นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 62
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 62
สามสิบนาทีก่อนที่จะเริ่มต้นการต่อสู้
เด็กฝึกหัดทุกคนจากสนามฝึกซ้อมที่ห้ายกเว้นราอน รวมตัวกันอยู่ที่ทิศตะวันตกของภูเขา
"ไม่เห็นราอนเลย”
เบอร์เรนขมวดคิ้วและมองหาราอนต่อ
"รูนัน! ราอนไปไหนงั้นเหรอ?”
"ฉันก็ไม่รู้”
รูนันซึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ไม่ได้มองหาราอน มันไม่ใช่ว่าเธอไม่สนใจเขา เธอเชื่อมั่นว่าเดี๋ยวเขาจะมาแน่นอน
เฮอะ
เบอร์เรนเดาะลิ้น อยู่ๆ เขาก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาเมื่อคนที่ต้องนำพวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่
"งั้นก็มานี่ เรามาศึกษาพื้นที่รอบๆ ภูเขานี่รอเขาแล้วกัน”
"โอเค”
"เข้าใจแล้ว”
เด็กฝึกหัดส่วนใหญ่มารวมตัวกันเพื่อมุงดูแผนที่ แต่มาร์ธายังยืนกินผลไม้สบายๆ ส่วนรูนันก็นั่งใต้ต้นไม้เหมือนเดิม
"อย่างน้อยพวกเธอก็ควรมาดูนะ ที่ตรงนี้คือ..."
เบอร์เรนอธิบายสถานที่ที่อาจจะมีศัตรูรอซุ่มโจมตี
แต่เขาก็ไม่ได้ลงรายละเอียดอย่างจริงจังจนเกินไป
'ถึงยังไงพวกเราก็ชนะอยู่แล้ว’
พวกนั้นเกือบทั้งหมดก็เป็นเด็กที่สอบตกไปจากสนามฝึกซ้อมที่ห้า
พวกเขาที่เป็นเด็กฝึกหัดจากสนามฝึกซ้อมที่ห้าได้รับการฝึกอย่างเข้มข้นจนทิ้งห่างพวกเขาไปไกลแล้วก็มีประสบการณ์มากกว่า ไม่มีทางที่พวกเขาจะแพ้
เมื่อคุยกันเรื่องภูมิศาสตร์เสร็จ ราอนก็ปรากฏตัวขึ้นมาพอดี
"ราอน!”
"นี่หัวหน้าของพวกเรามาสายงั้นเหรอ? มียางอายบ้างมั้ยเนี่ย?”
รูนันวิ่งมาที่เขา และมาร์ธาก็จ้องมองเขาด้วยสายตาหงุดหงิด
"ทำไมนายถึงไม่รีบมาวางแผนก่อนล่ะ!”
เบอร์เรนโมโห แต่ราอนเดินไปทางธงที่ถูกปักไว้บนพื้นโดยไม่สนใจเขา
"ทำไมล่ะ? ถึงยังไงพวกนายก็ไม่มีทางแพ้อยู่แล้วนี่?”
ราอนปีนขึ้นไปนั่งบนต้นไม้ น้ำเสียงของเขากำลังเยาะเย้ย
"อืม...โอเค”
"นั่นก็จริง”
"ฝั่งนั้นอ่อนแอมาก”
"ขอแค่ไม่ใช่ท่านไคน์ ฉันก็เอาชนะได้หมดแหละ”
แต่ไม่มีใครรับรู้ความหมายจริงๆ ของราอน เด็กฝึกหัดยังคงแสดงความมั่นใจอันเหลือล้นออกมา
"ก็ตามนั้นล่ะ งั้นก็ต่างคนต่างสู้ละกัน”
"ให้ต่อสู้ไปเลยงั้นเหรอ?”
"ไม่มีแผน?”
"ก็พวกเธอบอกเองว่ายังไงก็ชนะ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องมีแผนก็ได้”
"ดีเลย! ฉันชอบแบบนี้!”
