บทที่ 1 12 กุมภาพันธ์

วันที่ 12 กุมภาพันธ์

ในช่วงกลางฤดูใบไม้ผลิ เดือนแรกของเดือนตามจันทรคติ ทุกสิ่งล้วนตื่นรู้

ในฤดูใบไม้ผลิที่หนาวเย็น ลมเย็นในแม่น้ำเย็นราวกับคมมีด ภูเขานับแสนลูกให้ความรู้สึกโศกเศร้าหดหู่ราวกับสุสานที่เหี่ยวเฉา

มีเทศมณฑลหนึ่ง ตั้งอยู่ ณ ริมฝั่งแม่น้ำหยินยี่

นั่นคือเทศมณฑลฉาง

บนเนินทางตอนเหนือของเทศมณฑลฉาง ภูเขาเตี้ยๆ เหมือนคนง่อย มีธูป 3 ดอกปักอยู่ และมีเงินกระดาษของคนตายเกลื่อนอยู่บนพื้น ชาย 2 คนในชุดผ้าลินินเนื้อหยาบกำลังนั่งยองๆ อยู่ริมหลุม มีจอบและโคลนที่เพิ่งขุดขึ้นมาวางอยู่ใกล้เท้าเขา

ในเวลานี้ ทั้งสองคนต่างนิ่งเงียบ จ้องมองไปที่โลงศพสีขาวในหลุมโดยตรง

ตามประเพณีพื้นบ้าน สีของโลงศพแบ่งออกเป็น 5 ประเภท ได้แก่  เหลือง แดง ขาว ดำและทอง

มีการเน้นย้ำเรื่องนี้อย่างเคร่งครัด

เช่น ชายชราที่เสียชีวิตอย่างสงบจะใช้โรงศพสีแดง

ผู้ที่เสียชีวิตอย่างกะทันหันหรือในสนามรบใช้โลงศพสีดำ เพราะสีดำเป็นของซวนสุ่ยและสามารถสงบวิญญาณชั่วร้ายได้

เนื่องจากครอบครัวที่ยากจนไม่สามารถซื้อโลงศพได้ พวกเขาส่วนใหญ่จึงพันศพด้วยเสื่อฟางหรือหยิบแผ่นไม้สองสามแผ่นมาทำโลงศพธรรมดาๆ ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นสีเหลือง ดังนั้นครอบครัวที่ยากจนจึงใช้โลงศพสีเหลือง

โลงศพสีทองนั้นคู่ควรกับฮ่องเต้ องค์ชายและขุนนางผู้สูงศักดิ์

ส่วนโลงศพสีขาวอย่างสุดท้ายจะมีรายละเอียดที่พิเศษ

ใช้เฉพาะกับสตรีที่ยังไม่ได้แต่งงานและบุรุษที่ยังไม่ได้แต่งงานเท่านั้น

แต่ตามเบาะแสที่ ซวนจื่อและเฉินผีได้รับ ผู้ที่ฝังอยู่ในหลุมศพใหม่นี้ควรเป็นสตรีตั้งครรภ์ที่ลื่นล้มล้มตายโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่น่าใช่โรงศพสีขขาว?

“เป็นสตรีที่ท้องก่อนแต่งงานหรือเปล่า?”

“หรือเราขุดหลุมศพผิด?”

ปากของเฉินผีสั่นพะงาบๆ พูดอย่างสั่นเทา

เขาน่าจะรู้ว่าหากสตรีตั้งครรภ์ก่อนแต่งงานจะก่อให้เกิดความอับอายแก่วงตระกูล ศาลบรรพชนในท้องถิ่นหลายแห่งมีการลงประชาทัณฑ์และทำโทษโดยการแช่ในกรงหมูด้วยซ้ำ

คนจะฝังเขาได้อย่างไร?

นั่นคือเรื่องที่ต้องตำหนิ

“เจ้าถามข้าเนี่ยนะ ข้าใช่ไม่พ่อเขาสักหน่อย ยังไงเราก็มากันแล้ว รีบมาช่วยแงะเปิดฝาโลงหน่อย จะได้เสร็จเร็วๆ แล้วออกจากสุสานที่ไม่สบายใจนี้กัน”

ซวนจื่อเป็นชายร่างสูงในวัยสามสิบต้นๆ

เฉินผีอายุน้อยกว่าซวนจื่อสองสามปี ร่างผอมเล็กและไม่มีความคิด ซวนจื่อพาเฉินผีลงไปในหลุมแล้วถ่มน้ำลายใส่ฝ่ามือ ภายใต้แสงจันทร์อันมืดมิด ทั้งสองใช้จอบเพื่องัดตะปูโลงศพ พวกเขาทำงานร่วมกันเพื่อยกฝาโลงขึ้นในที่สุด

แต่หลังจากเปิดโลงศพแล้ว พวกเขาก็ชูคบเพลิงแล้วมองเข้าไปในโลงศพสีขาว ทั้งสองต่า

ก็ตกใจ

แผละ!

ยิ่งเฉินผีผู้ที่ขี้ขลาดอยู่แล้วก็ยิ่งหวาดกลัวจนทรุดลงในหลุมศพ

อุณหภูมิต่ำมากในเวลากลางคืนจนเห็นลมหายใจสีขาวที่ข้าหายใจออกมา เขาเห็นสตรีอยู่ในโลงศพสีขาว นางดูไม่แก่มาก อายุยี่สิบกลางๆ นางสวมชุดฝังศพของนาง เอวเหมือนกิ่งต้นหลิว ท้องแบนราบดูเหมือนไม่มีท้อง แต่มีรอยเย็บสีดำเป็นวงกลมรอบคอ

กลายเป็นหัวที่ถูกตัดหัวแล้วเย็บกลับเข้าไป

ตอนนี้เฉินผีรู้สึกหวาดกลัวกับรอยเย็บสีดำที่คอของศพสตรี

เพราะการมองเห็นของเขามืดมัวและพร่ามัวในตอนกลางคืน เมื่อเขาเห็นมันครั้งแรก เขาคิดว่ามีตะขาบพิษหนาประมาณนิ้ว หนึ่งตัวนอนอยู่ในโลงศพ กำลังจะดีดตัวออกมากัดเขา

ศพสตรีในโลงศพสีขาวไม่มีจุดดำและไม่มีกลิ่นเหม็นเน่า กลับมีกลิ่นหอมจางๆๆ แต่ไม่แรงนัก นางคงเพิ่งตายไปเมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าเกรงว่ายังไม่สิ้นสุดเจ็ดวันแรกด้วยซ้ำ

ศพยังสดอยู่

ศพสตรีดูมีเอกลักษณ์มากแต่หน้าซีดผิดปกติคนตาย ซึ่งนั่นเป็นเรื่องปกติ ศพสตรีนุ่งห่มอาภาณ์สีแดงเข้ม

หากเขาไม่ตื่นตระหนกจนขาของเขาอ่อนแรงและสติยังไม่หายดี เฉินผีคงจะประหลาดใจที่สตรีที่เสียชีวิตคนนี้มีความวดงามพอๆ กับอีแก่ของเขา

“พอพูดถึงคนตาย เนินเขาทางเหนือนี้ก็คือสุสาน ดินที่เรากำลังเหยียบอยู่ตอนนี้เต็มไปด้วยคนตายและกระดูกที่ผุแห้ง”

“หากอยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ ก็มาช่วยข้ายกศพหน่อย ต้องจำไว้ว่าให้ศพสวมเสื้อผ้าตลอด อย่าสัมผัสโดยตรงกับศพสตรี ระวังตัวไว้ด้วย” หยางชี่ของคนเป็นจะถูกดูดและศพก็จะพื้นขึ้นมา

ซวนจื่อเตะเฉินผีที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นด้วยความตกใจเบาๆ

จากนั้นภายใต้การบังคับและการขู่เข็บของซวนจื่อ เฉินผีซึ่งมีแขนเสื้อเปื้อนโคลนจำนวนมาก จึงลุกขึ้นจากสุสานและไปช่วยพยุงศพสตรีในโลงสีขาวอย่างสั่นเทา

เขาจึงรีบๆ ทำให้้เสร็จ

ศพสตรีเรียวยาวซึ่งดูอ่อนแอมาก แต่กลับหนักจนน่าประหลาดใจ เฉินผีล้มเหลวในการพยุงร่างครั้งแรกและเขาก็ล้มลงและเกือบจะเข้าไปในโลงศพ

สายตาที่รวดเร็วและมืออันรวดเร็วของซวนจื่อ สามารถคว้าเอวกางเกงของเฉินผีไว้ได้ ซึ่งป้องกันไม่ให้เฉินผีกับศพสตรีสัมผัสกัน

หลังจากที่ซวนจื่อจ้องเขม็งอย่างหนัก เฉินผีก็กัดฟันและพยุงร่างของสตรีต่อไป

คนตายมีน้ำหนักมากกว่าคนเป็นมาก

ไม่เช่นนั้น จะมีคำกล่าวที่มีสำนวนที่เรียกว่า "ศพเต็มไปด้วยสมบัติ" ได้อย่างไร

ครั้งนี้ในที่สุดเขาก็สามารถยกร่างของสตรีขึ้นมาได้สำเร็จโดยไม่มีอันตรายใดๆ

…ร่างของหญิงสาวถูกเฉินผีจับไว้ใต้รักแร้ของนาง ลากครึ่งหนึ่งของร่างวางไว้ที่ขอบโลงศพ

จากนั้นเขาเห็น ซวนจื่อกระโดดเบาๆ เหมือนดั่งจอมยุทธที่ปรีวิวเวก เขาก้าวไปอย่างมั่นคงบนโลงศพทั้งสองข้าง เตรียมที่จะยกศพ

ปรากฏว่าเป็นโจรสองคนที่มาตอนกลางคืนเพื่อขโมยศพคนตายแล้วหาเงินจากคนตาย

อาจเป็นเพราะการเคลื่อนย้ายของศพ  ทำให้ปกเสื้อของศพสตรีลอกออกมาเฉินผีที่พยุงอยู่ด้วยอาการสั่นเทา บังเอิญเห็นรผิวหนังสีขาวนวลใกล้กับกระดูกไหปลาร้าตรงปกเสื้อของศพสตรี แล้วดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันที

แต่ในขณะนี้ อุบัติเหตุก็เกิดขึ้น

"แงวว" แมวป่าตัวหนึ่งขนสีดำและดวงตาสีเขียวผู้หิวโหยก็กระโดดออกมาจากที่ไหนสักแห่งในกองหญ้าและวิ่งเข้าไปในสุสานเพื่อมองหาซากศพที่จะกิน

ตามความเชื่อ มีข้อห้ามสามประการในร่างกายหลังความตาย

ประการที่1  คนตายห้ามล้มลงบนพื้นดิน

ประการ ที่2  หยางชี่ของคนเป็นจะต้องไม่ปล่อยให้คนตายยืมไปใช้

ประการ ที่3   แมว สุนัขจิ้งจอก และพังพอน ห้ามไม่ให้สัมผัสคนตาย

เพราะคนที่ตายอย่างอนาถ จะมีความอาฆาตแค้น ขุ่นเคืองและแมวซึ่งเป็นหยินอยู่แล้วดังนั้นหากทั้งสองสัมผัสกันก็จะเกินเรื่องเลวร้ายขึ้น

ไม่ต้องสนใจว่าข่าวลือนี้มันจะจริงหรือเท็จ แต่ภายใต้สถานการณ์นี้ เป็นการดีกว่าที่จะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริงมากกว่าที่จะเชื่อว่าไม่ใช่เรื่องจริง

“เร็วเข้า หยุดไอ้แมวป่านั่นซะ!”

“อย่าปล่อยให้แมวป่าตัวนี้กระโดดเข้าไปในโลงศพแล้วโดนร่างกาย!”

ซวนจื่อ รู้สึกกังวลมากจนหัวใจเต้นแรง แต่เมื่อเขาเอื้อมมือไปคว้ามัน มันก็สายเกินไปเสียแล้ว แมวป่าได้กระโดดเข้าไปในโลงศพสีขาวด้วยความว่องไวและกระโดดขึ้นไปบนร่างของสตรี

"อ๊ะ!"

ขณะที่ซวนจื่อ พูดจบ เขาเห็นแมวป่ากระโดดเข้าไปในโลงศพสีขาว ทันใดนั้นมันก็จ้องมองคนสองคนที่อยู่ข้างนอกโลงอย่างแน่นิ่ง ดวงตาสีเขียวของมันเต็มไปด้วยความเย็นชาและสงบเยือกเย็น

ไร้อารมณ์ใดๆ

มันเหมือนกับว่าดวงตาที่ตายแล้วกำลังจ้องมองไปที่ซวนจื่อและเฉินผีโดยตรง

สัตว์ร้ายตัวนี้เพิ่งเหยียบบนหน้าอกของศพสตรี จ้องมองอย่างแน่นิ่งไปที่คนสองคนที่ยังมีชีวิตอยู่ถัดจากโลงศพ

“เจ้าสัตว์ร้ายตัวน้อย ทำไมไม่ออกไปจากที่นี่เล่า?

แล้วไปที่สุสานที่อื่นไป!”

ด้วยคำดุด่าที่ซวนจื่อพูด เฉินผีผู้หวาดกลัวมาก่อน จู่ๆ ก็พบเจอความกล้าที่จะหยิบหินที่ขุดออกมาตอนขุดหลุมศพ แล้วทุบตีแมวป่าที่กระโดดเข้าไปในโลงศพสีขาว

ตุ๊บ

แมวป่าถูกเฉินผีที่อยู่ในหลุมศพทุบจนตายและศีรษะของมันก็เต็มไปเลือดไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น

“เจ้าทำบ้าอะไรเฉินผี!”

“พี่ซวนจื่อ ท่านไม่ได้ขอให้ข้าทุบมันหรือ? ข้า...เราควรทำยังไงดีตอนนี้?”

“วิ่งหนีเอาชีวิตรอดสิวะ ไม่ต้องกังวลเรื่องศพกับโลงศพแล้ว เจ้านี่มันโง่จริงๆ หรือเจ้าแกล้งบ้าเหมือนข้าเนี่ย”?

(จบบทนี้)