ตอนที่แล้วChapter 2: รัวแบบหยุดไม่ได้
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 4: ไซตาแมะ นั่นคุณหรอ

Chapter 3: วายฟายในโรงพยาบาลเร็วดีไหม


Chapter 3: วายฟายในโรงพยาบาลเร็วดีไหม

เขาล็อคจักรยานไว้ในที่จอดเก่าในสวนหลังอพาร์ตเมนต์

อพาร์ทเมนต์ขนาดยี่สิบห้าตารางเมตรไม่ได้ใหญ่เท่าใดนัก แต่เจียงหนานก็จัดแต่งมันได้อย่างเรียบร้อย

ใต้เตียงมีของมากมาย

เจียงหนานไม่สนใจเรื่องท้องอันหิวโซของเขา เขาปิดม่าน นั่งลงครุ่นคิด และผลไม้ชำระวิญญาณก็ตกลงมาในมือของเขา

เมื่อมองดูผลไม้สีแดงในมือของเขาที่ดูเหมือนลูกพลัมเจียงหนานก็กลืนน้ำลายเล็กน้อย

“จะกลัวอะไร ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว!”

ขณะที่เขาพูด เขาก็กลืนผลไม้ชำระวิญญาณเข้าไป!

มันละลายในปาก...

แล้วมันก็หายไปแบบนั้น

มันหายไปแล้ว!

จะเกิดอะไรขึ้นวิญญาณของฉันมั้ยนะ..

หลังจากผ่านไปห้านาที จู่ ๆ เจียงหนานก็รู้สึกว่าความรู้สึกของพลังงานทางจิตวิญญาณของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น พลังโดยรอบยังรวมตัวกันเข้าหาร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่ง

ในชั่วพริบตา ระดับของเขาก็ไปถึงแบล็คไอรอนเจ็ดดาวในทันที

เจียงหนานรู้สึกได้ว่าพรสวรรค์ของเขาเพิ่มขึ้นจริงๆ!

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าพรสวรรค์ของเขาไปถึงระดับไหนแล้ว แต่มันจะไม่ใช่เกรด E อีกต่อไปแน่ ๆ

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

มือของเขาสั่น

อย่างไรก็ตาม เมื่อเจียงหนานกลับมาตั้งสติได้ เขาก็รีบสัมผัสร่างกายของเขาและพบว่าไม่มีอะไรหายไป

โชคดีที่ไม่มีชิ้นส่วนใดขาดหายไปอีก

หลังจากดื่มยาพลังนั้น เขาก็หัวล้านไปเฉยๆ

ใครจะรู้ว่าผลชำระวิญญาณนี้จะมีผลข้างเคียงอะไรบ้าง

เจียงหนานยังคงกังวล เขาถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกและตรวจดูทุกซอกทุกมุม

ขณะที่เขากำลังตรวจสอบส่วนที่สำคัญที่สุดของร่างกายของเขา

“พี่เจียงหนาน พี่กลับมาช้ามาก พี่ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม”

“ฉันเอาบะหมี่..มาให้...”

ประตูถูกผลักให้เปิดออก เด็กผู้หญิงที่บอบบางในชุดลายดอกไม้และผมหางม้ายืนอยู่ที่ประตูพร้อมกับชามบะหมี่

สิ่งแรกที่เธอเห็นคือเจียงหนานซึ่งถูกแช่แข็งอยู่กับที่

มือของเธอสั่นเพราะเธอตื่นเต้นมากเกินไป...

หญิงสาวอ้าปากกว้างแล้วมองดูเจียงหนาน จากนั้นเธอก็มองดูลูกบอลกระดาษยู่ยี่ในถังขยะ...

จู่ ๆ เธอก็เข้าใจอะไรบางอย่าง!

ใบหน้าอันสวยงามของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

เธอกระแทกประตูปิดลงอย่างรวดเร็ว

“บะหมี่... บะหมี่อยู่ที่ประตูนะ ถะถะถะถ้าพี่ทำอะไรของพี่เสร็จก็ออกมาเอามันไปกินด้วยนะ!”

เจียงหนาน "?"

เฮ้เฮ้เฮ้!

ทำอะไรเสร็จ หมายถึงทำอะไรเสร็จกันเล่า?

เข้าใจผิดแล้วสินะ

คิดว่าฉันกำลังทำอะไรแปลก ๆ อยู่แน่ ๆ เลยสินะเนี่ย!?

ก่อนที่เจียงหนานจะอธิบายได้ เด็กหญิงตัวเล็กก็ได้วิ่งหนีไปแล้วด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

...

บะหมี่อร่อยแต่เค็มไปหน่อย...