มาร์ธากระโดดลงมาจากต้นไม้
"พวกนายทุกคนไม่ต้องออกโรงหรอก รอที่นี่นะเดี๋ยวฉันจะจัดการทั้งหมดเอง!”
"ถามจริงนะ?”
เบอร์เรนขมวดคิ้วใส่มาร์ธา
"ฉันรู้ว่านายก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกัน”
"อืม..."
เบอร์เรนพยักหน้าส่งๆ ให้ราอน
เขาคิดว่าถ้ากลุ่มของเขากับมาร์ธาโจมตีพร้อมๆ กันคงทำลายการป้องกันของฝั่งนั้นได้แน่ โดยที่ราอนกับรูนันไม่ต้องทำอะไรเลย
"พาพวกของนายไปได้เลย แล้วจะทำอะไรก็ตามใจ”
"แล้วนายล่ะ?”
"ฉันจะอยู่ปกป้องธงที่นี่เอง พวกนั้นอาจจะแอบส่งคนมาที่นี่ด้วยก็ได้”
"งั้นฉันก็จะอยู่ที่นี่เหมือนกัน”
เมื่อราอนชี้ไปที่ธงสีแดงข้างหลังเขา รูนันก็นั่งลงข้างธง
"โอเค คนแค่นี้ก็พอแล้ว”
เบอร์เรนพยักหน้า เขาหันไปสั่งให้เด็กสายรองแยกไปอีกทางกับเขา
"งั้นก็ต้องลงไปทางนั้น”
"นี่มันงานหมูๆ แค่จัดการพวกที่สอบตกเอง”
"ฉันว่าพวกนั้นคงยังไม่ได้ลองจับดาบจริงด้วยซ้ำ”
เด็กฝึกหัดจากครอบครัวขุนนางหัวเราะคิกคัก
ปี๊ดดดด!
เสียงนกหวีดจากยอดเขาดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าให้เริ่มการต่อสู้ได้
และสงครามจะไม่สิ้นสุดลงถ้าธงของฝั่งใดฝั่งหนึ่งยังไม่ถูกดึงออกจากฐาน
"เดี๋ยวก่อน”
ขณะที่เด็กฝึกหัดกำลังจะออกตัววิ่ง ราอนก็เรียกพวกเขาไว้ก่อน ทุกคนหันกลับมามอง
"ในฐานะที่เป็นตัวแทนเด็กฝึกหัด ฉันขอออกคำสั่งสุดท้าย ตอนนี้พวกเธอจะทำอะไรก็ตามใจเลย แต่เมื่อไหร่ที่สถานการณ์ดูไม่ค่อยดี ฉันจะออกคำสั่งให้ถอยแล้วทุกคนก็ต้องถอยทันที”
"ฉันไม่มีทางปล่อยให้สถานการณ์มันแย่ได้หรอกน่า!”
พูดจบมาร์ธาพุ่งตัวออกไปทันที
"ทางฉันก็เหมือนกัน พวกเราต้องไปกันได้แล้ว”
เบอร์เรนวิ่งนำกลุ่มของเขาออกไป
"ราอน เราจะชนะได้ใช่มั้ย?”
รูนันยื่นมือไปจับธง
"ฉันว่ายาก”
ราอนส่ายหัว เขามองตามเด็กฝึกหัดที่แยกย้ายกันไปทั้งสามทิศ
พวกเขาจะได้ย้อนกลับมาอีกแน่ หลังจากที่พวกเขาพ่ายแพ้อย่างยับเยินน่ะนะ
***
ฟึ่บ! ฟึ่บ!
