บทที่ 42: ไร้ซึ่งความยุติธรรมแล้วหรือ? ไหนเล่ากฎเกณฑ์ที่พึงมี?
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 42: ไร้ซึ่งความยุติธรรมแล้วหรือ? ไหนเล่ากฎเกณฑ์ที่พึงมี?
หลินเป่ยฟานถึงกับตกตะลึง
จักรพรรดินีได้มอบอาหารจากครัวของจักรพรรดิให้เขากินจริงหรือ?
นี่ข้าควรจะเกรงใจมากเลยไม่ใช่หรือไง?
พวกเจ้ารู้ไหมว่าครัวของจักรพรรดิเป็นสถานที่แบบไหน?
มันเป็นสถานที่ที่เตรียมอาหารเพื่อจักรพรรดิ!
พ่อครัวที่นั่นเก่งที่สุดในประเทศ ส่วนผสมก็ดีที่สุด ทุกอย่างที่นั่นมีคุณภาพสูงสุด!
เมื่อพูดถึงอาหาร ก็ไม่มีอาหารชนิดไหนจะเทียบกับของจักรพรรดินีได้!
วัตถุดิบจำนวนมากได้รับการจัดหามาเป็นพิเศษ มีกระทั่งสิ่งที่ไม่อาจซื้อได้!
หลินเป่ยฟานรู้สึกตื่นเต้นยิ่ง เขากล่าวออกมาเสียงดังทันที “ขอบพระทัยในความเอื้ออาทรของฝ่าบาท!”
เขาเงยหน้าขึ้นมา ก็พบว่าข้าราชการทุกคนกำลังมองมาทางเขาอย่างอิจฉา ริษยา
พูดตามตรง ข้าราชการพวกนี้อยู่ในราชสำนักมาเกือบตลอดชีวิต มีอาหารหายากแบบไหนกันที่พวกเขาไม่เคยลิ้มลอง?
แน่นอนว่าต้องเป็นอาหารจากครัวของจักรพรรดิ!
นั่นคือความหรูหราชั้นยอดอย่างแท้จริง เป็นสิ่งที่ไม่อาจหาซื้อได้ด้วยเงินตรา!
นอกจากจักรพรรดินีและคนในราชวงศ์ จะไปมีใครได้ทานอาหารจากครัวของจักรพรรดิได้ทุกวันกัน?
เขาต้องมีความหล่อและความสามารถมากขนาดไหนถึงได้ถูกชื่นชมจากนางมากเพียงนี้?
จักรพรรดินีที่เห็นสีหน้าอันมีความสุขของหลินเป่ยฟานก็ได้ยิ้มออกมา
“ท่านหลิน ท่านดื่มหรือเปล่า?” จักรพรรดินีถามอีกครั้ง
“ขอตอบฝ่าบาท การดื่มทำให้การตัดสินของข้าด้อยลงไป ดังนั้นข้าจึงไม่ดื่ม!” หลินเป่ยฟานโค้งคำนับและกล่าวตอบ
“การไม่ดื่มย่อมเป็นเรื่องที่ดี แต่บางครั้งเจ้าควรจะดื่มบ้าง! เอาเช่นนี้ดีไหม…” จักรพรรดินีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ในห้องเก็บไวน์ของข้ามีไวน์พิเศษที่มีนามว่าหมักร้อยบุปผาอยู่! มันทำมาจากกลีบดอกไม้ร้อยดอก มีความหวาน กลมกล่อมและยังมีรสกรุ่นอยู่ในปาก แม้เจ้าจะดื่มไปมากมาย เจ้าก็จะไม่เมาเลย! ข้าจะให้เจ้า 10 ถัง!”
เหล่าข้าราชการโดยรอบต่างต้องตกตะลึงอีกครั้ง!
ไม่เพียงแต่ให้รางวัลเขาด้วยอาหารเลิศรส แต่ยังให้รางวัลเขาด้วยสุราอีก!
มันคือไวน์ชั้นยอดของวัง หมักร้อยบุปผา!
มันคือไวน์ที่ทำการบ่มเป็นพิเศษเพื่อจักรพรรดิ โดยใช้กลีบดอกไม้มากกว่าร้อยดอก!
ดังที่จักรพรรดินีได้กล่าว ไวน์นี้มันรสชาติหวานและกลมกล่อม ทั้งยังมีรสชาติที่ค้างกรุ่นในปาก อีกทั้งยังไม่ทำให้เมาแม้ว่าจะดื่มมากก็ตาม!
ไวน์นี้ผลิตในปริมาณที่จำกัดและมีเพียง 50 ถังต่อปี นอกพระราชวังมันมีราคาสูงเสียดฟ้า แต่ว่ามันไม่ได้มีไว้ขาย!
เพราะโดยพื้นฐานแล้ว มีเพียงจักรพรรดิเท่านั้นที่จะสามารถดื่มมันได้
หากจักรพรรดิไม่ดื่ม มันก็จะถูกเก็บไว้และให้มันเป็นของขวัญแก่ผู้อื่นเป็นครั้งคราว
แต่เหตุไฉนมันถึงได้ถูกมอบให้กับเจ้าอันธพาลผู้นี้!
แถมยังมากถึง 10 ถังด้วย!
ดวงตาของเหล่าข้าราชการแปรเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความอิจฉา!
เห็นได้ชัดว่าหลินเป่ยฟานรู้ว่าไวน์นี้หายากเพียงใด ดังนั้นเขาจึงรีบขอบคุณนางอย่างเสียงดัง “ขอบพระคุณสำหรับพระทัยของฝ่าบาท! ข้าจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเพื่อตอบแทนความเมตตาของฝ่าบาท!”
