นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 63
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 63
"อยากรู้ไหมว่าทำไมพวกเธอถึงแพ้?”
ไม่มีใครสามารถตอบคำถามของราอนได้
"พลัง? จำนวนคน? การตัดสินใจ? ไม่ใช่หรอก แน่นอนว่าพวกเขามีคนมากกว่าเรา แต่พวกเราก็มีพลังมากกว่าพวกเขาแล้วก็พ่ายแพ้อยู่ฝั่งเดียวเลย คิดว่าเพราะอะไรกันนะ?”
"...เพราะเราไม่มีข้อมูลใช่ไหม?”
เบอร์เรนพูดขึ้น
"ถูกต้อง”
ราอนพยักหน้า
"สนามฝึกที่หกรู้ถึงนิสัยและพลังของคนฝั่งเราทุกอย่าง พวกเขาวางกลยุทธ์สำหรับจัดการพวกเรามาโดยเฉพาะ ที่เราแพ้ก็เพราะเราไม่รุ้อะไรเกี่ยวกับพวกเขาเลย”
"ต-แต่เวลามันน้อย..."
"พวกเขาเองก็ไม่ได้มีเวลามากไปกว่าเราเท่าไหร่หรอก พวกเขาก็มีเวลาเพียงหนึ่งวันในการวางแผนทุกอย่างเหมือนกัน อาจารย์ริมเมอร์ถึงบอกให้เราวางแผนไงล่ะ”
ราอนปรายตามองทุกคน
"มันเพราะพวกเธอประมาทเกินไปจนคิดว่าจะสามารถชนะได้โดยไม่ต้องเตรียมแผนการ เวลาไม่ใช่ข้อแก้ตัวหรอกนะ”
"อึก!”
"น-นั่นมัน..."
พวกเขาไม่สามารถโต้เถียงใดๆ ได้
"แม้ว่าพวกเราส่วนใหญ่จะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งไปกว่าพวกเขาขนาดนั้นหรอก เป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะแพ้พวกเขาที่เตรียมตัวมาอย่างดี”
"ล-แล้วพวกเราต้องทำยังไงต่อ? เราแพ้แล้วใช่หรือเปล่า...?”
"หุบปากของแกไปซะ! มันยังไม่จบ! ”
“อุ๊บ!”
มาร์ธาขมวดคิ้วไปทางดอเรียน
"ยังดีที่ไม่มีใครบาดเจ็บ พวกเราไม่มีแรงกับออร่าเหลือแล้ว ตอนนี้พวกเราเป็นฝ่ายเสียเปรียบมาก แต่ว่า..."
ราอนมองไปทางค่ายของสนามฝึกซ้อมที่หก
"ฉันแอบไปรวบรวมข้อมูลมาแล้ว”
"นายรู้อะไรมา?”
"ฝั่งนั้นมีเพียงคนเดียวที่เป็นคนออกคำสั่ง นั่นคือไคน์ ซีกฮาร์ท เขาเป็นคนวางแผนทุกอย่างและส่งคนมาจัดการพวกเรา”
"ไคน์ ซีกฮาร์ทเหรอ? มันทำได้ยังไงกัน?”
มาร์ธากัดฟัน
"ไคน์มีสายตาและการรับรู้ที่ยอดเยี่ยม เขารู้ทิศทางของการเคลื่อนไหวของเราจากระยะไกลได้และส่งเด็กฝึกหัดที่สามารถจัดการพวกเธอได้ออกมา”
“เฮอะ! ไคน์ ซีกฮาร์ท”
เบอเรนคร่ำครวญที่ความภาคภูมิใจของเขาถูกเหยียบย่ำ
"เขาส่งคนที่มีความเชี่ยวชาญในการป้องกันมารับมือกับมาร์ธาที่ชอบโจมตีแบบโต้งๆ แล้วเขาก็ส่งนักดาบที่รู้จักการโจมตีของเบอร์เรนมาให้เบอร์เรนโดยเฉพาะ”
ราอนบอกเหตุผลว่าทำไมสนามฝึกที่ห้าถึงแพ้
"แล้วเราจะชนะได้ยังไงน่ะเหรอ? มันง่ายมาก เราแค่ต้องเปลี่ยนคู่ต่อสู้ ให้เบอร์เรนและมาร์ธาสลับคู่ต่อสู้กันก็พอ”
"ฉันไม่ยอม! ฉันยังอยากกลับไปแก้แค้นไอ้พวกเวรนั่น”
"...ฉันก็เหมือนกัน ฉันอยากตัดสินกับเขาให้จบไป”
มาร์ธากับเบอร์เรนยืนยันเสียงแน่น
"งั้นก็ได้ ฉันยังมีอีกวิธีหนึ่ง”
ราอนพยักหน้าราวกับว่าเขาคิดไว้แล้ว
"พวกเราต้องเปลี่ยนรูปแบบการโจมตี”
"เปลี่ยนรูปแบบการโจมตี?”
