Chapter 864 ใช้ประโยชน์จากสถานะการณ์

“เจ้าโกหก.”

คำพูดของนางที่ดูหนักแน่นเป็นอย่างมาก.

หัวใจซูเซียวโม่ที่เต้นไปมาโครมครามทันที.

สตรีที่เย็นชาผู้นี้พบอะไร? ไม่ใช่ว่า รู้ตัวตนของข้าแล้วหรอกรึ?!

“ก่อนหน้าฝูงหมาป่าไล่เจ้า ข้าไม่เห็นว่าเจ้าวิ่งเร็วขนาดนี้ เจ้ามีท่าเท้าพิเศษ.”เซี่ยซุยอวิ๋นที่จับจ้องมองเขาด้วยความสงสัย.

คำพูดที่ทำให้ซูเซียวโม่วุ่นวายใจขึ้นมาทันที.

“ข้ามาจากครอบครัวที่ยากจน จะไปมีวิชาท่าเท้าได้อย่างไร ศิษย์พี่เซี่ยอย่าได้กล่าวล่อเล่น.”

“ตระกูลยากจนอย่างงั้นรึ?”

เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ยออกมาเล็กน้อย“เหลวไหล เจ้าหลอกได้แต่อาวุโสรับสมัครเท่านั้นล่ะ.”

เฮ้ย!

สตรีผู้นี้พบอะไรอย่างแน่นอน!

……นี่กำลังสงสัยสถานะของข้าอยู่อย่างงั้นรึ?

ทำอย่างไรดี?

ปิดปากพยาน? ทำลายศพและหลักฐานอย่างงั้นรึ?

เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ยต่อ“เจ้าแสดงตัวว่ามีสถานะต่ำต้อย ไม่ต้องการให้ใครจับตามอง จากนั้นก็ค่อย ๆ สร้างชื่อเสียงยกระดับทีละก้าว ๆ.”

กล่าวไม่ผิดเลย.

เขาที่แฝงตัวเข้ามาในนิกายไท่เสวียนเซิ่ง เขาจึงค่อย ๆยกระดับขึ้นทีละก้าว ๆ.

ก่อนหน้านี้ซูเซียวโม่ที่ลังเล ทว่าภายในใจที่ได้ตัดสินใจหนักแน่นแล้ว.

“อีกอย่าง.”

เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ย“เมื่อครั้งถูกสัตว์วิญญาณโจมตีที่เทือกเขาหยุนหลิง แม้นว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่ได้ลงมือหนัก ทว่าเจ้าที่มีระดับอาจารย์ยุทธ์ เป็นไปไม่ได้ที่จะต้านทานได้นานขนาดนั้น.”

ซูเซียวโม่ที่ขมวดคิ้วไปมา.

ต้องการเข้าใกล้เจ้า เพื่อให้เจ้าเป็นเครื่องมือยกระดับ ตอนนี้เหมือนว่าคงทำได้แค่ต้องทำลายดอกไม้งามเสียแล้ว.

ทว่า ตัวเขาและนางออกมาทำภารกิจด้วยกัน นิกายรู้ว่านางหายไป แล้วจะอธิบายอย่างไรล่ะ?

ซูเซียวโม่ที่ครุ่นคิดไปมา.

เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ย “เจ้าจะต้องเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานสูงใช่ใหม?! เพียงแค่ศิษย์สายนอกคงไม่ทำให้เจ้าพอใจสินะ ทว่าเจ้าต้องเข้าใจด้วยว่าการจะเป็นศิษย์สายในนั้นไม่ได้มีทางลัดใด ๆ ทว่าต้องขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของตัวเองด้วย.”

เอ๋?????

ซูเซียวโม่ถึงกับสะดุ้งตกใจ.

นางคิดว่าข้าเป็นคนทะเยอทะยาน ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าปลอมตัวเข้ามาอย่างงั้นรึ? ดูเหมือนว่านางจะเข้าใจไปอีกแบบหรือไม่?

“เฮ้อ.”

ซูเซียวโม่ที่ยักไหล่ กล่าวออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “พบแล้วสินะ.”

เซี่ยซุยอวิ๋นที่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ราวกับเผยท่าทางดีใจจนปิดไม่มิดออกมา ราวกับว่าภาคภูมิที่มองผ่านเห็นความลับผู้อื่นแล้วภาคภูมิใจอย่างหนัก.

