ตอนที่ 7 ตั๋ว

ห้อง 2507 ยังคงรักษารูปลักษณ์ดั้งเดิมเหมือนตอนที่เหล่าจ้าวยังมีชีวิต ทุกสิ่งที่เป็นของเหล่าจ้าวได้รับการเก็บรักษาไว้เหมือนเดิมทั้ง ตู้ โซฟา โต๊ะกาแฟและเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดที่ผู้ตายเคยใช้ยังล้วนอยู่ในห้องทั้งหมด

เหล่าจ้าวเป็นคนประหยัดและใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ห้องสะท้อนถึงตัวตนการตกแต่งจึงเรียบง่ายจนดูไร้ชีวิตชีวา

ฝนตกปรอยๆที่หน้าต่าง ท้องฟ้ามืดครึ้มแม้จะเพิ่งหกโมงเย็นเท่านั้น ซวนเหวินไม่ได้เปิดไฟ เธอเดินไปที่ระเบียงมองลงไปที่ลานรวมของอพาร์ทเมนท์

หลังจากทะเลาะกับความคิดในหัวตัวเองอยู่พักหนึ่ง เกาหมิงก็ตัดสินใจเดินเข้าห้อง 2507 หลังจากเดินพ้นประตูเข้ามามาดวงตาของเขากลับถูกดึงดูดโดยกรอบรูปขนาดยักษ์ที่คลุมด้วยผ้าสีดำบนผนังห้องนั่งเล่นซึ่งถูกแสดงไว้อย่างชัดเจน

"อยากรู้ไหมว่ามันคืออะไร?" ซวนเหวินไม่หันกลับมามอง แต่เธอรู้ว่าเกาหมิงกำลังคิดอะไรอยู่ "คุณถอดผ้าครุมออกแล้วเชิญดูได้ตามสบาย"

เกาหมิงคว้ามุมของผ้าสีดำแล้วดึงเบาๆ เมื่อผ้าสีดำหลุดออก รูปถ่ายงานแต่งงานขาวดำขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

ในภาพถ่าย ทั้งเกาหมิงและซวนเหวินต่างมีรอยยิ้มสดใสดูมีความสุข แต่มีเพียงเกาหมิงเท่านั้นที่มีสีสันส่วนซวนเหวินมีความงามที่โดดเด่นของเธอและชุดเจ้าสาวที่หรูหราแต่กลับเป็นสีขาวดำไร้สีสัน

'ภาพมรณกรรมอีกภาพหนึ่ง?' เกาหมิงจำไม่ได้ว่าเขาถ่ายรูปงานแต่งงานกับซวนเหวินเมื่อใด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแบบที่น่าขนลุก

"คุณจำอะไรได้บ้างหรือยัง?" ซวนเหวินหันกลับมา รอยยิ้มบนใบหน้าของเธออบอุ่น การแสดงออกของเธออ่อนโยน แต่รัศมีที่ออกมาจากร่างกายของเธอนั้นผิดปกติอย่างมาก ดวงตาสายงามคู่นั้นดูราวกับเก็บความลับเอาไว้มากมาย

"คืนนั้น เกิดอะไรขึ้นในอุโมงค์?" ตั้งแต่ต้นจนจบเกาหมิงไม่ยืนห่างออกจากประตูมากเกินไปพร้อมที่จะพุ่งออกไปได้ทุกเมื่อ

"คุณนั่งรถที่ไม่ควรขึ้นและไปในที่ไม่ควรไป" ซวนเหวินมองเกาหมิงด้วยความหลงไหลคลั่งไคล้ การแสดงออกของเธอทำให้เกาหมิงรู้สึกกลัว แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยมากเช่นกัน

"ที่คุณลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในอุโมงค์ นั่นเพราะร่างกายคุณกำลังปกป้องคุณอยู่ จิตใต้สำนึกของคุณปฏิเสธที่จะยอมรับความจริงอันน่าสยดสยองนั้นได้ คุณจึงเลือกที่จะลืมมันไป"

