จินอัน: "พ่อลูกที่ถูกฆ่าตายเป็นคนซื่อสัตย์และจิตใจดี แม้ว่าพวกเขาจะตายไปแล้ว แต่พวกเขาไม่เคยคิดที่จะทำร้ายชีวิตฉันหรือใช้ฉันเป็นแพะรับบาป แต่พวกเขากลับปลุกฉันจากการหลับใหลหลายครั้งเพื่อเตือนฉันว่ามีผีอยู่ในวัด แล้วบอกให้วิ่งหนีไป”

“ฉันไม่ได้เคารพผีและเทพเจ้าที่ประดิษฐานอยู่ในวัด แต่เคารพ หวังเถี่ยเกิ๋นและลูกชายของเขา ฉันซาบซึ้งในพระคุณที่พวกเขาช่วยชีวิต พูดได้ว่าพวกเขาช่วยชีวิตฉันทั้งหมดสองครั้ง”

“หากมีโอกาสฉันหวังว่าจะได้กลับมาที่แห่งนี้อีกครั้งในอนาคต เก็บศพและส่งพวกเขากลับไปที่หมู่บ้าน เพื่อที่พวกเขาจะได้กลับไปอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัวและไม่ต้องเป็นผีที่โดดเดี่ยว”

“คนดีไม่ควรต้องทนทุกข์ทรมาน”

จินอันพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นในตอนท้าย

พระจันทร์ห้อยต่ำลงหลังฝนตก ราวกับว่ามันอยู่ใกล้แค่เอื้อม

พระจันทร์ส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้า

ร่างสองร่างของชายชราและชายหนุ่ม ยืนอยู่ใต้ต้นสนเก่าแก่

ชายชราสวมเสื้อคลุมลัทธิเต๋าห้าสีและรองเท้าสิบเหลี่ยมสีดำขาว

อายุประมาณสี่สิบปี

แม้ว่าเสื้อคลุมห้าสีของนักบวชลัทธิเต๋าจะเก่าและผ่านการซักสีขาวเล็กน้อยแต่ก็สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยไม่มีริ้วรอยใดๆ จะเห็นได้ว่าเจ้าของต้องหวงแหนเสื้อคลุมเต๋านี้เป็นอย่างมากและยังคงลังเลใจที่จะทิ้งมันไปแม้ว่ามันเก่ามากแล้วก็ตาม

นี่คือนักพรตลัทธิเต๋าผู้ดูแลตัวเองให้สะอาด

อีกฝ่ายเป็นชายหนุ่มที่แปลกหน้าเสียอีก

ผิวขาวบาง เนื้อนุ่มนวล ฟันขาว ในวัยยี่สิบต้นๆ เท่านั้น

เวลาผ่านไปสักครู่

เขาดูคล้ายนักปราชญ์รูปงามจากตระกูลพ่อค้าและข้าราชการ และเหมือนพระภิกษุหนุ่มที่เพิ่งสึกใหม่ๆ มันรู้สึกไร้สาระนิดหน่อย

“มีคนมา” จู่ๆ นักพรตลัทธิเต๋าก็พูดขึ้นมาทั้งที่ไม่มีแม้แต่จุดเริ่มต้นหรือจุดสิ้นสุด ทำลายความเงียบของภูเขาและจันทรา

จินอันมองไปรอบๆ ด้วยความงงงวย ท้องฟ้าและโลกอันกว้างใหญ่ เขาไม่เห็นอะไรเลยนอกจากโครงร่างที่พร่ามัวของสันเขาในค่ำคืนที่มืดมิด

นักพรตลัทธิเต๋ายกแขนขึ้นแล้วชี้ไปในทิศทางตีนเขา ราวกับว่าเขาเป็นเซียนใต้แสงจันทร์ชี้ทางที่หายไป: "มี 'เทคนิคสัมผัสปราณ' ใน "บันทึกแห่งกวงผิง" ซึ่งเรียกว่าดวงวิญญาณแห่งปราชญ์ ทุกถ้อยคำในบทความที่พวกเขาอ่านจะ เปล่งประกายราวกับเมฆาหลากสีสันและทิวทัศน์อันกว้างใหญ่ ดังคำกล่าวที่ว่า บทกวีสร้างเซียน วรรณกรรมชะล้างให้บริสุทธิ์ "

“ตัวอย่างเช่น คนที่มีความสามารถชั้นยอด เช่น เซียนกวีและเซียนวรรณกรรม แสงสว่างของพวกเขาสามารถทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าและแข่งขันกับดวงดาราและจันทราได้”

“แม้แต่ปราชญ์ตัวน้อยก็สามารถแปล่งแสงจางๆ ออกมาดั่งตะเกียงน้ำมันดวงเล็กๆ ส่องไปที่ประตูและหน้าต่าง ช่วยเหลือให้ผู้มีพรสวรรค์คิดอย่างขยันขันแข็งและเฉียบแหลม”

“บนถนนสายหลักที่ตีนเขาห่างออกไปหนึ่งลี้ แสงไฟบนร่างของชายคนนั้นสูงเกือบสิบจั้ง ดังนั้นข้าถึงบอกว่ามีคนมา คนที่มาอย่างน้อยก็เป็น จิ้นชื่อ หรือบัณฑิตระดับทันฮวาที่มี ชื่อเสียงอันดี”

จินอันตกใจมาก

เขามองย้อนกลับไปที่ภูเขาก็ยังคงเห็นราวกับภาพเขียนหมึก กลางคืนอันมืดมืด ทำให้เขามองไม่เห็นอะไรเลย

เขารู้สึกเหมือนยิ่งเขาอยู่ในโลกนี้นานเท่าไร

ก็เริ่มทนไม่ไหวมากขึ้นเรื่อยๆ

จินอันเริ่มมีจิตใจสั่นไหว

เขามองด้วยความคาดหวัง: "อาจารย์เต๋า คุณคิดว่าฉันสูงกี่จั้ง"

ในฐานะคนที่ดิ้นรนกับระเบิดแห่งความรู้และมหาสมุทรแห่งอินเทอร์เน็ต เขายังอ่านหนังสือมากกว่าคนโบราณได้กินเกลือเสียด้วยซ้ำ

จู่ๆ จินอันก็หันกลับไปมองนักพรตลัทธิเต๋าที่อยู่ข้างๆ เขา แต่ก็ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย...

ใต้ต้นสนเก่าแก่ที่อยู่ด้านหลังเขา มีเพียงร่างที่เปื้อนเลือดของนักพรตลัทธิเต๋าที่ถูกทิ้งร้างในถิ่นทุรกันดาร

ร่างของนักพรตลัทธิเต๋าขาดวิ่น ท่อนล่างหายไป เหลือเพียงร่างกายส่วนบนที่เปื้อนเลือดและสวมชุดคลุมลัทธิเต๋าห้าสี ราวกับว่ามันถูกฉีกออกเป็นสองท่อนโดยสัตว์ประหลาดที่ทรงพลัง นักพรตลัทธิเต๋าหันหลังพิงต้นสนเก่าแก่แต่ มือประสานกันในท่าสวด ใบหน้าของเขาดูไม่มีสีหน้าเจ็บปวดอันใดเลยแม้แต่น้อย

แสงจันทร์สีขาวนวลส่องแสงบนใบหน้าของจินอันซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในภูเขาและป่าเก่าแก่ ทำให้เขาดูซีดเซียวเล็กน้อย

ภูเขาและสันเขาที่แห้งแล้ง

เสือคำรามและลิงร้องโห่ว

ทั้งหมดเป็นภูติผีวิญญาณที่แต่งแต้มแล้วปรากฏกายขึ้น

"นี่มันอะไร..." จินอันรู้สึกเสียงสันหลังอีกครั้ง

…

พลบค่ำในช่วงเย็นสองวันต่อมา

หลังจากฟ้าร้องในฤดูใบไม้ผลิ ขณะที่เทศกาลเชงเม้งค่อยๆ ใกล้เข้ามา อากาศก็เริ่มอุ่นขึ้นเรื่อยๆ วันนี้เป็นวันที่มีแสงแดด

มีเทศมณฑลหนึ่งตั้งอยู่ ณ ริมฝั่งแม่น้ำหยินยี่

ชื่อนั้นคือเทศมณฑลฉาง

เทศมณฑลฉางเป็นเมืองที่มีชีวิตชีวาและคึกคักไปด้วยผู้คน ทั้งเสียงเด็กวิ่งไปรอบๆ เสียงตะโกน เสียงพ่อค้าแม่ค้าและทหารราบ

“หน้าอกของข้าแตกด้วยหินก้อนใหญ่ ข้าขายตัวเองเพื่อฝังน้องสาวของข้า...”~~

"ถังหูหลู กรอบหวาน มีหลายแท่ง...”

“งานฝีมือที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเรา เราสามารถปั้นหุ่นน้ำตาลให้ใหญ่ เล็ก หนา หรือยาวได้~”

“แม่ แม่ ข้าอยากเลียสุนัข ข้าอยากเลียสุนัข!”

“ไม่ขอรับแม่ ข้าจะเลียสุนัข!”

เด็กซนชี้ไปที่แผงขายขนมริมถนนแล้วเกลือกกลิ้งไปกับพื้น

ถนนเต็มไปด้วยผู้คน รวมถึงคนธรรมดาที่สวมชุดผ้าลินินที่ไม่มีการตกแต่ง นอกจากนี้ยังมีหญิงสาวจากตระกูลที่ร่ำรวยพกจี้หยกไร้ตำหนิหรือสวมเสื้อผ้าฝ้าย คลุมหนังจิ้งจอกหิมะสีชมพูพลัม

แน่นอนว่าย่อมมีจอมยุทธพกดาบอยู่เช่นกัน

พวกเขาเหล่านี้ผิวพรรณขรุขระและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและพลังปราณ เมื่อใดก็ตามที่พวกเขามองไปที่หญิงสาวที่ร่ำรวยซึ่งมีผิวที่อ่อนโยนและเนื้อนุ่มๆ พวกเขาก็ดูชั่วร้ายราวกับว่าพวกเขากำลังเลือกแกะอ้วน ๆ เพื่อฆ่า

เวลานี้เกือบจะมืดแล้วและหลายคนก็นั่งอยู่ในร้านอาหารและโรงน้ำชาริมถนน ด้านหน้าเสาธงผืนหนึ่งมีเสาธงไม้ไผ่สีเขียวที่มีคำว่า "โรงน้ำชาซูจี" แขวนอยู่ ที่นั่งส่วนใหญ่ชั้น 1 เต็มไปหมดแล้ว ในบรรดาคนเหล่านี้คือนักวิชาการที่สวมชุดยาว ผู้ที่แต่งเครื่องแบบทหารและพ่อแค้าแม่ค้า... ผู้คนต่างนั่งจิบชาใหม่ที่นุ่มที่สุดที่เลือกก่อนเทศกาลเชงเม้ง พร้อมกับฟังนักเล่าเรื่อง เล่าเรื่องราวเหตุการณ์ล่าสุดในเทศมณฑลฉาง

มีคำพูดในหมู่ผู้คนว่าก่อนราชวงศ์หมิง ชามีค่าดั่งทองคำ

ใบชาที่เรากำลังพูดถึงนั้นถูกเก็บก่อนราชวงศ์หมิง ดอกไม้และใบมีความนุ่ม สีเขียว มีกลิ่นหอม และรสชาติกลมกล่อมเป็นชาที่ดี ที่มีแม้กระทั่งชาใหม่คุณภาพสูงบางประเภทที่เด็กสาวต้องเด็ดออกมาอย่างมีคารมคมคายเพื่อรักษากลิ่นหอมดั้งเดิมและบริสุทธิ์เอาไว้ ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถดื่มได้

ตึงงง!

ในขณะที่นักเล่าเรื่องทำให้เกิดความตื่นตระหนก เขาก็เริ่มเล่าเรื่องอย่างช้าๆ

“เมื่อวันก่อนมีเหตุการณ์แปลกๆ ในเทศมณฑลฉางของเราเรียกว่า 'คดีฆาตกรของเซียนอัสนี' เมื่อเรื่องจะจบลงก็มีรถม้ามาที่หมู่บ้านในตอนกลางคืน”

“คืนนั้นมีคนอยู่บนรถม้า 3 คน เป็นคนขับรถม้า บัณฑิต และชายหนุ่ม พวกเขาอยากจะอยู่ในหมู่บ้านสักคืน ชายหนุ่มคนหนึ่งสูง 8 จั้ง กว้าง 8 จั้ง รูปร่างสง่างาม หลังจากได้ยินเรื่องการเสียชีวิตของคนในหมู่บ้านเขาก็ดุด่าชาวบ้านว่าโง่เขลา เชื่อแต่โชคลาง ไม่ใส่ใจชีวิตมนุษย์”

“มันดูเหมือน 'ฆาตกรเป็นเซียนอัสนี' แต่จริงๆ แล้วมีคดีอยู่ในคดีนี้ หลังจากนายน้อยคลี่คลายคดีแล้ว เขาก็เข้าไปพัวพันกับคดีสำคัญอีกคดีหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับกิจการของราชสำนักโดยไม่ได้ตั้งใจ! จริงๆ แล้วเหตุการณ์นี้เกี่ยวพันกับศพหนึ่งศพ นักเล่าเรื่องอ้าปากค้าง ทิ้งคำพูดไว้!”

“หากเจ้าต้องการทราบรายละเอียดของคดีนี้…”

“ตอนนี้ได้ถึงช่วงสำคัญแล้ว ข้าจะพูดช้าๆ เพื่อผู้ชมทุกท่าน...”

“มีหมู่บ้านอันเงียบสงบอยู่ห่างจากตะวันตกเฉียงใต้ของเทศมณฑลฉางไป 10 ลี้ เรียกว่าหมู่บ้านซ่างปัน สิ่งที่ข้าอยากพูดในวันนี้คือเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านซ่างปันเมื่อวันก่อน”

“มีสตรีคนหนึ่งชื่อหลี่ในหมู่บ้านซ่างปัน และสามีของนางคือหลี่ไช่เหลียง แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ร่ำรวย แต่พวกเขาก็ทำงานร่วมกัน เป็นสามีภรรยาและทำงานอย่างหนัก ดังนั้นพวกเขาเลยพอมีเงินทองเล็กน้อย พวกเขาไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้า และพวกเขามีลูกชายอยู่คนนึง”

“ตอนเที่ยงคืนของวันนั้น งานเกษตรกรรมที่หนักหน่วงของวันสิ้นสุดลงเหมือนเช่นเคย หลี่ไช่เหลียงและภรรยากลับบ้านเพื่อเตรียมอาหารและทำอาหารเย็น หลี่ไช่เหลียงไม่ได้กลับบ้านทันที แต่นำควายเฒ่าไปขับในทุ่ง ให้กับครอบครัวอื่นๆ ในหมู่บ้านเดียวกันก่อนมืด เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นพลาดเวลาไถนาฤดูใบไม้ผลิ”

“ในหมู่บ้านทุกแห่งเป็นเรื่องปกติที่หลายครอบครัวหรือหมู่บ้านจะเลี้ยงควาย”

“แต่ตอนที่หลี่ไช่เหลียงกำลังกลับบ้านหลังจากส่งควายกลับ ก็มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้น…”

(จบบท)

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด