นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 101
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 101
ราอนเผาหนังสือที่จูเดียลเตรียมไว้ให้เขาหลังจากจำเนื้อหาในนั้นได้
หากมีคนพบหนังสือเล่มนี้คงจะมีปัญหาตามมา เผาทิ้งเลยจะดีกว่า
“อืม…”
ราอนเคาะนิ้วบนพื้น มองดูหนังสือที่ถูกเผา
“ฉันอาจจะต้องเรียนรู้วิชาดาบอันใหม่”
ตามหนังสือของจูเดียลบอกไว้ สัตว์ประหลาดในปราสาทฮาบุนมีรูปร่างที่ใหญ่โตและมีผิวหนังหนา ซึ่งยากต่อการตัดด้วยดาบ
เนื่องจากวิชาดาบพื้นฐานของซีกฮาร์ทมีความสมดุลระหว่างการโจมตีและการป้องกันที่ 5:5 จึงไม่เหมาะสำหรับการจัดการกับมอนสเตอร์จำนวนมากหรือสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ที่มีผิวหนังหนา
เทคนิคดาบจากการฝึกหมื่นเปลวเพลิงอาจจะได้ผล แต่มันใช้ออร่ามากเกินไป
เขาจะต้องมีวิชาดาบเชิงรุกที่เขาสามารถใช้ได้แบบสบายใจ
'ตอนนี้ฉันคงฝึกฝนวิชาดาบขั้นพื้นฐานมามากพอแล้ว'
วิชาดาบพื้นฐานของซีกฮาร์ทเป็นสิ่งเดียวที่เขาใช้และฝึกฝนมาตลอด ตอนนี้รากฐานของมันแข็งแกร่งเพียงพอแล้ว ถึงเวลาที่เขาจะต้องสร้างพื้นด้านบน
“อืม…”
ราอนเปิดลิ้นชักล่างสุดของโต๊ะแล้วหยิบแผ่นจารึกสีเงินแวววาวออกมา ดาบที่เผาไหม้ซึ่งสลักอยู่ตรงกลางคือสัญลักษณ์ของดาบเปลวเพลิง
มันเป็นแผ่นเงินที่เขาได้รับจากการฆ่าปีศาจนักรบและช่วยเหลือทุกคนในระหว่างภารกิจที่สอง
ครืด
เขาเลียริมฝีปากขณะลูบแผ่นเงินเล่น เขาวางแผนที่จะใช้มันเพื่อทำให้ซิลเวียกลับเป็นสายตรง แต่พอคิดดูแล้วมันก็คงทำไม่ได้
'เพราะมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ’
เขาต้องการแผ่นทองคำเพื่อเรียกคืนตำแหน่งอันดับของสายตรงของซิลเวียกลับมา แค่สองสามอันก็คงไม่เพียงพอ เขาต้องการพวกมันจำนวนมาก
ดังนั้นเขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้นโดยเร็วที่สุด เขาตัดสินใจใช้มันลงทุนเพื่ออนาคตแทนที่จะเก็บมันไว้
"ต้องไปแล้ว”
ราอนใส่แผ่นจารึกสีเงินไว้ในกระเป๋าของเขา เขาออกจากห้องและพบกับจูเดียลระหว่างทางไปห้องรับแขก
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
จูเดียลโน้มตัวไปข้างหน้าและโค้งคำนับ
“ขอบใจนะ”
"ไม่เป็นไรค่ะ"
ราอนแสดงความขอบคุณในขณะที่รับคำทักทายของเธอและจูเดียลก็ส่ายหัวโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ
ดูเหมือนว่ารอยยิ้มเล็กๆ ที่เขาเห็นในตอนนั้นคือใบหน้าที่แท้จริงของเธอ
"กำลังจะไปไหนเหรอคะ?"
