บทที่ 3 นักพรตลัทธิเต๋า
บทที่ 3 นักพรตลัทธิเต๋า
วัดในช่วงค่ำคืน ณ เวลานี้
ความเงียบ
ความแปลกประหลาด
ความน่ากลัว
ทุกรายละเอียดการแกะสลักบนรูปปั้นดินเผาไร้เศียรของผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้าเขานั้นสมจริง
มันดูเหมือนไม่ใช่ประติมากรรมดินเหนียว
แต่จริงๆ แล้วคือคนที่ยืนอยู่เท่านั้น
ภายนอกนั้นมืดมน
ฟิ้วววว~
ลมยามค่ำคืนปะปนกับอากาศเย็นชื้นจากภูเขาพัดผ่านเข้ามาในวัด
กองไฟริบหรี่และเจิดจ้าอย่างๆ สลัว
ราวกับว่ามันกำลังจะระเบิดออกมาเมื่อใดก็ได้
เช่นเดียวกับจินอันที่ตอนนี้ร่างกายเหมือนตกลงไปในธารน้ำแข็ง หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว
จินอันอยากจะหันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไปทางประตู แต่เขากังวลว่าจะทำให้หวังเถี่ยเกิ๋น ที่กำลังหงุดหงิดซึ่งนั่งกอดศรีษะลูกแล้วร้องไห้แทบเท้าระคายเคือง เขาตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่พักหนึ่ง
เขากังวลมากจนเหงื่อแตกมาออก
ทันใดนั้น!
มีฝ่ามือยื่นออกมาจากความมืดด้านหลังจินอัน และประทับลงบนไหล่ของจินอันอย่างเงียบๆ
จินอันตกใจมาก เขากำลังจะใช้พร้าฟันไปข้างหลังเขาเพื่อช่วยตัวเอง แต่ปากของเขากลับถูกมืออีกข้างปิดไว้จากด้านหลัง และเขาก็ถูกนำตัวออกจากวัดป่าที่น่าสะพรึงกลัวนี้อย่างเงียบๆ
แสงจันทร์สีซีดส่องผ่านเงาไม้ กลายเป็นจุดกระดำกระด่างกระจายไปทั่วป่าผีสิงแห่งนี้
คืนที่ฝนตกบนภูเขา
ไม่รู้ว่ามันจะหยุดเมื่อไร
เมื่อมองดูแสงจันทร์ที่แตกสลายข้างๆ เขา ในที่สุดจินอันก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นนักพรตลัทธิเต๋าวัยกลางคนที่ช่วยเขาเอาไว้
นักพรตลัทธิเต๋ารวบผมเป็นมวยติดด้วยปิ่นไม้ไผ่ธรรมดา เขาสวมชุดคลุมลัทธิเต๋าห้าสี และรองเท้าสิบเหลี่ยมสีดำสลับสีขาว
ร่างกายที่แข็งเกร็งของจินอันถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบขอบคุณนักพรตลัทธิเต๋า: "ขอบคุณท่านนักพรตเต๋าที่ช่วยชีวิตฉันในวันนี้"
ไม่คาดคิดว่านักพรตลัทธิเต๋าที่สวมเสื้อคลุมสีสันสดใสที่ได้พบในภูเขาลึกคนนี้มีนิสัยแปลกมาก
“วิญญาณร้ายหลงไหลมนุษย์ที่ชีวิตมี แปดลักษณ์ สิบสองนักสัตย์ เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก เจ้ายังไม่ถึงฆาตในวัดโกศแตรแห่งนี้ นั่นเพราะเจ้ามีดวงชะตาที่แข็งแกร่ง”