ซูเซียวโม่ที่เห็นท่าทางของนางที่ปิดไม่มิด ดังนั้นจึงลอบคิดในใจ“นางคงยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของข้าสินะ เฮ้อ ทำให้ข้าอกสั่นขวัญหายหมด.”

“นางคงยังคิดว่าข้าเป็นดั่งคนทั่วไป ที่ทะเยอทะยานละมั้ง.”

“เกือบที่จะหงายไพ่ทั้งหมดออกมาซะแล้ว.”

ซูเซียวโม่ที่นั่งลง ใบหน้าของเขาที่ราบเรียบ ท่าทางดูซื่อ ๆ นั้นหายไปหมด “ข้าฝึกฝนท่าเท้ามาจริง ๆ ข้าจงใจประจบศิษย์พี่ซุนและศิษย์พี่เซี่ยจริง ๆ.”

“แล้วที่เทือกเขาหยุนหลิงนั้นเจ้าจงใจด้วยรึ?”เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ย.

“ไม่ผิด.”

ซูเซียวโม่ที่ก้มหน้าหลง แสดงท่าทางเศร้าใจ“ข้าซูจินถังนั้นมีพื้นเพที่ไม่ดี ไม่ได้มีกายาน้ำแข็งเหมือนกับศิษย์พี่เซี่ย และไม่ได้เป็นหลานของอาวุโสสักคน การจะมีที่ให้ยึดเกาะให้มั่นคงในนิกายไท่เสวียนเซิ่งจะไปหาที่ใหน ดังนั้นข้าจึงทำได้แค่ลงมือหามันมาด้วยตัวเอง.”

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะมาถูกทางแล้วสิ.”

เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ย “หลังจากเหตุการณ์เทือกเขาหยุนหลิง เหล่าอาวุโสก็รู้สึกพึงพอใจเจ้ามาก.”

ซูเซียวโม่ที่ยิ้มอย่างขมขื่น“ศิษย์พี่เซี่ยควรรู้ว่าถึงทำให้พอใจได้ แต่ข้ากับแลกเดิมพันมันมาด้วยชีวิตของข้า!”

“เจ้านับว่าฉลาดมาก.”

เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ย“กับเหตุการณ์ที่เป็นตายได้ เจ้ากับกล้าเดิมพัน เอาชีวิตตัวเองถ่วงเวลา หากสำเร็จก็จะได้รับการให้ความสำคัญ หากล้มเหลวเจ้าคงหลีกเลี่ยงที่จะต้องตายไป อย่างแน่แท้.”

สตรีผู้นี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ!

อย่างไรก็ตาม.

การคาดเดาของนางที่ทำให้เปลี่ยนสถานการณ์ของเขาไป.

ซูเซียวโม่ที่ซ้อนแผนเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ข้าเดิมพันถูก!”

เขาที่กล่าวยืนยันให้ความคิดของนางหนักแน่นมากขึ้น จนไม่สามารถคาดเดาแรงจูงใจอื่นได้อีก.

“เจ้าไม่สามารถที่จะอาศัยโชคได้ตลอดเพื่อยกระดับตัวเองในนิกายไท่เสวียนเซิ่งหรอก ทุกอย่างมันขึ้นกับความแข็งแกร่ง.”เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ย.

ซูเซียวโม่เอ่ย “ความแข็งแกร่งมันก็ต้องขึ้นกับทรัพยากรด้วย หากข้าซูจินถังมีระดับสูงขึ้นได้รับความสำคัญมากขึ้น ถึงแม้นว่าได้รับทรัพยากรเพียง 1ในสิบของศิษย์พี่เซี่ยและศิษย์พี่ซุน ข้าไม่มีทางอ่อนแอกว่าคนอื่น ๆ แน่!”

“เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?”เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ย.

“ฟู่ ๆ ---”

ในเวลาต่อมา ซูเซียวโม่ที่ปลดปล่อยพลังบ่มเพาะระดับบรรพชนยุทธ์ออกมา แรงกดดันที่แผ่อบอวลในถ้ำ.

เขากล่าวอย่างภาคภูมิ “ก่อนที่จะลงเขา อาจารย์เคยสอนข้าว่า คนอื่นสามารถดูถูกข้าได้ แต่ข้านั้นห้ามดูถูกตัวเองอย่างเด็ดขาด!”

ในเมื่อบางอย่างปิดไม่ได้ ก็มีเพียงแค่เผยความจริงออกมาบ้าง.

