บทที่ 2 พ่อและลูกในสายฝน

บทที่ 1 พ่อและลูกในสายฝน

วันที่ 12 กุมภาพันธ์

ในช่วงกลางฤดูใบไม้ผลิ เดือนแรกของเดือนตามจันทรคติ ทุกสิ่งล้วนตื่นรู้

ในฤดูใบไม้ผลิที่หนาวเย็น ลมเย็นในแม่น้ำเย็นราวกับคมมีด ภูเขานับแสนลูกให้ความรู้สึกโศกเศร้าหดหู่ราวกับสุสานที่เหี่ยวเฉา

เทศมณฑลหนึ่งตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำหยินยี่

นั่นคือเทศมณฑลฉาง

ในภูเขาลึกอีกแห่งหนึ่งและป่าเก่าแก่ในเทือกเขานับแสนยอด

เสียงฟ้าร้องดังกึกก้องใกล้มากขึ้น ลมแรงพัดผ่านภูเขา ป่าบนภูเขาอันมืดมิดถูกลมแรงพัดสั่นไหวอย่างรุนแรง

ดูเหมือนว่าอากาศกำลังจะเปลี่ยนแปลงและจะมีฝนตกหนัก

เหนือศีรษะ สายฟ้าฟาดลงมาในท้องฟ้าอันมืดมนและน่าสะพรึงกลัว แล้วโลกก็ถูกย้อมเป็นสีขาวซีดทันที

สายฟ้ายังส่องแสงสว่างให้กับวัดในป่าที่ถูกทิ้งร้างมานานซึ่งตั้งอยู่บนภูเขา

ภายนอกวัดมีพุ่มไม้หนาทึบ ต้นไม้บิดเบี้ยวและน่าเกลียด มีรากไม้เก่ายื่นออกมาจากดินและมีตะไคร่น้ำปกคลุม

ท่ามกลางภูเขา

ลึกลงไป

เป็นแอ่งเว้าล้อมรอบด้วยภูเขา

ซากวัดป่าตั้งอยู่ใจกลางแอ่ง

วัดป่าแห่งนี้สร้างขึ้นด้วยหินสีดำทั้งหมด แต่มันแปลกอย่างอธิบายไม่ได้เพราะคานได้รับการออกแบบอย่างแปลกประหลาด ต่ำตรงกลางและสูงที่ปลายทั้งสองข้าง

และมีเพียงประตูเท่านั้น

ไม่มีหน้าต่างที่ออกแบบมาเพื่อให้อากาศถ่ายเท

ครืน~ครืน~

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นเรื่อยๆ และป่าก็มืดมิดจนแทบมองไม่เห็นทางข้างหน้าส่วนทางเข้ามีพุ่มไม้อยู่ทุกแห่ง

จินอันซึ่งเต็มไปด้วยโคลนผู้น่าสงสาร เดินหลงอยู่ในภูเขาเป็นเวลาหนึ่งวัน และไม่สามารถออกจากป่าภูเขาลึกลับนี้ได้ ไม่ว่าเขาจะเดินอย่างหนักแค่ไหนก็ตาม แต่โชคดีมากที่ในที่สุดเขาก็พบสถานที่ที่พอจะพักผิง ก่อนที่ฝนจะตกหนัก

จินอันผู้เดินทางเขาสู่อีกโลกนึง

เป็นเวลาหนึ่งวันแล้วตั้งแต่เขาเดินทางมายังโลกนี้

ใครจะคิดว่าในเดือนสิงหาคมและกันยายน เขาได้ขับรถเที่ยวคนเดียวไปยังเทือกเขาคุนหลุน ซึ่งเป็นที่รู้จักในนามดินแดนแห่งเซียน และเดินทางมายังสภาพแวดล้อมป่าภูเขาที่ไม่คุ้นเคยในฤดูใบไม้ผลิอันหนาวเย็นโดยไม่คาดคิด

