บทที่ 22 เทศกาลหมื่นดอก

ด้านนอกพระราชวังสวรรค์อันกว้างใหญ่ บนสนามศิลปะการต่อสู้ มีการจัดเตรียมชุดเคลื่อนย้ายมวลสารขนาดใหญ่ไว้แล้ว

สถานที่ถ้ำวิญญาณเปิดอยู่ในภูเขายู่หลิน ซึ่งอยู่ไกลจากนิกายสวรรค์อันกว้างใหญ่เกินไป ดังนั้น การใช้อาเรย์เทเลพอร์ตเพื่อเทเลพอร์ตไปยังเมืองที่ใกล้ที่สุด ยู่หลิน จึงเป็นวิธีที่เร็วที่สุด

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้รอบๆอาเรย์เทเลพอร์ตเต็มไปด้วยผู้คนแล้ว เมื่อมองไปรอบๆ ก็มีสาวกจากวังต่างๆ ปรากฏอยู่ แต่ วังนกกระเรียน มีสาวกจำนวนมากที่สุด

กู่หมิงเฉา เหลือบมองและคิดกับตัวเองว่า "อืม... ยกเว้นสาวกบางคนที่มีภารกิจพิเศษที่ไม่สามารถมาได้ ดูเหมือนว่าสาวกทุกคนจาก วังนกกระเรียน อยู่ที่นี่"

ก่อนหน้านี้ เมื่อเขาได้ยินว่า ชูชิงเหอ กำลังถูกลงโทษ กู่หมิงเฉา ก็รู้สึกประทับใจกับความจริงที่ว่า วังนกกระเรียนวิญญาณ ทั้งหมดได้ยอมรับผิดร่วมกับชูชิงเหอ แต่วันนี้ เมื่อเห็นสาวกจำนวนมากมาส่งชูชิงเหอ เขาก็รู้สึกประทับใจอีกครั้ง

แต่... ชูชิงเหอ กำลังจะไปที่ถ้ำวิญญาณ... แม้ว่าจะมีอันตราย ทุกคนก็รู้ระดับของอันตรายในถ้ำวิญญาณ... พวกคุณจำเป็นต้องเป็นแสดงท่าทางแบบนี้จริงๆ หรือ? ราวกับว่าชูชิงเหอกำลังจะไปที่ลานประหาร

“ศิษย์พี่ชิงเหอ ขอให้เดินทางปลอดภัย!”

“ศิษย์พี่ชิงเหอ ขอให้โชคดี!”

“ขอให้ศิษย์พี่ชิงเหอจะกลับมาอย่างมีชัยอย่างแน่นอน…”

เนื่องจากที่นี่ไม่ใช่วังนกกระเรียนวิญญาณ พี่ชายหลายคนจึงเรียกชูชิงเหอว่าเป็น "ศิยย์พี่"  ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นศิษย์สายหลัก

ชูชิงเหอ ทักทายพี่ชายของเขาตลอดทาง เมื่อเขาไปถึงด้านข้างของแท่นเทเลพอร์ต เขาเห็นว่าหัวหน้านิกายและผู้อาวุโสใหญ่กำลังรอพวกเขาอยู่แล้ว

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองคนไม่ได้ขัดจังหวะการอำลาของ ชูชิงเหอกับพี่ชายของเขา ท้ายที่สุดแล้ว ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ชูชิงเหอดูเหมือนจะเป็นคนแรกที่ได้รับความชื่นชอบจากรุ่นพี่มากมาย

ผู้คนทั้งหมดหนึ่งร้อยคนรวมตัวกันอยู่ตรงกลางของชุดเคลื่อนย้ายมวลสาร

หัวหน้านิกายไม่ต้องเสียเวลาอีกต่อไปและเปิดใช้งานอาเรย์เทเลพอร์ตโดยตรง

แสงแห่งจิตวิญญาณพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า และในทันใดนั้น ชูชิงเหอ ก็รู้สึกเวียนหัว... นี่เป็นครั้งแรกของ ชูชิงเหอ ที่ใช้อาร์เรย์เทเลพอร์ต

ความรู้สึกสับสนที่เกิดจากสิ่งนี้เกือบจะทำให้ ชูชิงเหอ อาเจียน

และชูชิงเหอก็ถือว่าโชคดี หว่านหลินซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลข้างหลังเขา ได้อาเจียนออกมาแล้ว

เมื่อแสงหายไป ชูชิงเหอก็พบว่าพวกเขาปรากฏตัวที่ชานเมืองแล้ว นี่ควรเป็นจุดหมายปลายทางที่พวกเขาโดนส่งตัวมา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาหันหลังกลับไปมองในขณะนี้ เขาเห็นว่ามีคนจำนวนหนึ่งร้อยคน  อย่างน้อยหนึ่งในสามของพวกเขาอ้วกออกมา

นี่มันการเทเลพอร์ตอะไรเนี่ย? พลังของมันยิ่งใหญ่ขนาดนั้น?

"พี่ชายชิงเหอ... *อาเจียน*..." หว่านหลินพูดและอาเจียนอีกครั้ง ชูชิงเหอเหลือบมองและคิดว่า "อืม... เขาคงจะกินบ๊ะจ่างเป็นอาหารเช้าแน่..."

“ทุกคน พักผ่อนซะ วันนี้เราจะพักที่เมืองหยูเฉิงและออกเดินทางแต่เช้าพรุ่งนี้” ชูชิงเหอออกคำสั่งแรกในฐานะหัวหน้าทีม

“พี่ชิงเหอ นี่... นี่อาจจะไม่ดี มันจะทำให้การเดินทางของเราล่าช้า” หว่านหลินเตือนอย่างรวดเร็ว

เลื่อนการเดินทาง!

ฮึ่ม! สิ่งที่ฉันต้องการคือชะลอการเดินทาง

จากสำนักสวรรค์กว้างใหญ่ถึงภูเขายู่หลิน ยังมีเวลาอีกสองวันก่อนการเปิดถ้ำวิญญาณ ถ้าเราออกเดินทางตามปกติวันเดียวก็ถึงแล้ว เหตุผลที่ออกเดินทางก่อนสองวันก็เพราะว่านิกายกลัวที่จะเผชิญกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด

ชูชิงเหอยังคงกังวลว่าจะผ่านสองวันนี้ไปได้อย่างไร แต่การเทเลพอร์ตทำให้เขามีโอกาส

“น้องสาวหว่านลิน ถ้าเรารีบไปที่เทือกเขายู่หลินจากตรงนี้ วันเดียวก็ถึงแล้ว เราจะพักผ่อนที่เมืองยู่เฉิงในวันที่เหลือ แม้ว่าการล่าสมบัติจะมีความสำคัญ แต่จำไว้ว่าพวกคุณทุกคนคือสิ่งล้ำค่าที่สุด ของนิกายสวรรค์อันกว้างใหญ่ของเรา ชีวิตของคุณสำคัญกว่าถ้ำวิญญาณใด ๆ !”

หลังจากที่ ชูชิงเหอ พูดจบ หว่านหลิน ก็หลั่งน้ำตาออกมาทันที

สายตาของพี่น้องรุ่นน้องคนอื่น ๆ ที่มองดู ชูชิงเหอ ก็เต็มไปด้วยความขอบคุณ

คุณเห็นไหมว่า ชูชิงเหอ เคยพูดออกต่อหน้าทุกคนมาก่อน เขาคิดว่าชูชิงเหอจะบอกให้ทุกคนรีบเดินทางที่สุดและกำหนดแผนต่างๆโดยไม่คำนึงถึงทุกอย่าง