หลังจากที่นักพรตลัทธิเต๋าพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและเดินจากไป ทิ้งจินอันไว้ตามลำพังโดยไม่คำนึงถึงชีวิตหรือความตาย ราวกับว่าเขาไม่ได้ช่วยจินอันจากวัดป่าในตอนนี้
ภูเขารกร้างและสันเขาในยามราตรี ทุกอย่างเงียบสงัด เหลือเพียงจินอันเท่านั้นที่อยู่เพียงลำพัง
จินอันหันหน้าและมองไปยังวัดป่า ไม่มีกองไฟหรือเสียงร้องในวัดป่า ประตูที่เปิดอยู่เต็มไปด้วยความเงียบงัด ความมืดมิด และความน่าสะพรึงกลัว
จินอันตัวสั่นเทาแล้วรีบตามนักพรตลัทธิเต๋าไปทีละสามก้าว
…
ถนนบนภูเขาไม่สะดวกที่จะเดินหลังฝนตก
โดยเฉพาะหากต้องเดินทางในเวลากลางคืน
จินอันกำลังเดินอยู่บนภูเขาด้วยเท้าข้างหนึ่งจมลึกลงไปและตื้นอีกข้าง เท้าของเขาเต็มไปด้วยโคลนและมันหนักขึ้นเมื่อเขาเคลื่อนที่
จินอันตามนักพรตลัทธิเต๋าไปอย่างเงียบๆ อยู่พักหนึ่ง แต่ในท้ายที่สุด เขาอดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น เขาจึงถามอย่างระมัดระวัง: "ท่านนักพรตเต๋า ทำไมท่านถึงบอกว่าวัดป่านั้นเป็นวัดโกศครับ"
“แล้วที่ท่านพูดว่า โกศแตร หมายถึงอะไรครับ”
นักพรตลัทธิเต๋าที่เดินไปข้างหน้าก็หยุดชั่วคราว และจินอันก็หยุดเช่นกัน
ในเวลานี้ทั้งสองได้เดินออกมาจากแอ่งและยืนอยู่บนสันเขาสูงที่มีต้นสนเก่าแก่อยู่ต้นหนึ่ง ทันใดนั้น วิสัยทัศน์ของพวกเขาก็ชัดเจนขึ้น
ภายใต้แสงจันทร์สีเงินเหนือศีรษะ นักพรตลัทธิเต๋าชี้ไปที่วัดที่มืดมิดและเงียบสงัดในแอ่งข้างล่างของเขา เขาถามจินอันโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ : "จงดูวัดข้างล่างให้ดี มันมีเพียงประตูเท่านั้น และไม่มีหน้าต่าง มองดูที่คานวัดซึ่งสูงทั้งซ้ายและขวาแต่เตี้ยตรงกลาง" มันดูเหมือนโลงศพมิใช่หรือ?”
“สีของโลงศพแบ่งได้เป็น 5 สี ได้แก่ เหลือง แดง ขาว ดำ และทอง สีดำคือซวนสุ่ย ซึ่งสามารถสงบวิญญาณชั่วร้ายได้ ใช้เพื่อฝังศพผู้ที่เสียชีวิตอย่างอนาถ หรือไม่ยุติธรรมโดยเฉพาะ หากดูที่วัดโลงศพนี้มันสร้างด้วยหินสีดำทั้งหมดมีลักษณะเหมือนโลงศพสีดำหรือไม่?”
เขาพูดโดยไม่รอคำตอบของจินอัน นักพรตลัทธิเต๋ากล่าวต่อ: "ดูภูเขารอบๆ วัดสิ ด้านบนแคบและด้านล่างกว้าง วัดถูกกดลงเป็นแอ่งและไร้แสงแดดตลอดทั้งวัน มันดูเหมือนโกศแตรหรือเปล่า?”