แปะๆ

เสียงฝนกระทบกับใบไม้ ในที่สุดวันนี้ฝนก็ตกและไม่นานก็กลายเป็นฝนตกหนัก

“พ่อ พ่อ พ่อ มาเร็วๆ มีวัดข้างหน้าให้เราหลบฝนหล่ะ”

“เสี่ยวเปา อย่าวิ่งเร็วเกินไปสิ วันที่ฝนตกพื้นมันลื่น มันจะล้มเอานะ”

พ่อลูกคู่หนึ่งวิ่งเข้าไปในวัดป่าแห่งนี้ท่ามกลางสายฝนโดยใช้มือที่สองป้องหัวไว้

“อ่า พ่อ ทำไมมีคนอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ”

เด็กหนุ่มอายุ 13 หรือ 14 รีบเข้าไปในวัดก่อน และจินอันไม่ทันได้ระวัง เขากรีดร้องและกระโดดโหย่งด้วยความตกใจ เขาไม่คาดคิดว่าจะมีคนอื่นอยู่ในวัดบนภูเขาอันห่างไกลแห่งนี้

“เสี่ยวเปา หยุดวิ่งพล่านแล้วมานี่... ท่านมาที่นี่เพื่อหลบฝนด้วยหรือ?”

คนเป็นพ่อดูมืดมน แข็งแรง มองแวบแรกเขาดูเหมือนคนที่ซื่อสัตย์ แม้ว่าเขาจะมีสำเนียงท้องถิ่นที่ชัดเจน แต่จินอันก็ยังเข้าใจได้ด้วยการคาดเดา มันคล้ายกับสำเนียงกุ้ยชวนเล็กน้อย แต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียว

พ่อลูกคู่นี้ท่ามกลางสายฝนดูเหมือนคนตัดฟืนที่เข้ามาในภูเขาเพื่อตัดฟืน โดยแบกฟืนเป็นมัดไว้ข้างหลัง

เสื้อผ้าบนตัวของเขาเป็นเสื้อผ้าแบบจีนโบราณ โดยมีผ้าลินินเนื้อหยาบอยู่ข้างในและมีขนสัตว์เป็นชั้นนอกเพื่อป้องกันความหนาวเย็น

ฉากตรงหน้าเขา เหมือนเดินเข้าไปในกองถ่ายละครย้อนยุคเลย

จินอันตะลึง

เปรี๊ยง!

ฟ้าผ่่าอีกลูกหนึ่งเจาะทะลุท้องฟ้าเหนือศีรษะ ทำให้วัดป่ากลายเป็นสีขาวซีด

ขณะเดียวกันก็ยังส่องแสงให้เห็นถึงรูปปั้นดินเหนียวของหญิงสาวที่ประดิษฐานอยู่ในวัดป่าอีกด้วย บางทีอาจเป็นเพราะมันถูกทิ้งร้างมานานเกินไปเศียรของรูปปั้นดินเผาจึงหายไป

ไม่รู้ว่าเดิมทีวัดไร้เศียรนี้อุทิศให้แก่ใคร?

พ่อและลูกชายเห็นว่าจินอันไม่ตอบ โดยคิดว่าจินอันสนทนาไม่เก่ง ดังนั้นพวกเขาจึงรักษาระยะห่างอย่างระมัดระวังและจัดการธุระของตนต่อไป

พวกเขาใช้หญ้าแห้งภายในวัดเพื่อใช้จุดไฟและเลือกฟืนที่ไม่โดนฝน คนเป็นพ่อก็หยิบฟืนออกมาจุดไฟอย่างชำนาญ

