ตอนที่ 7 ไม่มีเรือแล้วไง มีจ้าวทะเล

หลังจากถูกบัพโดยระบบ ไม่เพียงแต่ไป๋ซานจะจดจำแผนที่ได้อย่างแม่นยำและระบุทิศทางที่จะไปได้อย่างง่ายดายแล้ว แต่ยังสามารถพายเรือทั้งวันโดยไม่เหน็ดเหนื่อย

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับไป๋ซานแบบกะทันหันนี้ทำให้คนที่แอบตามเขาอย่างลับๆอยู่เกิดอาการสับสนงุนงง

ในขณะนี้ มีคนสี่คนอัดแน่นอยู่ในเรือลำเล็กลำหนึ่ง

คนทั้งสี่นี้ล้วนได้รับเลือกจากองค์กรซีพีโดยกองทัพเรือ และมีหน้าที่รับผิดชอบในการติดตามและปกป้องไป๋ซานอย่างลับๆ

ในขณะนี้ คนสามคนกำลังพายเรืออย่างสุดกำลัง และคนหนึ่งยืนอยู่บนหัวเรือ มองดูไป๋ซานที่พายเรืออย่างกระตือรือร้นโดยกล้องส่องทางไกล

“แปลกจริงๆ ตอนแรกเขายังเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากอยู่เลย ตอนนี้พายเอาๆ อาหารก็ไม่ได้กิน ไปเอาแรงมาจากไหน” ทั้งสามคนที่อยู่ข้างหลังเขาพายเรือแทบตายเพื่อจะตามไป๋ซานตอนนี้ให้ทัน

“ไม่แปลใจเลยที่หัวหน้าประเมินเขาไว้ว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาด แต่ถ้าเขาสบายดีก็ดีแล้วล่ะ เราจะได้ไม่ต้องโผล่ไปช่วยเขา” ระหว่างสังเกตเขายังจดบันทึกกิจวัตรของไป๋ซานด้วย เพื่อเอาให้อาคาอินุดูเมื่อกลับไป

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ไป๋ซานก็เพลิดเพลินไปกับวิวที่แสนจะสวยงามขณะพายเรือ จากนั้นก็หลับไปในเรือโดยไม่กลัวเลยว่าเขาจะโดนพายุหรือคลื่นซัดเรือคว่ำไหม

บนเรือที่อยู่ด้านหลัง ในที่สุดทั้งสามคนที่พายเรือตามหลังก็ได้พักหายใจในที่สุด

3คนนอนทิ้งตัวลงบนเรือด้วยสภาพเหนื่อยล้า

"ไอเด็กคนนั้นพายเรือเล็กๆแบบนั้นได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไง ความเร็วยังกะเรือรบแน่ะ"

"เอาเถอะ เรายังต้องตามเขาอีกสักพัก ทำตัวให้ชินซะ"

"โอ้ว ม่าย"

ไม่กี่วันต่อมา เรือทั้งสองลำยังคงแล่นไปในทะเลอันกว้างใหญ่

ไป๋ซานซึ่งคุ้นเคยกับชีวิตแบบนี้เริ่มผ่อนคลายและสบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เรือที่คอยตามหลังเขาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว

แต่ไม่นานหลังจากนั้นสถานการณ์ก็ดีขึ้น

เพราะไป๋ซานมีนิสัยที่ชอบอีกอย่างหนึ่งคือการตกปลา

เพราะไป๋ซานเกิดความรู้สึกหิว แล้วทำไงดี

ก็ตกปลามากินสะเลย

ไป๋ซานจึงรื้อไม้ชิ้นเล็กๆออกจากเรือด้วยมือเปล่า และใช้มีดพกเหลามันมาทำคันเบ็ด

สายเบ็ดล่ะ? เขาจึงเอาด้ายจากเสื้อมาทำ ค่อยๆรื้อถอนมันออกมาเพื่อมาทำสายเบ็ด ในระหว่างกระบวนการ เขายังพัฒนาทักษะงานฝีมือของเขาอีกด้วย

แล้วจะใช้อะไรเป็นเหยื่อดี? ไป๋ซานคิดอยู่สักพัักจึงตัดสินใจใช้ขี้เลื่อยเป็นเหยื่อ

มันต้องมีปลามากินเบ็ดสักตัวแหละใช่ไหม

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เบ็ดยังคงไม่ขยับ

“โฮสต์ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการตกปลาด้วยคันเบ็ดแบบโฮมเมดโดยไม่ได้ปลาสักตัวเดียว ความสามารถในการตกปลาได้ถูกบัพมืดครั้งแรกและได้รับทักษะการตกปลาระดับเทพ”

ภายในสองวินาทีหลังจากนั้น สายเบ็ดก็เริ่มกระตุก มีปลามากินเหยื่อแล้วว!