อย่าถามว่าทำไม.. มันเป็นรสชาติของน้ำตานั่นเอง

เขาทำได้เพียงรอจนกว่าเขาจะมีเวลาอธิบาย อย่างไรก็ตาม เธอเป็นลูกสาวของเจ้าของบ้าน และเธออยู่ในโรงเรียนมัธยมเดียวกันกับเขา มันง่ายที่จะคุยกับเธอ

เจียงหนานซึ่งสงบลงแล้วได้เริ่มศึกษาระบบอย่างระมัดระวัง

เมื่อดูคะแนนความไม่พอใจปรากฏว่าเขามันมีถึง 110,000 คะแนนเลยทีเดียว

ลองสุ่มอีกสิบครั้งดีมั้ยนะ

เอาล่ะ มันคงจะดีถ้าเขาได้ผลไม้ชำระวิญญาณมาอีก

[วงล้อนำโชค! เริ่มการสุ่มสิบครั้งติดต่อกัน!]

[ขอบคุณสำหรับการเสี่ยงดวง! ] รางวัลปลอบใจ ยาพลัง!

[ขอบคุณที่อุดหนุน]...

.....

หลังจากผ่านไปสิบครั้ง ใบหน้าของเจียงหนานก็มืดลง

มันมืดยิ่งกว่าถ่านหินเสียอีก

ขอบคุณสำหรับการเสี่ยงดวง ทำไม "ขอบคุณสำหรับการเสียงดวง" ตัวต้องอยู่เป็นตัวเลือกบนวงล้อนำโชคนี้ด้วย

มียาพลังเพิ่มเข้ามาอีกสิบขวดในคลังสินค้าของเขา..

หัวของฉันยังล้านไม่พอเหรอห้ะ

เดี๋ยวก่อนนะ

เขาสามารถตั้งแผงขายยางพลังได้นี่!

แม้ว่าจะหัวล้านหลังจากดื่ม แต่มันก็แลกมากับพลังราวปาฏิหารย์

เขายังสามารถได้รับคะแนนความไม่พอใจไปพร้อมกันด้วย

ดีเลย!

เมื่อตัดสินใจได้แล้วเจียงหนานก็นอนลงบนเตียงและหยิบโทรศัพท์ที่เขาซื้อมาจากแผงขายในราคาห้าสิบหยวนออกมา

เขาอยากเช็คโทรศัพท์สักพักก่อนจะเข้านอน

ในที่สุดเขาก็พบกลุ่มวีแชทของชั้นเรียนวิญญาณห้องที่หนึ่ง

ซึ่งในตอนนี้ทั้งกลุ่มกำลังคุยกันอย่างดุเดือด

“นี่ทุกคน มีใครเห็นคลิปตลาดกลางคืนรึยัง ชายหัวล้านบ้าคลั่งทุบตีนักศึกษาจากวิทยาลัยนักสู้จิตวิญญาณบนเว่ยป๋อมั้ย มีคนดูไป 400,000 กว่าครั้งแล้วนะ!”

“ไหนๆ ส่งมาให้ดูบ้างสิ”

ในที่สุดก็มีคนส่งคลิปสั้นลงมา

ในวิดีโอเจียงหนานหัวล้านที่สวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นเฮลโหลคิตตี้กำลังคร่อมหวังลินอยู่

เขาใช้เก้าอี้ตัวเล็กทุบหวังลิน!

“คนหัวล้านนี่ดุขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“นี่มันแย่เกินไป! มันเจ็บทะลุจอออกมาเลยอ่ะ!”

“แล้วถ้าฉันจำไม่ผิด คนที่ถูกทุบน่าจะเป็นนักต่อสู้วิญญาณระดับบรอนซ์ไม่ใช่หรอ”

“ชายหัวโล้นคนนี้ก็ดูไม่ได้แข็งแรงเลยนะ เขามีกำลังพอที่จะบดขยี้นักเรียนระดับบรอนซ์ได้ยังไง เขาเป็นคนขายแผงลอยจริงๆ เหรอ?”

“เป็นผู้เชี่ยวชาญซ่อนอยู่ในหมู่คนทั่วไปไง!”

เจียงหนานแอบหัวเราะผ่านหน้าจอ โดยไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เห็นคลิปของเขาเช่นนี้

ทว่าทันใดนั้น ก็มีประโชคที่ทำให้เขามือสั่นอย่างแรง!

“ว่าแต่ ทำไมชายหัวโล้นคนนี้ถึงดูเหมือนเจียงหนานของเราเลยล่ะ”

“เขาเหรอ บ้าน่า เขาจะซัดผู้ปลุกพลังระดับบรอนซ์แบบนั้นได้ยังไง?”

