ตอนที่ 19 ข้าขอให้เจ้าสวยเหมือนดอกไม้
“อาจารย์ เขาจะไปฉลาดได้ไง?”
“เขาเพิ่งกลายเป็นจักรพรรดิ และก็ไม่แม้แต่จะสนใจบ้านเมือง เขายังแลกเหมืองเพื่อผู้หญิง!”
“หลังจากนั้น เขายังเมินความปลอดภัยของประชาชน ทำสงครามและรุกรานอาณาจักรโม่ สุดท้าย มันก็แค่เพื่อสนุกกับการขยายดินแดน?”
“จากนั้น เขาก็ฆ่าพ่อค้าทั้งหมดในประเทศ ตอแยตระกูลใหญ่เหล่านั้น!”
“เขายังไล่ขุนนางคนสำคัญในราชสำนักและสร้างเรื่องในราชสำนัก เหยาเหยาไม่เคยเห็นจักรพรรดิโง่อย่างเขามาก่อน!”
“ความเฉลียวฉลาดทั้งหมดของเขาถูกใช้กับข้า ข้าอยากจะกรี้ด!”
เหยาเหยาก่นด่าหลินเป่ยฟาน
“เหยาเหยา เจ้าไม่อาจมองคนที่ภายนอก แต่ต้องมองที่ภายใน..อย่างไรก็ตาม แม้กระทั่งอาจารย์ก็ยังมองคนแบบเขาไม่ออก!”สาวสวยพูดอย่างปวดหัว“อืม เจ้าไปคุยกับเขาต่อเถอะ ร่วมมือและคอยสังเกตเขา!”
“อา?ท่านอยากให้ข้าร่วมมือกับเขา แต่ตอนนี้ข้าอยากจะฆ่าเขา!”เหยาเหยาโบกกำปั้นน้อย
สาวสวยยิ้มและพูดด้วยเสียงดุขึ้น“เจ้าไม่เต็มใจรึ?”
“ไม่ใช่ไม่เต็มใจ แต่คนอื่นบอกว่าข้าคือแม่มดสังหาร…”เหยาเหยาก้มหัวด้วยสีหน้าผิดหวัง
สาวสวยลอบยิ้ม ดูเจ้าสิ เห็นได้ชัดว่าเจ้าอยากไปใจจะขาด!
สาวน้อยคนนี้สร้างปัญหาให้สำนักประตูศักดิ์สิทธิ์มากมาย เข่นฆ่าคนเหมือนผักปลา นางมีชื่อฉาวโฉ่ คนอื่นต่างกลัวที่จะเจอนาง นางไม่มีเพื่อนเลย!
“เหยาเหยา อาจารย์ขอให้เจ้าทำเพื่อประตูศักดิ์สิทธิ์!”
สาวสวยลูบหัวเหยาเหยาและพูด’เจ้าก็รู้ถึงสถานการณ์ของสำนักเรา เราตกเป็นเป้าของพวกนักพรต พวกพระและคนอื่นมานาน มันยากมากที่จะพัฒนา เราต้องหาหุ้นส่วนที่ดี!”
“จักรพรรดิน้อยหลินเป่ยฟานพิเศษมาก เขาต่างจากจักรพรรดิอื่น บางทีเขาคงยอมรับเรา!เจ้าควรสังเกตความสามารถของอีกฝ่ายอย่างใกล้ชิดก่อน ดูว่าเขาจะใช้ประโยชน์ได้ไหม!”
“ถ้ามันใช้ได้ เหยาเหยา เจ้าจะสร้างความดีความชอบครั้งใหญ่ต่อเรา!’
เหยาเหยาเหมือนเจอทางลง แต่ก็ยังปากแข็ง”ก็ได้ ในเมื่ออาจารย์ขอ งั้นเหยาเหยาก็จะแบกรับภาระและไปช่วยเขา!ข้าทำเพื่อประตูศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่เพื่อเขา!’
“ใช่ ใช่…ไปเถอะ ข้าจะรอฟังข่าวดี!”
เหยาเหยาวิ่งลงเขาไปอย่างตื่นเต้น ระดมพลังของสำนัก เอาอาหารและเสบียงที่หลินเป่ยฟานต้องการไปให้
หลินเป่ยฟานมาต้อนรับเอง พอมองขบวนเสบียงไร้สิ้นสุด เขาก็ดีใจ“เหยาเหยา ขอบใจเจ้ามาก!ข้าได้เตรียมงานเลี้ยงไว้แล้ว คืนนี้เราจะไม่กลับจนกว่าเราจะเมา!”
เหยาเหยาพ่นลมและสะบัดหน้าหนี
หลินเป่ยฟานถามอย่างงุนงง“มีอะไร?”