ในไม่ช้ากองไฟอันอบอุ่นก็ถูกจุดขึ้นภายในวัดป่าและจากนั้นเขาก็นำอาหารแห้งออกมา

เป็นแป้งแผ่นที่แข็งและเย็น

พ่อและลูกชายอุ่นแป้งแผ่นบนกองไฟแล้วกินพร้อมกับน้ำฝนที่เก็บจากกระบอกไม้ไผ่

กลิ่นหอมของลูกพรุนย่างและแป้งแผ่น

ชวนน้ำลายสอ

ท้องของจินอันร้องด้วยความหิวโหย

ใบหน้าของจินอันเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

เขาหลงอยู่ในภูเขามาหนึ่งวันเต็ม โดยไม่มีอะไรตกถึงท้อง ตอนนี้เขาหนาวและหิวมาก

“น้องชาย เจ้าคงหิวแล้ว ยังมีแป้งแผ่นเหลืออีกครึ่ง หากไม่คิดอะไร น้องชายเอาแป้งแผ่นครึ่งชิ้นนี้ไปทำให้ท้องอิ่มสิ”

คนเป็นพ่อซึ่งเป็นชายวัยกลางคน มีผิวที่คล้ำและหยาบกร้านจากการสัมผัสลมและแสงแดดมานานหลายปี เขาไม่ได้ปฏิเสธคนนอกอย่างเฉยเมย แต่เขายื่นแป้งแผ่นครึ่งชิ้นนี้ให้จินอันอย่างกระตือรือร้นแทน

จินอันผู้หิวโหย หลังจากขอบคุณแล้ว เขาก็กินแป้งแผ่นครึ่งชิ้นนั้น

หลังจากเหตุการณ์นั้น ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองฝ่ายก็ใกล้ชิดกันมากขึ้น และจินอันก็เข้าใจสถานการณ์โดยรวมของพ่อและลูกที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างคร่าวๆ

คนเป็นพ่อชื่อ หวังเถี่ยเกิ๋นและเด็กชายชื่อ หวังเสี่ยวเปา

ภูเขาที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่มีชื่อ เป็นภูเขาธรรมดาๆ และมีอยู่มากมายรอบๆ  พ่อลูกคู่นี้เป็นชาวภูเขาที่อาศัยอยู่ใกล้ๆ พวกเขามักจะหาเลี้ยงชีพด้วยการตัดฟืนและล่าสัตว์

ก่อนหน้านี้พ่อลูกคู่นี้ไม่เคยเข้าไปในภูเขาลึกขนาดนี้มาก่อน เหตุผลหลักคือ เมื่อพวกเขาเข้ามาในภูเขาเพื่อตัดฟืนวันนี้ พวกเขากลับพบกับหมูป่ากลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวอยู่

นายพรานบนภูเขาต่างก็รู้จักคำพูดที่ว่า หมูหนึ่งตัว หมีสองตัว และเสือสามตัว

หมูป่าดุร้ายมากจนแม้แต่หมีและเสือก็ไม่กล้ายั่วยุหมูป่าที่โตเต็มวัย

พ่อและลูกชายจึงวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก และบังเอิญเดินลึกเข้าไปในป่า ซึ่งนำไปสู่เหตุการณ์ตรงหน้าพวกเขา

…

ขณะที่พวกเขาพูดคุยกัน ค่ำคืนก็ค่อยๆ มืดลง และพวกเขาเริ่มง่วงนอน ทั้งสามคนก็หลับไปทีละคนตรงมุมห้อง

เขาไม่รู้ว่าเขาหลับไปนานแค่ไหน

สายตาอันเหม่อลอย

จินอันได้ยินเสียงบางอย่าง

เขาพยายามเปิดตา

เห็นหวังเสี่ยวเปาลุกขึ้นจากกองหญ้า

เด็กขยี้ตาและมองออกไปนอกวัดขณะปลดสายคาดเอวออก

“เสี่ยวเปา เจ้าจะไปไหน”

หวังเถี่ยเกิ๋นตื่นขึ้นมากลางคันและตะโกนอย่างง่วงนอน

“พ่อ ข้าจะไปฉี่” หวังเสี่ยวเปาพูด

“ถ้าอย่างนั้นก็ฉี่ที่ประตู อย่าไปไกล”

"อืม"

จินอันไม่รู้ว่าทำไมคืนนี้เขาถึงง่วงนัก เปลือกตาของเขาหนักพอๆ กับตะกั่ว แล้วเขาก็หลับไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

ไม่มีอะไรบ่งบอกช่วงเวลาในภูเขา

จินอันไม่รู้ว่าคราวนี้เขาหลับไปนานแค่ไหน

...เขาถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงตะโกนอย่างเป็นกังวลของหวังเถี่ยเกิ๋น

“เสี่ยวเปา!” “เสี่ยวเปา!”