"แล้วทำไมคุณถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในอุโมงค์? คุณเป็นแค่ตัวละครจากเกมที่ผมสร้าง ในแง่ของเวลา คุณไม่ควรรู้ด้วยซ้ำว่าผมอยู่ที่ไหน" เกาหมิงถอยกลับไปที่ประตู

"เพราะฉันเป็นคนที่พาคุณกลับบ้านในคืนนั้น" ซวนเหวินก้าวเข้ามาใกล้ขึ้น "จำเกม'ถึงรักอันแสนธรรมดาของเรา'และการออกแบบเรื่องราวของฉันได้ไหม ฉันรู้เสมอว่าคุณอยู่ที่ไหน เพราะสิ่งที่ฉันโปรดปรานที่สุดคือการมองดูคุณ ด้วยพลังนี้รวมถึงความปรารถนาอันลึกซึ้งของฉัน ทำให้ฉันรีบหาคุณทันทีที่ตื่นขึ้น"

เพียงฟังคำพูดของซวนเหวิน เกาหมิงก็รู้สึกแย่ลงเขาไม่เคยเล่นเกมรักมาก่อนและไม่คิดว่าเกมรักจะน่ากลัวขนาดนี้

"คุณเห็นอะไรในคืนนั้น?"

"ศพจำนวนมากถูกฝังตามผนังอุโมงค์ แต่ละร่างดูบิดเบี้ยวด้วยรูปลักษณ์ที่น่าสยดสยอง ใบหน้าแต่ละคนดูเจ็บปวดทรมาน เมื่อฉันพบคุณ คุณกำลังพูดอยู่กับใครสักคนและเดินลึกเข้าไปในอุโมงค์ เป็นฉันที่ดึงคุณออกมาและพากลับมาบ้าน" ยากที่จะบอกว่าเธอพูดจริงหรือเท็จ แต่เมื่อเล่าเรื่องนี้ก็มีร่องรอยของความกลัวในดวงตาของเธอ

'ถ้าเห็นแค่ศพจำนวนมากไม่น่าทำให้เราเสียความทรงจำได้ แต่เราจำได้ว่าได้ยินเสียงบางอย่างเลยเดินตามเสียงไป' เกาหมิงพยายามอย่างหนักที่จะนึกถึง แต่จำอะไรไม่ได้เลย

"คุณจำสิ่งที่เสียงนั้นพูดได้ไหม?"

"สถานการณ์หมุนวนจนมิอาจควบคุมได้ ผีร้ายเร่ร่อนไปตามท้องถนน ความปรารถนาอันดำมืดของมนุษย์จะถูกปลดปล่อยสร้างความวุ่นวายไปทุกแห่งหน เกมที่เคุณสร้างขึ้นจากอาชญากรรม ตำนานเมืองและเรื่องผีจะกลายเป็นจริง พวกมันจะคลานออกมาจากความทรงจำอันเน่าเฟะของคุณ เพื่อลดผลกระทบ ผู้คนจำนวนมากจะต้องมีส่วนร่วมกับเกมของคุณ คุณสามารถเลือกที่จะให้คำแนะนำพวกมัน หรือเลือกที่จะสังเวยพวกมันเพื่อหล่อเลี้ยงสัตว์ประหลาดและเรื่องเล่าต่อไป ตัวเลือกที่แตกต่างกันจะนำมาซึ่งรางวัลและการลงโทษที่แตกต่างกัน" ซวนเหวินหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ "เสียงนั้นบอกว่าคุณควรจะตายแล้ว แต่มันให้โอกาสคุณมีชีวิตอยู่ต่อ ดูเหมือนว่าคุณได้บรรลุข้อตกลงบางอย่างกับเสียงนั้น"

'ฉันควรจะตาย...' เกาหมิงครุ่นคิดถึงความหมายที่แท้จริงของประโยคนี้ "นี่ผมตายในอุโมงค์ ฟื้นคืนชีพขึ้นมา แล้วคุณก็มาช่วยผมไว้? นี่มันไม่มีเหตุผลเลย!"