"คู่ต่อสู้ของมาร์ธามีการป้องกันที่แข็งแกร่ง แต่พลังจริงๆ ของพวกเขาค่อนข้างอ่อนแอ เธอต้องใจเย็นและค่อยๆ หาจังหวะโจมตีให้ถูกต้อง”
จากนั้นราอนก็หันไปทางเบอร์เรน
"วิถีดาบของนายที่สนใจแต่ความสมบูรณ์แบบ นายต้องแก้ไขมัน นายต้องตวัดดาบออกไปโดยใช้เพียงสัญชาตญาณเท่านั้น”
“อืม…”
เบอร์เรนขมวดคิ้วและพยักหน้า
"ดาบของนายกลายเป็นเหยื่อชั้นดีให้วิชาดาบพวกเขา พวกนั้นมักจะหลอกล่อให้นายลงมือตามที่พวกเขาคิด ดังนั้นนายต้องเปลี่ยนมัน”
ทุกคนอึ้งกับการวิเคราะห์ของราอน
"ข-เขารู้ได้ยังไง?”
"แต่นายอยู่ที่นี่ตลอด...”
"เขาไปเอาข้อมูลมาจากไหน?”
"โอ้...."
เขาอธิบายและวิเคราะห์สถานการณ์ทั้งหมดได้ราวกับเขาอยู่ในเหตุการณ์
"นายเป็นใครกัน?”
"ใช้การรับรู้แบบไหนกัน...?”
มาร์ธาและเบอร์เรนก็ตกอยู่ในความประหลาดใจ
"แล้วถ้าฝั่งนั้นเปลี่ยนแผนล่ะ?”
ดอเรียนยกมือของเขาและถามคำถามของเขา เขายังดูกังวล
"ถามได้ดี แต่แผนการของพวกเขาจะไม่เปลี่ยนแน่นอน”
"ทำไมล่ะ?”
"เพราะพวกเขาเพิ่งชนะเราไป พวกเขาจะใช้วิธีเดิมเอาชนะเราอย่างสมบูรณ์แบบ”
ทุกคนดูมั่นใจมากขึ้นเมื่อราอนพูดแบบนั้น
"แต่นายบอกว่าการรับรู้ของไคน์นั้นสุดยอดมาก ถ้าเขารู้เรื่องนี้แล้วรีบเปลี่ยนแผนหรือบุกเข้ามาโจมตีเองล่ะ”
"ไม่เป็นไร เพราะการรับรู้ของฉันดีกว่าของไคน์อีก"
ราอนยิ้มเมื่อรับรู้ได้ถึงพิกัดของไคน์
"และเขากำลังมุ่งหน้ามาที่นี่ด้วยล่ะ”
***
เมทันขมวดคิ้ว หลังจากได้เห็นเด็กฝีกหัดจากสนามฝึกซ้อมที่ห้า
"เขาอวดดีมากเลย”
ตอนแรกเขาค่อนข้างกังวลกับราอน แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่จำเป็นต้องกังวลแล้ว
'เขาพึ่งบอกว่าการรับรู้ของตัวเองดีกว่าไคน์ ไร้สาระสุดๆ’
จุดแข็งของไคน์ไม่ใช่การใช้ดาบหรือออร่า แต่เป็น
การรับรู้
เขามีการรับรู้ที่สูงมาก และเขาสามารถอ่านสถานะของฝ่ายตรงข้ามรวมถึงจุดอ่อนจุดแข็งได้
เขาถึงขนาดสามารถค้นหาสถานที่ซ่อนตัวของเขาได้ ดังนั้นการรับรู้ของเขาไม่ได้อยู่ในระดับฝึกหัดแน่นอน
แต่ราอนกลับพูดว่าการรับรู้ของเขาดีกว่าของไคน์ เมทันแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
"ใกล้จบแล้วสินะ”
ดูเหมือนว่าฝั่งเขาคงเอาชนะได้เร็วและง่ายกว่าที่คิด
'ต้องเตรียมฉลองให้เด็กๆ แล้วล่ะ’
ผู้ชนะก็ควรได้รับรางวัล เมทันกำลังจะกลับไปดูเด็กๆ ของเขา
"นายก็ชอบอวดดีเหมือนกันแหละน่า”
น้ำเสียงร่าเริงดังมาจากด้านหลังเขา
เมทันค่อยๆ หันไปมอง เอลฟ์ผมแดงกำลังยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา
"แกพึ่งมาเหรอ?”
"ไม่ใช่ ฉันอยู่ตรงนี้มาสักพักแล้ว”
"แต่แกชอบมาสาบตลอด”
"เคยบอกแล้วไงว่าไม่จริง”
เมทันขมวดคิ้วใส่ริมเมอร์
"เมื่อกี้แกว่าฉันงั้นเหรอ?”