"ฉันจะไปใช้ไอ้นี่"
ราอนหยิบแผ่นจารึกสีเงินแวววาวออกมาจากกระเป๋าแล้วแสดงให้เธอดู
“ฉันจะขออะไรที่คุ้มค่าสุดๆ”
***
ราอนตรงไปยังคฤหาสน์ของหัวหน้าตระกูล คนเฝ้าประตูหยุดเขาไว้ แต่เมื่อเขาแสดงแผ่นเงินให้เขาดูเขาก็พาเขาไปที่ห้องโถง
'นี่คือเหตุผลว่าทำไมความสำเร็จจึงมีความสำคัญ'
ทัศนคติของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเห็นแผ่นจารึก การมีผลงานและการประสบความสำเร็จเป็นสิ่งสำคัญเพื่อหลีกเลี่ยงการปฏิบัติที่ไม่เป็นธรรม
“อืม…”
ราอนรู้สึกเหมือนกับว่าผู้คนกำลังจ้องมองด้วยสายตาทิ่มแทงมาที่เขาระหว่างทางไปที่ห้องโถง นักดาบและขุนนางทุกคนต่างก็จ้องมองเขา
ทั้งที่เมื่อก่อนพวกเขาไม่ได้สนใจราอนด้วยซ้ำ
“ถึงแล้วครับ”
คนเฝ้าประตูหยุดเดิน เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นประตูเหล็กขนาดมหึมาของห้องโถงอยู่ตรงหน้าเขา
เขาอธิบายเหตุการณ์ให้คนเฝ้าประตูหน้าห้องโถงฟัง จากนั้นเขาก็ส่งสารเข้าไปข้างใน ไม่นานก็ได้รับคำตอบ
“เข้าไปได้ครับ”
คนเฝ้าประตูใช้มือแตะประตู ประตูเหล็กขนาดมหึมาก็เปิดออก ในเวลาเดียวกันนั้นเองก็สามารถสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังงานอันทรงพลังของเกล็น มันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยชินกับมันต่อให้เขาจะมาที่นี่หลายครั้งแล้วก็ตาม
ราอนเดินไปบนพรมสีทองที่ปูพื้นและยืนอยู่ตรงกลางห้องโถง เกล็นมองเขาด้วยสายตาปกติ เขาอ่านความตั้งใจของเกล็นไม่ออกเลย
"ทักทายท่านลอร์ด!"
"พอแล้ว”
ขณะที่เขากำลังจะคุกเข่าและโค้งคำนับ เกล็นก็โบกมือ ราอนค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ
"พูดมาสิ”
การได้เห็นท่าทางเย่อหยิ่งนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้ข้านึกถึงราชาแห่งแก่นแท้ตอนอยู่ที่แดนปีศาจ ขุนนางจำนวนนับไม่ถ้วนหวาดกลัวกับการปรากฏตัวอของราชาแก่นแท้และ...
“เข้าใจแล้วครับ”
ราอนหยิบแผ่นจารึกเงินออกมาโดยไม่สนใจราธที่พูดจาขี้โม้ที่อยู่ข้างๆ เขา
"ผมต้องการใช้แผ่นจารึกเงินอันนี้ครับ”
“สิทธิ์ในการใช้แผ่นจารึกเงินนั้นขึ้นอยู่กับเธอ แต่เธอไม่ใช่เธออยากเก็บมันไว้เพื่อทำบางอย่างเหรอ?”
เกล็นโน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อยและบรรยากาศในห้องก็เย็นลง
"ใช่ครับ ผมวางแผนที่จะทำให้แม่กลับมาอยู่ในสายตรง”
"และเธอก็จะใช้มันตอนนี้?”
“มีบางอย่างที่ผมได้เรียนรู้ระหว่างภารกิจที่ยากลำบากและการดวลกับสายตรง”
ราอนพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“เรียนรู้อะไร?”
“ผมคิดว่าผลงานของผมค่อนข้างโดดเด่นแล้ว แต่ไม่มีใครพูดถึงเรื่องสายตรงเลย นั่นคือตอนที่ผมนึกถึงคำที่ท่านบอกผมว่ามันเป็นเรื่องยากมาก”
เช่นเดียวกับที่เกล็นเคยพูด เขาจะต้องได้รับการยอมรับจากทุกคนเพื่อที่จะได้เป็นสมาชิกของสายตรง การได้รับแผ่นจารึกทองแดงหรือเงินนั้นไม่เพียงพอแน่
“แค่แผ่นเงินคงไม่มีใครสนใจ ผมจึงคิดว่าควรใช้มันเพื่อให้แข็งแกร่งขึ้นแล้วรวบรวมแผ่นทองคำหลายๆ อันมาแทน”
"ลงทุนเพื่ออนาคตสินะ?”
