Chapter 7: วางมันบนหัวโล้นๆของฉันเลย
Chapter 7: วางมันบนหัวโล้นๆของฉันเลย
เจียงหนานที่เพิ่งขาย "น้ำแร่ของชาวนา" ไปหนึ่งขวดและรสชาติการขายนั้นช่างหอมหวาน
เขาจะปล่อยโอกาสทางธุรกิจนี้ไปได้อย่างไร?
เขาไม่เพียงแต่ได้รับเงินเท่านั้น แต่เขายังได้รับความไม่พอใจอีกด้วย!
ซึ่งมันจะทำให้เขามีโชคลาภและร่ำรวย
เขาหยิบอิฐสีแดงกองหนึ่งออกมาจากมิติอื่นของเขาทันที!
"มา มา มา มา มา น้ำแร่ของชาวนา!"
“ดื่มเข้าไปหนึ่งอึก แล้วคุณก็สามารถบดอิฐสีแดงนี้ได้อย่างง่ายดาย!”
“ดื่มสองอึกแล้วจะเตะทุเรียนกระจาย!”
“ดื่มสามอึกแล้วจะแข็งแรงตั้งชูชันเลยทีเดียวเจ้านาย!”
“ฉันไม่ได้โกหก ฉันสามารถทุบอิฐได้เลย เข้ามาดูก่อนค้าบ!”
เขาหยิบอิฐสีแดงขึ้นมาแล้วตบมันบนหัวขณะที่เขาพูด!
ด้วยเสียง "ผล๊วะ" อิฐก็แตกสลายไป
ชายร่างใหญ่ตกตะลึง และในไม่ช้า หลายคนก็เข้ามารุมล้อมเเจียงหนาน
“โห มันน่าทึ่งจริงๆ!”
“นี่มันแผงขายของวิเศษหรอ?”
“มันเวอร์เกินไปแล้ว!”
“เจ็บมั้ยนั่น ยอมเจ็บขนาดนี้เพื่อหาเงินเลยหรอ”
แล้วมีกระทั่งคนที่พูดว่า "นี่หนู อิฐของหนูเป็นของปลอมรึเปล่าน่ะ"
เจียงหนานโกรธมากจนลุกขึ้นยืนพร้อมกับอิฐสีแดง "ของปลอม มานี่มาคุณพี่ มาลองกระแทกกับอิฐของฉันดู"
[จากคะแนนความแค้นของซ่งซิน +666!]
ของแบบนี้ ถึงคิดว่ามันอาจจะปลอมแต่ก็ไม่มีใครกล้าทำ...
“ฮ่าฮ่าฮ่า อิฐจริงนี่นา อิฐเผาสีแดง! มันแข็งมากเลยนะ!”
“พี่ใหญ่คนนี้เข้าใจถูกแล้ว!”
ในขณะนั้น ผู้คนจำนวนมากเริ่มถ่ายวิดีโอ และผู้คนก็มารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่เมื่อเจียงหนานขยี้อิฐไปเกือบยี่สิบก้อน เสียงของเขาก็เริ่มแหบเพราะการตะโกนเสียงดัง!
คนกลุ่มนี้เพียงแค่มาดูเขาแสดงแต่ไม่ได้ต้องการซื้ออะไร
เจียงหนานปวดใจ อิฐแดงก็ใช้เงินนะ
หากไม่ต้องการซื้อน้ำแร่ของชาวนาอย่างน้อยก็ลองซื้อที่คาดผมหรือชุดชั้นในกันไม่ได้เลยหรอ
เขาตะโกนจนคอแหบเพื่ออะไร
ทันใดนั้น มีเสียงอุทานออกมาจากฝูงชน ผู้คนมากกว่าครึ่งจากไปแล้ว และพวกเขาทั้งหมดถูกดึงดูดไปยังที่อื่น
เจียงหนานยังคงสับอิฐอยู่!
ฝูงชนต่างอยู่ในความโกลาหล
“สวยสุดยอด ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยขนาดนี้มาก่อนในชีวิต!”
“นี่เทียบได้กับดวงดาวพวกนั้นเลย!”
"ผมรักคุณ!"
“นี่คือความรู้สึกรักแรกพบหรือเปล่า?”
พวกเขาเห็นจงหยิงเสวี่ยในชุดสีขาว สวมหมวกกันแดด และผมสีดำของเธอห้อยสยายยาวลงมาที่เอวของเธอ
เธอสูงประมาณ 180 ซม. และน่องของเธอมีสีขาวราวกับหยกใส
ใบหน้าของเธอดูสวยงามราวกับว่าเธอเดินออกมาจากภาพวาด
ส่วนสาวร้อนแรงที่อยู่ข้างๆ เธอนั้นชื่อเซี่ยเหยา
เธอดูดุร้ายมาก
ดวงตาสีฟ้า ผมสั้นสีขาวเงินยาวประบ่า กางเกงขาบานสีขาว และเสื้อกั๊กสีดำ!