"ถ้าคุณไม่เชื่อสิ่งที่ฉันพูดหรือคิดว่าฉันกำลังหลอกคุณ คุณสามารถตรวจสอบกับผู้โดยสารคนอื่นๆ บนรถบัสในคืนนั้นได้เลย" ซวนเหวินนั่งลงบนโซฟา "เพราะตอนที่ฉันกำลังพาคุณออกจากอุโมงค์ ฉันก็เห็นผู้โดยสารคนอื่นเช่นกัน"

"มีผู้โดยสารรคนอื่นอยู่ที่นั้น?"

"ใช่มีคนอื่นด้วยแต่ฉันรีบมากจนไม่ได้มองหน้าพวกเขาให้ชัด ไม่อย่างนั้น ฉันคงจะไล่ตามจับคนพวกนั้นเพื่อหาคำตอบแน่นอน" น้ำเสียงของเธอดูอบอุ่นแต่กลับพูดในสิ่งที่น่ากลัวออกมา

ท้องฟ้ามืดลง หลังจากได้ข้อมูลเพิ่มจนเป็นที่น่าพอใจแล้ว เกาหมิงจึงเริ่มถอยหลังออกมาอีกก้าวหนึ่ง

"ตอนนี้คุณพอใจแล้วและอยากจะจากไป?" สายตาของซวนเหวินจ้องมองเกาหมิงอย่างสนุกสนาน "คุณคงจำไม่ได้สินะ ว่าคุณได้ให้คำสัญญาอะไรไว้กับฉันในอุโมงค์ใช่ไหม?"

"ใช่ผมจำไม่ได้"

"ไม่เป็นไร ใช้เวลาไตร่ตรองให้ดี ค่อยๆคิดถึงมัน" ซวนเหวินหยิบภาพถ่ายขาวดำของผู้เสียชีวิตออกมาจากชุดชั้นในของเธอ "เมื่อฉันตื่นขึ้นในโลกความเป็นจริง ภาพถ่ายขาวดำใบนี้ก็ตกอยู่ข้างๆฉัน ในช่วงสามวันที่ผ่านมา เวลาที่ฉันกำจัดนางเอกคนอื่นๆในเกมรักที่ละคน ชุดแต่งงานในภาพก็ดูเปลี่ยนไป"

ซวนเหวินเปรียบเทียบภาพถ่ายขาวดำในมือเธอกับภาพถ่ายงานแต่งงานขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนัง จะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าชุดแต่งงานในภาพขาวดำในมือของเธอเริ่มที่จะมีสีสันจางๆ

"ในเกมรัก นอกจากฉัน นางเอกคนอื่นก็ประกฎตัวออกมาเช่นกัน อืมม ท่าพูดกันตามตรงตอนนี้พวกเธอก็ตายหมดแล้ว แต่ปัญหาคือ.. " ซวนเหวินกวัดแกว่งรูปถ่ายไปมา ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความโหยหารุนแรงและบ้าคลั่ง "ภาพถ่ายพวกนี้เป็นสัญลักษณ์ของความทรงจำที่หลงเหลือจากผู้ตายในโลกแห่งความเป็นจริง ดูเหมือนเมื่อภาพขาวดำกลายเป็นสีแสดงว่าคนที่ตายจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง การฆ่าคนตายคนอื่นดูเหมือนจะช่วยให้ฉันหลุดพ้นจากพันธนาการบางอย่างได้นะ"

"เพราะแบบนี้คุณถึงไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระเหมือนคนทั่วไป?" เมื่อได้ยินสิ่งซวนเหวินพูดว่าเธอฆ่าแฟนสาวแปดคน ในเวลาแค่สามวัน เหงื่อเย็นก็ไหลออกมาบนหน้าผาก 'นี่มันบ้าไปแล้ว'

ซวนเหวินซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นแค่ตัวละครที่วิกลจริตในเกมรัก ซึ่งถูกละเลยและบิดเบี้ยวเพราะคนรัก เมื่อเธอกลายเป็นความจริง ด้วยความสามารถและความตรงไปตรงมาของเธอ จึงทำให้เธอกลายเป็นคนที่เข้าใจสถานการณ์ได้มากกว่าเกาหมิง

