บทที่ 41: ผู้ภักดีไม่ควรถูกปฏิบัติอย่างผิดเพี้ยน!
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 41: ผู้ภักดีไม่ควรถูกปฏิบัติอย่างผิดเพี้ยน!
“ไป๋ กวนอิม ท่านก็รู้ว่าสิ่งที่ข้าทำอยู่ตอนนี้เป็นสิ่งที่เสี่ยง ดังนั้นข้าหวังว่าเมื่อข้ามีปัญหา ท่านจะสามารถช่วยข้าในการส่งตัวซือซือ ต้าหลี่และเสี่ยวกุ้ยหนีออกไปจากเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว!” หลินเป่ยฟานตอบกลับไปอย่างจริงจัง
"ท่านสามี!" หลี่ซือซือเงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา
“สิ่งเดียวที่ข้ากังวลคือพวกเจ้าทุกคน ตราบใดที่เจ้าปลอดภัย ข้าก็สามารถทำสิ่งที่ต้องทำได้อย่างไม่ต้องกลัวสิ่งใด!”
“แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับท่านสามี ข้าก็จะไม่มีชีวิตอยู่เช่นกัน!” สายตาของหลี่ซือซือแน่วแน่
“ไม่ต้องห่วง นั่นมันแค่สถานการณ์เลวร้ายที่สุดเท่านั้น!”
หลินเป่ยฟานยิ้มและพูดว่า “ข้าน่ะมีนิสัยที่ชอบเตรียมการกรณีที่เลวร้ายที่สุดอยู่ หายากมากที่จะเจอปรมาจารย์ยอดฝีมือเช่นนี้ ดังนั้นข้าจึงต้องการเตรียมตัวให้พร้อมมากขึ้น!”
ไป๋ ฉิงเสวียนจึงถามด้วยความสับสน “ด้วยทักษะของเจ้า ไม่ควรมีใครในเมืองหลวงที่สามารถหยุดเจ้าได้แล้วนะ”
ในฐานะยอดยุทธ์ที่ไปมาทั่วทุกหนแห่ง นางได้เห็นความแข็งแกร่งของหลินเป่ยฟานมานานแล้ว
แม้ว่าเขาจะมาถึงระดับที่หกของยอดฝีมือโดยกำเนิดเท่านั้น แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็เทียบได้กับยอดฝีมือโดยกำเนิดระดับห้า มีคนไม่มากนักในเมืองหลวงที่มีความแข็งแกร่งเช่นนี้!
นอกจากนี้ เขายังมีความชำนาญอย่างมากในวิชายุทธ์มากมาย กระทั่งผู้มีฝืมอระดับปรมาจารย์ก็อาจไม่สามารถตามเขาทัน!
การพาผู้อื่นหนีออกจากเมืองหลวงคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาเลย
“ข้าไม่กลัวผู้อื่นหรอก แต่คนเดียวที่ข้ากลัวคือจักรพรรดินี!” หลินเป่ยฟานได้แต่ถอนหายใจออกมา
“ทำไมเจ้าถึงกลัวนางเล่า? เท่าที่ข้ารู้มา ฝ่าบาทได้โปรดปรานเจ้าอย่างมากเชียวนะ!” ใบหน้าของไป๋ ฉิงเสวียนเริ่มแปลกขึ้น
ช่างน่าเสียดายเหลือเกินที่นางไม่สามารถบอกความจริงออกไปได้
“นั่นแหละเป็นเหตุผลที่ข้ากลัว! ยิ่งความรักลึกซึ้งเท่าไร ความรับผิดชอบก็ยิ่งต้องมากขึ้นเท่านั้น ยามนี้นางชอบข้า แต่หลังจากเรื่องทุกอย่างของข้าถูกเปิดเผย เมื่อนางรู้ว่าข้าเอาเงินของนางไป นางคงจะโกรธมากและเปลี่ยนความรักทั้งหมดของนางแปรเปลี่ยนความเกลียดชังอย่างแน่นอน!”
“สตรีจะน่ากลัวเมื่อพวกนาง ยิ่งสตรีเช่นจักรพรรดินียิ่งแล้วใหญ่!”
“ในเวลานั้น นางคงจะส่งกองทัพมากมายมาไล่ล่าข้า ข้าควรทำอย่างไรกันเล่าถ้านางส่งปรมาจารย์ยอดฝีมือโดยกำเนิดหรือแม้แต่ปรมาจารย์หลายสิบคนมาไล่ตามข้า? ถึงข้าจะแข็งแกร่ง แต่ข้าก็ไม่มีทางที่จะพลิกสถานการณ์ได้หรอก!”
ทันใดนั้น ไป๋ ฉิงเสวียนก็รู้สึกอยากหัวเราะทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
เจ้าก็รู้ดีไม่ใช่หรือไง!
“ในเมื่อเจ้ารู้ดี ทำไมเจ้าถึงยังโลภนัก?” ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าจักรพรรดินีเป็นผู้ปกครองที่ชาญฉลาด หัวของเจ้าคงจะกลิ้งลงกับพื้นไปแล้ว เจ้าจะไปมีชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้ได้ยังไง?