มาร์ธาพุ่งไปด้านหน้าโดยไม่หยุดพัก
'ฉันจะจัดการทั้งหมดคนเดียวเอง’
คนอื่นๆ น่ะไม่จำเป็นหรอก เธอจะกำจัดพวกอ่อนแอทั้งหมดจากสนามฝึกซ้อมที่หกด้วยตัวคนเดียว
หลังจากวิ่งไปประมาณห้านาทีและผ่านพุ่มไม้หนาทึบ เธอก็เจอกับเด็กฝั่งตรงข้ามเก้าคน ตัวเลขหกที่อยู่บนเกราะหนังแสดงให้เห็นว่าพวกเขาคือเด็กฝึกหัดจากสนามฝึกซ้อมที่หก
"เจอพอดีเลย!”
มาร์ธาเลียริมฝีปากและพุ่งไปหาพวกเขา เธอยกมือขึ้นเตรียมที่จะปล่อยหมัดไปทางพวกเขา
ตู้ม!
หมัดของเธอพุ่งลงบนพื้น จนเด็กสนามหกเซถอยหลังเล็กน้อย
"...มาร์ธา”
เด็กฝึกหัดตัวใหญ่ชักดาบออกมาและเรียกชื่อของมาร์ธา
"แกเป็นหัวหน้ากลุ่มนี้สินะ?”
มาร์ธาชักดาบออกมาจากเอว
"ฉันไม่อยากเสียเวลา เข้ามาทีเดียวเลยสิ”
"ผมชื่อดันน์ ซีกฮาร์ท มาจากสายรอง..."
"ฉันไม่ได้อยากรู้ชื่อแก!”
"อืม..."
ดันน์ยังไม่ทันแนะนำตัวจบก็โดนขัดจังหวะ เขายังคงสงบ และยกดาบขึ้นเตรียมโต้กลับ
"ท่าทางดูดีนี่!”
มาร์ธาหัวเราะและกระโจนใส่ดันน์
ตู้ม!
สองดาบปะทะกันอย่างรุนแรง ดันน์ถูกผลักจนต้องก้าวถอยไปห้าก้าว
"หึ”
มาร์ธาแสยะยิ้มอย่างพอใจเมื่อดันน์ค่อยๆ ถูกดันถอยหลังไป
'ขอแค่โจมตีโดนครั้งเดียวเท่านั้น’
ทันใดนั้นดันน์ก็ออกแรงมากขึ้นจนเธอเริ่มเซถอยหลังบ้าง เขาคงไม่ใช่ฝ่ายตรงข้ามที่เธอจะเอาชนะได้ง่ายๆ
'แต่ก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น’
มาร์ธาทำให้ร่างกายของเธอแข็งแรงขึ้นโดยใช้ออร่าของไททัน แรงกดดันของเธอเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว
"อืมมม!”
"อึก..."
ดันน์เริ่มรู้สึกถึงพลังงานอันน่ากลัว
"แค่ยอมแพ้ก็จบแล้ว!”
ด้วยดวงตาของเธอเปล่งประกาย เธอผลักดาบของเธอออกไปด้วยแรงที่มากขึ้นกว่าเดิม มีพลังงานมหาศาลปะทุออกจากดาบของเธอ
"รูปแบบที่สาม!”
ดันน์เปลี่ยนท่าทางเล็กน้อยแล้วพูดคำสั่งออกมา เด็กฝึกหัดสี่คนก้าวขึ้นมาข้างๆ เขาและเอาดาบของพวกเขาออกมาแตะกับดาบของดันน์
ฟรึ่บ!
เปลวไฟสีแดงระเบิดออกมา กลายเป็นว่ามาร์ธาต้องออกแรงสู้กับดาบของคนห้าคน
"อึกก!”
"ยืนให้มั่น!”
ภายใต้แรงกดดันมหาศาล เด็กฝึกหัดสนามหกกัดฟันอย่างไม่ยอมแพ้
"คนอ่อนแอจะรวมกันยังไงก็ยังอ่อนแอ!”
มาร์ธาเหวี่ยงดาบใหม่อีกครั้ง ดาบของเธอปกคลุมไปด้วยพลังงานที่แข็งแกร่ง
แคร้ง!
เด็กฝึกหัดสนามหกพยายามต้านดาบนั้นด้วยร่างกายสั่นๆ
"อ๊าก”
"อึ่ก!"
พวกเขาไม่ยอมล้มลงไป พวกเขายังคงยืนหยัดอยู่ด้วยกัน
"ก็ได้ งั้นเรามาดูกันว่าใครจะชนะ!”
มาร์ธากัดริมฝีปากและเหวี่ยงดาบใหม่อีกครั้ง
"แบบสอง! แบบห้า!”
ดันน์ป้องกันการโจมตีของมาร์ธาไว้ได้ทั้งหมด โดยการเปลี่ยนรูปแบบป้องกันของพวกเขาไปเรื่อยๆ
"เฮอะ งั้นฉันขอจัดการยัยนี่ก่อนก็แล้วกัน!”
"กะไว้อยู่แล้ว”
มาร์ธาพยายามโจมตีสาวผมสั้นทางด้านขวา
แต่ดันน์หมุนตัวเข้ามาแล้วกันดาบของเธอได้ทัน
"ฮึ..."
มาร์ธากัดปาก พวกเขาเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีเลย พอเธอพยายามโจมตีอีกด้านหนึ่งดันน์ก็เข้ามาขวางได้อีกครั้ง เธอเจาะการป้องกันของพวกเขาไม่ได้เลยสักนิด
* * *
* * *
'ทำไมพวกมันเอาแต่ป้องกันล่ะเนี่ย?’
การป้องกันของพวกเขาทนทานอย่างกับหิน เหมือนกับว่าฝึกป้องกันเพียงอย่างเดียวมาตลอด นี่อาจจะทำให้เธอหมดพลังงานไปเสียก่อน
"ฮ่ะๆ พวกแกชักจะน่ารำคาญเกินไปแล้ว”
มาร์ธาถอยหลังแล้วเรียกออร่าของไททันทั้งหมดออกมาใช้ ดาบในมือของเธอสั่นอย่างรุนแรงและส่องแสงสีเหลืองอ่อน
"ยอมรับว่าพวกแกทำได้ดีเลย แต่ก็มาได้แค่นี้แหละนะ!”
"รูปแบบสิบ!”
ดันน์ไม่ตอบแต่ตะโกนตัวเลขใหม่ ตอนนี้มีเด็กฝึกหัดแปดคนกำลังดันหลังเขา
"ไร้ประโยชน์น่า!”
มาร์ธาดันดาบไปข้างหน้าและปล่อยออร่าออกมาบนดาบมากขึ้น
"ตายซะเถอะ!”
"ตอนนี้แหละ!”
ดันน์ตะโกนออกมาพร้อมกัน
ตูม!
เสียงดังกึกก้องไปทั่วภูเขา ดินและทรายระเบิดออกมาจากพื้นดินเหมือนกับน้ำพุ
"ฮ่าๆ!”
มาร์ธาเบิกตากว้าง เมื่อทรายบดบังการมองเห็นของเธอ
"อะไรเนี่ย”
ดันน์และเด็กฝึกหัดหอบหายใจ พวกเขาพยายามจะทำให้เธอหมดแรงโดยที่ไม่มีการสูญเสียใดๆ
"ไอ้พวกเวรเอ๊ย!"”
"ฮ่าๆๆ!”
มาร์ธาตวัดดาบอีกครั้ง ดันน์และเด็กฝึกหัดก็ชะงักแต่ไม่ยอมถอยหนี
"ไอ้พวกบ.."
"เธอคิดว่าตัวเองเป็นตัวเอกนิยายรึไง?”
"อะไรนะ?”
"ไม่ได้มีแค่เธอที่เก่ง พวกเราเองก็พยายามหนักมาก อย่าคิดว่าจะชนะได้ง่ายๆ!”