“เจ้ายังมีหน้ามาถามอีก?”เหยาเหยากำหมัด“ข้าทำสุดความสามารถเพื่อช่วยเจ้า แต่เจ้ากลับหลอกใช้ข้าตั้งแต่ต้น! เจ้าใช้ข้าเพื่อช่วยเจ้าฆ่าศัตรู ใช้ข้าเพื่อช่วยเจ้าทำเงิน และยังใช้ข้าเพื่อช่วยจัดหาเสบียง สหายที่ไหนทำแบบนี้กัน?เหยาเหยาโกรธมาก และผลที่ตามมาก็จะร้ายแรงมาก”!
หลินเป่ยฟานถอนหายใจ และพูดด้วยรอยยิ้มแห้ง“เจ้าพูดถูก จริงๆแล้ว ข้ากำลังใช้เจ้า!เพราะเหตุนี้ หัวใจของข้าจึงมักเจ็บปวด ข้าละอายใจต่อเจ้านัก!แต่..”
หลินเป่ยฟานคำราม“ข้าผิดอะไร?ข้าก็แค่จักรพรรดิน้อยไร้อำนาจ!”
“มีศัตรูที่ทรงพลังด้านนอก แต่เหล่าขุนนางคดโกงก็กำลังสร้างปัญหาภายใน และชีวิตก็อยู่ในมือผู้อื่น มันยากมากที่ข้าจะเป็นจักรพรรดิ!ข้าแค่อยากใช้ชีวิตในโลกแสนอันตรายนี้ ข้าผิดตรงไหน?”
“มดก็ยังหวงแหนชีวิต ข้าอยากมีชีวิต ข้าไม่อยากตาย!”
เหยาเหยาสะดุ้งกับน้ำลายที่กระเซ็นเต็มหน้า
แต่หลังคิดดู นางก็พบว่านี่คือความจริง
อีกฝ่ายก็แค่จักรพรรดิน้อยที่เพิ่งขึ้นบัลลังก์ ประเทศก็ล่มจมและครอบครัวก็กำลังจะตาย ยังมีรางวัลค่าหัวเขาอีก เขาไม่มีความสามารถจะรักษาชีวิตรอด
เพื่อมีชีวิต มันต้องทำเรื่องที่ผิดหลักศีลธรรมและฝืนใจตัวเอง ซึ่งถือว่าเข้าใจได้
ยิ่งไปกว่านั้น แม้อีกฝ่ายจะทำเรื่องแบบนี้ มันก็ไม่ได้ทำร้ายนางเลย แถมยังทำให้นางสนุกอีกดว้ย
ชั่วขณะนั้น ความโกรธครึ่งหนึ่งหายไป
พอมองหลินเป่ยฟานที่ทำหน้าใจสลายอีกครั้ง หัวใจนางก็อ่อนยวบ ความโกรธลดลงอีก“ก็ได้ ก็ได้ อย่าเศร้าไปเลย ข้าเข้าใจเจ้า ข้าไม่โทษเจ้าแล้ว!”
หลินเป่ยฟานประทับมาก“เหยาเหยา ขอบใจเจ้ามากที่เข้าใจ เจ้าเป็นคนดียิ่งนัก!”
“แต่….เจ้าก็ยังเอาเปรียบข้าเกินไป ข้ายังโกรธอยู่หน่อย ข้าเลยไม่อยากคุยกับเจ้า ฮึ่ม!”
หลังพูดจบ นางก็สะบักหน้าหนีอีกครั้ง หันหลังหัวน่ารักให้เขาดู
หลินเป่ยฟานเด็ดดอกไม้ป่าข้างทางและส่งให้นาง“รับไปสิ ข้าขอให้เจ้าสวยเปล่งปลั่งเหมือนดอกไม้นี่!”
เหยาเหยารับดอกไม้มาและพ่นลม“ยังไม่พอ!”
หลินเป่ยฟานเด็ดดอกไม้ป่าอีกดอก“ข้าให้เจ้าอีกดอก ขอให้เจ้าผิวสวยเหมือนแสงจันทร์!”
เหยาเหยารับมาอีก แต่ก็ยังพ่นลม“มันยังไม่พอ!”
หลินเป่ยฟานเด็ดอีกหลายดอก มัดเป็นกระจุกและส่งไป“ข้าให้ช่อดอกไม้กับเจ้า ข้าขอให้เจ้าทำเงินได้ทุกวัน ดีไหม?”
“ดีมาก!”เหยาเหยารับดอกไม้มาและยิ้มกว้าง
หลินเป่ยฟานเองก็มีความสุขมาก สาวน้อยคนนี้หว่านล้อมง่ายมาก แค่ดอกไม้ก็ซื้อได้แล้ว
