บทที่ 3 หนึ่งคนสู้หนึ่งกองทัพ!
บทที่ 3 หนึ่งคนสู้หนึ่งกองทัพ!
“บูม!”
การระเบิดครั้งใหญ่พร้อมกับสัมผัสอันร้อนแรงของเปลวไฟ ทำให้ก้อนหินบนพื้นระเหยไป ควันและฝุ่นจำนวนมหาศาลลอยขึ้นมา
“อะไรกัน!”
นินจาอิวะสองสามคนที่เดินไปข้างหน้าถูกเปลวไฟสีน้ำเงินกลืนกินก่อนที่พวกเขาจะกรีดร้องออกมา!
เมื่อเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ เหล่านินจาอิวะไม่ทันได้โต้ตอบแม้แต่น้อย
ครู่ต่อมา แรงกดดันครั้งใหญ่ก็กวาดล้างไปทั่วทั้งสนามรบ!
“บูม!”
มีแรงกดดันบางอย่างที่มองไม่เห็นแต่มีอยู่จริง เหมือนกับภูเขาที่กดลงมาบนเหล่านินจาอิวะ
ดังนั้นภายใต้แรงกดดันมหาศาลในเวลานี้ พวกเขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเริ่มหนักขึ้นและหายใจลำบากอีกด้วย
แม้แต่โทชิโอะในฐานะผู้นำโจนินของหมู่บ้านนินจาอิวะ ก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันและความหนักของร่างกายตัวเองในเวลานี้
“นี่มันอะไรกัน…วิชานินจาอะไร?!”
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวิชานินจาที่อีกฝ่ายใช้อยู่คืออะไร ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบเปลวไฟสีฟ้าหรือแรงกดดันแปลกๆ นี้!
ดังนั้นโทชิโอะจึงหันศีรษะอย่างเคร่งขรึมมองไปในทิศทางนั้น
เขาเห็นคนยืนอยู่ตรงนั้น…
ฮาโอริสีขาวบริสุทธิ์ปลิวไปตามสายลม ชายที่มีดาบห้อยอยู่ตรงเอวของเขาค่อยๆ เดินเข้าหากองทัพนินจาอิวะ!
“ตึก!”
“ตึก!”
“ตึก!”
ก้าวของเขาไม่เร็ว แต่ทุกย่างก้าวดูเหมือนจะก้าวเข้าสู่หัวใจของเหล่านินจาอิวะ
ในที่สุดเมื่อเขามาถึงตำแหน่งที่ห่างจากกองทัพนินจาอิวะไม่ถึงร้อยเมตร เหล่านินจาอิวะจำนวนมากก็ทรุดตัวลงบนพื้นโดยตรง!
“สิบสามหน่วยพิทักษ์ หัวหน้าหน่วยที่หก คุจิกิ เบียคุยะ”
ในที่สุดตอนนี้ทุกคนก็ได้ยินเสียงของเขา
“คุจิกิ เบียคุยะ?”
ชื่อนี้ไม่คุ้นเคยกับโทชิโอะ แต่มันเป็นชื่อที่สามารถสลักเข้าไปในจิตวิญญาณของเขาสำหรับตัวเขาในตอนนี้
อย่างไรก็ตาม เมื่อมองดูท่าทางอันสูงส่งของอีกฝ่ายและความเย่อหยิ่งที่เปิดเผยอยู่ในกระดูกของเขา โทชิโอะรู้สึกได้อย่างอธิบายไม่ถูกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายคู่ควรเป็นความจริง
“สิบสามหน่วยพิทักษ์? มันเป็นชื่อองค์กรงั้นเหรอ?”
