ตอนที่ 5 แด่ความรักของเราที่จะพินาศในที่สุด

ในฐานะที่ปรึกษาด้านจิตวิทยาเรือนจำความปลอดภัยสูงสุดเหิงซาน ความกดดันในการทำงานในแต่ละวันของเกาหมิงนั้นสูงมาก เพื่อรับมือกับความเครียดจากเรื่องที่ต้องเจอในแต่ละวัน การสร้างเกมเป็นวิธีที่เข้าใช้ผ่อนคลายทางนึง เขาจะใช้ทุกสิ่งที่เขาเห็น ได้ยินและจินตนาการถึง สิ่งที่สยองขวัญทุกรูปแบบ ผสานเข้ากับเกมและแบ่งปันความไม่สบายใจและความกลัวเหล่านี้ให้กับผู้เล่น ในเรื่องนี้ เขายังเป็นคนมีน้ำใจอีกด้วย

'ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอดีตของเราคือการเปลี่ยนความคิดทั้งหมดในหัวให้เป็นเกมเพื่อให้ทุกคนในโลกได้สัมผัสกับเสน่ห์ของความระทึกขวัญ' การทำความฝันให้กลายเป็นความจริงควรเป็นสิ่งที่ทำให้มีความสุข แต่เกาหมิงไม่คาดคิดว่าความฝันของเขาจะเกิดขึ้นจริงด้วยวิธีตรงไปตรงมาเช่นนี้

เกาหมิงถือกล่องกระดาษแข็งที่เต็มไปด้วยแผนการออกแบบเกมเดินเข้าไปในห้องน้ำและหยิบไฟแช็กขึ้นมา เปลวไฟค่อยๆกลืนกินแรงบรรดาลใจและความพยามในอดีตทั้งหมด ในช่วงเวลาที่เจ็บปวดนี้เกาหมิงก็จุดบุหรี่ด้วยไฟที่จุดประกายด้วยความฝันของเขาอย่างเงียบๆ

หลังจากกำจัดขี้เถ้าทั้งหมดแล้ว เกาหมิงเดินกลับไปที่สำนักงาน โดยหวังว่าคุณโกวจะให้ความร่วมมือในการลบไฟล์ส่วนที่บันทึกไว้ในคอมพิวเตอร์สตูดิโอทั้งหมดทิ้งไป

แผนการออกแบบเกมส่วนใหญ่เหล่านั้นที่ไม่น่าดึงดูดนักลงทุน ถูกจัดการอย่างเรียบร้อย แต่บางเกมกลับเข้าสู่ช่วงการเขียนโปรแกรมแล้ว ตัวอย่างหนึ่งคือเกมรักที่ไนท์ไลท์สตูดิโอพูดคุยในการประชุมเมื่อเช้านี้

ชื่อของเกมที่กล่างถึงคือ 'ถึงรักแสนธรรมดาของเรา' ผู้จัดการโกวใช้ทั้งความสัมพันธ์และความพยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้มันมา โดยมองว่าเกมนี้มีความสำคัญมากพอจะเปลี่ยนแปลงทิศทางของสตูดิโอได้

"เกาหมิง ผมจะไม่พูดอะไรแม้ว่าเกมอื่นจะถูกลบไป แต่ไม่ใช่กับเกมนี้" ผู้จัดการโกววางถ้วยเก็บความร้อนลงและขมวดคิ้วอย่างเศร้าๆ "สตูดิโอของเราขึ้นอยู่กับเกมนี้ เราร่วมมือกันมาหลายปี คุณคงไม่อยากเห็นพวกเราทุกคนตกงานใช่ไหม ปีนี้ผมก็อายุ 40 กว่า มีครอบครัวที่ต้องเลี้ยงดู เกมนี้ก็เซ็นสัญญาไปแล้ว ถ้าไม่ทำเกมนี้ให้จบ ทั้งครอบครัวผมคงต้องไปอาศัยอยู่บนถนนแทน"

เกาหมิงเข้าใจผู้จัดการโกว แต่เขาก็ยังส่ายหัวปฎิเสธ ผู้จัดการโกวเพียงแค่เซ็นสัญญากับนักลงทุนเท่านั้น แต่หากเกมนี้ถูกสร้างขึ้น จะเป็นตัวเกาหมิงเองที่ต้องเซ็นสัญญากับปีศาจ เกมอื่นๆทั่วไปอาจะต้องการแค่เงินจากผู้เล่น แต่เกมของเขากลับต่างออกไปสิ่งที่ต้องการไม่ใช่เงินแต่คือวิญญาณ

