บทที่ 112 : ผลการฝึกของซากุระ

บทที่ 112 : ผลการฝึกของซากุระ

“ยังไงก็เถอะ เธอก็ตั้งใจฝึกให้หนักหน่อยแล้วกัน” ซาโตรุกล่าว

“ผมจะเรียนกระสุนวงจักรธาตุไฟภายในเวลาอันน้อยนิดให้ได้เอง อาจารย์ซาโตรุ รอดูเถอะครับ” ซาสึเกะพูดอย่างเย็นชา และเดินไปที่น้ำตก เขามุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่การฝึกซ้อม

ทำให้น้ำตกเดือดด้วยจักระเหรอ?

กระสุนวงจักรขั้นสูงนั้นเรียนรู้ได้ยากมาก

แต่เพื่อที่จะเติมเต็มความฝันในการแก้แค้น เขาจะต้องได้รับความแข็งแกร่งในเวลาอันสั้นให้ได้!

ซากุระรีบวิ่งไปหาซาโตรุโดยถือปลาคาร์ปที่ยังมีชีวิตอยู่ในมือและพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจว่า “อาจารย์ซาโตรุ ดูนี้สิค่ะ”

ก่อนหน้านี้เธอกำลังฝึกอยู่กับปลาคาร์ป

เพราะซาโตรุบอกเธอว่า ถ้าเธอต้องการควบคุมจักระให้ยืดหยุ่นได้ เธอจะต้องใช้ความสามารถในการรักษาอย่างยืดหยุ่นเสียก่อน

"ว้าว นั่นน่าทึ่งมากเลยล่ะ" ซาโตรุแสร้งทำเป็นประหลาดใจ เพราะเขาเห็นมันตั้งแต่แรกแล้ว

ความก้าวหน้าในการฝึกนั้นรวดเร็วมาก

ซากุระสามารถรักษาปลาคาร์ปที่กำลังจะตายได้ในช่วงเวลาสั้นๆ ความสามารถในการเรียนรู้และพรสวรรค์ของเธอถือว่าระดับสูงยิ่ง

ดูเหมือนว่าเธอจะเรียนเก่งกว่าซาสึเกะซะอีก

ซาโตรุลูบศีรษะเล็กๆ ของซากุระแล้วชมว่า “เธอกับซาสึเกะต่างก็มีพรสวรรค์ คงจะเหลือแค่เจ้าเด็กจิ้งจอกแหละนะ”

เขาตั้งใจยั่วยุนารูโตะ

"บ้าเอ๊ย!" สีหน้าของนารูโตะเปลี่ยนไปเป็นเกรี้ยวกราด เขากัดฟันแน่นด้วยความโกรธ

“อาจารย์ซาโตรุ หนูขอไปยังขั้นต่อไปเลยได้ไหมคะ?” ซากุระมองด้วยความคาดหวัง เมื่อความแข็งแกร่งของเธอค่อยๆ เพิ่มขึ้น เธอก็สบายใจขึ้นพอสมควร

ในที่สุด

ในที่สุดเธอก็ตามหลังนารูโตะและซาสึเกะทัน

ซาโตรุมองนารุโตะพลางยิ้ม โบกมือและตะโกนว่า "เจ้าเด็กจิ้งจอก"

นารูโตะเดินไปหาซาโตรุ กอดอกด้วยท่าทีที่ไม่พอใจและพูดด้วยน้ำเสียงที่ปนความโกรธว่า "ชิ มีอะไรงั้นเหรอ? ถ้าไม่มีอะไรก็อย่ารบกวนการฝึกของผมสิ"

ตอนนี้เขากังวลและโกรธมาก

เพราะเขารู้สึกว่าซาสึเกะและซากุระตัวน้อยนั้นแซงหน้าเขาไปแล้ว

“เอาน่า วัยรุ่นก็ต้องใจเย็นๆ หน่อย” ซาโตรุยิ้มและยกมือขึ้นเพื่อค่อยๆ เหวี่ยงไปทางด้านซ้ายของใบหน้าของนารูโตะ

"เพี๊ยะ" นารูโตะถูกตบ และล้มลงกับพื้นด้วยสีหน้างุนงง รอยแดงและบวมก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่ด้านซ้ายของใบหน้า

“ไอ้อาจารย์บ้านี้ ตายซะเถอะ!” นารูโตะกระพริบตาด้วยความสับสน เขารู้สึกเจ็บปวดที่ด้านซ้ายของใบหน้า มีน้ำตาไหลออกมาในดวงตา เขาจึงพุ่งเข้าไปหาซาโตรุทันที

ต้องมาโดนตบหลังจากถูกเยาะเย้ยเพราะไม่มีพรสวรรค์งั้นเหรอ?

