บทที่2 โม่หยุนหยุน

"ชิงเหยา ลูกกำลังคิดอะไรอยู่?"

เมื่อเห็นสีหน้าประหม่าของหลงชิงเหยา หลงเยว่ก็บีบหน้าเล็ก ๆ แล้วถามด้วยรอยยิ้มและเสียงที่อ่อนโยน

เธอคิดว่าลูกสาวของเธอกังวลเกินไป ดังนั้นจึงปลอบเธอว่า

“ชิงเหยา! ไม่ต้องกังวล การปลุกจิตวิญญาณการต่อสู้นั้นง่ายมาก พ่อและแม่ต่างก็มีจิตวิญญาณต่อสู้ระดับกลางและเป็นปรมาจารย์วิญญาณที่แข็งแกร่ง อย่างน้อยที่สุดลูกสามารถปลุกจิตวิญญาณต่อสู้ได้ดีกว่าคนธรรมดาเหล่านั้นแน่นอน”

"อีกอย่างทายาทของปรมาจารย์วิญญาณมีโอกาสปลุกพลังวิญญาณได้มากกว่าคนทั่วไปมากและอย่าลืมว่าลูกดูดซับพลังวิญญาณมาตั้งแต่ 6 ขวบแล้ว ”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ผู้ปกครองคนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้ๆก็รู้สึกไม่พอใจและไม่มีความสุขทันที

เด็กน้อยจับมือพ่อแล้วถามอย่างกังวลว่า

“พ่อ สิ่งที่ป้าคนนั้นพูดจริงหรือเปล่า?”

พ่อแม่ของเขาเป็นคนธรรมดาและไม่มีปรมาจารย์วิญญาณมาสามชั่วอายุคนแล้ว ถ้าสิ่งที่ป้าคนนั้นพูดเป็นเรื่องจริง? แปลว่าโดยพื้นฐานแล้วเขามีโอกาสสูงมากที่จะเป็นคนธรรมดา

"ไม่!"

หลังจากได้ยินคำพูดของเด็กน้อย ผู้เป็นพ่อก็ส่ายหัว

"ทุกคนมีโอกาสเท่าเทียมกันในการปลุกพลังวิญญาณ ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นลูกของปรมาจารย์วิญญาณหรือไม่ก็ตาม”

เด็กน้อยพยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว

ทำไมต้องบอกความจริงด้วย!

ผู้เป็นพ่อเหลือบมองหลงเยว่และอุทานอย่างไม่พอใจในใจ

“หมายความว่าอย่างไรที่เด็กจากครอบครัวธรรมดามีโอกาสปลุกต่ำกว่าปรมาจารย์วิญญาณ? นี่เป็นการเลือกปฏิบัติหรือเปล่า?”

“ทายาทของปรมาจารย์วิญญาณอาจจะไม่จำเป็นต้องเป็นปรมาจารย์วิญญาณก็ได้!”

ผู้ปกครองคนอื่นๆ ก็ก้มหัวลงและกระซิบกันอย่างเบาๆ แต่พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรกับหลงเยว่ ท้ายที่สุดแล้ว หลงเยว่เป็นปรมาจารย์วิญญาณที่แท้จริง!

หลงเยว่ไม่สนใจเสียงกระซิบของทุกคน เพราะเธอแค่พูดความจริง

ความน่าจะเป็นที่ทายาทของปรมาจารย์วิญญาณจะกลายเป็นปรมาจารย์วิญญาณมีไม่น้อยกว่า 50% และทายาทของปรมาจารย์วิญญาณระดับสูงเกือบจะ 100% ที่จะปลุกพลังวิญญาณและกลายเป็นปรมาจารย์วิญญาณ

หลงชิงเหยาไม่สนใจปฏิกิริยาของคนอื่น เมื่อเธอได้ยินคำพูดของแม่ เธอก็ส่ายหัวทันทีและพูดว่า

"ไม่! ฉันกำลังคิดถึงเรื่องอื่นอยู่"

“ถ้างั้นลูกกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ล่ะ?”

หลังจากได้ยินหลงชิงเหยาก็มองที่หลงเทียนด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ไม่พูดอะไร

หลงเทียนที่เห็นแววตาเป็นห่วงของหลงชิงเหยาก็ยิ้มเล็กน้อยและมองไปที่หลงชิงเหยา

"ฉันคิดว่าพี่สาวกำลังกังวลว่าเธอจะไม่สามารถแต่งงานได้ในอนาคตถ้าเธอยังอารมณ์ร้ายแบบนี้!" "

"หลงเทียน! นายตายแน่!"

หลงชิงเหยาโกรธมากและบีบคอหลงเทียนอย่างดุเดือด

เมื่อเห็นเด็กทั้งสองเริ่มต่อสู้กันอีกครั้ง หลงเยว่ก็สะดุ้งเล็กน้อย ไม่รู้จะพูดอะไร เธอรู้ว่าหลงชิงเหยากังวลเกี่ยวกับหลงเทียนรวมถึงเธอและหลงหยวนด้วย หลงเทียนไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของเธอดังนั้นไม่รู้ว่าเขาจะสามารถเป็นปรมาจารย์วิญญาณได้ไหม

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าก็มีเด็กที่ออกมาด้วยท่าทีหดหู่ดูเหมือนสถานการณ์จะไม่ดีเท่าไหรนัก ยิ่งทำให้ทั้งหลงเทียนและหลงชิงเหยาประหม่ามากขึ้น

“ต่อไป หลงเทียนและหลงชิงเหยา พวกเธอสองคนตามฉันมา!”

“ครับ/ค่ะ !”

หลงเทียนและหลงชิงเหยากล่าวตอบเมื่ออาจารย์วิทยาลัยเรียกชื่อพวกเขา จากนั้นหลงเยว่ก็พาพวกเขาเข้าไป

ทั้งสามคนเดินตามอาจารย์ที่นำทางไปและมาถึงอาคารทรงกลมตามเส้นทางที่มีต้นไม้เรียงรายกัน

อาคารทรงกลมนี้เรียกว่า อาคารปลุกพลัง พบเห็นได้ทั่วไปในวิทยาลัยทุกที่ มี 10 ชั้น ในแต่ละชั้นมีปรมาจารย์วิญญาณที่รับผิดชอบการปลุกจิตวิญญาณการต่อสู้ของเด็กๆอยู่

เมื่อพวกเขามาถึงที่นี่ ครูก็หยุดแล้วพูดกับหลงเยว่ว่า

"คุณรออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะพาพวกเขาเข้าไป"

"ตกลง!"

หลงเยว่พยักหน้าแล้วส่งสายตาให้กำลังใจหลงเทียนและหลงชิงเหยา

" ตามอาจารย์ไป แม่รออยู่ตรงนี้”

“ครับ/ค่ะ!”

ทั้งสองพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วเดินตามอาจารย์เข้าไปในอาคาร

หลงชิงเหยาถูกนำตัวไปที่ห้องปลุกบนชั้นหนึ่ง ในขณะที่หลงเทียนเข้าไปในห้องปลุกบนชั้นสอง

ห้องปลุกพลังมีขนาดใหญ่มากโดยมีลวดลายแปลก ๆ และงดงามสลักอยู่บนผนัง ทันทีที่หลงเทียนเข้ามา เขารู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างในร่างกายของเขากำลังจะตื่นขึ้นและรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อยในใจ

หลงเทียนมองไปรอบ ๆ และสังเกตเห็นปรมาจารย์วิญญาณหญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่กลางห้องอย่างรวดเร็ว

อีกฝ่ายสวมเสื้อคลุมสีส้มปักลายหอคอย มีใบหน้าที่งดงามมากและมีรอยยิ้มที่ละเอียดอ่อน ผมยาวสีแดงที่เคลื่อนไหวโดยไม่มีลม ดวงตาที่ชัดเจนดูทรงอำนาจและแข็งแกร่งทำให้ผู้อื่นรู้สึกเกรงขาม

“น้องชาย อย่ายืนอยู่นิ่งๆ มาทางนี่!”

เมื่อเห็นหลงเทียนมองไปรอบ ๆ ปรมาจารย์วิญญาณก็โบกมือพร้อมยิ้มเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าปรมาจารย์ฝ่ายวิญญาณเป็นสาวสวยอายุสิบหกหรือสิบเจ็ดปี หลงเทียนก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อยและเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

"สวัสดีครับพี่สาว!"

" สวัสดีน้องชาย! ฉันชื่อ โม่หยุนหยุน เป็นจ้าววิญญาณที่จะมาปลุกพลังให้วันนี้ น้องชายชื่ออะไร?”

โม่หยุนหยุนถามด้วยรอยยิ้ม

จริงๆ แล้ว เธอไม่ใช่ปรมาจารย์วิญญาณที่จะมาปลุกพลังในเมืองชิงหลง แต่เธอพึ่งทำภารกิจสำเร็จและได้รับข่าวว่าวิทยาลัยชิงหลงขาดแคลนกำลังคนดังนั้นเธอจึงเข้ามาช่วยชั่วคราว

"หลงเทียน!"