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงนี้ เกาหมิงได้ยื่นข้อเสนอในขณะที่เปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เพื่อเข้าสู่การออกแบบหลักของตัวเกม'ถึงรักแสนธรรมดาของเรา' "งานส่วนใหญ่เป็นฝีมือการออกแบบของเว่ยต้ายู่ แต่ผมก็ได้แทรกความคิดของตัวเองเองลงไปเหมือนกัน โดยเฉพาะเนื้อเรื่องเกี่ยวกับคดีฆาตกรรม โครงเรื่องส่วนใหญ่แทบไม่จำเป็นต้องไปสนใจก็ได้ แต่โครงเรื่องสุดท้าย เรื่องที่เก้า ซึ่งเป็นเรื่องราวที่ผมมีส่วนร่วมนั้นจะต้องถูกตัดออกทั้งหมด"

สำหรับ'ถึงรักแสนธรรมดาของเรา'เป็นเรื่องเกี่ยวกับชายโอตาคุที่ต้องเอาชนะความยากลำบากของชีวิตและพบกับผู้หญิงที่แตกต่างกันเก้าคนในช่วงชีวิตของเขา ตั้งแต่เพื่อนสมัยเด็กที่ป่วยหนัก ผู้บริหารบริษัทที่ดูเย็นชาแต่จิตใจดีและรวมถึงตัวละครสำคัญอย่างบทนางร้ายแสนเจ้าเล่ห์ชื่อหลี่ลู่ซินและอื่นๆ ซึ่งนางเอกแปดคนแรกได้รับการออกแบบโดยเว่ยต้ายู่ร่วมกับทีมงานของไนท์ไลท์สตูดิโอ แต่เนื่องจากทุกคนขาดประสบการณ์ด้านความรัก นำไปสู่การสร้างเรื่องราวที่ค่อนข้างธรรมดาภายในเกม

ในเวลานั้นเกาหมิงรู้สึกว่าเกมนี้ไม่มีความพิเศษหรือแปลกใหม่ ดังนั้นจึงแนะนำให้เว่ยต้ายู่เพิ่มโครงเรื่องที่เก้าเข้าไป ซวนเหวินฆาตกรต่อเนื่องซึ่งเคยถูกมองว่าเป็นผู้หญิงที่ฉลาดและเย็นชา ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีความรักบริสุทธิ์และลึกซึ้ง แต่หลังจากถูกชายอีกคนหลอก ความเข้าใจในความรักของซวนเหวินเริ่มบิดเบี้ยวขั้นรุนแรง เธอจะรู้เสมอว่าตัวเอกอยู่ที่ไหนทำอะไร เป็นเพราะการเพิ่มโครงเรื่องที่เก้า ธรรมชาติของเกมจึงเปลี่ยนไปจากความโรแมนติกแสนธรรมดาๆ กลายเป็นการผสมผสานระหว่างอาชญากรรมและความพิศวงที่น่าตื่นเต้น

เมื่อได้ยินคำขอของเกาหมิงที่ต้องการลบโครงเรื่องที่เก้าก็อดไม่ได้ที่จะโล่งใจไปมากกว่านี้และตกลงอย่างกระตือรือร้นที่จะกลับมาสร้างเกมโรแมนติกแบบดั้งเดิม "ไม่มีปัญหาเลย เราจะลบโครงเรื่องนี้ออกและเริ่มสร้างเกมรักจริงๆสักที!"

"ผมขอพูดอีกครั้ง" เกาหมิงเตือน "อย่าออกแบบตัวเอกหญิงมากเกินไป คนเดียวก็พอแล้วและไม่ควรมีภูมิหลังอะไรเกี่ยวข้องกับตัวเอกเลย คุยกันเล็กน้อยเท่านั้นก็พอแล้ว"

"เกมออกเดทแบบนั้นจะไปสนุกอะไร" เว่ยตาหยู่รู้สึกสับสนเล็กน้อย

"ทุกวันนี้ ผู้คนต้องการประสบการณ์การเล่นเกมที่เรียบง่าย ตัวละครหลักไม่จำเป็นต้องมีปฏิสัมพันธ์กับโลกภายนอกด้วยซ้ำ" จากประสบการณ์โดยตรงแค่เกมครอบครัวธรรมดาที่เขาสร้างยังเกิดเรื่องได้ขนาดนั้น แล้วเกมอื่นที่มีเนื้อเรื่องที่ซับซ้อนกว่าจะทำให้เกิดเรื่องน่ากลัวได้มากขนาดไหน