ในระยะไกลด้านหลังเขา ชายที่ถือกล้องทางไกลก็ดูตื่นเต้นเช่นกัน "โอ้ว ในที่สุดเขาก็จับเหยื่อได้แล้ว นี่มันสุดยอดเลย แบบนี้ต้องจดเอาไว้!" ระหว่างที่ตะโกน เขาก็เขียนลงในสมุดบันทึกของเขาว่า ‘หลังจากตกปลาเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง เขาก็ตกได้สำเร็จ’

"อะไรเนี่ย..."

"ไม่รู้โว้ย เบื่อจะแย่แล้วววววว"

สามคนที่อยู่ข้างหลังเขาส่ายหัวทำหน้าสิ้นหวัง

เดิมทีพวกเขาคิดว่าไป๋ซานจับปลาได้สำเร็จ ก็ได้เวลาไปต่อแล้ว

แต่กลายเป็นว่าไป๋ซานตกปลาต่อเฉยเลย

จากนั้นพวกเขาก็ได้เห็นว่าภายใน10นาที ไป๋ซานก็ตกปลาได้เต็มลำ

“แค่นี้ก่อนแล้วกัน เรือคงรับไม่ไหวแล้วล่ะ”

ไป๋ซานมีสีหน้ายิ้มแย้ม เก็บคันเบ็ดหลังจากตกตัวสุดท้ายได้สำเร็จ

“เอ่อ เดี๋ยวก่อนนะ”

เมื่อเห็นปลามากมาย ไป๋ชานก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมา

ด้วยทักษะการตกปลาระดับเทพ เขาจับปลาธรรมดาด้วยขี้เลื่อยได้อย่างง่ายดาย

แต่จะเป็นยังไงถ้าเขาตกปลาด้วยเนื้อปลาล่ะ?

เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ไม่รอช้า ไป๋ซานเอาเนื้อปลามาติดเบ็ดไว้แล้วเหวี่ยงลงไป

หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที...

ทำไมไม่มีอะไรตอบสนองเลย?

ก่อนหน้านี้พอเบ็ดลงก็กระตุกแทบจะทันทีเลย

สิ่งที่ไป๋ซานไม่รู้ก็คือมีเงาขนาดใหญ่ค่อยๆ ลอยขึ้นมาที่อีกด้านหนึ่งของเรือของเขา

“แม่งเอ้ย! นั่นอะไรน่ะ! จ้าวทะเลหรอ?”

คนที่ตามหลังเขาเห็นว่ามีเงาขนาดยักษ์ แต่ก็ไม่มีทางที่จะบอกไป๋ซานได้รับรู้ได้เลย

"รีบพายเข้าไปเร็วเข้า! ไป๋ซานกำลังตกอยู่ในอันตราย!"

สามคนที่อยู่ข้างหลังหยิบไม้พายขึ้นมาทันทีและเริ่มพายเรืออย่างดุเดือด

ไป๋ซานก้มหัวมองดูเหยื่อที่อยู่ในน้ำ พยายามดูว่ามันจะมีตัวอะไรมากินเบ็ดของเขาไหม และไม่ได้รับรู้ถึงอันตรายที่กำลังเข้ามาใกล้เลย

ขณะที่เขายังคงก้มมองไปที่ทะเล ก็มีปากขนาดใหญ่กัดไปที่เขาทันที!

ในช่วงเวลาวิกฤติ ไป๋ซานบินตรงขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยท่าบุคุจุตสึและสุดยอดวิชาตัวเบาทันทีเพื่อหลบจ้าวทะเล

ในที่สุดเขาก็เห็นสิ่งที่โจมตีเขา จ้าวทะเล!

ได้เวลาทดสอบความแข็งแกร่งแล้ว!