เขาไม่เอาไว้แน่!

วันนี้เขาจะต้องแข็งแกร่งและสอนบทเรียนให้อาจารย์ซาโตรุให้ได้!

"อย่าโกรธไปเลยน่า" ซาโตรุยกมือขึ้นพร้อมกับตบเข้าไปที่แก้มขวาของนารูโตะ

“เพี๊ยะ” นารูโตะล้มลง กระแทกพื้นอีกครั้ง ทั้งแก้มทั้งซ้ายและขวาบวมแดง

"ไอ้อาจารย์บ้านี้!" นารูโตะเอามือปิดหน้าและจ้องมองไปที่ซาโตรุด้วยความโกรธ แต่เขาก็ไม่ได้พุ่งเข้าไปหาซาโตรุอีก เพราะการโดนตีนั้นทำให้เขาเจ็บมาก

“ตอนนี้แก้มเธอดูเหมือนก้นลิงเลย” ซามองดูใบหน้าที่แดงและบวมของนารูโตะก็อดไม่ได้ที่จะปิดปากและหัวเราะ "อุ๊ป คิกคิก พูดจริงๆ นะ”

“อาจารย์ซาโตรุคะ?” ซากุระสงสัย

ซาโตรุชี้ไปที่นารูโตะแล้วพูดว่า "รักษาเขาด้วยล่ะ"

จุดประสงค์ของซาโตรุคือเพื่อทดสอบความสามารถในการรักษาของซากุระ

"ได้ค่ะ" ซากุระเข้าใจ รู้สึกว่าที่อาจารย์ซาโตรุตีนารูโตะอย่างแรงก็เพื่อทดสอบความสามารถในการรักษาของเธอ

“ไอ้อาจารย์บ้านี้ กล้าดียังไงมาทำเหมือนผมเป็นเครื่องมือเพื่อระบายอารมณ์!” นารูโตะพูดใส่ซาโตรุด้วยท่าทีโกรธเคือง

ทันใดนั้นนารูโตะเหมือนคล้ายตระหนักอะไรบางอย่างได้ ถ้าอาจารย์ซาโตรุเขาคิดอย่างอื่นอยู่ล่ะ หรือว่าเขาคิดจะให้ซากุระมาคอยรักษาเขาหลังจากที่ถูกทุบตี

งั้นก็ดีเลยสิ ดูท่าเขาจะไม่ได้เป็นแค่เครื่องมือไว้เพื่อระบายอารมณ์เสียหน่อย!

ฝ่ามือของซากุระปรากฏจักระสีฟ้าอ่อนออกมา จากนั้นจักระก็ปกคลุมไปที่ใบหน้าของนารูโตะ และหลังจากนั้นประมาณสักสองหรือสามวินาที รอยบวมแดงบนใบหน้าของนารูโตะก็หายไปในพริบตา

"เฮ้" นารูโตะนั่งขัดสมาธิบนพื้น จับใบหน้าของเขาจากซ้ายไปขวา เขาดูมีความสุขมาก

“อาจารย์ซาโตรุ หนูขอถามได้ไหมคะ?” ซากุระไม่สนใจนารูโตะ แต่มองที่ซาโตรุอย่างเป็นกังวล

ซาโตรุยกนิ้วให้และชมว่า "ความเร็วพอๆ กับนินจาทั่วไป เธอมีคุณสมบัติอยู่แล้ว"

"เย้!" ซากุระมีท่าทีร่าเริงอย่างมีความสุข เธอไม่สนใจคำว่า "นินจาธรรมดา" เลย เพราะขอเพียงผ่านเกณฑ์ก็ถือว่าดีแล้ว

“ยินดีด้วยนะซากุระ” นารูโตะพูดด้วยท่าทีหนักแน่น พร้อมชกหมัดเข้าที่มือของเขา “แล้วฉันจะพยายามไล่ตามเธอให้ทันเอง!”