การปรากฏตัวของซวนเหวินยังเตือนเกาหมิงด้วย ในเกมที่เขาสร้าง นอกเหนือจากผีและสัตว์ประหลาด แต่ยังมี'คนบ้า'ที่มีศักยภาพสูงอีกด้วย

"ฉันแค่อยากเป็นเหมือนคุณ" คำพูดของซวนเหวินเร็วขึ้น พฤติกรรมของเธอเริ่มไม่แน่นอน ในขณะที่เธอเปิดเผยแรงจูงใจที่แท้จริงของเธอในการตามหาเกาหมิง "หลังจากการทดลองซ้ำๆหลายครั้ง ฉันสังเกตเห็นบางอย่าง และพบว่าเกมมีกระบวนการบางอย่างก่อนที่จะเริ่มหลอมรวมกับความเป็นความจริง ยิ่งเกมน่ากลัวและอันตรายมากขึ้นเท่าไหร่กระบวนการหลอมรวมยิ่งช้าลง ทำให้เกิดสัญญาณเตือนและลางบอกเหตุมากมาย เพื่อเร่งกระบวนการนี้ให้เร็วขึ้น คุณจะต้องปฏิบัติตามเงื่อนไขสามอย่าง สถานที่ทีมีคนเพิ่งเสียชีวิต ภาพถ่ายจากโลกนั้น และสุดท้ายคือ'คุณ!'"

เกาหมิงยืนอยู่ในห้อง 2507 และเข้าใจดีว่าเป้าหมายของซวนเหวินคืออะไร เธอต้องการที่จะ'ล่า'เรื่องราวอันชั่วร้ายจากเกมและกลืนกินพวกมันก่อนที่พวกมันจะเติบโต

"สถานที่เกิดเหตุคือฉาก ภาพถ่ายคือตั๋วเข้าเกมล่วงหน้าและคุณคือทางผ่าน" ซวนเหวินคว้าเสื้อผ้าของเกาหมิงด้วยมือทั้งสอง "เสียงนั้นบอกให้คุณนำผู้เล่นเข้ามาในเกมให้มากขึ้น งั้นฉันควรได้รับการพิจารณาให้เป็นผู้เล่นด้วยใช่ไหม?"

ด้วยดวงตาที่แดงก่ำลอยอยู่ในดวงตาของซวนเหวิน เธอเปิดกระเป๋าถือที่เธอถือติดตัวมา ซึ่งมีรูปถ่ายที่ว่างเปล่าแปดใบ

"ดูสิฉันมีตั๋วมากมาย"

"ใจเย็นๆก่อน นี่เป็นเพียงแค่สมมติฐานของคุณ" เกาหมิงกังวลน้อยลงหลังจากที่รับรู้เป้าหมายของซวนเหวิน เขามองดูใบหน้าของเธออย่างใกล้ชิดและไม่พบข้อผิดปกติใดๆ "แต่ผมยินดีที่จะช่วยคุณ เราจะทดสอบสมมติฐานของคุณคืนนี้ที่นี่ในห้อง 2507”

เกาหมิงเป็นที่ปรึกษาด้านจิตวิทยาในเรือนจำอาชญากรและเป็นแพทย์ที่ชอบเต้นรำกับสัตว์ร้ายในกรง เขารู้ดีถึงวิธีจัดการกับคนอันตราย

ขณะที่เขายินยอมที่จะช่วยเหลือ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นในโถงทางเดิน เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

หลังจากที่ซวนเหวินคลุมภาพถ่ายงานแต่งงานด้วยผ้าสีดำอีกครั้ง เกาหมิงก็เปิดประตู นักสืบที่เสียโฉมยืนอยู่ที่ทางเดินบนชั้นห้า เขาพูด้วยลมหายใจอย่างเร่งรีบ "ห้องนี้อันตราย คุณต้องออกจากห้องทันที!"