"หือ?”
"แกบอกว่าฉันอวดดี”
"อ๋อ นั่นน่ะ...”
ริมเมอร์เกาคออย่างอารมณ์ดี
"ก็เด็กของฉันยังไม่ได้แสดงความสามารถจริงๆ ออกมาเลยนี่ แต่นายมาบอกว่ามันจะจบแล้ว ฉันก็เลยรู้สึกว่านายมั่นใจเกินไปหน่อย”
"อะไรของแกห้ะ? พวกเขาได้สู้กันแล้วและเด็กของนายก็หนีออกมา ดูไกลๆ ก็ยังรู้ว่าพวกเขาไม่เหลือพลังให้ต่อสู้แล้ว ฝันกลางวันอยู่รึเปล่า”
"อย่าคิดไปเองสิ”
"แกก็เหมือนเด็กของแกนั่นแหละ ชอบหลอกลวงให้คนอื่นมีความหวังไปเรื่อย”
เมทันมองสลับไปที่ราอนที่กำลังแนะนำให้กับเด็กฝึกหัดคนอื่น
"ไคน์สามารถหาพิกัดของอาจารย์แทบทุกคนได้ แล้วก็ไม่มีเด็กคนไหนที่สามารถวางกลยุทธ์ได้ดีไปกว่าเขาอีกแล้ว แต่เด็กของแกรู้อะไรบ้างล่ะ”
"หาผู้ฝึกสอนงั้นเหรอ...?”
ริมเมอร์ยิ้ม
"แต่ราอนก็รับรู้ถึงตัวตนของฉันได้ทุกครั้งเลยนะ”
"ห้ะ?”
"ราอนที่นายดูถูกน่ะ ใช้การรับรู้หาฉันเจอได้ตั้งนานแล้ว”
"อย่ามาโกหกฉันน่า!”
เมทันเริ่มสับสน
'เป็นไปไม่ได้หรอก’
ริมเมอร์เป็นถึงเอลฟ์ เผ่าพันธุ์ที่มีความกลมกลืนกับธรรมชาติมากที่สุด ดังนั้นการรับรู้ได้ถึงริมเมอร์จึงเป็นสิ่งที่ยากมากที่สุด แม้แต่นักรบส่วนมากก็ยังทำไม่ได้
"ฉันไม่ได้โกหก”
"โกหกชัดๆ! แกมันจอมโกหกอยู่แล้ว”
"เอ่อ ฉันขอแก้ตัวหน่อย ฉันไม่เคยโกหกเกี่ยวกับเด็กๆ ของฉันเลย”
ริมเมอร์พยักหน้าและยิ้ม
“ฮึ่ม…”
เมทันกลืน้ำลาย
"แม้ว่าราอนจะมีการรับรู้ที่ดีกว่าไคน์ แต่มันก็ช้าเกินไปแล้ว ชัยชนะมันอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว”
"มันก็อาจจะช้าไปหน่อย เด็กของฉันอาจจะหมดพลังไปแล้ว แต่ราอนจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังแน่นอน”
ริมเมอร์ยิ้ม มองดูราอนให้คำแนะนำแก่เด็กฝึกหัด
"เหอะ เตรียมตัวเสียใจไว้เลยนะ พวกเขาจะแพ้ในอีกไม่กี่อึดใจแน่นอน”
* * *
* * *
เด็กฝึกหัดของสนามฝึกซ้อมที่หกรวมตัวกันเป็นวงกลมเช่นเดียวกับในตอนเช้า
"ธงของพวกนั้นอยู่ตรงนี้"
ไคน์ชี้นิ้วบนแผนที่
"เราต้องบุกเข้าไปเลยแล้วก็แย่งธงมา”
"ในที่สุดพวกเราก็จะได้ลิ้มรสชัยชนะแบบเต็มรูปแบบ”
"ทุกคนจะต้องมองเราไม่เหมือนเดิม”
เด็กฝึกหัดยิ้มราวกับว่าการต่อสู้ได้จบลงแล้ว
"ยังเร็วเกินไปที่จะดีใจ”
ไคน์ปรบมือเพื่อเรียกความสนใจของทุกคนกลับมา
"ราอนกับรูนันยังมีพลังเต็มเปี่ยม ปัญหาใหญ่ที่สุดของเราคือราอนที่เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในสนามฝึกซ้อมที่ห้า ถ้าวางแผนไม่ดีเราจะแพ้แน่นอน”
"แต่เบอร์เรนกับมาร์ธาหมดแรงแล้ว และฝั่งนั้นถูกำจัดไปแล้วสี่คน”
"แน่นอนว่าเรากำลังได้เปรียบ แต่จะต้องให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งว่าห้ามประมาทเด็ดขาด”
"ขอแค่ท่านไคน์เป็นผู้นำของพวกเรา!”
