ตอนที่ 8 มาถึงโร๊คทาวน์
ไป๋ซานขี่จ้าวทะเลข้ามเขตคาล์มเบลต์และมุ่งหน้าไปยังทะเลอีสต์บลู
ก่อนหน้านี้ตอนที่เขายังอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ตอนที่ยังไม่ได้ไปที่มารีนฟอร์ด เขาได้คำนวณเวลาไว้แล้ว
จนถึงตอนนี้ก็อีกไม่นานแล้วที่ลูฟี่จะออกมาตามหาความฝัน
แม้ว่าการดูอนิเมะมันจะเหมือนกับว่าการเดินทางใช้เวลาไม่นาน แต่จริงๆแล้วการเดินทางใช้เวลานานมาก มากกว่าฉากต่อสู้เยอะ
แต่จะให้เอาฉากล่องเรือมาใส่ด้วยอนิเมะคงน่าเบื่อแย่
เมื่อไปถึงอีสต์บลู หากเขาโชคดีพอ เขาคงได้เจอกับลูฟี่ พระเอกของการ์ตูนเรื่องนี้
ส่วนโซโล นามิ ซันจิ และอุซป พอคิดถึงคนพวกนี้ก็น่าตื่นเต้นดีเหมือนกัน
แต่ภายในเวลาไม่กี่วัน ความกระตือรือร้นของไป๋ซานก็หายไป
ทะเลอีสต์บลูนั้นกว้างใหญ่มาก! แต่ก็แน่นอนเพราะว่ามันคืออีสต์บลู 1ใน4ทะเลใหญ่ของโลกนี้ก่อนแกรนด์ไลน์ ถึงเขาจะขี่หัวจ้าวทะเลมาตลอดทางแต่ก็ยังไม่เจอเกาะเลยแม้แต่น้อย
ไป๋ซานคาดการณ์ว่าอาจต้องใช้เวลาอีกสองสามวันก่อนที่เขาจะไปถึงจุดหมายปลายทางของเขาซึ่งอยู่ที่โร๊คทาวน์
ตอนแรกเขาก็ตั้งใจว่าจะช่างมันแล้ว เดินทางนานหน่อยก็ไม่เป็นไร แต่ก็มีบางอย่างเกิดขึ้น
ในวันนี้ ขณะที่ไป๋ซานกำลังนอนอาบแดดอยู่ดีๆ ก็มีลูกกระสุนปืนใหญ่พุ่งตรงมาทางเขา
ไป๋ชานมีปฏิกริยาที่ว่องไวมาก เขารู้สึกตัวทันที และเท้าวายุก็ถูกเตะไปปะทะเข้ากับกระสุนปืนใหญ่
เมื่อเขามองไปที่ทิศทางของกระสุน ก็พบเข้ากับกองเรือที่มีใบเรือสีดำและมีธงโจรสลัดแขวนไว้อยู่
นี่มันโจรสลัดอะไร ไป๋ซานลองคิดสักพักแต่คิดไม่ออก คิดว่าคงไม่ใช่กลุ่มที่มีชื่อเสียงอะไร
กองเรือนี้มีเรือเพียงสามลำเท่านั้น เป็นเพียงโจรสลัดกลุ่มเล็ก ๆ ค่าหัวรวมกันจะมีถึง5ล้านเบรีไหมก็ไม่รู้
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ไป๋ซานก็ตัดสินใจใช้บุคุจุตสึบินไปดูและบอกกับจ้าวทะเลว่า "อยู่ที่นี่แล้วอย่าไปไหนนะ"
จากนั้นเขาก็บินไปหาชายผู้โชคดีที่ยิงปืนใหญ่ใส่เขา
“เฮ้ นี่แกเมาจนยิงพลาดรึไงวะะ? ด้วยจ้าวทะเลตัวใหญ่แบบนี้ ถ้าล่ามันมากินได้ก็จะมีอาหารกินไปอีกนานเลยนะว้อย!” บนเรือตอนนี้ มีโจรสลัดหลายคนถือปืนและจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน
“บ้าหน่า! เมื่อกี้ฉันมือสั่นนิดนึงละมั้ง เดี๋ยวฉันยิ่งใหม่ รอบนี้ไม่พลาดแน่!”
มือปืนที่ยิงเมื่อครู่อับอายที่ถูกล้อเลียน เขาคิดว่าเมื่อกี้เขาเล็งได้ดีแล้วแท้ๆ แต่ทำไมไม่โดนนะ?
