Ch10 – ถามหาผู้อำนวยการหวัง

Ch10 – ถามหาผู้อำนวยการหวัง

ตอนนี้เองที่ฝ่ายชายดูเหมือนจะรับรู้ถึงสายตาของลู่เซี่ย เขาจึงหันกลับไปมองเธอ

การสบตาโดยไม่คาดคิดทำให้ลู่เซี่ยทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย เพราะถึงเธอจะไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แต่เธอก็ได้ยินคำพูดของพวกเขาอยู่ดี

แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ใส่ใจ เขาพยักหน้าให้เธอแล้วเดินจากไปอย่างสบายอารมณ์

เมื่อร่างของเขาหายลับไปแล้ว ลู่เซี่ยก็ถอนหายใจโล่งอก

แล้วเธอก็หัวเราะกับตัวเอง จริงๆเลย ในปี 2021 เธอก็เคยเห็นผู้ชายหน้าตาดีมาไม่น้อย แต่เธอกลับทำเหมือนไม่เคยเห็นซะอย่างนั้น

แต่ทุกคนล้วนชอบของสวยๆงามๆ ดังนั้น ท่าทีของเธอจึงนับเป็นเรื่องปกติ

หลังเกิดเรื่อง เธอก็เลิกสนใจเพราะมันไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

ต่อไป เธอเตรียมที่จะไปสอบถามเรื่องงานของตัวเอง

เมื่อคิดได้แล้ว เธอก็เดินออกไปจากสวนสาธารณะและมุ่งหน้าไปที่โรงงานผลิตหลอดไฟ

ในเวลานี้โรงงานยังคงทำงานกันอยู่ และเมื่อมาถึงแล้ว ลู่เซี่ยก็เดินไปรอบๆทางเข้าสองสามรอบ ยามจึงเดินเข้ามาถามว่าเธอมาทำอะไรที่นี่

ลู่เซี่ยยิ้มอย่างกล้าๆกลัวๆให้เขาและพูดว่า “คุณลุง อีกไม่นานฉันจะได้เข้ามาเป็นพนักงานใหม่ของที่นี่ค่ะ กว่าจะได้งานทำไม่ใช่เรื่องง่าย ฉันเลยอดตื่นเต้นไม่ได้ ก็เลยลองมาดูที่ทำงานล่วงหน้าน่ะค่ะ”

ยามมองสำรวจเธอแล้วจึงยิ้มให้ “เธอโชคดีแล้ว ฉันได้ยินมาว่าช่วงนี้โรงงานกำลังรับสมัครคน ถึงจะไม่ได้ประกาศออกไป แต่ก็มีคนมาสมัครเป็นร้อย แล้วเลือกแค่ห้าคนเท่านั้น ฉันไม่คิดเลยว่าเด็กสาวอย่างเธอจะถูกเลือก”

ลู่เซี่ยได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มเขิน “ฉันก็แค่โชคดีเท่านั้นค่ะ”

ยามพยักหน้า แล้วคิดกับตัวเองว่าเป็นเรื่องของโชคจริงๆ แต่ก่อนโอกาสแบบนี้ไม่มีทางมอบให้คนนอกแน่

ครั้งนี้เป็นเพราะรองผู้อำนวยการคนใหม่ของโรงงานเพิ่งถูกย้ายมาจากกองทัพ ทั้งยังเป็นคนเข้มงวดและยุติธรรม เขาจึงยืนกรานให้มีการคัดเลือกจากความสามารถและทำให้เด็กสาวคนนี้คว้าโอกาสไปได้

เพราะหากมองจากรูปลักษณ์ภายนอกของเธอแล้ว ก็สามารถบอกได้ว่าเธอมาจากครอบครัวธรรมดา และอาจไม่ได้มีเส้นสายมากมาย แต่ที่เธอโดดเด่นขึ้นมาได้ล้วนเป็นเพราะความสามารถของตัวเอง

ยามจึงยิ้มและพูดว่า “มันเป็นเพราะความสามารถของเธอด้วย ฉันได้ยินมาว่า ขนาดหลานสาวของผู้อำนวยการฝ่ายผลิตยังสอบไม่ผ่านเลยด้วยซ้ำ!”

“จริงเหรอคะ?”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ดวงตาของลู่เซี่ยเป็นประกายทันที เธอพูดคุยเรื่อยเปื่อยกับยามอีกเล็กน้อย แล้วจึงแอบถามเกี่ยวกับครอบครัวของผู้อำนวยการฝ่ายผลิต จากนั้นเมื่อเห็นว่าได้เวลาเลิกงานแล้ว เธอจึงขอตัวออกมา

แต่เธอไม่ได้ไปไกลนัก เธอเดินอยู่แถวๆโรงงานและมองดูผู้คนทยอยกันออกมาจากโรงงานเพื่อทานข้าวกลางวัน ลู่เซี่ยเดินไปทางส่วนที่พักของพนักงานโรงงานผลิตหลอดไฟอย่างเชื่องช้า

ก่อนหน้านี้ เธอได้ถามมาแล้วและรู้ว่าส่วนที่พักของพนักงานอยู่ตรงไหน

เมื่อเธอเดินมาถึงก็ได้เข้าไปถามทางและได้รู้ที่พักของผู้อำนวยการฝ่ายผลิต จากนั้น เธอก็เดินไปยืนที่ด้านนอกห้องและเคาะประตู

หญิงวัยกลางคนเป็นคนเปิดประตู เธอมีภาพลักษณ์ที่สง่างาม

ลู่เซี่ยคาดเดาตัวตนของเธอได้ทันที พูดกันว่า ภรรยาของผู้อำนวยการฝ่ายผลิตทำงานอยู่ในสหพันธ์สตรี

เมื่อเห็นลู่เซี่ย เธอดูงุนงงและถามว่า “สาวน้อย เธอมาหาใคร?”

ลู่เซี่ยยิ้มให้เธอและพูดว่า “สวัสดีค่ะ ขอโทษที่มารบกวนนะคะ ฉันต้องการพบผู้อำนวยการหวังค่ะ”

เธอถามมาแล้วว่า ผู้อำนวยการฝ่ายผลิตใช้แซ่หวัง

ภรรยาของผู้อำนวยการหวังเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินแบบนี้ และมองดูเธอแต่ก็ไม่ได้ถามต่อ จากนั้น เธอก็เปิดทางและพูดว่า “เข้ามาสิจ๊ะ”

เธอหันหลังและตะโกนเข้าไปในบ้าน “เหล่าหวัง มีคนมาหาคุณ”

เมื่อเดินเข้าไปแล้ว ลู่เซี่ยก็รู้ว่าเธอมาผิดเวลา เพราะสองสามีภรรยากำลังทานอาหารกันอยู่ แต่ภายในบ้านไม่ได้มีคนอื่นอยู่เลยนอกจากผู้อำนวยการหวังและภรรยาของเขา

เมื่อผู้อำนวยการหวังได้ยินคำพูดของภรรยา เขาก็มองไปทางลู่เซี่ยที่เดินตามมาด้านหลัง เขาขมวดคิ้วเพราะไม่คุ้นหน้าเธอ

แต่เขาก็ยังถามออกไปว่า “สาวน้อย เธอมาหาฉันเหรอ? มีเรื่องอะไรรึเปล่า?”