ทว่าเมื่อลองมองดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว นางก็พบว่าพวกเขาทั้งสองเหมาะแก่การเป็นพันธมิตรอย่างแท้จริง ผู้หนึ่งคือข้าราชการทุจริต ส่วนอีกผู้หนึ่งคือผู้ปกครองเผด็จการ ผู้หนึ่งพยายามยักยอกเงินจากอีกฝ่ายโดยไม่บอกให้อีกฝ่ายรู้ ส่วนอีกฝ่ายก็พยายามเอาเงินที่อีกฝ่ายยักยอกไปเข้ากระเป๋าส่วนตัวของตนเอง โดยไม่บอกให้อีกผู้หนึ่งรู้
ทว่าทุกสิ่งที่สองคนนี้ทำก็เพื่อประโยชน์ของชาติและประชาชนทั่วไป เมื่อเห็นเช่นนี้ ไป๋ ฉิงเสวียนก็รู้สึกมีความหวังในสังคมที่มืดมดและสกปรกนี้
“ตกลง ข้ายอมรับคำขอของเจ้า! แต่ข้าหวังว่าในชีวิตนี้ของเจ้า เจ้าคงไม่ต้องให้ข้าช่วย!”
"ข้าก็หวังให้เป็นเช่นนั้น" หลินเป่ยฟานถอนหายใจ เพราะตัวเขาก็ไม่รู้สภาพในอนาคตของตนเอง
จากนั้นไป๋ ฉิงเสวียนก็นำเงินทั้งหมดที่หลินเป่ยฟานยักยอกไป
นางกลับไปที่พระราชวังและรายงานเรื่องนี้ต่อจักรพรรดินี
จักรพรรดินีทรงมีความสุขมาก: "วิเศษ! ด้วยเงินจำนวนนี้ หลายสิ่งหลายอย่างก็สามารถเร่งได้! ท่านหลิน ท่านเป็นเสาหลักที่คอยสนับสนุนข้าอย่างแท้จริง ข้าจะให้รางวัลท่านเป็นอย่างดี!”
วันรุ่งขึ้น ในราชสำนักช่วงรุ่งสาง ทันทีที่ทุกคนโค้งคำนับเสร็จ จักรพรรดินีก็ไม่สามารถรอได้อีกต่อไปและเอ่ยถามขึ้นมาว่า: “ท่านหลิน ท่านอยู่ที่ไหนหรือ?”
“ตอบฝ่าบาท ข้าอยู่ที่นี่”
เสนาบดีรอบข้างรู้สึกขยะแขยงอีกครั้ง
“พวกเจ้าช่วยคุยเรื่องพวกนี้ในที่ส่วนตัวไม่ได้หรือไงกัน? นี่เป็นเวลาประชุมพูดคุยหารือของราชสำนัก ช่วยพูดคุยเรื่องราวระดับชาติได้ไหม?”
“ข้าเบื่อที่จะฟังพวกเจ้าพูดถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันแล้วนะ พวกเจ้าไม่เบื่อได้ยังไงกัน?”
ไม่นานหลังจากนั้น จักรพรรดินีก็ถามเกี่ยวกับเรื่องอาหารอีกครั้ง หลินเป่ยฟานจึงตอบบอกว่าเขามีความสุขมากที่ได้กินเนื้อสัตว์ทุกวัน แต่จักรพรรดินีรู้สึกไม่สบายใจ
“เจ้ามีความสุขมากที่ได้กินเนื้อทุกวันหรือ? มาตรฐานของเจ้าต่ำเกินไป! ดูข้าราชการทุจริตพวกนั้นสิ ทุกคนกินอาหารฟุ่มเฟือยและยังไม่ได้ทำอะไรเลย!”
“พันธมิตรที่มีค่ามากที่สุดของข้าจะพอใจกับอีแค่เนื้อสัตว์ได้เยี่ยงไร? ไม่ได้เด็ดขาด! ข้าราชการผู้ภักดีไม่ควรถูกปฏิบัติอย่างผิดเพี้ยน ข้าราชการผู้ซื่อสัตย์ควรได้รับรางวัลมากกว่านี้!”
ดังนั้นจักรพรรดินีจึงกล่าวด้วยความทุกข์ใจว่า “ท่านหลิน เราได้ทำผิดต่อท่านแล้ว! เช่นนั้นเราจะทำแบบนี้แล้วกัน เราจะให้ทางครัวของจักรพรรดิส่งอาหารสดใหม่ทุกวันพร้อมตัวเลือกที่หลากหลายให้ท่าน ไม่ว่าจะเป็นไก่ เป็ด ปลาและเนื้อแกะ กินให้อิ่มเอมและไม่ต้องเกรงใจ!”
เหล่าข้าราชการที่อยู่โดยรอบถึงกับมีคำหนึ่งผุดขึ้นในใจของพวกเขา “บัดซบ! ยังให้มันขนาดนี้อีกเหรอ?”