จ้าวทะเลตัวนี้ไม่ได้ใหญ่มากนัก และไป๋ซานสามารถลอยตัวอยู่ในอากาศได้ เขาจึงคิดว่าเขาน่าจะได้เปรียบจ้าวทะเลอยู่

ในตอนที่4คนที่คอยติดตามไป๋ซานอย่างลับๆมาถึงนั้น

พวกเขาก็ได้เห็นภาพที่ไป๋ซานลอยอยู่บนท้องฟ้าและโจมตีรัวๆไปที่จ้าวทะเล

กินท่าปืนใหญ่เวหาของฉันไปซะ!

เลือดไหลออกจากบาดแผลของจ้าวทะเลที่โดนปืนใหญ่เวหาของเขาไป แถมเขายังหาโอกาสใช้ดัชนีปราณตะวันใส่หัวของจ้าวทะเล จนจ้าวทะเลหัวแตกเต็มไปด้วยเลือด

“ว๊ากกกกกกก!!~~~”

จ้าวทะเลร้องลั่นก่อนจะตกลงไปในทะเล

ร้องอะไรของมันวะ?

“โฮสต์ไม่สามารถเข้าใจเสียงของจ้าวทะเลได้ ความสามารถในการเข้าใจภาษาได้ถูกบัพมืดเป็นครั้งแรกแล้ว ได้รับทักษะการฟังเสียงของทุกสรรพสิ่ง สามารถเข้าใจภาษาของสิ่งมีชีวิตต่างๆและสามารถสื่อสารกับมันได้”

เหมือนกับของโรเจอร์ ฟังเสียงของทุกสรรพสิ่ง!

ความสามารถที่หายากอย่างยิ่งนี้ถูกบัพมืดเพราะเขาสงสัยว่าจ้าวทะเลพูดอะไร

แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าโดนระบบดูถูกทุกครั้งที่มันบัพมืด แต่ก็รู้สึกดีจริงๆที่ได้รับทักษะที่ทรงพลังพวกนี้

ระบบบัพมืด เชิญแกดูถูกฉันได้เลย ฉันยินดีน้อมรับมัน!

ในขณะที่ไป๋ซานกำลังรู้สึกเบิกบาน จู่ๆ ก็มีเสียงปรากฏขึ้นในหัวของเขา

"มันเจ็บ! มันเจ็บมาก! มนุษย์คนนี้เป็นตัวอะไรกันแน่?"

“เฮ้ แกได้ยินฉันใช่ไหม แกบังอาจมาพังเรือของฉัน แกต้องมาเป็นสัตว์ขี่ของฉันเป็นการแลกเปลี่ยน แล้วพอถึงอีสต์บลูฉันจะปล่อยแกไป”

ถึงเขาจะมีบุคุจุตสึ แต่มันคงจะเหนื่อยแย่ถ้าต้องบินอยู่ตลอดเวลา ยิ่งตอนนี้มีสัตว์ขี่มาเสิร์ฟถึงที่

"นี่แกล้อกันเล่นหรอ ข้--"

ไป๋ซานยกมือขวาขึ้นสูง นิ้วชี้และนิ้วกลางก็ผสานกันเป็นท่าที่เตรียมใช้ดัชนีปราณตะวัน

"——โอ้ว ข้าพร้อมจะเป็นสัตว์ขี่ของท่านแล้ว"

จากอดีตจ้าวทะเลผู้สง่างาม กลายมาเป็นสัตว์ของมนุษย์เพราะว่ามันสู้มนุษย์ไม่ได้

“เอาล่ะ น่ารักมาก ไปตามทางที่ฉันบอกก็พอ”

ไป๋ซานพอใจกับจ้าวทะเลตัวนี้มาก และลงไปนั่งอยู่บนหัวของมัน

ในขณะที่คน4คนที่แอบตามมาปกป้องไป๋ซานมาถึงเพื่อจะช่วยเหลือนั้น พวกเขาก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นว่าไป๋ซานไปนั่งบนหัวของจ้าวทะเลแล้ว

นั่นมันจ้าวทะเล ก่อนหน้านี้พายตามเรือยังพอจะตามได้ แต่จ้าวทะเลจะตามยังไงวะเนี่ย?

แล้วเป้าหมายติดตามของพวกเขาก็หายไปทั้งอย่างนี้