ซากุระเอามือวางไว้ที่อก เงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจและพูดอย่างมั่นใจว่า "ถ้าในอนาคตนายได้รับบาดเจ็บ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง"

“ระวังสิ เดี๋ยวมันจะแบนกว่าเดิมเอานะ” ซาโตรุมองหน้าอกแบนๆ ของซากุระด้วยสีหน้ารังเกียจ

รอยยิ้มของเธอพลันเริ่มหายไป เธอจ้องไปที่ซาโตรุด้วยความโกรธและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ "ถ้าอาจารย์พูดแบบนั้น งั้นในอนาคตหนูก็จะต้องยิ่งใหญ่กว่าท่านซึนาเดะให้ได้!"

เมื่อเธอเห็นท่านซึนาเดะครั้งแรก เธอก็ตกใจมาก

มีผู้หญิงที่หน้าอกใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไง!

ซาโตรุหัวเราะเบาๆ “ของซึนะจังเป็นของขวัญจากสวรรค์ ของเธอแบบเด็กๆ ก็เหมาะกับเธอแล้ว”

“แบบเด็กๆ เหรอ?” ซากุระผงะเล็กน้อย และหลังจากเข้าใจความหมายใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอใช้มือทั้งสองข้างปิดร่างกายส่วนบนที่แบนราบของเธอไว้ด้วยความอับอาย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ

เธอเกือบลืมไปแล้วว่าอาจารย์ซาโตรุสามารถมองทะลุได้!

อย่าบอกนะว่าในทุกๆ วันนั้น...

พระเจ้า!

ทางด้านนารูโตะก็รู้สึกสับสน

“หือ? ฮะ? หือ?” นารูโตะดูงุนงง โดยเหลือบมองที่ซาโตรุจากนั้นก็มองไปที่ซากุระ เขาเกาแก้มของตนด้วยความสับสน

“เด็กน้อย ไหนลองพยายามทำลายมันด้วยกำลังทั้งหมดของเธอซิ” ซาโตรุกระทืบพื้นเล็กน้อย

“บูม” พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และมีภูเขาหินเล็กๆ โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน

ภูเขาหินนี้สูงหกสิบฟุตและกว้างสี่สิบฟุต มันดูเหมือนกับเสาไฟฟ้าที่หนามาก

“อาจารย์ซาโตรุ อย่าคิดว่าหนูจะเป็นเหมือนครั้งที่แล้วนะคะ” ซากุระยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วค่อยๆ เดินไปยังภูเขาหินหนาทึบ เธอกำหมัดของเธอ และกระดูกของเธอก็ส่เงเสียงดังกร๊อบ

"ตอนนี้หนูน่ะแข็งแกร่งขึ้นแล้ว"

"ไปลงนรกซะ!" ซากุระกัดฟันของเธอเบาๆ กำหมัดแน่นและพุ่งไปที่ภูเขาหิน

“โอ้ะ ซากุระจัง!” นารูโตะตะโกนอย่างกังวล เขากังวลว่าซากุระจะแขนหักเหมือนครั้งที่แล้ว

“ตู้ม” ซากุระเหวี่ยงหมัดลงบนก้อนหิน แล้วหินทั้งก้อนก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง มีรอยแตกปรากฏบนพื้นผิวของหิน และมันแตกออกเป็นชิ้นเล็ก กลายเป็นเศษกรวดกลิ้งลงสู่พื้น

“อาจารย์ซาโตรุ หูทำได้แล้วค่ะ” ซากุระกำหมัดของเธอด้วยท่าทีที่มั่นใจ

แม้ว่าหมัดเมื่อครู่นี้จะเป็นพลังทั้งหมดของเธอ แต่เธอก็ค่อยๆ ใช้พลังของเธอฟื้นคืนจักระทั้งหมดได้

“ยัยผู้หญิงขี้เหร่คนนี้...”

ในระยะไกล ซาสึเกะมองดูภูเขาหินที่ถูกทำลายด้วยหมัดของซากุระ  ร่องรอยของความเคร่งเครียดก็ฉายแววในดวงตาของเขา

หมัดของซากุระนั้นแข็งแกร่งมาก เทียบได้กับคาถาลมระดับ B

“ชิ ฉันจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นเองว่าตระกูลอุจิวะของฉันนั้นแข็งแกร่งที่สุด!” ใบหน้าของซาสึเกะเปลี่ยนไป แต่เขาก็ยังคงมุ่งความสนใจไปที่การฝึกฝนการเปลี่ยนแปลงจักระให้กลายเป็นธาตุไฟ