ในขณะที่เขากำลังคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน คนบางคนบนเรือก็มองเห็นอะไรบางอย่างที่ที่กำลังเข้ามาใกล้
"ระวัง! ระวัง! มีบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา!"
เมื่อได้ยินดังนั้นเหล่าผู้คนบนเรือก็มองไปที่ทะเลโดยไม่รู้ตัว
"ไม่เห็นแม้แต่เรือประมงด้วยซ้ำอ่ะ แกมองผิดรึเปล่า?"
"ไม่ๆ ไม่ใช่ในน้ำ เขาอยู่บนอากาศ มันมาแล้ว!!!"
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนกของลูกเรือมองเห็นไป๋ซาน ไป๋ซานที่บินมาถึงแล้วแลนดิ่งอย่างแรงบนดาดฟ้าเรือ
กลุ่มโจรสลัดที่ยังล้อมวงอยู่เงียบกริบ
“สัตว์ประหลาด สัตว์ประหลาดบินได้!”
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เมื่อไป๋ซานคิดว่าเขาควรพูดอะไรสักหน่อย พวกโจรสลัดก็เริ่มเอะอะโวยวายว้าวุ่นไปทั่ว
“ไป ไปเรียกกัปตันมาเร็ว!”
“เฮ้ๆ พวกนักสู้อยู่ที่หนายย! มีคนบินได้มาเหยียบที่เรือเราแล้ววว! มาอยู่บนดาดฟ้าแล้วว!”
ไป๋ซานส่ายหัว ดูเหมือนว่านี่จะเป็นแค่กลุ่มโจรสลัดกะโหลกกะลาจริง ดูวุ่นวายไปหมด ไม่มีแม้แต่ความสามัคคีเลย
ใช้เวลาไม่นานนักก่อนที่กัปตันและเหล่าลูกเรือทั้งหมดจะถืออาวุธและมาล้อมรอบตัวของเขาไว้
“ฉันไป๋ซาน นายล่ะเป็นใคร”
“ฉันคือดาบแดงคลิฟเฟอร์ ฉันสงสัยว่าทำไมคุณถึงมาที่เรือของฉัน?”
ดาบแดง...
ไป๋ชานคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็หยิบใบค่าหัวออกมาดูทีละใบทีละใบ
ใช้เวลาไม่นานเขาก็พบ “ดาบแดงคลิฟเฟอร์ ค่าหัว 4ล้าน5แสนเบรี น่าเสียดายจริงๆ...”
“น่าเสียดายอะไร?”
“ถ้าค่าหัวนายมีถึง5ล้านเบรี ฉันคงเอาหัวนายไปแล้วเสร็จสิ้นภารกิจของฉันได้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กัปตันเหงื่อแตกพลั่ก
“จำไว้ว่าอย่ามายิงสุ่มๆแบบนี้อีก”
เนื่องจากค่าหัวไม่เกินห้าล้าน ไป๋ซานจึงไม่สนใจเขาเลย
ตอนนี้เขาต้องการต่อสู้กับผู้แข็งแกร่ง
เมื่อเขาหันหลังกลับเตรียมที่จะไปจากที่นี่ภายใต้สายตาของเหล่าโจรสลัด
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินกัปตันถามเขาว่า "เดี๋ยวก่อน! คุณเป็นโจรสลัดที่กลับมาจากแกรนด์ไลน์หรือเปล่า"
ในขณะนี้ ไป๋ซานไม่ได้ชุดทหารเรือ เขาใส่เพียงชุดลำลองเพื่อความคล่องตัว กัปตันโจรสลัดจึงคิดว่าเขาก็เป็นโจรสลัดคนหนึ่งเหมือนกัน
"ไม่ ฉันเป็นกองทัพเรือ"
"กองทัพเรือ??!!"