"นั่นคือความตั้งใจของผมครับ”
“อืม”
เกล็นค่อยๆ พยักหน้า การแสดงออกและบรรยากาศของเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลย
“แล้วเธอต้องการแลกเปลี่ยนแผ่นเงินนั้นกับอะไรล่ะ?”
"วิชาดาบ ผมต้องมุ่งหน้าไปที่ปราสาทฮาบุนเพื่อสอบจบการศึกษา ดังนั้นผมจึงต้องการเทคนิคการโจมตีที่จะทำให้ผมฆ่าสัตว์ประหลาดจำนวนมากได้”
"วิชาดาบสำหรับโจมตีสินะ...งั้นมาดูกัน"
เกล็นพยักหน้าและลุกขึ้นจากบัลลังก์ เขาสำรวจชั้นหนังสือที่อยู่ด้านข้าง ก่อนที่จะจ้องไปที่หนังสือสีดำที่อยู่ตรงกลาง
“เล่มนี้คงจะเหมาะ”
เขาสะบัดนิ้วแล้วหนังสือก็ลอยขึ้นมาเหมือนเมฆไปหาราอน
"นี่มัน…"
ราอนหรี่ตา ราอนคิดว่าเขาจะเรียกห้องสมุดทรงกลมเหมือนครั้งก่อน แต่เขากลับเลือกหนังสือให้ด้วยตัวเอง ขนที่หลังคอของเขาตั้งชัน เพราะมันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงเลย
'เขี้ยวแห่งดาบวิกลจริต'
บนหน้าปกของหนังสือสีดำ มีคำว่า'เขี้ยวแห่งดาบวิกลจริต'ถูกเขียนในรูปแบบคล้ายกับเลือด มันเป็นเทคนิคที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
“เอาอันนี้ไหม? หรือว่าอยากเลือกเองมากกว่าล่ะ?”
“……”
ราอนสัมผัสหนังสือ ความหยาบของปกให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังสัมผัสเขี้ยวของสัตว์ร้าย
'ฉันเชื่อใจเขาได้ในเรื่องแบบนี้'
เขาแน่ใจว่าเกล็นไม่ชอบเขาแต่เกล็นมักจะมอบรางวัลอย่างยุติธรรมเสมอ ไม่มีทางที่เขาจะให้เทคนิคที่มีจุดบกพร่องหรืออ่อนแอเป็นรางวัล
"เอาเล่มนี้แหละครับ”
ราอนพยักหน้าทันทีเพราะเขาค่อนข้างชอบชื่อของมัน
“มันเหมาะกับเธอมาก”
"ขอบคุณครับ งั้นผม..."
"เดี๋ยวก่อน”
เมื่อราอนกำลังจะออกไปหลังจากโค้งคำนับ เกล็นก็ยกมือขึ้นห้ามเขา
* * *
* * *
“ฉันขอถามเธอเรื่องหนึ่ง”
"ครับ"
“เธอไม่กลัวหน่อยเหรอที่การสอบจบของเธอจะเกิดขึ้นที่ปราสาทฮาบุน?”
เกล็นก้าวมาข้างหน้า แม้ว่าเขาจะไม่กระจายแรงกดดันออกไป แต่ราอนก็รู้สึกหนักใจราวกับว่ามียักษ์กำลังมองลงมาที่เขา
“เธอคงรู้ดีว่าปราสาทฮาบุนเป็นสถานที่แบบไหน เพราะเธอมาหาหนังสือเกี่ยวกับการดาบ เธอได้คิดเรื่องปฏิเสธข้อสอบบ้างหรือเปล่า?”
"ไม่ครับ"
ราอนส่ายหัว เขาคิดว่ามันอาจเป็นอันตรายแต่เขาไม่ได้กลัวเลย และเขาก็ไม่คิดจะปฏิเสธด้วย
'ฉันแข็งแกร่งขึ้นไม่ได้ถ้าไม่เจอความยากลำบาก’
การเอาชนะวิกฤติเป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการแข็งแกร่งขึ้นในชีวิตก่อน
ชีวิตปัจจุบันก็คงเหมือนกัน เขาแข็งแกร่งขึ้นก็เพราะการเอาชนะปีศาจสงครามเขียวและรอดชีวิตจากปีศาจกระหายเลือด
หากฝึกไปพร้อมกับคนอื่นเขาก็คงพัฒนาได้เท่ากับคนอื่น ดังนั้นเขาต้องใช้วิกฤตเป็นโอกาสเพื่อที่จะแข็งแกร่งเร็วกว่าคนอื่นๆ
“ผมได้บทเรียนจากการต่อสู้กับอีเดน”
"เธอเรียนรู้อะไรมาบ้างล่ะ?”