“นั่นก็จริง เขาอยู่ระดับแบล็คไอรอน 3 ดาวเท่านั้นเอง ในสามปีด้วยลูกปัดวิญญาณที่มอบให้เขาทุกเดือนเพียงเพราะเขาเป็นผู้ปลุกพลังอวกาศ”

“หลังจากการทดสอบรายเดือนในวันพรุ่งนี้ เราคงจะไม่ได้เป็นเพื่อนร่วมชั้นกันอีกต่อไปแล้วรึเปล่านะ”

"ไปก่อนล่ะ"

"ดีดีดี!"

เมื่อดูแชทกลุ่มเจียงหนานก็ไม่ได้พูดอะไรและแค่เยาะเย้ย

"พรุ่งนี้หรอ" เจียงหนานไม่มีความตั้งใจที่จะจากไปแต่อย่างใด!

ล้างตาล้างตูดรอก่อนเถอะเจ้าพวกนี้!

“เดี๋ยวก่อน นั่นคือเพื่อนร่วมชั้นของเรานี่ หลี่มู่เหยียน ที่กำลังช่วยพี่ชายที่ถูกทุบอยู่นั่นใช่ไหม”

“อะไรนะ เป็นเธอจริงๆ ด้วย!”

“ฉันได้ยินมาว่าเธอมีแฟนอยู่ที่วิทยาลัยนักสู้จิตวิญญาณ!”

“หลี่มู่เหยียน เกิดอะไรขึ้นหรอ”

“หลี่มู่เหยียน ทำไมพวกคุณถึงทะเลาะกันล่ะ เล่าให้เราฟังบ้างสิ”

“หลี่มู่เหยียน แฟนของคุณสบายดีไหม?”

[จากความไม่พอใจของหลี่มู่เหยียน คะแนน +555]

...

ระบบได้แจ้งเตือนคะแนนความไม่พอใจของหลี่มู่เหยียนอย่างบ้าคลั่ง

เจียงหนานดีใจมาก เขารู้สึกได้ทันทีว่าเพื่อนร่วมชั้นของเขาน่ารักเกินไป แน่นอนว่าผู้หญิงคนนี้ก็คงกำลังดูกลุ่มนี้อยู่ด้วย!

เช่นนั้นแล้วเธอจะไม่โกรธได้อย่างไร

ดังนั้นเจียงหนานจึงส่งข้อความไปยั่วเธอด้วยตัวเอง

หนานเฉิน : "@หลี่มู่เหยียน, วายฟายในโรงพยาบาลเร็วดีไหม ฉันอิจฉาพวกคุณจังที่มีอินเทอร์เน็ตเร็ว ๆ ให้ใช้... "

[จากความไม่พอใจของหลี่มู่เหยียน คะแนน +999]

แกคิดว่าฉันมาที่นี่เพื่อมาใช้อินเทอร์เน็ตหรอ

เธอไม่ได้ตอบโต้อะไร แต่ว่าคะแนนจากความไม่พอใจของเธอกลับแจ้งเตือนขึ้นในระบบตลอดเวลา

จนกระทั่งเจียงหนานผล็อยหลับไป...

เขาหลับไปพร้อมความเกลียดชังของเธอคนนั้น..

วันรุ่งขึ้นเจียงหนานผู้ซึ่งอารมณ์ดีได้พบกับเด็กผู้หญิงเจ้าของบ้านทันทีที่เขาออกไป เธอถือกระเป๋านักเรียนและพร้อมที่จะไปโรงเรียน

"นี่หยูชิง เมื่อวานฉัน..."

โจวหยูชิงเหลือบมองเจียงหนานและใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง

เธอพูดอย่างเขินอาย "พี่เจียงหนาน คืนนี้คุณควรพักผ่อนเร็วๆ และใส่ใจสุขภาพของคุณให้เยอะๆ นะ!"

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็สะบัดผมหางม้าแล้ววิ่งหนีไป

เจียงหนานอยากจะร้องไห้แต่เขาไม่มีน้ำตาเหลือแล้ว "ฉันยังไม่ได้อธิบายเลย..."

นี่ฟังฉันนะ!

ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นจริงๆ นะ

ฉันแค่อยากจะตรวจร่างกายของฉันเอง

เจียงหนานซึ่งสวมหมวกคลุมศีรษะอันล้านโล่งของเขาก็ได้ปั่นจักรยานและมาถึงโรงเรียนมัธยมแห่งแรกของเมืองเจียง

และการทดสอบรายเดือนกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว..

Facebook Page : sigmundtranslate.fb

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด