บทที่ 4 จงโปรยปราย เซ็มบงซากุระ!
บทที่ 4 จงโปรยปราย เซ็มบงซากุระ!
“เจ้าหมอนี่…”
เมื่อมองไปที่เบียคุยะซึ่งกำลังเก็บเกี่ยวชีวิตเหมือนยมทูตท่ามกลางนินจาอิวะ ความหนาวเย็นแล่นเข้ามาในหัวใจของโทชิโอะ
ตอนนี้เองในที่สุดเขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ!
“นี่คือสัตว์ประหลาดระดับคาเงะ!”
มีสัตว์ประหลาดไม่กี่ตัวที่สามารถบรรลุระดับดังกล่าวได้ และผู้คนแบบนี้ในโลกนินจาส่วนใหญ่มีฉายาว่า ‘คาเงะ’
“คนระดับนี้ ไม่เคยมีข้อมูลเกี่ยวกับเขาในหมู่บ้านมาก่อนเลยงั้นเหรอ?”
เขาเริ่มสงสัยในเครือข่ายข่าวกรองของอิวะงาคุเระเป็นครั้งแรก
“สิบสามหน่วยพิทักษ์มันเป็นองค์กรประเภทไหนกัน?”
ในเวลาเดียวกันกับที่เขาเริ่มหวาดกลัวองค์กรที่เรียกว่าสิบสามหน่วยพิทักษ์ที่ถูกกล่าวถึงโดยเบียคุยะมากขึ้นเรื่อยๆ โทชิโอะก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด: “ถอยออกมา! อย่าสู้กับเขาในระยะประชิด!”
แม้แต่คนโง่ยังเห็นว่าการต่อสู้กับเบียคุยะต่อไปก็ไม่ต่างอะไรกับการติดพันความตาย
นินจาอิวะไม่สามารถจับการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายได้เลย พวกเขาถูกสังหารอยู่เพียงฝ่ายเดียว!
ในการต่อสู้เวลาสั้นๆ มีศพของนินจาอิวะจำนวนมากอยู่ในสนามรบ
ดังนั้นโทชิโอะจึงสั่งให้นินจาอิวะล่าถอยอย่างเด็ดขาด
ตัวเขาเองเริ่มประสานอินทันที จากนั้นตบมือลงกับพื้น!
“คาถาดิน บ่อน้ำพุเหลือง!”
เมื่อคำพูดของเขาจบลง พื้นดินที่เบียคุยะยืนอยู่กลายเป็นหนองน้ำขนาดใหญ่ทันที
และเบียคุยะที่เคลื่อนไหวด้วยชุนโปอยู่ก็หยุดชะงัก!
ในเวลาเดียวกันโทชิโอะยังไม่หยุด!
เขาเอื้อมมือออกไปตบพื้นอีกครั้ง จักระอันทรงพลังระเบิดออกมาจากร่างกายของเขา!
“คาถาดิน หมัดหิน!”
ในทันที หมัดหินขนาดใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้าปกคลุมร่างของเบียคุยะ!
“ตามที่คาดไว้ ท่านโทชิโอะจับได้แล้ว!”
“ไป! ฆ่ามัน!”
นินจาอิวะเกือบทั้งหมดอยู่ในสนามรบมาเป็นเวลานาน ปฏิกิริยาหลังจากเห็นสิ่งนี้ก็เร็วมากเช่นกัน!
“คาถาดิน หอกหิน!”
“คาถาดิน ทลายภูผา!”
“คาถาดิน กระสุนมังกรดิน!”
“คาถาดิน เคลื่อนแกนโลก!”
เป็นเรื่องที่น่าตกใจเมื่อเห็นนินจาจำนวนมากใช้วิชานินจาในเวลาเดียวกัน
ชูริเคนจำนวนนับไม่ถ้วน หอกหินสีดำชนิดที่ยื่นออกมาจากพื้น และก้อนหินที่พ่นออกมาจากหัวมังกรตัวใหญ่ ทั้งหมดนี้มุ่งหน้าไปยังพื้นดินที่เบียคุยะยืนอยู่!
“บูม!”
ชั่วครู่ต่อมาเกิดการระเบิดครั้งใหญ่และควันหนาทึบขึ้น!
“สำเร็จ!”
นินจาอิวะดีใจมากเมื่อเห็นว่าเบียคุยะไม่ได้หลบเลี่ยงแต่อย่างใด!
และเสียงเชียร์ของพวกเขาถูกกำหนดให้ไม่มีใครได้ยินเสียงกระซิบที่ตามมา
“จงโปรยปราย เซ็มบงซากุระ”
พร้อมเสียงกระซิบ เหล่านินจาอิวะทุกคนมองเห็นฉากอันน่าทึ่ง
พวกเขาเห็นควันและฝุ่นที่เกิดจากการระเบิดสลายไปหลังจากนั้นไม่นาน
หลังจากควันจางลง ดอกซากุระก็กระจายเต็มท้องฟ้า
กลีบดอกซากุระอันงดงามนับไม่ถ้วนปลิวไปตามสายลม
พวกมันเต้นรำไปรอบๆ เบียคุยะ งดงามและพิเศษราวกับฉากในเทพนิยาย
แต่ไม่นาน ความงามนี้กลับกลายเป็นความมืดมน
เพราะเหล่านินจาอิวะเห็นเศษซากอยู่บนพื้น
ไม่ว่าจะเป็นคาถานินจาหินหรือชูริเคนที่พวกเขาขว้างออกไป พวกมันถูกตัดเป็นชิ้นๆ หลังจากสัมผัสดอกซากุระที่สวยงามเหล่านั้น
ซากุระจำนวนนับไม่ถ้วนที่ดูสวยงามและเปราะบางกลายเป็นเหมือนปราการแห่งการป้องกันที่สมบูรณ์ ทำให้การโจมตีทั้งหมดสูญเปล่า!
“นี่…ภาพลวงตา?”
โดยธรรมชาติแล้ว ความคิดเดียวกันนี้ผุดขึ้นมาในหัวใจของนินจาอิวะทุกคน
ในสายตาของพวกเขา ภาพที่ราวกับเทพนิยายนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นภาพมายามาตรฐาน
แม้แต่โทชิโอะ ปฏิกิริยาแรกในหัวใจตอนนี้ก็เหมือนกัน
เขาเริ่มคิดโดยไม่รู้ตัวว่ากำลังตกอยู่ในภาพลวงตาของอีกฝ่าย
“ซู่ววว!”
และในขณะที่เบียคุยะยื่นมือออกไป กลีบดอกซากุระจำนวนนับไม่ถ้วนบินมาทางนินจาอิวะตามการเคลื่อนไหวของมือของเขา
“ไม่…หนีไป!”
หลังจากเห็นฉากนี้ โทชิโอะรู้สึกเย็นเฉียบในใจทันที เขาสังเกตเห็นโดยสัญชาตญาณว่าสิ่งนี้ไม่ดี
แต่เห็นได้ชัดว่าการแจ้งเตือนของเขาช้าไปแล้ว!
“ฟุ่บ!”
กลีบดอกซากุระจำนวนนับไม่ถ้วนปลิวไปตามสายลม เมื่อพวกมันสัมผัสร่างของนินจาอิวะ เลือดก็สาดกระเซ็นไปพร้อมกับดอกซากุระ!
ในชั่วพริบตา ห่าฝนซากุระจำนวนนับไม่ถ้วนพัดปกคลุมกองทัพนินจาอิวะเหมือนกระแสน้ำ ทำให้กองทัพนินจาอิวะประสบความสูญเสียอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!
“แน่นอนว่าการปลดปล่อยเซ็มบงซากุระเป็นทักษะในการกวาดล้างกองทัพ!”
เมื่อมองไปยังกองทัพนินจาอิวะที่ได้รับความสูญเสียอย่างหนักท่ามกลางดอกซากุระที่โปรยปราย เย่หลินก็ถอนหายใจอยู่ในใจเช่นกัน
ดาบฟันวิญญาณเซ็มบงซากุระของเบียคุยะ
หลังจากการปลดปล่อย มันสามารถเปลี่ยนเป็นดาบดอกซากุระนับพันเพื่อสังหารศัตรู และในขณะเดียวกันก็มีความสามารถในการป้องกันอันแข็งแกร่ง
แม้ว่ากลีบซากุระเหล่านี้จะมีปัญหาเรื่องการขาดพลังโจมตีส่วนบุคคลเล็กน้อยเมื่อเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่ง
แต่ภายใต้สถานการณ์ในปัจจุบัน การปลดปล่อยดาบฟันวิญญาณนี้ถือเป็นการทำลายล้างอย่างน่าสยดสยองโดยไม่ต้องสงสัย!
“ความแข็งแกร่งของหุ่นเชิดนั้นน่าทึ่งจริงๆ”
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเย่หลินค่อนข้างพอใจกับผลการทดสอบหุ่นเชิดที่มุ่งเป้าไปยังนินจาอิวะครั้งนี้
พลังการต่อสู้ของหุ่นเชิดระดับ S นั้นทรงพลังมาก
วิชาดาบ การเคลื่อนไหว และวิถีมารเป็นส่วนผสมที่ลงตัว
นอกจากนี้ หุ่นเชิดยังไม่ได้รับผลกระทบจากภาพลวงตา มันแทบไม่มีจุดอ่อนเลย
และนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ยังมีบังไคและทักษะอีกมากมายที่รอให้เขาปลดล็อคในอนาคต
“หุ่นเชิดเบียคุยะในปัจจุบัน แม้จะสู้กับระดับคาเงะก็ยังแข็งแกร่งอย่างแน่นอน”
“หากปลดล็อคอย่างสมบูรณ์ความแข็งแกร่งจะดีขึ้นอย่างมาก”
“ข้อเสียเปรียบเพียงอย่างเดียวคือการใช้งานจะได้รับผลกระทบจากพลังงาน”
เมื่อเห็นว่าพลังงานบนแถบสถานะของหุ่นเชิดลดลงจาก 100% เป็น 80% เย่หลินก็แอบส่ายหัว
อัตราการเผาผลาญนี้ไม่อาจกล่าวได้ว่าเร็วแต่ก็ไม่ช้าแน่นอน
อย่างน้อยถ้าเย่หลินต้องการต่อสู้เหมือนไรคาเงะรุ่นที่สามเป็นเวลาสามวันสามคืน เขาอาจจะไม่สามารถเปรียบเทียบได้ในแง่ของพลังงาน
“ถ้ามันสามารถแก้ปัญหาพลังงานได้ มันจะอยู่ยงคงกระพันจริงๆ”
ขณะที่เขาถอนหายใจ ข้อความแจ้งเตือนจากระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง
[โฮสต์สามารถแก้ปัญหาพลังงานหุ่นได้โดยเชื่อมต่อกับแหล่งพลังงานภายนอก]
“พลังงานภายนอก?”