“เป็นวัดโกศที่มีโลงศพสีดำและยังเป็นแอ่งที่มีลักษณะโกศแตรตามธรรมชาติ ผู้ที่สร้างวัดนี้มิใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน แต่เป็นปรมาจารย์ลัทธิเต๋าที่รู้จักฮวงจุ้ยและดวงดารา ผู้แสวงหาหุบเขาเพื่อค้นหาสถานที่พำนักของเขา
หลังจากฟังคำอธิบายของนักพรตลัทธิเต๋าแล้ว จินอันก็มองดูแอ่งที่ตีนภูเขาอย่างใกล้ชิด
ไม่รู้ว่าคราวนี้เป็นจิตวิทยาหรือเปล่า แต่วัดป่ามันดูเหมือนโลงศพสีดำจริงๆ
แอ่งก็เหมือนแตรคว่ำด้านบนแคบและกว้างด้านล่าง
นักพรตลัทธิเต๋าพูดต่อโดยไร้สีหน้า: "โกศแตรเรียกอีกอย่างว่าเป็นสถานที่รวมตัวของหยิน"
“มันไม่ใช่สถานที่ที่ดี”
“วิธีการฝังศพโกศแตรมีต้นกำเนิดมาจากการฝังศพซึ่งสามารถสืบย้อนไปถึงก่อนราชวงศ์ซางและโจว การฝังศพต้องกว้างที่ด้านบนและแคบที่ด้านล่าง ซึ่งหมายถึงการรวบรวมแสงแดด(หยาง) และขจัดความขุ่นเคือง(หยิน) ในแง่ของฮวงจุ้ย งู แมลง หนู และมดล้วนกลัวแสงแดด และสิ่งมีชีวิตหยิน เช่น ตะขาบ แมลง งู ฯลฯ จะต้องไม่ให้เข้าไปอาศัยอยู่ในหลุมศพของบรรพบุรุษและรบกวนการหลับไหลของบรรพบุรุษ หากบรรพบุรุษสามารถนอนหลับอย่างสงบ จะมีความเจริญรุ่งเรืองซึ่งสามารถรับประกันความสงบสุขของคนรุ่นต่อๆ ไป”
“แต่หยางย่อมมีหยิน สวรรค์และโลก อาทิตย์และจันทรา กลางวันและกลางคืน ความหนาวและความร้อน บุรุษและสตรี ขึ้นและลง เนื่องจากมีหลุมศพกว้างด้านบนและแคบที่ด้านล่างเพื่อรวบรวมแสงอาทิตย์และขจัดความขุ่นเคือง ก็ย่อมมีวิธีฝังศพแบบแตรซึ่งด้านบนแคบและกว้างด้านล่างเพื่อรวบรวมหยินบดบังแสงอาทิตย์ และนั่นคือวิธีฝังศพแบบโกศแตร”
“หลุมฝังศพแบบนี้เป็นสถานที่ที่หยินรวมตัว และหยินชี่หลังความตายรวบรวมไว้ตลอดทั้งปีและยากที่จะกระจายออก หากผู้ถูกฝังเสียชีวิตอย่างอนาถ หรือไม่เป็นธรรม มันจะยิ่งพิเศษยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อ พลังงานหยินรวมตัวกัน”
“วิธีการฝังศพแบบนี้ซึ่งทำลายคุณธรรมหยินและตัดอายุขัยของหยาง สามารถใช้เพื่อปราบปรามวิญญาณชั่วร้ายอย่างยิ่ง มันยังใช้เพื่อฝังกระดูกของศัตรูด้วย พวกเขากลัวว่าคนตายจะออกมาหาทางแก้แค้นหลังความตาย และพวกเขาจะไม่ยอมให้ทั้งสามวิญญาณและเจ็ดวิญญาณของศัตรูออกไปและมีโอกาสที่จะกลับชาติมาเกิด”
“แต่เดิมมันเป็นโกศแตรที่ซึ่งหยินมารวบตัวกัน จากนั้นวัดโลงศพก็สูกสร้างขึ้นไว้ล่างโกศแตร ข้าไม่รู้ว่าความเกลียดชังหรือความคับแค้นใจแบบใดที่สามารถทำให้ผู้สร้างวัดถึงได้ทำขนาดนี้”
“อย่างไรก็ตาม ผู้สร้างวัดไม่ได้ทำสิ่งเลวร้ายทั้งหมด พวกเขามีปรามาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่จำนวนห้าสิบคนและเทียนหยานจำนวนสี่สิบเก้าคน พวกเขารู้ดีว่าจะปล่อยให้วัดโกศอยู่รอดและไม่ได้ปิดผนึกโลงศพอย่างสมบูรณ์ เขาจะไม่ปล่อยให้ผู้ตายที่ถูกฝังอยู่ในวัดไร้ซึ่งลูกหลานและปล่อยให้ญาติของเขาทั้งหมดต้องตายอย่างอนาถ”
“น่าเสียดายนะ...”
“ตอนนี้ประตูแห่งชีวิตเพียงประตูเดียวนี้ถูกทำลายโดยผู้ที่ไม่รู้วิธีการทำลาย ความคับแค้นในโลงศพก็เพิ่มสูงขึ้น เกรงว่าอีกไม่กี่ปีสถานที่แห่งนี้จะกลายเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับสิ่งมีชีวิต ที่สิ่งมีชีวิตใดๆ ก็ตามเข้าไปได้ . .”