แต่เขาไม่เคยคาดหวังเลยว่าแม้ในสถานการณ์เช่นนี้ พี่ชิงเหอยังคงให้ความสำคัญกับน้องชายและน้องสาวของเขาเป็นอันดับแรก

ทุกคนเปลี่ยนเป็นชุดธรรมดาและเข้าไปในยู่เฉิง

ยู่เฉิงตั้งอยู่บนขอบเทือกเขายู่หลินและยังเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดบนฝั่งนี้ของเทือกเขาอีกด้วย เมื่อเข้าสู่ยู่เฉิง ความเจริญรุ่งเรืองของยู่เฉิงนั้นเกี่ยวพันกับสินค้าต่างๆ และผู้คนที่สัญจรไปมาตามท้องถนน

ชูชิงเหอจำได้ว่าผู้อาวุโสเคยกล่าวไว้ว่าแม้ว่ายู่เฉิงจะใหญ่โต แต่ก็ไม่ควรเจริญรุ่งเรืองขนาดนี้ใช่ไหม?

ในไม่ช้า ชูชิงเหอก็เข้าใจว่าทำไมยู่เฉิงถึงเป็นแบบนี้

ปรากฎว่าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เมืองมากกว่าหนึ่งโหลในพื้นที่โดยรอบได้ร่วมกันจัดเทศกาลหมื่นดอกไม้

เทศกาลหมื่นดอกไม้ที่เรียกว่าจริง ๆ แล้วเป็นเพียงการคัดเลือกอันดับสาวงาม คุณงามความดี การจัดอันดับสาวงามจากเมืองต่างๆ มากกว่าสิบแห่งในบริเวณใกล้เคียงมารวมตัวกันที่หอคอยหมื่นดอกไม้ในยู่เฉิง

ไม่ต้องพูดถึงพวกคนธรรมดา แม้แต่ชูชิงเหอที่คิดว่าตัวเองเป็นชายหนุ่มที่จริงใจก็อยากจะเข้าไปดู

ทุกคนมาที่ อาคารเวหา  ที่ใหญ่ที่สุดใน ยู่เฉิง  เนื่องจากเทศกาลหมื่นดอกไม้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา โรงแรมในเมืองจึงเต็มโดยทั่วไป

อย่างไรก็ตาม... เมื่อ ชูชิงเหอ ตบหินวิญญาณระดับกลางบนเคาน์เตอร์ต่อหน้าเจ้าของร้านและบอกเขาว่าเขาต้องการจองอาคาร เวหา ทั้งหมด ภายในสิบนาที ก็ไม่มีวี่แววของแขกคนใดในอาคารเวหา อีก .

เงินสามารถทำให้คนตายได้ หินวิญญาณระดับกลางเพียงพอที่จะครอบคลุมรายได้ครึ่งปีสำหรับโรงเตี๊ยมอย่างอาคารเวหา เจ้าของร้านคนใดที่ไม่ใช่คนงี่เง่ารู้วิธีการตัดสินใจ

ในอาคารเวหามีห้องพักหลายร้อยห้อง ดังนั้นทุกคนจึงสามารถเลือกห้องของตัวเองได้อย่างอิสระ อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะเลือกห้อง ชูชิงเหอได้ขอร้องพี่น้องรุ่นน้องทุกคนอย่างเคร่งขรึม

“เราจะพักอยู่ที่นี่หนึ่งวัน เราจะออกเดินทางกันแต่เช้าพรุ่งนี้โดยไม่เลื่อนกำหนดการเดินทางใดๆ แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่าห้ามไปชมเทศกาลหมื่นดอกไม่ว่าในกรณีใดๆ” ไปดูอันดับสาวงาม แม้ว่าอันดับสาวงามจะน่าดึงดูดจริงๆ แม้ว่าคุณอาจเสียใจไปตลอดชีวิตหากพลาดไป คุณต้องควบคุมตัวเอง!”

หลังจากที่ชูชิงเหอพูดจบ น้องสาวหลายคนก็พยักหน้า

แต่พี่น้องรุ่นน้องบางคน...