“การต่อสู้ด้วยชีวิตและความตายเพียงช่วงสั้นๆ ทำให้ผมเติบโตขึ้นมากเท่ากับการฝึกฝนในสนามฝึกหนึ่งปีอีกครับ ผมจึงดีใจที่จะมีประสบการณ์แบบนั้นอีก”
ราอนพูดความคิดที่ตรงไปตรงมาของเขา
“แล้วก็อาจารย์ริมเมอร์คงไม่มีทางมอบการสอบที่ไม่มีทางเอาชนะได้ให้ผมหรอกครับ ผมมั่นใจมันจะยาก แต่ผมมั่นใจว่าการไปจะทำให้คุ้มค่า”
"อย่างนี้นี่เอง"
การแสดงออกของเกล็นไม่ได้เปลี่ยนไป เกล็นไม่แม้แต่จะพยักหน้า แต่เขารู้สึกว่าบรรยากาศของห้องโถงเบาลง
"โอเค ออกไปได้”
"ครับ"
ราอนโค้งคำนับก่อนจะหันหลังกลับ
“ราอน ซีกฮาร์ท”
ขณะที่เขาเปิดประตูและกำลังจะออกไป เกล็นก็เรียกชื่อเขา
"วิธีในการใช้วิชาดาบมีหลายวิธี คิดดูให้ดีๆ ละกัน”
"ครับ"
ดูเหมือนจะเป็นคำแนะนำ แต่ราอนไม่เข้าใจความหมายของมัน เขาเพียงแค่พยักหน้า
เกล็นโบกมือส่งสัญญาณให้เขาออกไป ราอนโค้งคำนับเป็นครั้งสุดท้ายและออกจากห้องผู้ชม
***
"คิๆๆๆ”
น้ำเสียงดีใจดังมาจากด้านหลังเสาถัดจากบัลลังก์ของ Glenn
“มันทำให้มีความสุขขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“แน่นอนสิ ลูกศิษย์ของฉันซาบซึ้งในความเอาใจใส่ของอาจารย์ขนาดนี้”
ริมเมอร์ก้าวออกมาจากด้านหลังเสาโดยไม่ปิดบังรอยยิ้มของตัวเอง
“เห็นไหมล่ะ เขารู้ถึงความมุ่งมั่นตั้งใจของฉันด้วย เขาเป็นเด็กน่ารักและฉลาดจริงๆ เขาแตกต่างจากเบอร์เรนขี้บ่นหรืองมาร์ธาที่ชอบสบถ ฉันอดไม่ได้ที่จะเอ็นดูเขา”
“ฉันไม่คิดว่าแกเป็นแบบนั้นนะ เพราะแกกำลังนินทาลูกศิษย์ลับหลังอยู่”
เกล็นยกยิ้มอย่างไม่พอใจกับรอยยิ้มกว้างของริมเมอร์
“อะไร? ใครนินทาพวกเขากัน? ฉันแค่ล้อเล่นพวกเขาเป็นเด็กน้อยที่น่ารักต่างหาก ฉันดูแลเด็กฝึกหัดทุกคนแบบเท่าเทียมกันเหอะ”
ริมเมอร์หัวเราะคิกคัก
“อย่างไรก็ตาม ราอนตระหนักได้ว่าการต่อสู้เพื่อแบบเสี่ยงตายมีประโยชน์อย่างมากต่อการเติบโตของเขา”
"หลายๆ คนก็รู้นะ แต่เด็กส่วนใหญ่ยังผ่านความกลัวไปไม่ได้”
เกล็นมองลงไปที่ใจกลางห้องโถง
'เขาไม่มีความกลัวเลย'
ไม่มีความกลัวในสายตาของราอน และเขาก็ไม่กระหายชื่อเสียง สิ่งที่เขาแสดงออกมาคือความสงบ ความสงบที่เกิดหลังจากเข้าใจสถานการณ์แล้ว
'เขาเป็นแบบนั้นได้ยังไง?'