"ใช่แล้วครับ พวกเราจะเชื่อฟังท่านทุกอย่างครับ!”
"แต่..."
ไคน์พยักหน้า ไคน์ยังคงมีความกังวลเหลืออยู่
"ถึงอย่างไรก็ห้ามวางใจ ทุกคนต้องทุ่มเทให้มากที่สุด”
“เข้าใจแล้วครับ/ค่ะ”
เด็กฝึกหัดตอบเสียงดังชัดเจนแล้วก็ยืนขึ้น.
"มีความเป็นไปได้สองอย่าง ว่าพวกเขาจะเคลื่อนไหวโดยใช้ทางนี้ไม่ก็ทางนี้... หือ?”
ไคน์ที่กำลังชี้แผนที่ เงยหน้ามองไปทางทิศตะวันตก
"พวกเขาออกมาแล้ว”
"หา?”
"สนามฝึกซ้อมที่ห้าเพิ่งจะเริ่มเคลื่อนไหว”
"จริงเหรอ?”
ไคน์หลับตาลง เขาเปิดใช้การรับรู้ จนเมื่อรู้พิกัดที่แน่นอนแล้วก็ลอบยิ้ม
"พวกเขาเคลื่อนไหวเหมือนเดิมเลย มาร์ธาใช้เส้นทางตรงกลาง เบอร์เรนไปทางด้านบน และคนที่เหลือมาทางด้านล่าง”
"พวกเขาไม่เข็ดรึไง?”
"อยากแพ้จริงๆ สินะ”
"สงสัยราอนคงคุมเบอร์เรนกับมาร์ธาไม่อยู่”
"ผลลัพธ์ออกมาแล้ว”
เด็กสนามฝึกซ้อมที่หกหัวเราะเยาะสนามฝึกซ้อมที่ห้าซึ่งเคลื่อนไหวกันแบบเดิม
"เราจะใช้แผนเดิม ดีแคลไปหาเบอร์เรนพร้อมกับกลุ่มบีและซี ดันน์กับกลุ่มเอไปหามาร์ธา ส่วนพูยอนไปเส้นทางด้านล่าง คารินกับฉันจะอยุ่ที่นี่ก่อนเพื่อเตรียมพร้อมบุกโจมตีราอนกับรูนัน”
“เข้าใจแล้วครับ/ค่ะ”
เด็กๆ ตอบเสียงดังแล้ววิ่งออกไปตามทิศทางที่ได้รับมอบหมาย
"เราก็มาเตรียมตัวกันเถอะ”
ไคน์ลุกขึ้นยืน คารินพยักหน้า
"คิดว่าทางไหนจะจบก่อนกัน... หือ?”
เขาขมวดคิ้วมองไปทางด้านล่าง
'รูนันเคลื่อนไหวแล้ว’
เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานน้ำแข็งมาจากทางนั้น รูนันซัลเลียนอยู่ที่นั่น
"คาริน”
"ปล่อยให้ฉันจัดการเองค่ะ”
คารินพยักหน้าและวิ่งไปทางที่รูนานกำลังมา
'แค่คารินก็น่าจะหยุดเธอได้’
คารินมาจากตระกูลขุนนางระดับสูงเช่นเดียวกับรูนัน เธอรู้จักรูนันดีกว่าใคร ดังนั้นเธอคงไม่แพ้ง่ายๆ หรอก
วูม! แคร้ง!
เสียงของการปะทะกันดังขึ้นมาจากถนนกลางภูเขา มันเป็นเสียงของมาร์ธาที่กำลังปะทะกับดันน์
ปัง!
ไม่นานหลังจากนั้นก้มีเสียงของการปะทะกันระหว่างเบอร์เรนกับดีแคลดังขึ้น
"เป็นยังไงกันบ้างนะ”
ไคน์หลับตาเพื่อขยายการรับรู้ของตนเอง
เขาต้องการรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ที่อยู่ไกลออกไป เขาจึงใช้พลังเพื่อมองดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจากทั้งสามทิศทาง
หือ?
หลังจากการตรวจสอบทั้งสามที่ ตาของไคน์ก็เบิกกว้างขึ้น
"ได้ยังไงกัน! ทำไมพวกเขาถึงแพ้กันหมด?”
พวกที่ออกไปสู้ทั้งหมดแพ้ให้กับสนามฝึกซ้อมที่ห้าและต้องออกไปจากการฝึกซ้อมครั้งนี้
"นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน?”
แม้ว่าพวกเขาจะใช้แผนเดิม แต่ครั้งนี้พวกเขากลับเป็นฝ่ายแพ้ เขาไม่อยากจะเชื่อเลย
'ราอน ซีกฮาร์ท' นายพูดอะไรกับพวกเขากันแน่?!