หลังจากได้ยินการตอบสนองของระบบแล้ว เย่หลินก็ตกตะลึง
[สิ่งใดก็ตามที่มีพลังงานมาก สามารถใช้เป็นแหล่งพลังงานภายนอกเพื่อใช้พลังงานหุ่นเชิดได้]
[จนกว่าพลังงานภายนอกจะหมด ตัวหุ่นเองจะไม่ใช้พลังงานภายใน]
เย่หลินเข้าใจทันทีที่เขาได้ยิน นี่ไม่ใช่แค่การเพิ่มแบตเตอรี่สำรองให้กับหุ่นเชิดใช่ไหม?
“พลังงานภายนอก…”
เย่หลินกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบาอยู่ในใจของเขา
แต่ก่อนหน้านั้น…
“การทดสอบใกล้จะเสร็จสิ้นแล้ว ถึงเวลาที่จะยุติ”
เมื่อมองไปยังกองทัพนินจาอิวะที่เสียหายอย่างรุนแรง เย่หลินก็คิดกับตัวเอง
เขาไม่มีความแค้นใดๆ กับนินจาอิวะ และเขาไม่ได้มีมิตรภาพใดๆ กับนินจาคุโมะด้วย
แน่นอนว่าเขาไม่มีเจตนาที่จะฆ่าคนเหล่านี้ทั้งหมด
ในความเป็นจริง แม้ว่าเขาจะต้องการแต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำ
เขาไม่เหมือนกับอุจิวะ มาดาระ ที่สามารถเรียกอุกกาบาตลงมาทำลายกองทัพนินจาได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
ถ้าเย่หลินควบคุมหุ่นเชิดเบียคุยะ เขาจำเป็นต้องควบคุมเซ็มบงซากุระทีละขั้นตอนจริงๆ เพื่อสังหารกองทัพนินจาอิวะทั้งหมดเกือบหมื่นคน
แม้ว่าเขาจะทำสำเร็จในท้ายที่สุด แต่พลังงานของหุ่นเชิดเบียคุยะก็คาดว่าจะเหลือศูนย์ทันที
แน่นอนว่าเย่หลินไม่ได้บ้าคลั่งขนาดนั้น ดังนั้น…
“บูม!”
ในสนามรบ เบียคุยะยกมือขึ้น
กลีบดอกซากุระจำนวนนับไม่ถ้วนก่อตัวเป็นกำแพงขนาดใหญ่ในสนามรบ ปิดกั้นกองทัพนินจาอิวะเอาไว้อย่างสมบูรณ์!
จากนั้นใช้ชุนโปตรงไปยังศพของไรคาเงะรุ่นที่สามโดยตรง
“ถึงเวลาริบสินสงคราม”
หลังจากที่ได้ยินเสียงแผ่วเบาของเบียคุยะ ดวงตาของโทชิโอะก็เบิกโพลง
“อย่าแม้แต่จะคิด!”
“คาถาดิน หอกหินยักษ์!”
หลังจากที่เขาทำการประสานอินแล้ว หอกหินขนาดใหญ่ยื่นออกมาจากพื้นดินบินเข้าหาเบียคุยะเพื่อพยายามขัดขวางการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย
แต่เมื่อหอกหินบินออกไป…
โทชิโอะต้องตกตะลึงเมื่อเห็นหลุมดำลึกปรากฏขึ้นด้านหลังเบียคุยะ
ในเวลาเดียวกัน ดอกซากุระที่บินไปมาจำนวนนับไม่ถ้วนก็กลายเป็นดาบฟันวิญญาณตกลงสู่มือของเบียคุยะ
จากนั้นร่างของเบียคุยะหายเข้าไปในหลุมดำนั้น
อย่างรวดเร็ว หลุมดำปิดตัวลง และไม่มีร่องรอยของมันให้เห็นอีกเลย
“นินจาอวกาศ…ไอ้สารเลว!”
เมื่อมองดูสนามรบที่พังยับเยินและการสูญเสียอย่างหนักของกองทัพนินจาอิวะ โทชิโอะกระแทกพื้นตรงหน้าด้วยหมัดอย่างแรง
ในใจของเขาเวลานี้มีความรู้สึกหงุดหงิดและไร้พลังอย่างมาก
“สิบสามหน่วยพิทักษ์ องค์กรนี้มันอะไรกัน…”
……………………