สะดืออันบอบบางของเธอถูกเปิดออก และเธอก็สูงกว่าจงหยิงเสวี่ยครึ่งหัว
ทุกที่ที่ทั้งสองเดินไป สายตาของทุกคนก็จะถูกดึงดูดเข้ามา
“เป็นไงบ้างเสี่ยวเสวี่ย เจอเขารึยัง”
จงหยิงเสวี่ยส่ายหัวและมองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาที่สวยงามราวกับทะเลแห่งดวงดาว
ดวงตาของเซี่ยเหยาเป็นประกาย “ตรงนั้นมีคนเยอะนะ ไปดูกันเถอะ!”
ขณะที่เธอพูด เธอก็เพิกเฉยต่อการต่อต้านของจงหยิงเสวี่ย และดึงเธอไปที่แผงขายของของเจียงหนาน...
ในที่สุดเธอก็เห็นชายหัวล้านกำลังสับอิฐ...
จงหยิงเสวี่ยตกตะลึงทันที!
เธอปิดปาก น้ำตาของเธอไหลออกมา
“เสี่ยวหนาน เสี่ยวหนานใช่มั้ย”
เจียงหนานได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและอดไม่ได้ที่จะตะลึง
เขาเงยหน้าขึ้นแล้วมองดูหญิงสาวตรงหน้า
“สะ... เสวี่ย หรอ”
จู่ๆ หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างมาก!
ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร จงหยิงเสวี่ยก็เพิกเฉยต่อเขา
เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดเจียงหนานไว้ในอ้อมแขนของเธอ
ทันใดนั้น จมูกของเขาก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหอม!
เธอกอดเจียงหนานแน่น
ทุกคนต่างฮือฮาในทันที
“โอ้พระเจ้า เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”
“นายหัวล้านคนนี้น่าทึ่งขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“สาวงามทั้งสองกำลังตามหาเขาอยู่งั้นหรอ? เบื้องหลังของเขาคืออะไรกัน เขาเป็นใครกัน?”
“ฉันเห็นพวกเธอขับรถเบนซ์มาจอดอยู่หน้าตลาดเชียวนะ”
“น่าอิจฉา...” เซี่ยเหยาเม้มริมฝีปากของเธอ
เธอมีความสุขที่จงหยิงเสวี่ยได้พบน้องชายของเธอ
ในเวลาเดียวกันเธอก็รู้สึกว่าสมบัติอันเป็นที่รักของเธอถูกแย่งชิงไป
ฮึ เธอไม่เคยกอดเสี่ยวเสวี่ยมาก่อนด้วยซ้ำ!
“เอ่อ ฉัน... ฉันหายใจไม่ออก!”
เจียงหนานดิ้นรนอยู่พักหนึ่งและหายใจไม่ออกจริงๆ เพราะเขาถูกยัดไว้ในอกของเธอ
เฮ้เฮ้เฮ้! (?ˉωˉ?)
จากนั้นจงหยิงเสวี่ยก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ และเธอก็รีบปล่อยมือ ใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อ
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เช็ดฝุ่นอิฐออกจากหัวของเจียงหนาน
“ทำไมคุณถึงโกนหัวล่ะ แล้วทำไมถึงมาสับอิฐอยู่ที่นี่...”
เจียงหนานเกาหัวแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "มันร้อนนะในฤดูร้อนน่ะ ดังนั้นฉันก็โกนไปเลย และฉันต้องประหยัดเงินด้วย"
"ส่วนอิฐ... ฉันคิดว่าทำแบบนี้น่าจะขายดี.."
ดวงตาของจงหยิงเสวี่ยเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง
“ช่วงที่ผ่านคุณเหนื่อยมากเลยสินะตั้งแต่ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”
เจียงหนานไม่สนใจ “ทำไมล่ะ ตอนที่เราอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ใช่ว่าเราไม่ได้ทนทุกข์ทรมานอะไรซะหน่อย?”
“ผู้ที่มีมือมีเท้าย่อมไม่อดตาย”
ทั้งสองคนเป็นเด็กกำพร้าและเติบโตในเมืองเจียง
เรียกได้ว่าทั้งสองนั้นคอยพึ่งพาอาศัยกัน
ตอนที่เธอยังเด็กเจียงหนานเก็บเงินเพื่อซื้อขนมนมกระต่ายสีขาวให้เธอหนึ่งถุง!