เดิมที พวกเขาไม่ได้คิดมากเมื่อได้ยินเกี่ยวกับเทศกาลหมื่นดอกไม้ แต่ทำไมพวกเขาถึงรู้สึกคันทันทีหลังจากฟังคำพูดของพี่ชิงเหอ?

“พี่ชิงเหอ ไม่จำเป็นหรอกเหรอ? ตราบใดที่เราไม่เลื่อนกำหนดการเดินทางและละเมิดกฎของนิกาย เราจะไปไม่ได้เหรอ?”

ลูกศิษย์ชื่อหม่าเหลียงพูดอย่างไม่พอใจ

เอาล่ะ...ตัวปัญหามาแล้ว!

ฉันรอคุณมาครึ่งวัน ประสิทธิภาพของคุณไม่ดี!

หลังจากมองไปที่ตัวปัญหา หม่าเหลียง แล้ว ชูชิงเหอก็ไม่ได้พูดอะไรมากนักและพูดอย่างใจเย็นว่า "ฉันได้พูดไปแล้วว่าจะต้องพูดอะไร คุณก็รู้ว่าต้องทำอะไร"

หลังจากพูดจบ ชูชิงเหอก็เดินตรงไปเลือกห้อง

หลังจากเลือกห้องแล้ว ชูชิงเหอก็นั่งอยู่ข้างใน และมันก็ค่อนข้างทรมาน!

หม่าเหลียง โอ้ หม่าเหลียง... ก็ต้องพยายามหน่อยสิ! อย่าแค่พูดและไม่ทำอะไร!

ไปสิ สาวงามมีเสน่ห์มาก ไปกับสาวกคนอื่นๆ เพื่อดูโสาวงาม... มันจะสมบูรณ์แบบกว่านี้ถ้ามีอะไรอธิบายไม่ได้เกิดขึ้นกับหญิงสาวคืนนี้และพวกเขาทั้งหมดกลายเป็นคนอ่อนแอในวันรุ่งขึ้น!

ชูชิงเหออยู่ในห้องและสวดภาวนาอย่างศรัทธาศิษย์พี่น้องทั้งหมด!

“เอี๊ยด…” เสียงที่แทบไม่ได้ยินดังมาจากห้องถัดไป และชูชิงเหอก็ตื่นเต้นและเกือบจะกระโดดขึ้นมา ในที่สุดก็มีลูกศิษย์ที่ทนไม่ไหวแล้วใช่ไหม? ฉันบอกว่าคนหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งในยุคนี้ที่มีพลังมากที่สุดใครจะต้านทานเทศกาลดอกไม้อันยิ่งใหญ่ได้?

ชูซิงเหอหมอบลงที่หน้าต่างและอยากรู้ว่าใครจะเป็นคนแรกที่กล้าลองสิ่งใหม่ ๆ

หม่าเหลียง? หรือมีตัวก่อเหตุอื่นซ่อนอยู่ในกลุ่มที่เขายังไม่ค้นพบ?

เมื่อมองอย่างใกล้ชิด... ชูชิงเหอเห็นคนที่ห่อเสื้อผ้าแน่นย่องออกมาจากหอพัดและหายตัวไปในแสงไฟ

แต่ในขณะที่เขาเฝ้าดูร่างที่หายไป ชูชิงเหอก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง

“ว่าน... ว่านหลิน?”

แม้ว่าว่านหลินจะถูกห่อตัวเหมือนเกี๊ยว แต่ชูชิงเหอยังคงจำเธอได้จากรูปร่างที่โดดเด่นของเธอ

ให้ตายเถอะ... คนแรกที่ทนความเหงาไม่ได้ ไม่ใช่หม่าเหลียงหรือศิษย์คนอื่น แต่เป็นว่านหลินเหรอ?

สาวน้อย คุณชอบสิ่งนี้ไหม?