ใบหน้าของโจรสลัดที่อยู่รอบๆ ยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่
“ฉันไม่สนใจคนอ่อนแอแบบพวกนายหรอกนะ แต่วางอาวุธได้ก็ดี ฉันไม่ชอบถูกชี้ด้วยอะไรแบบนี้หรอกนะ”
“เอาล่ะ วางอาวุธลงซะ” กัปตันส่งสัญญาณให้คนของเขาวางอาวุธลง
ลูกเรือทั้งหมดเชื่อฟังและวางอาวุธลง ทุกคนคิดว่าคนที่มีทักษะในการบินได้แบบนี้คงไม่ใช่ตัวตนที่ธรรมดาแน่นอน
บางทีเขาอาจเป็นทหารยศสูงในกองทัพเรือ และคงไม่สนใจเขาที่ค่าหัวไม่ถึง5ล้านเบรี
“คุณทหารเรือ พวกเรากำลังจะไปที่โร๊คทาวน์ คุณสนใจที่จะไปกับพวกเราไหม?”
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กัปตันก็ส่งคำเชิญให้กับไป๋ซาน
ไม่เพียงแต่โจรสลัดที่อยู่รอบๆดูสับสนเท่านั้น แม้แต่ไป๋ซานเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน
“ทำไมถึงชวนฉันที่เป็นทหารเรือไปกับพวกนายล่ะ”
กัปตันส่ายหัว “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมมีลางสังหรณ์ว่าคุณกลายเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ในอนาคตอย่างแน่นอน ถ้าวันนี้ผมพลาดโอกาสที่จะทำความรู้กับคุณ ผมคงเสียใจทีหลังแน่”
เป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ
“เอาเถอะ งั้นรอแปปนึง ฉันจะไปหาจ้าวทะเลก่อน”
ไป๋ซานบินไปยังที่ที่เขาจากมา และพูดกับจ้าวทะเลที่ยังรอเขาอยู่
“ฉันมีเรือโดยสารแล้ว นายกลับไปได้แล้ว”
หลังจากที่เขาพูดจบ ไป๋ซานก็จากไป ในขณะที่จ้าวทะเลมองดูไป๋ซานจากไปอย่างมีความสุขแต่พยายามไม่แสดงออก จากนั้นไป๋ซานก็มาถึงเรือของโจรสลัด
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา อย่างเดียวที่เขาได้กินคือปลา ตอนนี้คงมีของกินอย่างอื่นให้กินแล้วล่ะนะ
เพราะถ้ากินแต่ปลาต่อไป ทั้งตัวคงมีแต่กลิ่นคาวปลา
หลังจากนั่งเรือไปพร้อมกับพวกโจรสลัด ในที่าุดเขาก็เข้าใกล้เมืองโร๊คทาวน์จนได้
ระหว่างทาง ไป๋ซานไม่ได้อยู่เฉยๆ และได้ฝึกฝนเทคนิคการต่อสู้บางอย่างให้กับเหล่าลูกเรือโจรสลัด
เมื่อเห็นไป๋ซานสามารถเอาชนะเหล่าลูกเรือได้อย่างง่ายดายโดยแทบไม่ต้องขยับตัว เหล่าลูกเรือก็เข้าใจแล้วว่ากัปตันตัดสินใจถูก
เมื่อมาถึงเมืองโร๊คทาวน์แล้วไป๋ซานต้องไปต่อเพียงลำพัง เพราะพวกโจรสลัดไม่สามารถเทียบท่าได้เนื่องจากที่เมืองนี้มี 'นักล่าสีขาว' สโมคเกอร์นั่นเอง
ด้วยเหตุนี้ ไป๋ซานจึงเข้าไปที่โร๊คทาวน์เพียงลำพัง
เมื่อเห็นความเจริญรุ่งเรืองของเมืองตรงหน้าเขา ไป๋ซานก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ นี่คือ "สถานที่แห่งจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด" ในตำนาน
นี่เป็นบ้านเกิดของราชาโจรสลัดในตำนาน และยังเป็นที่ที่เขาถูกประหารชีวิตด้วย!
"งั้นก็ เดินเล่นก่อนก็แล้วกัน"
ไป๋ซานวางแผนที่จะเดินดูไปรอบๆ บางทีเขาอาจจะพบเข้ากับเพื่อนเก่าบางคนของโรเจอร์ แล้วถามเขาเกี่ยวกับตระกูล ดี ก็ได้
ระหว่างทางเขาพบโรงแรมชื่อ 'โรเจอร์' เขานั่งคุยกับบาร์เทนเดอร์ผู้สูงวัยในปัจจุบันเป็นเวลานาน และฟังเรื่องราวการผจญภัยมากมายเกี่ยวกับโรเจอร์
แต่เขาก็ยังไม่รู้เรื่องความลับที่เกี่ยวกับข้องกับตระกูล ดี อยู่ดี