“อืม!” จักรพรรดินีพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
ตอนนี้นางตระหนักแล้วว่าการให้รางวัลเป็นเรื่องสนุกเพียงใด!
สิ่งที่นางเป็นเจ้าของและเห็นคุณค่า มันก็ควรแบ่งปันกับผู้ที่นางชื่นชม
ไม่เพียงแต่อีกฝ่ายจะมีความสุข แต่ตัวนางเองก็มีความสุขเช่นกัน! ความสุขสองเท่า! มันไม่เหมือนกับยามที่นางต้องให้ของขวัญแก่พวกข้าราชการทุจริตสักนิด
เพราะทุกครั้งที่นางให้ นางมักจะรู้สึกเหมือนกับถูกมีดเสียดแทงเข้าไปยังหัวใจของนาง อีกฝ่ายมีความสุข แต่ตัวนางเองกลับรู้สึกเศร้าเป็นสองเท่า!
ดังนั้นจักรพรรดินีจึงได้กล่าวขึ้นมาอีกครั้งว่า: “นอกจากนี้ ข้าจะให้รางวัลเจ้า 10,000 ตำลึง!”
บัดซบ! นี่นางยังให้เงินเพิ่มอีกเหรอ? เหล่าข้าราชการรู้สึกสับสนและก็เริ่มโกรธขึ้นมา!
ท่านให้รางวัลเป็นอาหาร พวกข้าทนได้! ท่านให้รางวัลเป็นสุรา พวกข้าก็ทนได้เช่นกัน! แต่คราวนี้…พวกข้าทนไม่ได้จริงๆ! ไอ้ยักษ์โลภมากตนนี้ได้เงินไปมหาศาลแล้ว ยังจะให้เงินเขาอีกงั้นหรือ? ไร้ซึ่งความยุติธรรมแล้วหรือ? ไหนเล่ากฎเกณฑ์ที่พึงมี? กระทั่งพวกข้าที่เป็นข้าราชการที่ฉ้อราษฎร์บังหลวงก็ไม่อาจทนได้แล้ว!
เหล่าข้าราชการจึงได้ลุกขึ้นทีละคน “ฝ่าบาท ท่านไม่ควรให้รางวัลเพิ่มแล้ว ท่านให้เขามากพอแล้ว มันมากเกินไปด้วยซ้ำ!”
“ฝ่าบาท คลังสมบัติของชาติเต็มตำลึงมากมาย แต่ทว่ามันก็เป็นความมั่นคงและชีวิตของประชาชน มันไม่อาจถูกใช้สิ้นคิดเช่นนี้ได้! ผู้อำนวยการหลินไม่มีข้อดีและไม่มีเหตุผลอะไรที่ตอบมอบรางวัลให้เขาเช่นนี้เลย ข้าราชการอย่างเราและประชาชนไม่อาจเห็นด้วยเด็ดขาด!”
“โปรดถอนพระทัยด้วยฝ่าบาท!”
“โปรดถอนพระทัยด้วยฝ่าบาท!”
...เหล่าข้าราชการโค้งคำนับพร้อมกัน จักรพรรดินีไม่พอใจยิ่ง: “ข้าใช้เงินจากคลังส่วนตัวของข้า!”
ข้าราชการโค้งคำนับอีกครั้ง “ฝ่าบาท ท่านไม่ควรแจกจ่ายเงินจากคลังส่วนตัวของท่าน!”
"ท่านเป็นผู้ปกครองประเทศ เป็นตัวแทนของความยิ่งใหญ่ของจักรวรรดิอู๋ คำพูดและการกระทำทุกอย่างของท่านคือรากฐานของประเทศ! ได้โปรดใส่ใจกับคำพูดและการกระทำของท่าน อย่าให้ข้าราชการเช่นเราและประชาชนหัวเราะท่านได้!”
“โปรดถอนพระทัยด้วยฝ่าบาท!”
“โปรดถอนพระทัยด้วยฝ่าบาท!”
…จักรพรรดินีโกรธมากจนดวงตาแดงก่ำ ข้าแค่ต้องการชดเชยให้หลินเป่ยฟาน เหตุไฉนมันถึงยากเย็นเพียงนี้? พวกเจ้ามันก็แค่โจรในคราบข้าราชการทุจริต! วันหนึ่งข้าจะกำจัดพวกเจ้าทั้งหมด! ไม่เหลือแม้แต่ตัวเดียว!
ภายใต้แรงกดดันของข้าราชการ จักรพรรดินีจึงต้องถอนคำพูดของนางอย่างรู้สึกผิดและกล่าวว่า “ท่านหลิน ข้าต้องขอโทษจริงๆ!”
“ฝ่าบาท ไม่ใช่ความผิดของท่านเลย ข้าเข้าใจเป็นอย่างดี!” หลินเป่ยฟานกล่าวเสียงดัง
“ขอบคุณมากที่เข้าใจ ท่านหลิน!” จักรพรรดินีได้ถูกกดดันจนต้องยอมแพ้ เป็นอีกครั้งที่เหล่าข้าราชการได้เอาชนะนาง!
แต่พวกท่านช่วยหยุดถามไถ่กันเช่นนี้ได้ไหม? มันเหมือนพวกเขาทั้งหลายเป็นอากาศธาตุที่ต้องมาฟังทั้งสองพูดคุยกัน!
พวกเขาอดไม่ได้ที่จะส่ายศีรษะไปมา
ช่างเป็นผู้ปกครองที่โง่เขลาอะไรเช่นนี้!