ไม่ไม่! จะเป็นอย่างไรถ้าว่านหลินแค่อยากออกไปหาอะไรกินล่ะ?

จะเป็นอย่างไรถ้าว่านหลินแค่อยากออกไปข้างนอกดูความตื่นเต้น...

และในขณะที่ ชูชิงเหอ ยังคงคาดเดา ประตูอีกบานก็เปิดออก

หม่าเหลียงมองไปรอบๆ อย่างลับๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการจ้องมองไปยังตำแหน่งของห้องของชูชิงเหออยู่ครู่หนึ่ง เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีปัญหา จากนั้นเขาก็รีบออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วและออกจากโรงแรมอย่างเงียบ ๆ

หลังจากหม่าเหลียง สาวกอีกหลายคนไม่สามารถต้านทานความเหงาได้และยังแอบออกไปทีละคน

น่าเสียดายที่มีทั้งหมดไม่ถึงสามสิบเท่านั้น!

จำนวนนี้ทำให้ ชูชิงเหอ ผิดหวังอย่างแท้จริง ศิษย์รุ่นน้องคนอื่นๆ ไม่เห็นคุณค่าของสาวงามเลยหรือ? แล้วน้องสาวรุ่นน้องล่ะ... เรียนรู้จากน้องสาวรุ่นน้อง ว่านหลิน จริงๆ แล้วฉันเป็นคนใจกว้างมาก... ฉันไม่ได้บอกว่าฉันไม่สามารถยอมรับความชอบเฉพาะตัวของคุณได้

แม้ว่าจะไม่บรรลุผลตามที่คาดหวัง แต่ ชูชิงเหอ ก็ยังคงปลอบใจตัวเอง นี่ก็ไม่เลวเหมือนกัน เมื่อมีศิษย์รุ่นน้องจำนวนมากออกไป มีการต่อสู้ยามค่ำคืนในทุกทิศทุกทาง พรุ่งนี้พวกเขาทั้งหมดก็จะกระสับกระส่าย ในสถานการณ์เช่นนี้ มีเหตุผลที่จะพักผ่อนมากขึ้นในการดูแลรุ่นน้อง

จากนั้น เนื่องจากรุ่นน้องอ่อนแอเกินไปและพักผ่อนนานเกินไป จึงสมเหตุสมผลที่พวกเขาพลาดเวลาเปิดถ้ำวิญญาณ

นอกจากนี้ ทั้งสามนิกายยังโกรธจัดและมาที่สำนักกว้างใหญ่สวรรค์ ตัวเขาเองถูกถอดถอนตัวตนของลูกศิษย์สายตรงในตอนแรก จากนั้นจึงถูกผลักออกไปเพื่อรับความผิด แม้ว่าเขาจะไม่สามารถถูกไล่ออกจากนิกายได้ แต่ก็ยังมีความหวังว่าจะถูกส่งไปยังนิกายภายนอก!

ชูชิงเหอ จมอยู่กับอนาคตที่มีความสุขของเขา แม้ว่าบรรดาสาวๆจะมีเสน่ห์มาก แต่ ชูชิงเหอ ก็ตัดสินใจที่จะอยู่อย่างมั่นคงและไม่ประมาท!

สาวๆมีดีอะไรเช่นนี้! พวกมันส่งผลต่อความเร็วที่ฉันชักดาบเท่านั้น!

เมื่อฉันกลายเป็นจักรพรรดิแห่งการต่อสู้ ฉันจะไม่จำเป็นต้องมองหาสาวงามด้วยซ้ำ!

ขณะที่ค่ำคืนค่อยๆ มืดลง ชูชิงเหอยังคงคิดอยู่ เป็นเรื่องที่เข้าใจได้สำหรับสาวกรุ่นน้องคนอื่นๆ ที่จะมองหาสาวๆ แต่น้องสาวของว่านหลินที่กำลังมองหาสาวๆ... คุณจะทำด้วยวิธีอะไร?

