บทที่ 5 คุณเป็นใคร?

บทที่ 5 คุณเป็นใคร?

บางทีอาจเป็นเสียงของเหล่ยจ้าวที่มีผลทำให้ผ่อนคลายเพราะหยานเม่ยหยุดดิ้นรนและเงียบไปครู่หนึ่ง จูโม่ใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้และฉีดยาให้หยานเม่ย

“อีกไม่นานฤทธิ์ของยาก็จะจางหายไปจากระบบร่างของเธอในไม่ช้า เธอแค่ต้องนอนหลับและพักผ่อน จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ต้องกังวล.”

เหล่ยจ้าวมองไปที่หยานเม่ยและเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอเบา ๆ เขาพยักหน้า. "โอเคขอบคุณ."

จูโม่ตะคอก “...ฉันปฏิบัติต่อคุณมาหลายปีแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินคุณพูดขอบคุณ เพราะผู้หญิงคนนี้คุณจึงขอบคุณฉันเหรอ? ...อย่าบอกนะว่าคุณชอบเธอ?...”

เหล่ยจ้าวมองไปที่ผู้หญิงบนเตียงและไม่สนใจจูโม่ จูโม่เมื่อเห็นว่าเหล่ยจ้าวไม่พูดอะไร จูโม่ก็ถอนหายใจ แล้วตบไหล่เหล่ยจ้าวแล้วเดินจากไป

...หลังจากที่จูโม่จากไปแล้ว เหล่ยจ้าวก็ไปที่หน้าต่างและครุ่นคิดอย่างจริงจัง จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรออก...

ไม่กี่นาทีต่อมา ซูเป่ยก็ปรากฏตัวพร้อมกับแท็บเล็ตที่มีข้อมูลของหยานเม่ย

“...หัวหน้า หยานเม่ย คือคนที่อยู่กับคุณที่คลับเมื่อครั้งที่แล้ว...” ซูเป่ยกล่าวขณะที่เขามอบแท็บเล็ตให้ เหล่ยจ้าว

“...หืม...” เหล่ยจ้าวพูดขณะที่เขาดูแท็บเล็ต

แสงแวววาวส่องผ่านดวงตาของเขา แล้วดูข้อมูลของเธอบนแท็บเล็ต เขาเปิดข้อมูลทีละหน้าแล้วขมวดคิ้ว หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็รู้เรื่องของเธอบ้างเล็กน้อย

หยานเม่ยเป็นลูกสาวของนางสาวแห่งตระกูลหยานที่หายตัวไปเมื่อหลายปีก่อน เธอได้ก่อตั้งบริษัทจิวเวลรี่ของตัวเองตั้งแต่เริ่มต้น ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นบริษัทจิวเวลรี่ชั้นนำอันดับหนึ่งในประเทศในขณะนี้ เธอไม่ได้ต่อสู้เพื่อสิทธิในความร่วมมือของตระกูลหยานแถมยังปล่อยให้ลุงของเธอจัดการ

ประสบการณ์ชีวิตในอดีตของเธอว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิง เหมือนเธอไม่เคยมีตัวตนเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้อมูลเดียวที่เขามีคือเมื่อสามปีที่แล้วตอนที่เธอมาหาตระกูลหยาน

เหล่ยจ้าวขมวดคิ้ว ' ...เธอเป็นใคร... ที่เครือข่ายของเขาไม่พบอะไรเกี่ยวกับชีวิตยี่สิบสามปีที่ผ่านมาของเธอด้วยซ้ำ? เธอซ่อนความลับอะไรไว้?

เขาหันไปมองหญิงสาวที่ตอนนี้หลับไปอย่างสงบแล้วเพราะยาที่จูโม่มอบให้เธอ เขาถอนหายใจเบาๆ

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นทุกข์ สำหรับผู้หญิงที่กลายเป็นคนเย็นชาและไม่แยแสอะไร เขานึกภาพไม่ออกว่าเธอต้องผ่านอะไรมาบ้าง นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องยากที่จะเริ่มต้นธุรกิจตั้งแต่เริ่มต้นและไปถึงจุดที่เธออยู่ภายในเวลาไม่ถึงสามปี

เขานึกไม่ออกว่าเธอจะเจออะไรถ้าเขาไม่ช่วยเธอในคืนนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เหล่ยจ้าวมีความปรารถนาที่จะปกป้องใครบางคนและทำให้เธอมีความสุข โดยที่เหล่ยจ้าวไม่รู้ว่าผู้หญิงที่อยู่บนเตียงเป็นหญิงสาวที่มีแต่ความทุกข์

เขาสงสัยว่าเธอจะดูเป็นอย่างไรถ้าเธอยิ้ม เขาจำรอยยิ้มที่เธอมอบให้เขาที่คลับได้ เธอดูสวยงามมาก

เหล่ยจ้าวยืนอยู่ข้างเหล่ยจ้าวด้วยความเคารพ เขาไม่รู้ว่าเขาต้องการทำอะไรกับหยานเม่ยในขณะที่เธอกำลังงุนงง เหล่ยจ้าวพึมพำ "...เอาล่ะ คุณไปได้แล้ว..."