"ก็ได้" เว่ยตาหยู่ไม่รู้ว่าเกาหมิงพูดอะไร แต่เขาเชื่อว่าโครงเรื่องที่เก้าเป็นแกนหลักของเกม หลังจากลบออก เกมก็ไม่เหลืออะไร เว่ยต้ายู่หันไปที่คอมพิวเตอร์และกำลังจะแก้ไขโครงเรื่อง แต่จู่ๆประตูกระจกของ ไนท์ไลท์สตูดิโอถูกผลักเปิดออก

ราวกับสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง แมวอ้วนที่ปกตินอนอยู่ใต้โต๊ะอย่างเกียจคร้าน ก็ลุกกระโดดไปด้านหลังชั้นหนังสืออย่างรีบร้อน ขนของมันตั้งชันตัวเริ่มสั่นเทา

"ขอโทษจริงๆ ฝนตกหนักมากจนหาแท็กซี่ไม่ได้เลย" เสียงอ่อนโยนดังมาจากทางประตู เพียงได้ยินคำพูดของเธอดูเหมือนจะทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจ

ทุกคนหันไปมอง หญิงสาวที่ไหล่เปียกฝนยืนอยู่ข้างประตู เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกระโปรงสั้น สไตล์เรียบง่ายช่วยเน้นย้ำตัวตนของเธอ เธอเป็นคนสบายๆและเป็นกันเอง ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ว่าตัวเองงดงามแค่ไหน

"ไม่ต้องกังวลไป ช่วงนี้ฝนตกหนักมากพวกเราเข้าใจ" ผู้จัดการโกวโบกมือและแนะนำเธอให้เกาหมิงรู้จัก "เธอชื่อซวนเหวิน เธอเพิ่งเข้าร่วมงานกับเรา อืมเป็นเรื่องบังเอิญที่เธอมีชื่อเดียวกับตัวละครที่คุณออกแบบนะ"

ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของไนท์ไลท์สตูดิโอจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะรับสมัครพนักงานที่มีความสามารถเป็นพิเศษ

เกาหมิงยืนอยู่ตรงจุดนั้นมองดูผู้หญิงแปลกหน้าที่อยู่ไม่ไกล การแต่งตัวเรียบง่าย แต่ไม่ว่าเสื้อผ้าจะธรรมดาแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถซ่อนอารมณ์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอได้

เกาหมิงผู้ต้องรับมือกับนักโทษประหารทุกวันรู้สึกได้ชัดเจน อารมณ์ความมั่นใจที่ซ่อนอยู่เงียบๆของเธอ เหมือนนักล่าที่กำลังรอคอยเหยื่ออย่างใจเย็น

"ซวนเหวิน?"

"สวัสดี"

"ฆาตกรโรคจิต?"

"ฮะ?" เห็นได้ชัดว่าซวนเหวินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ผู้จัดการโกวรีบเข้าแทรกอย่างรวดเร็ว ด้วยมุกตลกหวังว่าจะบรรเทาความอึดอัดลง

ทุกคนต่างทักทายซวนเหวินอย่างอบอุ่น ไม่ว่าพนักงานชายหรือหญิง มีเพียงเกาหมิงและแมวอ้วนเท่านั้นที่จงใจหลีกเลี่ยงเธอในสตูดิโอ

เกาหมิงยืนอยู่มุมที่ไกลที่สุดจากซวนเหวิน หยิบมือถือออกมาค้นหาอย่างเงียบๆ ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับซวนเหวินบนอินเทอร์เน็ต จากนั้นเขาก็ป้อนชื่อนางเอกคนอื่น ๆ ใน'รักแสนธรรมดาของเรา'เริ่มค้นหาที่ละตัวละครและเมื่้อถึงชื่อของหลี่ลู่ซิน ก็มีบทความปรากฏขึ้นมาสองสามบทความ เมื่อสองคืนที่แล้วหลี่ลูซินเสียชีวิตด้วยเหตุการณ์ที่ไม่ทราบสาเหตุในคฤหาสน์ของแฟนหนุ่มของเธอ โดยต้องสงสัยว่าฆ่าตัวตาย

"ชื่อเดียวกัน... หรือเธอจะเป็นคนฆ่า?" เกาหมิงเหลือบมองซวนเหวิน อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเธอมาที่นี่โดยมีจุดประสงค์แอบแฝงที่เกี่ยวข้องกับเขาอยู่หรือเปล่า 'เธอคงไม่ได้กำลังหาเราอยู่ใช่ไหม?'