สาวงามสองคน... โอ้ ฉากนี้ชัดเจนเกินไป ฉันคิดไม่ออกแล้ว

แต่ในขณะที่ชูชิงเหอพยายามจะเคลียร์จิตใจของเขากับภาพที่ชัดเจนเหล่านั้น ทันใดนั้นก็มีความวุ่นวายอยู่ข้างนอก!

พร้อมกับความวุ่นวาย ประตูของ ชูชิงเหอ ก็ถูกเคาะเช่นกัน

หม่าเหลียงเดินเข้ามาโดยได้รับการสนับสนุนจากลูกศิษย์รุ่นน้องสองคน

ชูชิงเหอขมวดคิ้วและเห็นบาดแผลลึกที่มองเห็นกระดูกได้บนแขนของหม่าเหลียง

ชูชิงเหอหยิบยาออกมาอย่างรวดเร็วและบดเพื่อรักษาบาดแผลของหม่าเหลียงโดยไม่ต้องถามอะไรมากจนเกินไป ยาจากสำนักกว้างใหญ่สวรรค์นั้นพิเศษมาก และบาดแผลก็หยุดเลือดอย่างรวดเร็วและเริ่มสมานตัว

แต่การจ้องมองของ ชูชิงเหอ ตกไปที่ หม่าเหลียง และใบหน้าของคนอื่น ๆ

ในไม่ช้า ชูชิงเหอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่หม่าเหลียงแอบออกไป เขาก็ไปงานเทศกาลดอกไม้และตั้งเป้าไปที่เหล่าสาวๆ เขาต้องการที่จะเอาชนะเธอ แต่กลับต้องเผชิญหน้ากับคู่แข่งโดยไม่คาดคิด

หลังการแข่งขัน หม่าเหลียงก็กลายเป็นผู้ชนะ แต่จู่ๆ อีกฝ่ายก็โกรธจัดและลอบโจมตีหม่าเหลียง ด้วยความไม่ทันระวัง หม่าเหลียง เกือบจะถูกตัดแขนของเขาด้วยดาบ

จากนั้นสาวกรุ่นน้องคนอื่นๆ ก็มาถึง และฝ่ายตรงข้ามก็ฉวยโอกาสจากความวุ่นวายและหนีไป ทุกคนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพาหม่าเหลียงไปหาพี่ชิงเหอเพื่อรับการรักษา

“พวกคุณทุกคนปฏิบัติต่อคำพูดของฉันราวกับว่ามันไม่มีอะไรเลยเหรอ?” ชูชิงเหอวางยาเม็ดนั้นทิ้งและพูดอย่างใจเย็น

“ทุกคนต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง วันนี้ฉันได้นำความอับอายมาสู่นิกายแล้ว เมื่อเรากลับไป คุณรายงานความจริง!” หม่าเหลียงยังแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่ง และเตรียมตัวเองให้พร้อมที่จะถูกชูชิงเหอดุเมื่อพวกเขากลับมา

แต่ในขณะที่หม่าเหลียงกำลังใคร่ครวญว่าเขาจะได้รับการลงโทษอย่างไร เขาก็ได้ยินเสียงของชูชิงเหอดังก้องอยู่ในหูของเขา!

"จางเปียว... จ้าวตง... หลิวไห่... ซุนเซียงเฉียน..." ทีละชื่อ ชูชิงเหอเรียกชื่อทีละคน และสาวกรุ่นน้องกว่าสิบคนก็ติดตามเสียงของชูชิงเหอและรีบวิ่งไป

“พวกคุณทุกคน มางานเทศกาลดอกไม้กับฉันเถอะ ฉันอยากรู้ว่าใครจะกล้าแตะต้องศิษย์รุ่นน้องของฉัน ให้ตายเถอะ ฉันเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม” หม่าเหลียงตกตะลึง...