“เสี่ยวเปา เจ้าอยู่ไหน อย่าทำให้ข้ากลัวสิ!”

จินอันหันกลับมาแล้วตื่นขึ้น: "เกิดอะไรขึ้นลุงหวัง ฉันจำได้ว่าหวังเสี่ยวเปาไม่ได้ออกไปฉี่หรอกหรือ?"

“เขายังไม่กลับมาอีกเหรอ?”

หวังเถี่ยเกิ๋น ร้องไห้เสียงดัง: "มันเป็นความผิดของข้า! ข้าไม่รู้ว่าทำไมข้ารู้สึกแย่ทันทีที่หลับไปวันนี้ข้าไม่ได้ใส่ใจกับหวังเสี่ยวเปามากนัก!"

“เมื่อกี้ข้าฝันว่าเสี่ยวเปาร้องไห้ตลอดเวลา ร้องว่าเขาเจ็บปวด มีผีอยู่ในวัด และรูปปั้นดินเหนียวกำลังกินเขา ขณะที่เขากำลังถูกกัดกิน เขา...เขา บอกให้หนีไป!”

“พอตื่นมาข้าก็หาทั่ววัด แต่ก็ไม่เจอเขาเลย!”

การหายตัวไปของเด็กทำให้ หวังเถี่ยเกิ๋น กังวลเป็นอย่างมาก

จินอันรู้สึกประหลาดใจ

สายตาของเขาจ้องมองไปที่รูปปั้นดินเหนียวไร้เศียรในวัด โดยไม่รู้ตัว

คราวนี้เขามองไปที่รูปปั้นดินเหนียวไร้เศียรอีกครั้ง และด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกเสียวในใจ ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองมาที่เขาโดยตรง

จินอันไม่เชื่อเรื่องภูติผีและเทพเจ้า ในเวลานั้นเขาหายใจเข้าลึกๆ หยิบพร้าตัดฟืนที่หวังเถี่ยเกิ๋นวางไว้บนพื้นอย่างกล้าหาญ มุ่งไปที่รูปปั้นดินเหนียวไร้เศียรแล้วสับมันลง

ตุ๊บ ตุ๊บ

ผลก็คือแขนของเด็กชายที่ถูกกัดกินหลุดออกจากรูปปั้นดินเหนียวจริงๆ เช่นเดียวกับศีรษะที่เปื้อนเลือดของหวังเสี่ยวเปา

“เสี่ยวเปา!”

หวังเถี่ยเกิ๋น กรีดร้อง ทิ้งตัวลงต่อหน้าศีรษะลูกชายแล้วร้องไห้

แต่ จินอัน ยืนอยู่หน้ารูปปั้นดินเหนียวและไม่กล้าขยับด้วยสีหน้าแข็งทื่อ เพราะนอกจากร่างที่ขาดวิ่นของ หวังเสี่ยวเปา แล้ว ยังมีศพที่เน่าเปื่อยของ หวังเถี่ยเกิ๋น อีกครึ่งหนึ่งอยู่ในรูปปั้นดินเหนียว เมื่อพิจารณาจากร่างที่เน่าเปื่อย เขาคงตายไปอย่างน้อยสิบวันแล้ว!

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ หวังเถี่ยเกิ๋น นั่งกอดศีรษะของลูกชายและร้องไห้อย่างหนัก

จินอันกำลังเดือดร้อน!

(จบบท)