ด้วยความมึนงงที่หนังศีรษะ เกาหมิงจึงรีบเร่งเว่ยต้ายู่ให้ลบแผนเกมที่เหลือทั้งหมดโดยเร็วที่สุด เรื่องนี้สำคัญมากจนต้องดูเว่ยต้ายู่ลบและแก้ไขด้วยตาของเขาเอง

ทั้งสองคนยุ่งจนถึงบ่าย แผนเกมและไอเดียทั้งหมดที่เกาหมิงมอบให้กับสตูดิโอเกมถูกลบไปแล้ว ส่วนที่ไม่สามารถลบได้ก็แก้ไขให้ดีขึ้น เมื่อดูโฟลเดอร์ที่ว่างเปล่า เกาหมิงเริ่มรู้สึกดีขึ้น เขาเดินออกจากออฟฟิศพร้อมถ้วยกระดาษในมือ เจ้าแมวอ้วนแอบย่องออกมาพร้อมเกาหมิง การเคลื่อนไหวอันรวดเร็วของมันขัดกับขนาดของมันโดยสิ้นเชิง

"แกก็รู้สึกถึงอันตรายด้วย? ฉลาดมากเจ้าเหมียว" เกาหมิงมาที่บริเวณพักผ่อนของสำนักงาน เขาพบพื้นที่เงียบสงบและลูบไล้แมวอ้วนอย่างสบายใจเริ่มใคร่ครวญการเคลื่อนไหวครั้งต่อไป ประมาณห้านาทีต่อมา จู่ๆ แมวก็ตัวแข็งเหมือนรูปปั้น เกาหมิงสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติทันที เขาลุกขึ้นยืน เขาสูดกลิ่นหอมในอากาศ มันเบาแต่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดที่อันตราย

เขารีบหันกลับมา ชีพจรของเขาเต้นเร็วขึ้นเมื่อเขาพบว่าซวนเหวินยืนอยู่ด้านหลังตัวเอง นิ้วเรียวยาวของเธอแตะบนไหล่ของเกาหมิงเบาๆ บังคับให้เขาติดกับผนัง "สามี ทำไมคุณถึงแกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉันล่ะ?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นใบหน้าของเกาหมิงเริ่มซีดลงจนหยุดนิ่ง เขาสูญเสียสติไปชั่วครู่ ถ้วยกระดาษหลุดจากมือกระแทกพื้น น้ำกระจายออกมา บางส่วนกระเด็นใส่ทั้งสอง

'สามี???' เกาหมิงหลังพิงกำแพง เขายังไม่เคยมีความรักด้วยซ้ำแล้วจะมาเป็นสามีของคนอื่นได้อย่างไร มีบางอย่างผิดปกติอย่างมากกับผู้หญิงตรงหน้า!

ซวนเหวินโน้มตัวเข้ามาใกล้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอดูจริงใจ "ดูคุณกระตือรือร้นที่จะลบเกมนะ แต่แย่หน่อยที่สามวันก่อนฝันร้ายทั้งหมดของคุณได้กลายเป็นความจริงแล้ว" เธอกระซิบ น้ำเสียงของเธอแต่งแต้มด้วยความสงบอันน่าขนลุก ดวงตาของเธอ ซึ่งเป็นกระจกสะท้อนความกังวลใจของเกาหมิง จับจ้องมาที่เขาขณะที่เธอพูดต่อ "คุณลืมไปแล้วเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นในอุโมงค์คืนนั้น?"

เสียงของซวนเหวินเบามาก มีเพียงเกาหมิงและเธอเท่านั้นที่ได้ยิน "ถ้าคุณต้องการให้ฉันช่วยเรื่องความทรงจำ คุณสามารถมาที่บ้านของฉันคืนนี้ได้"

ซวนเหวินยื่นมือออกไปเพื่อช่วยเกาหมิงจัดปกเสื้อให้เรียบร้อย เธอทำท่าราวกับว่ารู้จักเกาหมิงมาเป็นเวลานานแล้ว

"คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับอันตราย เพราะผู้หญิงเลวเหล่านั้นที่คอยตามคุณ…" ซวนเหวินโน้มตัวไปกระซิบข้างหูของเกาหมิง "ฉันได้ฆ่าพวกเธอทั้งหมดแล้ว"