หัวใจของโทชิโอะคาดเดาอย่างดุเดือด
แต่เมื่อโทชิโอะกำลังระดมความคิด เขาไม่ได้สังเกตเห็นการล้อเล่นที่อยู่ในสายตาของชายที่เรียกตัวเองว่า คุจิกิ เบียคุยะ
“ใช่แล้ว หลังจากจำชื่อนี้ได้ อย่าลืมกลับไปบอกสึจิคาเงะรุ่นสาม…”
เย่หลินซึ่งควบคุมหุ่นเชิดของเบียคุยะต้องการหัวเราะออกมาดังๆ ในใจ
หลังจากรู้ข่าวสงคราม เย่หลินก็ส่งหุ่นเชิดเบียคุยะมาโดยตรง รอการจู่โจมอยู่ในบริเวณใกล้เคียงแต่เนิ่นๆ
ในเวลานี้ เมื่อเห็นไรคาเงะรุ่นที่สามตาย เย่หลินก็ควบคุมหุ่นเชิดเบียคุยะเพื่อแย่งชิงร่างของไรคาเงะรุ่นที่สามทันที
ในทางกลับกัน เย่หลินมีความคิดบางอย่างอยู่แล้วในช่วงเวลานี้
เขารู้ดีว่าในอนาคตเขาจะต้องคว้าศพของผู้แข็งแกร่งหรือสมบัติหายากต่อไปเพื่อแลกกับหุ่นเชิดตัวใหม่
ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เขาจะสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างรวดเร็ว
แต่ในขณะเดียวกันเรื่องนี้ไม่สามารถเปิดเผยได้โดยธรรมชาติ
ดังนั้นเย่หลินจึงคิดหาหนทาง และนั่นคือสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้
เขาต้องการสร้าง ‘องค์กร’ ที่ไม่มีอยู่จริงในโลกนินจา และโยนหม้อทั้งหมดของเรื่องการแย่งชิงศพไปที่มัน!
พูดง่ายๆ ก็คือ…
“ฉันจะ…เป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังโลกนินจา!”
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เย่หลินควบคุมหุ่นเชิดเบียคุยะเพื่อดึงดาบฟันวิญญาณออกจากเอวของเขา
“บูม!”
ใบมีดสร้างเสียงระเบิดอันทรงพลังในอากาศ ส่องแสงสีเงินเป็นประกายท่ามกลางแสงแดด
“ภารกิจของฉันคือการนำร่างของไรคาเงะรุ่นที่สามกลับไป”
เสียงของเขาเย็นชาและสงบราวกับว่าเขากำลังอธิบายข้อเท็จจริงที่คัดค้านไม่ได้
หลังจากได้ยินคำพูดของเย่หลิน ดวงตาของโทชิโอะก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา
“แกจะหยิ่งเกินไปแล้ว!”
เขาไม่สนใจสิ่งที่เรียกว่าสิบสามหน่วยพิทักษ์คืออะไร
เขารู้เพียงว่าเขากำลังนำกองทัพนินจาหมื่นคนจากอิวะงาคุเระ!
ตอนนี้จักระยังไม่ฟื้นตัว แถมเขายังได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับไรคาเงะรุ่นที่สาม
อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายมีเพียงคนเดียวเท่านั้น!
มันคิดว่าตัวเองเป็นใคร? สัตว์ประหลาดอย่างไรคาเงะรุ่นสามงั้นเหรอ?
“เตรียมพร้อมต่อสู้!”
ดังนั้นโทชิโอะจึงไม่พูดอะไรมาก เพียงแค่สั่งนินจาที่อยู่ข้างๆ เขาอย่างใจเย็น
อีกด้านหนึ่ง…
“เอาล่ะ เพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของหุ่นเชิด”
เย่หลินซึ่งคาดเดาไว้แล้วว่าอีกฝ่ายจะต้องมีปฏิกิริยาเช่นนี้ไม่ได้แปลกใจ
จากนั้นในขณะที่จิตใจของเขาเคลื่อนไหว ร่างของเบียคุยะก็เคลื่อนไหว!
“ฟุบ!”
นินจาอิวะซึ่งยืนอยู่แถวหน้ากำลังจับตาดูการเคลื่อนไหวของเบียคุยะอย่างตั้งใจ
แต่ในชั่วพริบตาก็พบว่าร่างของอีกฝ่ายหายไปจากขอบเขตการมองเห็นของตัวเองในทันที
“หายไปแล้ว?!”
ดังนั้นเขาจึงชะงักโดยสัญชาตญาณ
“ฟุบ!”
เสียงที่คมชัดดังมาถึงหูของเขา
จากนั้นเขาก็พบว่าดาบนินจาในมือของตัวเองถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนในไม่กี่วินาทีต่อมา!
“นี่มัน…”
และก่อนที่ความสงสัยในใจของเขาจะเพิ่มขึ้น เขารู้สึกว่ามุมมองของตัวเองเริ่มเปลี่ยนในพริบตาถัดไป
“ตุบ!”
เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นจนกระทั่งเขาเห็นร่างที่ไม่มีหัวนอนอยู่บนพื้นตรงหน้า
ไม่ใช่แค่ดาบนินจาที่ถูกตัดเป็นสองท่อนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงหัวของเขาเองด้วย!
“ระวังผู้ชายคนนี้…อ่ะ!”
เสียงอุทานของนินจาอิวะแนวหน้ายังไม่ทันจบ ร่างของเบียคุยะได้พุ่งเข้าสู่กองทัพนินจาอิวะแล้ว!
“เร็วมาก! เทคนิคชั่วพริบตา?”
โทชิโอะที่ได้เห็นฉากนี้ทำให้รูม่านตาของเขาหดเล็กลงเช่นกัน
แทบจะไม่ต้องคิดเลย โทชิโอะเริ่มตั้งค่าให้ชุนโปคือเทคนิคก้าวพริบตา เพราะจากภายนอกแล้วทั้งสองวิชาแทบไม่มีความแตกต่างกัน
อย่างไรก็ตาม เป็นเพราะเหตุนี้เองที่โทชิโอะไม่ตื่นตระหนกมาก แม้เขาจะหวาดกลัวในเวลานี้ก็ตาม
“เจ้าหมอนี่…”
เมื่อมองไปยังเบียคุยะซึ่งกระพริบอยู่ในฝูงชนตลอดเวลา หัวใจของโทชิโอะก็รู้สึกชา
ในฐานะโจนินชั้นสูงแห่งหมู่บ้านอิวะ เขาสามารถใช้เทคนิคก้าวพริบตาได้ด้วยเช่นกัน
ดังนั้นเขาจึงรู้ด้วยว่ายิ่งเทคนิคก้าวพริบตาก้าวหน้ามากเท่าใด จักระก็จะยิ่งถูกใช้มากขึ้นเท่านั้น
และชุนโปที่เบียคุยะใช้นั้นเป็นเทคนิคก้าวพริบตาระดับสูงอย่างไม่ต้องสงสัยในความคิดของเขา!
“ด้วยเทคนิคก้าวพริบตาแบบนี้ ฉันจะดูว่าแกจะอยู่ได้นานแค่ไหน!”
โทชิโอะหัวเราะเยาะ
แต่ในไม่ช้าเขาก็ไม่สามารถหัวเราะออกมาได้อีก!
เพราะความเร็วของเบียคุยะไม่มีแนวโน้มว่าจะช้าลงหรือเหนื่อยเลย
ร่างของอีกฝ่ายกระพริบวูบวาบราวกับผีท่ามกลางกลุ่มนินจาอิวะ และการล้อมของนินจาอิวะไม่สามารถจับตำแหน่งของเขาได้
แต่ทุกครั้งที่ร่างของเขาปรากฏขึ้น เขาจะสังหารนินจาอิวะอย่างน้อยหนึ่งคน
ภาพที่น่าสะพรึงกลัวนี้ยังทำให้โทชิโอะรู้สึกแปลกประหลาดมาก
ชายคนหนึ่งถูกกองทัพนินจาอิวะอันแข็งแกร่งกว่าหมื่นคนปิดล้อม แต่ตอนนี้ดูเหมือนอีกฝ่ายเป็นคนขายเนื้อที่สามารถฆ่าหมูหมื่นตัวได้อย่างง่ายดาย!
และสิ่งที่ทำให้โทชิโอะรู้สึกเย็นชาในใจก็คือฝีมือดาบของเบียคุยะที่ดูแล้วเกือบจะเป็นศิลปะเลยทีเดียว!
ไม่ว่าจะตัดในแนวนอนหรือแนวตั้ง หรือแทงมีดออกไปด้วยการสะบัดครั้งเดียว
ทุกครั้งที่เหวี่ยง ความเร็วและความแข็งแกร่งของดาบก็สมบูรณ์แบบ
ทุกครั้งที่เหวี่ยง เลือดจะพุ่งออกมา และนินจาอิวะจะพังทลายลงพร้อมกับเสียงกรีดร้อง
เลือด แสงดาบ เสียงกรีดร้อง ความตาย
ทุกอย่างดูหรูหราและเป็นธรรมชาติราวกับงานเต้นรำแห่งความตาย…
……………………