แน่นอนว่ากล่าวถึงความสัมพันธ์ เขาและจุนซ่างเซียวก็คือศิษย์และอาจารย์ การนำคำพูดดังกล่าวมาใช้ก็ถือว่าเป็นเรื่องถูกต้อง.

“แท้จริงแล้วเจ้าซ่อนพลังบ่มเพาะไว้นี่เอง.”

เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ยออกมาปรกติไม่ได้รู้สึกประหลาดใจแม้แต่นิดเดียว.

“ศิษย์พี่เซี่ย.”

ซูเซี่ยวโม่เผยยิ้ม“ไม่ใช่ว่าท่านมีอะไรต้องการถามหรอกรึ? การที่จงใจเรียกข้ามาทำภารกิจนี้ ไม่ใช่ว่าต้องการสืบสวนข้าหรือไม่?”

เซี่ยซุยอวิ๋นที่จ้องเขม็งไปยังเขา“เจ้ามีความทะเยอทะยานใดกัน?”

ซูเซียวโม่ที่เก็บกลิ่นอาย ดวงตาที่ฉายแววคมกริบ “กลายเป็นศิษย์สายใน กลายเป็นศิษย์หลัก และแม้แต่อาวุโส กระทั่ง....เป็นเจ้านิกาย!”

เซี่ยซุยอวิ๋นที่ตะลึง.

เจ้าคนนี้มีความทะเยอทะยานสูงมาก คาดไม่ถึงเลยว่าจะต้องการเป็นถึงเจ้านิกายเลย!

ก่อนหน้านี้ไม่ได้คิด ทว่าเรื่องมาถึงตรงนี้แล้ว ซูเซียวโม่จำต้องโม้ต่อจนเลยเถิดไปเลย.

“แน่นอน.”

“นี่ไม่ใช่ความทะเยอทะยาน ทว่ามันคือความฝันของข้า.”

“เจ้าสามารถดูแคลนข้าได้ เจ้าสามารถคิดว่าข้าฝันกลางวันได้ ทว่าความฝันของข้าจะไม่เปลี่ยน เพราะว่าอาจารย์สอนว่า คนที่ไม่มีฝันก็เป็นเหมือนกับปลาเค็ม!”

ไม่ผิด จุนซ่างเซียวเคยพูดแบบนั้นจริง ๆ.

“พรึด คริ ๆ!”

เซี่ยซุยอวิ๋นที่หัวเราะออกมากับคำพูดดังกล่าว.

อย่างไรก็ตามนางตระหนักได้ว่าได้หัวเราะเยาะเขาไปแล้วดังนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ของนางจึงเร่งรีบกลับมากลายเป็นจริงจัง “ความฝันไม่ใช่ว่าจะเอ่ยออกมาแค่ปาก จะต้องทำให้มันเป็นจริงด้วย.”

“ข้าจะพยายามอย่างหนัก!”

“เจ้าประจบซุนหยิงชวนที่ไม่ค่อยมีอะไรดี ไม่ใช่ว่าเสียแรงและเวลาเปล่าหรอกรึ?”

“ที่จริงข้าต้องการประจบศิษย์พี่เซี่ยด้วย แต่ก็เกรงว่าจะถ่วงเวลาบ่มเพาะของท่าน.”

ในเมื่อไม่สามารถปิดอะไรได้ก็เอ่ยความจริงออกมาบ้าง จริงบ้างปลอมบ้าง จะได้ดูสมจริง.

“พักสักสองวัน.”

เซี่ยซุยอวิ๋นเอ่ย“ค่อยกลับไปยังเทือกเขาหยินอีกครั้ง.”

“เรื่องนี้....”ซูเซียวโม่ที่ยังเอ่ยไม่จบ นางก็เอ่ยออกมาอีก “ข้าจะช่วยเจ้าเก็บความลับ.”

“ขอบคุณศิษย์พี่เซี่ย!”

“ซูจินถังนี้ชื่อจริงอย่างงั้นรึ?”

“ไม่ผิด.”

“แล้วอาจารย์ที่เจ้าพูดถึงมีนามว่าอะไร?”

“อาจารย์ของข้าคือตาเฒ่าจุนเทียน ปีแล้วปีเล่าก็อาศัยอยู่ในป่าไม่ยอมจากไปใหน.”

“ตาเฒ่าจุนเทียน?”

เซี่ยซุยอวิ๋นที่ลอบคิดในใจ“ไม่เคยได้ยินมาก่อน คงเป็นชาวยุทธ์เร้นกายสินะ.”

“ฟู่!”

ซูเซียวโม่ที่ลอบถอนหายใจ.

ด้วยการคาดเดาผิดของสตรีผู้นี้ ว่าตัวเขานั้นมีความทะเยอทะยานสูง ทำให้การเป็นสายลับของเขายังคงปลอดภัยต่อไป ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงทำได้แค่ต้องทำลายหลักฐานกำจัดพยานเท่านั้น.

......

ไม่กี่วันหลังจากนั้น.

เซี่ยซุยอวิ๋นที่ฟื้นฟูอาการบาดเจ็บกลับคืนมา ทั้งสองที่เดินทางไปยังเทือกเขาหยิน.

“ศิษย์พี่.”

ซูเซียวโม่ที่ไปหยุดที่ทางเข้าพื้นที่ กล่าวเสียงเบา “ข้าจะรับผิดชอบล่อฝูงหมาป่า หลังจากพวกมันออกไปหมดแล้ว พวกเราค่อยเข้าไปกำจัดราชาหมาป่าวายุปิศาจด้วยกัน.”

“ตกลง.”

เซี่ยซุยอวิ๋นกล่าวตอบรับ.

“ข้าไปก่อน.”

ซูเซียวโม่ที่พุ่งเข้าไปด้านใน ไม่นานเขาก็ล่อเหล่าหมาป่าฝูงใหญ่ออกไป.

เหล่าสัตว์ร้ายจำนวนไม่น้อย ทั้งตัวที่มีระดับสูงที่ไล่หลังเขาอย่างบ้าคลั่งไป.

“ฟิ้ว!”

ผ่านไปสักพัก ซูเซียวโม่ที่กระโดดออกมาจากพุ่งไม้ “เวลามีไม่มาก จะต้องรีบจบการต่อสู้ให้เร็วที่สุด!”

เซี่ยซุยอวิ๋นที่ตะลึงงัน.

คนผู้นี้วิ่งเร็วเป็นอย่างมาก.

หากแต่ไม่มีเวลาให้นางได้ครุ่นคิดพิจารณา นางได้นำกระบี่ยาวสามฉื่อ วิ่งพุ่งเข้าไปในป่าพร้อมกับซูเซียวโม่.

.

ราชาหมาป่าวายุปิศาจนั้นนับว่าแข็งแกร่งทีเดียว ทว่าหากไม่มีผู้ช่วยและต่อหน้าผู้ฝึกยุทธ์สองคน ก็ไม่ได้น่าเกรงขามอะไรนัก.

“พรึด ซี่!”

การต่อสู้ที่เกิดขึ้นไม่นาน ก็สามารถสะบั้นหัวของมันได้แล้ว.

“บู้ว!”

“บู้ว!”

ในเวลาต่อมา ฝูงหมาป่าที่ล่อออกไป ก็กลับมาอย่างรวดเร็ว.

“หนี!”

ซูเซียวโม่และเซี่ยซุยอวิ๋นที่เก็บหัวของราชาหมาป่าเข้าไปในแหวนเก็บของต่างมิติ พร้อมกับกระโดดหายไปในป่าไปทันที.

“ฟิ้ว ฟิ้ว---”

สายลมที่โกรกผ่านใบหน้า เซี่ยซุยอวิ๋นที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา พลางขมวดคิ้วไปมา ครุ่นคิดในใจ“เจ้าคนนี้เอาเปรียบข้าอีกแล้ว!”

*****

อย่าปล่อยให้ชีวิตของเราไร้ "ความฝัน" ไร้ชีวิตชีวา เหมือน "ปลาเค็ม" ที่รอให้คนเพียงตักเข้าปากเป็นอาหารเท่านั้น

อนึ่ง ปลาเค็ม 咸鱼 ในภาษาจีน มีความหมายแฝง หมายถึง คนไร้ความสามารถ  ขี้แพ้  ดังนั้น หากเราขาดความฝัน ใช้ชีวิตแบบไร้จุดหมาย เราก็คงต้องเป็น "ปลาเค็ม" จริงๆ

แต่ถ้าใครรู้สึกว่าตนเองเป็น "ปลาเค็ม" ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ  มีชีวิตแต่เหมือนไร้จิตวิญญาณ อย่าเพิ่งยอมแพ้  ขอให้ลุกขึ้นสู้ และจงเป็นเหมือนสำนวนจีน 咸鱼翻身 ปลาเค็มที่กลับมาเป็นปลาที่มีชีวิตอีกครั้ง หากเราพยายามมากพอ

ที่มา https://www.blockdit.com/posts/5e69c59c3a91270ca612166b