เมื่อเธอถูกรังแก เจียงหนานมักจะเข้ามาขวางเสมอ
เมื่อเจียงหนานป่วย เธอก็มักจะอยู่ข้างๆ เขาเสมอเช่นกัน
เด็กกำพร้าสองคนที่ไม่มีพ่อแม่ ต้องพึ่งพาอาศัยกันมาตั้งแต่เด็กเพื่อเอาชีวิตรอดในช่วงปีที่ยากลำบากที่สุด
เธอคิดว่ามันจะเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกนาน
แต่เมื่อจงหยิงเสวี่ยอายุ 13 ปี เธอได้ปลุกพลังไฟขึ้นมา
ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นเปลวไฟสีขาวกลายพันธุ์ และพรสวรรค์ของเธอสูงถึงระดับ S!
มันหายากในโลก!
ในท้ายที่สุด เธอก็ถูกรับเลี้ยงโดยครอบครัวใหญ่ ตระกูลจง และเธอก็จะถูกประคบประหงมอย่างดี!
แม้ว่าจงหยิงเสวี่ยจะร้องไห้และกรีดร้องมากเพียงใด แต่เธอก็ถูกจับแยกจากเจียงหนานอยู่ดี
หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่เคยเจอหน้ากันอีกเลย
เจียงหนานย้ายออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่ออายุ 16 ปี และทำงานต่อไปด้วยตัวเองจนถึงทุกวันนี้
เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับจงหยิงเสวี่ยที่นี่ในตอนนี้
เซี่ยเหยาทำหน้ามุ่ยและพูดว่า "นี่นี่ อย่าทำกับฉันเหมือนอากาศได้ไหม"
“เจ้าหัวล้านตัวเล็ก ฉันอิจฉาคุณจริงๆ!”
เจียงหนานตกตะลึง คุณอิจฉาอะไร
ไม่สิ!
ผู้หญิงคนนี้ มีบางอย่างผิดปกติกับการที่เธอมองจงหยิงเสวี่ย!
เป็นไปได้ไหมที่เธอมีความคิดที่ไม่เหมาะสมกับพี่สาวของเขา
ในฐานะน้องชาย เขาควรก้าวออกมาอย่างกล้าหาญ
เขาจะปล่อยให้เธอประสบความสำเร็จในสิ่งที่เธอต้องการได้อย่างไร
“เล็กหรอ ไหนรู้ได้ยังไงว่าฉันเล็ก”
เซี่ยเหยากำลังจะพูด แต่ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับประโยคนี้ หน้าของเธอแดง
จากนั้นเธอก็เผยฟันเขี้ยวน้อยน่ารักของเธอ!
สิ่งแรกที่เกิดขึ้นคือการล็อคคอ!
[จากความแค้นของเซี่ยเหยา คะแนน +333! ]
เธอกลอกตาไปที่เจียงหนาน
ผู้หญิงคนนี้ชื่อเซี่ยเหยาซึ่งมีพลังมหาศาลมาก!
ร่างกายของพวกเขาถูกอัดแน่นเข้าด้วยกัน และหัวของเขาก็ถูกกดไว้ใต้อกของเซี่ยเหยา!
เขาเกือบจะหายใจไม่ออก
ทว่าท้ายที่สุด เจียงหนานก็รู้สึกว่ามีภาระอันหนักอึ้งบนหัวของเขา...
“กล้าพูดเล่นแบบนี้กับผู้หญิงงั้นหรอ”
“โอ้ยขอโทษ ฉันพูดอะไรผิดหรอ”
เซี่ยเหยาไม่ได้ตั้งใจที่จะปล่อยเจียงหนานออกไป
เธอตัดสินใจที่จะให้เขาได้ลิ้มรสพลังของเธอ!
“นี่.. พอก่อน... รอให้ฉันขายของให้เสร็จก่อนเซ่”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเซียเหยาก็กดเจียงหนานลงบนเก้าอี้ตัวเล็กโดยยังคงรักษาท่าล็อคคอไว้ โดยน้ำหนักทั้งหมดของเธอกดลงบนหลังของเขา
“อย่าคิดจะหนีนะ ฉันจะช่วยขาย!”
เจียงหนานรู้สึกว่าน้ำหนักบนศีรษะล้านของเขานั้นหนักขึ้นเรื่อยๆ
นี่...ทำไมมันหนักขนาดนี้ล่ะ
ถ้าแบบนี้เดินไปไหนมาไหนไม่เหนื่อยแย่หรอ
พวกสาวๆ เขาลำบากใจกับสิ่งนี้มั้ยนะ
อนิจจาไม่มีทางอื่นอีกแล้ว
แล้วฉันก็เป็นคนใจดีสะด้วยสิ
เดี๋ยวฉันช่วยเธอแบ่งเบาของหนักเอง
...วางมันบนหัวโล้นๆ ของฉันได้ตามสบายเลยก็แล้วกัน..