“ข้าเห็นว่าลักษณะความเสียหายยังใหม่มาก น่าจะถูกทำลายไปเมื่อเร็วๆ นี้”
ยิ่งจินอันฟังมากเท่าไร เขาก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น
ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ายิ่งได้ยินเรื่องนี้มากเท่าไร มันก็ยิ่งดูชั่วร้ายเหมือนกับศาสตร์ลึกลับของฮวงจุ้ยที่แผงดูดวงริมถนน
แอ่งหุบเขาที่ดูธรรมดาด้วยตาเปล่าสามารถซ่อนความลึกลับที่ยิ่งใหญ่ได้จริงๆ
“แล้วถ้าเราระเบิดภูเขาโดยตรง รื้อทิ้ง หรือทำแอ่งให้กว้างขึ้นเพื่อให้แสงแดดส่องเข้ามา แล้วเปลี่ยนภูมิประเทศที่นี่ให้กลายเป็นจุดที่ผู้นำลัทธิเต๋าเพิ่งพูดถึงเพื่อรวบรวมแสงอาทิตย์และขจัดความขุ่นเคืองล่ะ? จินอันหยิบยกความคิดของเขาเอง
“เมื่อถึงเวลานั้น งู แมลง หนู มด และหยินต่างๆ จะถูกเผาเป็นเถ้าถ่านโดยแสงสว่างจากดวงอาทิตย์”
จู่ๆ นักพรตลัทธิเต๋าเงยหน้าขึ้นมองมาที่ จินอัน สายตาของเขาดูเหมือนจะบอกว่าคนหนุ่มสาวในสมัยนี้ไม่กลัวแม้เสือ พวกเขาไม่รู้ว่าจะเขียนคำว่า "ความตาย" ได้อย่างไร
“ฮวงจุ้ยสอดคล้องกับดวงดารา ดวงอาทิตย์และจันทราเหนือศีรษะของเรา ภูเขาและแม่น้ำใต้ฝ่าเท้าของเรา นอกจากนี้ยังสอดคล้องกับหยินและหยาง ธาตุทั้งห้า ลำต้นและกิ่งก้าน ทิศทั้งแปดและวังทั้งเก้า ซึ่งมีอิทธิพลซึ่งกันและกันและมีอิทธิพลต่อทั้งร่างกาย”
“ภูเขาสูงรอบๆ วัดโกศมีลักษณ์โกศแตรและยังเป็นฉากกั้นอีกด้วย หากหน้าจั่วทั้งสี่นี้พังลงจริงๆ มันจะปลดปล่อยวิญญาณร้าย และสิ่งที่ถูกสยบในวัดโกศก็จะเป็นอิสระอย่างสมบูรณ์ เมื่อถึงตอนนั้นผู้คนจะตายมากขึ้น และผู้คนที่อยู่ใกล้เคียงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องย้ายไปอยู่ในเมืองเพื่อหลบหนี”
จินอันยังคงไม่เต็มใจเล็กน้อย: "ไม่มีทางอื่นอีกแล้วเหรอครับ?"
นักบวชลัทธิเต๋าส่ายหัว
สิ่งนี้ให้คำตอบอยู่แล้ว
นักพรตลัทธิเต๋า: "ด้วยวัดโกศและโกศแตรนี้ มันก็เหมือนกับเข็มตรึงทะเลที่ยึดสกัดจุดไว้ในจุดที่รวบรวมหยิน ตราบใดที่เจ้าบอกผู้คนที่ติดตามเจ้าให้หลีกเลี่ยงที่นี่ มันก็จะไม่ทำให้เกิดภัยพิบัติร้ายแรง”
ดูเหมือนว่านักพรตลัทธิเต๋าจะคิดอะไรบางอย่างได้ แล้วกล่าวเสริมอย่างเคร่งขรึม: "ข้าเห็นเศียรของรูปปั้นดินเหนียวในวัดหายไป ในภายภาคหน้าเจ้าควรระวังสตรีที่มีรอยแผลเป็นที่คอ"
“จำไว้ว่า พยายามอยู่ห่างๆ ไว้ หากเจ้าต้องเผชิญหน้าด้วย”
"?" "!!"
จินอันเริ่มเสียวสันหลังอีกครั้ง
ผู้หญิงในสมัยโบราณรู้วิธีเปลี่ยนหัวด้วยงั้นเหรอ?
(จบบท)