มาร์ธารู้สึกเหมือนกำลังโดนยั่วประสาท
"หุบปาก!”
เธอยังคงเหวี่ยงดาบไปเรื่อยๆ เธอใช้พลังงานจนเกือบหมดแล้ว แต่เธอก็ยังไม่สามารถฝ่าการป้องกันของดันน์ไปได้
รู้สึกเหมือนกับว่าการป้องกันของเขามั่นคงมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก
“อั่ก!”
"เราฝึกซ้อมด้วยกันทุกวันเพื่อการป้องกันพวกนี้ เราจะไม่มีวันแพ้ตราบใดที่ไม่ยอมแพ้เอง”
"งั้นเหรอ..."
เธอใช้พลังจนหมดแล้ว แต่ยังฝ่าการป้องกันไม่ได้ เธอไม่คิดว่ามันจะแข็งแกร่งขนาดนี้
'ชักจะไม่ดีแล้วสิ...'
มาร์ธารขมวดคิ้ว ลดดาบลง ก่อนหน้านี้เธอใช้พลังงานมากเกินไปจนไม่เหลือออร่าให้ปล่อยออกมาแล้ว
แต่ฝั่งนั้นมีตั้งเก้าคน พวกเขายังมีพลังงานเหลือเฟือ
'ฉันต้องถ่วงเวลาไว้’
เธอไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่เธอไม่มีทางเลือก
"เธอหมดแรงแล้ว เข้าไปเลย!”
ขณะที่เธอกำลังพยายามฟื้นฟูพลัง ดันน์ก็พุ่งมาอยู่ด้านหน้าของเธอพร้อมกับดาบ
"กล้าดียังไง!”
เธอยกดาบขึ้นเพื่อป้องกันการโจมตี
แคร้ง!
ดันน์กัดฟันแน่น มือของเขาสั่นไปหมด แต่เขาไม่ได้ถอยหลังอีกแล้ว
"ตอนนี้แหละ!”
หลังจากคำสั่ง เด็กฝึกหัดสี่คนก็เหวี่ยงดาบเข้ามหามาร์ธาจากทั้งสี่ทิศ
“เฮอะ!”
มาร์ธาหมุนดาบของเธอเพื่อปัดดาบของพวกเขาทั้งหมด แต่พวกเขาก็โจมตีเธออีกครั้ง
'ไม่มีช่องว่างเลยสักนิด’
พวกเขาทำงานประสานกันได้อย่างยอดเยี่ยมจนเธอไม่สามารถโจมตีใครได้เลย การรวมกันของพวกเขาทำให้เธอไม่เหลือแม้แต่ช่วงให้หยุดหายใจ
'เวรเอ๊ย! ฉันจะมาแพ้ที่นี่ไม่ได้’
เป็นเพราะเธอประเมินพวกเขาต่ำเกินไปเอง เธอคิดว่าพวกเขาอ่อนแอ เธอไม่คิดว่าพวกเขาจะเตรียมตัวมาพร้อมขนาดนี้
แคร้ง!
ดาบของเธอถูกป้องกันได้อีกครั้งโดยดันน์
“เฮือก...”
มาร์ธาสูดลมหายใจ
'ให้ตายสิ!’
นี่ถือเป็นสถานการณ์แย่ๆ หรือเปล่า? เธอนึกถึงสิ่งที่ราอนพูด
'ไอ้สารเลวนั่น... มันรู้เรื่องนี้อยู่แล้วต่างหาก’
เขาคงกำลังเตรียมหัวเราะเยาะเธออยู่แน่นอน
'ฉันต้องเอาชนะให้ได้ เพราะมัน...’
มาร์ธากำหมัด เธอจะสั่งสอนราอนกลับให้ได้ แต่เธอก็ไม่รู้ต้องทำอย่างไร ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะแพ้
'จะทำยังไงดี?’
"นี่เธอกล้าเหม่อตอนสู้งั้นเหรอ?”
ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับราอน ดันน์ก็พุ่งเข้ามาหาเธอเอง
วูม!
มาร์ธาเจอแรงกระแทกจนเซถอยหลัง
"ตอนนี้เลย!”
จากคำสั่งของดันน์ เด็กฝึกหัดฟันดาบไปที่มาร์ธาที่ยังไม่ทันตั้งตัว
"หึ! ต่อให้ตายฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอกเว้ย!”
ขณะที่มาร์ธากำลังจะพุ่งไปหาพวกเขาอีกครั้ง น้ำแข็งก็พุ่งออกมาจากพื้นดิน
"น-นี่มัน!”
รูนันออกมาจากพุ่มไม้
"ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”
"ราอนฝากมาบอกเธอว่า ถอยกลับได้แล้ว”
เมื่อรูนันเหวี่ยงดาบอีกครั้ง น้ำแข็งก็โผล่ขึ้นมากลายเป็นเกราะกำบังให้มาร์ธา
"ไม่ไป!”
"นี่เป็นคำสั่ง”
"ฉันยังไม่แพ้ส...."
"เป็นคำสั่ง”
"โอ๊ย ยัยนี่!”
มาร์ธายอมลดมือลงแล้วหันไปสบตากับรูนัน ในที่สุดเธอก็ยอมถอนตัว
หลังจากหันมองดันน์และเด็กฝึกหัดพวกนั้นแล้ว เธอก็ตามรูนันกลับไป
"มาร์ธาหนีไปแล้ว!”
"ร-เราชนะ เราชนะได้จริงๆ!”
"วู้วววว!”
เด็กฝึกหัดสนามหกส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ
และมันไม่ได้มาจากที่นี่ที่เดียว มีเสียงดีใจดังออกมาจากทางยอดเขาที่เบอร์เรนไป รวมถึงทางที่เด็กสายรองของสนามฝึกที่ห้ามุ่งหน้าไปด้วย
ฟุ่บ!
ขณะที่เด็กฝึกหัดสนามหกกำลังส่งเสียงดีใจให้กับชัยชนะ ไคน์ ซีกฮาร์ทก็กระโดดลงมาจากต้นไม้
"ท่านไคน์ครับ!”
ดันน์วิ่งมาหาไคน์พร้อมกับรอยยิ้มสดใส
"ทำได้ดีมาก”
"คนอื่นๆ ก็ชนะใช่ไหมครับ?”
"ใช่ ทุกอย่างเป็นไปตามแผน พวกเราชนะในทั้งสามจุด”
"ว้าว!”
"เราชนะล่ะ!”
"อา ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลย”
เด็กฝึกหัดกอดกันและยิ้มอย่างสดใส
"ยังเร็วเกินไปที่จะดีใจ”
ไคน์ยกมือขึ้นและทุกคนก็หยุดหัวเราะ
"เราต้องไปเอาธงของฝั่งนั้นมาให้ได้ก่อน”
ดวงตาสีฟ้าของเขาดูจริงจัง
"มารีบทำให้จบกันเถอะ”
***
ราอนมองเด็กฝึกหัดหลายคนที่กำลังยืนอยู่หน้าเขา
สภาพของพวกเขาล้วนมอมแมม ทั้งดินทั้งเหงื่อเต็มไปหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า พวกเขาตัวสั่นและสายตาพวกเขายังดูตกใจ พวกเขาทั้งหมดเพิ่งจะพ่ายแพ้ในการต่อสู้
เบอร์เรนและเด็กสายรองที่มาถึงทีหลังก็มีอาการเดียวกัน
แม้แต่เบอร์เรนที่เคยเรียนรู้วิชาดาบชั้นสูงก็พ่ายแพ้ให้กับคนที่เรียนวิชาดาบทั่วๆ ไป เขาหาโอกาสโจมตีกลับไม่ได้เลย
"เป็นไงล่ะ? ง่ายแบบที่คิดหรือเปล่า?”
ไม่มีใครตอบ เบอร์เรนกัดปากและมาร์ธาจ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาอาฆาตแค้น
เด็กฝึกหัดคนอื่นๆ ยังคงก้มมองพื้นดินเงียบๆ
"ให้ฉันบอกไหมว่าพวกเธอพลาดตรงไหน?”
ดวงตาสีแดงของราอนฉายแววจริงจัง
"พวกเธอเชื่อว่าโลกจะหยุดนิ่ง คิดว่าตัวเองเป็นคนเดียวที่เติบโต 'ในเมื่อเคยเอาชนะไดแล้วแปลว่าจะเอาชนะได้ตลอดไป ส่วนพวกเขาก็เป็นเด็กที่สอบตก ถูกมองข้ามโดยอาณาจักรโอเว่น ยังไงก็ชนะได้แน่นอน' พวกเธอคิดแบบนี้ใช่มั้ยล่ะ?’
“……”
เด็กฝึกหัดยังคงไม่ตอบ เพราะมันเป็นแบบที่ราอนพูดทุกอย่าง
"โลกหมุนไปเร็วกว่าที่พวกเราคิด พวกเธออาจจะชนะวันนี้แล้วแพ้วันพรุ่งนี้ พวกเขาเองก็แข็งแกร่งกว่าพวกเธอได้ แต่ว่า..."
เสียงของราอนเบาลง แต่มันเป็นเสียงที่น่ากลัวจนขนลุก
"ใครที่พูดว่ายังไงก็ชนะ? คราวนี้รู้สถานะของตัวเองหรือยัง? กล้าพูดว่าจะชนะโดยที่ไม่รู้จักศัตรูได้ยังไง? สุดท้ายก็ไม่มีใครเอาชนะพวกเขาได้เลย อย่าว่าแต่การเอาชนะเลย แค่นี้พวกเธอก็ไม่เหลือแรงให้ทำอะไรต่อแล้ว ฉันล่ะเหลือจะเชื่อจริงๆ”
ราอนค่อยไล่มองทุีละคน เด็กฝึกหัดสั่น
"สิงโตยังพยายามเต็มที่ทุกครั้งที่ออกล่าเหยื่อ แต่พวกเธอไม่ใช่สิงโต และพวกเขาก็ไม่ใช่เหยื่อ พวกเขาเป็นนักดาบที่ฝึกซ้อมกันอยู่ทุกวันเหมือนกับพวกเรา พวกเธอไม่ควรดูถูกพวกเขาแบบนั้นเลย”
"อึก..."
"อ่า..."
เบอร์เรนและเด็กฝึกหัดก้มหัวให้เขาอย่างรู้สึกผิด พวกเขาอับอายกันจนหน้าแดง มาร์ธาพูดไม่อะไร เธอเพียงหลบสายตาเขา
"พวกเราจะแพ้เหรอ?”
รูนันเดินมาหาเขา
"ก็อาจะใช่หรือไม่ก็ได้”
ทุกคนเงยหน้ามองราอน
"ร-เราใช้พลังงานกับออร่ากันจนหมดแล้ว”
"เราสี่คนก็ไม่มีแรงแล้ว...”
"นี่ไม่ใช่การประลองหนึ่งต่อหนึ่งสักหน่อย มันเป็นการสู้แบบกลุ่ม ตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไปที่จะเอาชนะ”
"จริงเหรอ?”
"ฉันยอมทำทุกอย่างแค่ให้ฉันกลับไปทุบไอ้เวรนั่น”
เบอร์เรนและมาร์ธากำหมัดแน่น สายตาของเด็กฝึกหัดเริ่มส่องแสงอีกครั้งหนึ่ง.
"ยังดีที่เหลือความมุ่งมั่นกันอยู่”
ราอนพยักหน้า
"งั้นฉันจะบอกวิธีเอาชนะให้ฟัง”