“...ตกลงครับหัวหน้า...”

เหล่ยจ้าวดูนาฬิกาของเขาและเห็นว่าเป็นเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง เขารู้สึกเหนื่อย เหล่ยจ้าวขมวดคิ้วแล้วมองดูหยานเม่ยนอนหลับอยู่บนเตียงและถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในห้องสวีทมีเพียงเตียงเดียว และ เหล่ยจ้าวรู้สึกเหนื่อยมากจึงล้มตัวลงนอนอีกฟากหนึ่งของเตียง

ในตอนเช้าหยานเม่ยตื่นขึ้นมาและเห็นว่าเธอกำลังนอนพิงคนเหมือนปลาหมึกยักษ์ เธอมองดูบุคคลนั้น เห็นใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเขา แล้วเธอก็ตัวแข็ง เธอรีบขยับผ้าห่มเพื่อลงไปเตียง แต่เนื่องจากการกระทำของเธอรวดเร็ว มันจึงทำให้ เหล่ยจ้าวตื่นขึ้น

เมื่อหยานเม่ยเห็นว่าบุคคลนั้นลืมตาขึ้น เธอก็กลืนน้ำลายอย่างประหม่า เหล่ยจ้าวมองไปที่ หยานเม่ยและรอยยิ้มที่พอใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

เขาดึงหยานเม่ยกลับเข้ามาในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดขึ้นว่า “...คุณอยากหนีเหรอ?...”

เสียงที่ทำให้มึนเมาของชายคนนั้นทำให้ หยานเม่ยตัวแข็งทื่อ

“...คุณ… คุณเป็นใคร?...” หยานเม่ยดูไม่สบายใจกับท่าทางของเธอกับคนแปลกหน้าคนนี้ และบอกตัวเองให้มีเหตุผลและสงบ เธอไม่ใช่ผู้หญิงไร้เดียงสาเหมือนที่เคยเป็น เธอไม่เข้าใจว่าเธอมาที่นี่ได้อย่างไร

“...ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่? ...เรา… พวกเรา…”

เนื่องจากเธอกังวลเกินไป เธอจึงพูดติดอ่าง และคำพูดของเธอก็ไม่สอดคล้องกัน ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเหล่ยจ้าวเปล่งประกายด้วยรอยยิ้ม เขายกนิ้วขึ้นแล้ววางลงบนริมฝีปากของเธอเบาๆ นิ้วของเขาค่อยๆ ลากไปตามรูปร่างริมฝีปากของเธอ

...หัวของหยานเม่ยระเบิด แม้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้ใกล้ชิดกับผู้ชาย แต่หัวของเธอก็ว่างเปล่า...

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอแค่คิดว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอหล่อมาก “...ไม่...” เขาเป็นคนยั่วยวน! ความงามของมนุษย์สามารถกระตุ้นจิตใจโดยไม่ตั้งใจ หยานเม่ยรู้ดีว่าชายหนุ่มรูปงามคนนี้อาจมีพิษร้าย

เหล่ยจ้าวก้มศีรษะแล้วกระซิบข้างหูของหยานเม่ย

“...นี่… อย่าพึ่งตกใจนะ ลองคิดดูว่ามันเกิดอะไรอะไรขึ้นกับคุณ...”

เสียงที่มีเสน่ห์ของเหล่ยจ้าวดังก้องอยู่ในหูของเธอ ลมหายใจอันร้อนแรงของเขากระทบหูและคอของเธอ มันกระตุ้นความรู้สึกหลายอย่างที่เธอฝังไว้

ความรู้สึกนี้ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยสำหรับเธอ ทำให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเร้าร้อนจนทำอะไรไม่ถูก เธอไม่รู้ว่าการมองเช่นนี้อาจทำให้ผู้คนอยากล้อเลียนเธอโดยไม่รู้ตัว

ดวงตาของเหล่ยจ้าวซับซ้อนเล็กน้อย เขาพยายามควบคุมความปรารถนาอันแรงกล้าในร่างกายของเขาแล้วคว้าเอวของหยานเม่ยเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา

...หยานเม่ยอดไม่ได้ที่จะคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ทันใดนั้นเธอก็จำสิ่งที่เกิดขึ้นได้ และเธอต้องการหาที่เพื่อซ่อนตัวในตอนนี้...

...(0...0)!!...