงานผลิตหลอดไฟเพิ่งรับเข้าทำงาน”

“อ้อ?” ผู้อำนวยการหวังเลิกคิ้วขึ้น ถึงแม้ตำแหน่งที่โรงงานรับสมัครล้วนเป็นตำแหน่งที่ดี แต่ก็มีข้อกำหนดที่เข้มงวด และแม้แต่หลานสาวของเขาก็ยังไม่ผ่าน เขาคิดไม่ถึงว่าเด็กสาวที่ดูไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่ที่ดีคนนี้จะเป็นหนึ่งในคนที่ถูกเลือก

แต่เขาก็ยังไม่รู้จุดประสงค์ของอีกฝ่าย เขาจึงยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตรและพูดว่า “สหายลู่ สวัสดี แล้วเธอมีธุระอะไรกับผมอย่างนั้นเหรอ?”

ลู่เซี่ยไม่คิดอ้อมค้อมและสูดหายใจลึก ก่อนจะพูดออกไปว่า “ฉันได้ยินมาว่าหลานสาวของผู้อำนวยการหวังยังไม่ได้งาน ฉันเลยคิดว่าเธอน่าจะสนใจงานนี้ค่ะ”

“โอ้?” ผู้อำนวยการหวังเข้าใจจุดประสงค์ของเธอจากสิ่งที่เธอพูดมา

เขาเลิกคิ้วและใช้ความคิด ถึงโรงงานผลิตหลอดไฟของพวกเขาจะไม่ได้รับความนิยมมากเท่ากับโรงงานผลิตเหล็กและโรงงานทอผ้า แต่มันก็ถือว่าเป็นโรงงานขนาดใหญ่ และงานนี้ก็ยังเป็นงานที่ทำในออฟฟิสด้วย เขาคิดไม่ออกเลยว่าทำไมถึงมีคนที่ไม่ต้องการงานนี้อยู่ด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ดูเหมือนจะไม่ได้รับการเอาใจใส่มากนัก เธอจึงควรที่จะตื่นเต้นดีใจกับงานนี้ถึงจะถูก แล้วมีเหตุผลอะไรที่ทำให้เธอยอมทิ้งงานนี้ไปได้?

เดิมผู้อำนวยการหวังคิดว่าเธอกำลังพูดเล่นกับเขา

แต่ตอนนี้ เมื่อเห็นแววตาจริงใจของอีกฝ่าย เขาก็เข้าใจว่าเธอตัดสินใจดีแล้ว

เขาจึงเริ่มรู้สึกสนใจขึ้นมา

หลานสาวของเขาเป็นเด็กผู้หญิงคนเดียวบ้านหวังของพวกเขา และในครอบครัวของพวกเขาก็มีคนทำงานอยู่หลายคน ดังนั้น การหางานจึงไม่ใช่เรื่องยาก แต่ที่ยากคือการหางานที่นั่งทำในออฟฟิส เพราะตลาดงานในปัจจุบัน หลายตำแหน่งมักถูกส่งต่อจากพ่อแม่สู่ลูก หรือไม่ก็ญาติสนิทของแต่ละคนแทน มันเป็นเรื่องยากที่จะขายตำแหน่งให้กับคนนอก ดังนั้น เขาจึงอยากถามหาเหตุผลก่อนที่จะตัดสินใจ

เขาลุกขึ้นและเดินนำลู่เซี่ยไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่นเพื่อพูดคุยกันอย่างจริงจัง

ผู้อำนวยการหวังอยู่ในตำแหน่งสูง และบ้านของเขาก็ใหญ่กว่าบ้านของลู่เซี่ย ดังนั้น ภายในห้องจึงกว้างขวาง ถึงจะมีโซฟาตั้งอยู่ แต่ก็ยังเหลือพื้นที่ให้ห้องนั่งเล่นอีกมาก

แต่ในเวลานี้ ลู่เซี่ยไม่คิดสนใจรายละเอียดพวกนี้ หลังจากนั่งลงแล้ว เธอก็ได้ยินผู้อำนวยการหวังพูดขึ้นมาว่า “ผมขอรู้เหตุผลของสหายลู่ได้ไหม?”

ลู่เซี่ยพยักหน้าหลังจากได้ยินเขาพูด “ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องปิดบังอยู่แล้วค่ะ หลังจากที่ฉันได้งาน ครอบครัวของฉันก็ลงชื่อไปชนบทให้ฉัน อีกไม่กี่วันฉันก็ต้องไปแล้ว”

ผู้อำนวยการหวังเลิกคิ้วอย่างแปลกใจและดูเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรได้ เหมือนว่าสถานการณ์ในบ้านของสหายลู่ค่อนข้างซับซ้อน

แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องใส่ใจ เขาแค่ต้องยืนยันสถานการณ์เท่านั้น

เขาถามออกไปตรงๆ “ดังนั้น สหายลู่ คุณต้องการเงินเท่าไหร่สำหรับงานนี้?”

ลู่เซี่ยเอ่ยราคาที่คิดไว้ออกไป “800 หยวนค่ะ”

“หืม?” ผู้อำนวยการหวังขมวดคิ้ว “สหายลู่ คุณพูดจริงเหรอ? หรือคุณไม่รู้ราคาตลาด? คุณได้งานออฟฟิสที่มีเงินเดือนสูงกว่าพนักงานทั่วไปนะครับ”

ลู่เซี่ยถอนหายใจหลังจากที่ได้ยินแบบนั้น แน่นอน เธอรู้ว่านี่คือเมืองหลวงและงานพนักงานทั่วไปในโรงงานก็มีราคาอย่างน้อย 800 หยวนแล้ว แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้

“บอกตามตรงนะคะ ครอบครัวของฉันต้องการให้ฉันยกงานนี้ให้พี่สาวคนโต ดังนั้น มันอาจจะมีปัญหาตามมา...”

เธอพูดออกไปอย่างลังเล งานไม่ใช่จะขายหรือซื้อกันง่ายๆ เพราะมักจะมีการส่งต่องานให้กับคนในครอบครัวหรือญาติมากกว่า แต่ไม่ว่าพวกเขาจะรู้จักกันหรือไม่ พวกเขาก็ต้องหาข้ออ้างมาให้ได้

แต่แม่ลู่กับลู่ชุนอาจไม่ยอมรับง่ายๆ ถ้าพวกเขารู้ว่าเธอขายงานของตัวเอง เป็นไปได้ที่พวกเขาจะมาสร้างเรื่องที่โรงงาน ดังนั้น เธออาจจะต้องรับผิดชอบผลลัพธ์ที่จะตามมาหลังจากนี้ด้วย