เขาไม่เคยเห็นใครที่มีความคิดเช่นนี้ในวัยนั้นมาก่อน และการที่ราอนเป็นหลานชายของเขาเองก็ทำให้เขามีความสุขมาก
“ดูเหมือนนายจะชอบราอนเหมือนกันสินะ ปากของนายกระตุกแล้ว”
ในขณะที่เขากำลังคิดถึงราอนอย่างมีความสุข ก็ได้ยินเสียงยิ้มแย้มของริมเมอร์
"เงียบเหอะน่า”
เกล็นขมวดคิ้ว เอลฟ์โง่นั่นไม่สามารถอ่านบรรยากาศได้จริงๆ
“นายเพิ่งมอบเขี้ยวแห่งความวิกลจริตให้เขา”
ริมเมอร์ยิ้ม มองดูชั้นหนังสือเรียงราย
“นายสร้างห้องสมุดใหม่ที่นี่เพื่อเตรียมพร้อมจะมอบหนังสือวิชาดาบให้เขาสินะ ดูเหมือนนายจะหวงหลานชายของนายมากเลย”
"อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ ”
"ฉันบ้าอยู่แล้ว แต่ฉันว่าทุกวันนี้ฉันพูดน้อยลงแล้วนะ”
“เฮ้อ…”
เกล็นไม่อยากรับมือกับเขาอีกแล้วและส่ายหัว
“‘เขี้ยวแห่งความวิกลจริต’ เป็นเทคนิคที่ยอดเยี่ยมแต่ก็มีความรุนแรงมาก ฉันสงสัยว่าราอนจะควบคุมมันได้หรือเปล่า”
"มันไม่เกี่ยวกับฉันแล้ว ไม่ว่าเขาจะควบคุมมันได้หรือโยนมันทิ้ง นั่นก็ขึ้นอยู่กับเขา”
"โอ้..."
ริมเมอร์ปรบมือด้วยความชื่นชม
“แม้ว่าจะพูดอย่างนั้นแต่นายก็ให้คำแนะนำที่ดีมากกับเขา ฉันว่าท่านตาคงรักหลานชายของตัวเองมากกก...”
“แกทำให้ฉันไม่มีทางเลือก”
เกล็นเดาะลิ้นและยกมือขึ้น
“โอ้ว!”
ริมเมอร์ที่กำลังยิ้มแย้มอยู่ถูกลากไปหาเกล็นราวกับว่าเขาถูกด้ายพันไว้
“ที่ผ่านมาฉันยอมให้แกเพราะแกกำลังบาดเจ็บอยู่ แต่แกก็ไม่ยอมหยุดสักที”
"ด-เดี๋ยวก่อนสิ!" นายท่าน!”
“ในเมื่อตอนนี้อาการแกดีขึ้นแล้ว ฉันก็จะจัดการแกตอนนี้เลย”
ริมเมอร์พยายามดิ้นรนแต่เขาไม่สามารถต้านทานแรงดึงได้
"ท่านโรเอ็นนนน! ตาแก่นั่นไปอยู่ไหนเนี่ย?! ได้โปรดช่วยผมด้… อ้ากก!”
เสียงของริมเมอร์ถูกทุบตีดังก้องในห้องโถง ซึ่งเป็นครั้งแรกในรอบสามสิบปี
***
ราอนกลับมาที่อาคารเสริมพร้อมกับหนังสือวิชาดาบ เขานั่งลงที่ลานกว้างด้านหลังอาคาร
'มาดูกัน...'
เมื่อเปิดหนังสือก็พบว่ามีประโยคหนึ่งที่ผู้เขียนเขียนขึ้น
'จงเป็นนักดาบที่กลืนกินดาบของพวกมัน'
เขาไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร แต่รู้สึกคล้ายกับคำแนะนำของเกล็นอยู่เหมือนกัน
เนื่องจากมันจะเสียเวลาในการอ่านสิ่งที่ไม่เข้าใจต่อไป เขาจึงพลิกไปยังหน้าถัดไปซึ่งมีคำอธิบายเกี่ยวกับวิชาดาบ พร้อมด้วยคำและภาพประกอบ
'ไหนดูซิ’
เขาอ่านหนังสือวิชาดาบและใช้วงแหวนไฟไปด้วย ห้าชั่วโมงผ่านไปเขาก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม
'...เขาให้เทคนิคแบบนี้กับฉันจริงๆ เหรอ?'
