บทที่ 4 ฉันต้องการคุณ
บทที่ 4 ฉันต้องการคุณ
การแสดงออกของเหล่ยจ้าวอ่อนลงในขณะที่เขามองดูผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเขา
“จงเชื่อฟัง อย่ายุ่งอีก เราจะถึงห้องเร็วๆ นี้” เหล่ยจ้าวพูดเบาๆ ราวกับกำลังเกลี้ยกล่อมเด็ก
“แต่ฉันไม่สบายใจเลย…”
หยานเม่ยคิดว่าคนที่อุ้มเธอไว้นั้นเย็นชา และยิ่งเธอเข้าใกล้ร่างกายของเขามากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกสบายใจมากขึ้นเท่านั้น เธอปลดกระดุมเสื้อของเธอ
เหล่ยจ้าวถอนหายใจ ความปรารถนาในดวงตาของเขาเริ่มแข็งแกร่งขึ้น แม้ว่าการกระทำของหยานเม่ยจะทำให้เขาทรมาน แต่เหล่ยจ้าวก็ยังคงกอดเธอไว้แน่นและไม่ปล่อยเธอ
เนื่องจากความร้อน หยานเม่ยจึงพยายามถอดเสื้อผ้าออกโดยเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าของเธอ ขนตาของเธอสั่นและมีหน้าแดงจางๆ บนแก้มของเธอ
เธอมองดูเหล่ยจ้าวอย่างไม่สบายใจและทำอะไรไม่ถูก ดวงตาของเธอดูเหมือนจะโหยหา เหล่ยจ้าว
“...มันร้อน… อืม...” หยานเม่ยพูดขณะที่เธอเลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว เหล่ยจ้าวมองไปที่ หยานเม่ยและมือที่จับมือเธอแน่นขึ้น
หยานเม่ยพิงเขาและจับคอของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง เธอจูบคอของเขา
“...มันมีกลิ่นหอมและอบอุ่นมาก...”
เหล่ยจ้าวถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเขาตระหนักว่าในที่สุดพวกเขาก็มาถึงห้องสวีท เขาหยิบการ์ดสีดำออกมาจากกระเป๋าแล้วรูดไปที่ประตู
เหล่ยจ้าววางหยานเม่ยไว้บนเตียงอย่างอ่อนโยน หยานเม่ยจับคอแน่นขึ้นและไม่ยอมปล่อย ตอนนี้ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงเข้ม
“...ร้อน… ฉันต้องการน้ำ...” หยานเม่ยพูดขณะที่เธอจ้องมองที่เหล่ยจ้าวด้วยความปราถนา
"...ตกลง. ฉันจะเทน้ำให้คุณ...” เหล่ยจ้าวหยิบขวดแก้วบนโต๊ะข้างเตียงแล้วเทน้ำให้เธอ เมื่อเขาหันกลับไปให้น้ำ ริมฝีปากทั้งสองก็ประกบกัน ทันทีที่ริมฝีปากของเหล่ยจ้าวสัมผัสกับริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของเธอ เขาก็สูญเสียการควบคุม
เขาวางแก้วกลับลงบนโต๊ะ จับมือของหยานเม่ยแล้วกดมันไว้เหนือหัวของเธอ เขาก้มศีรษะและจูบเธออย่างเร่าร้อน
แม้ว่าจูบของเขาจะดูอ่อนโยน แต่มันก็ครอบงำมาก หยานเม่ยไม่สามารถหลบหนีได้ เขาใช้ลิ้นลากไปตามรูปร่างริมฝีปากของเธอแล้วกัดเบา ๆ หยานเม่ยคร่ำครวญโดยไม่รู้ตัว
"...อืม..."
เมื่อเห็นว่าเธอกำลังตอบสนองต่อเขา เหล่ยจ้าวก็จูบลึกลงไป หยานเม่ยกลายเป็นคนอ่อนโยนและเกาะติดเขาเพื่อขอความช่วยเหลือและปรารถนาที่จะเพิ่มเติม
หลังจากนั้นไม่กี่นาที เสียงแหบห้าวของเหล่ยจ้าวก็ดังขึ้นในหูของเธอ "...คุณกระหายน้ำไหม..."
เมื่อได้ยินเสียงอันไพเราะ เธอตอบโดยสัญชาตญาณว่า “...กระหายน้ำ…. กระหายน้ำ...”
แสงแวววาวส่องผ่านดวงตาของเหล่ยจ้าว
“คุณต้องการอะไร” เขาถามเบาๆ
“คุณ...”
ก่อนที่หยานเม่ยจะพูดจบ เหล่ยจ้าวก็ปิดปากเธอด้วยจูบที่เร่าร้อน เขาลากรอยจูบไปที่ติ่งหูของเธอแล้วกัดเบา ๆ มือของเขาดึงชุดของเธอขึ้นแล้วลากนิ้วไปที่ต้นขาของเธอ หยานเม่ยคร่ำครวญ
“...ใช่…อืม…อา...”
เสียงอันอ่อนโยนของเธออาจทำให้ใครก็ตามไม่สามารถควบคุมได้โดยสิ้นเชิง
เหล่ยจ้าวคร่ำครวญเมื่อเขาได้ยินเสียงของเธอที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ก่อนที่เขาจะควบคุมไม่ได้โดยสิ้นเชิง เหล่ยจ้าวก็ปล่อยหยานเม่ยและลุกขึ้นยืน เขาจัดเสื้อผ้าแล้วหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์
เขาเชื่อมาโดยตลอดว่าเขามีความสามารถในการควบคุมตัวเอง แต่ตอนนี้เขาดูอ่อนแอ เขาหลับตาและเปิดมันอีกครั้งหลังจากนั้นไม่กี่วินาที ความมึนเมาในดวงตาของเขาก็หายไป
หยานเม่ยซึ่งเหลืออยู่ตามลำพังบนเตียงกำลังกลิ้งปกลิ้งมาและกัดผ้าปูที่นอนด้วยน้ำตาคลอเบ้า เธอดูน่าสมเพช ซึ่งแตกต่างจากคนเย็นชาและเฉยเมยอย่างเธอเหมือนก่อนอย่างสิ้นเชิง
เหล่ยจ้าวนั่งข้างเธอแล้วตบหน้าเธอด้วยมือของเขา
“...คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร...”
“ช่วยฉันด้วย… ฉันต้องการคุณ…”
เหล่ยจ้าวจับมือของเธอไว้ และเขาก็ตระหนักว่าอุณหภูมิร่างกายของเธอกำลังสูงขึ้น
เขาขมวดคิ้วแล้ถอนหายใจ
ยาก็มีฤทธิ์แรง หยานเม่ยสามารถควบคุมตัวเองได้ขนาดนี้น่าประหลาดใจอย่างแท้จริง เขาลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรออก
ห้านาทีต่อมา ก็มีคนมาเคาะประตู เหล่ยจ้าวเปิดประตูและมีชายสวมเสื้อกาวน์เข้ามา เขามองไปที่เหล่ยจ้าวและถามอย่างกังวลว่า "...คุณเจ็บที่ไหนไหม? ฉันต้องรีบมาที่นี่ ทั้งๆที่ฉันยังมีปฏิบัติการฉุกเฉินที่ต้องทำ...”
เหล่ยจ้าวขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างเหนื่อยหน่ายว่า "...ฉันสบายดี..."
"...ฮะ? แล้วทำไมถึงเรียกฉันมาที่นี่ล่ะ...”
เหล่ยจ้าวชี้ไปที่เตียง จูโม่มองไปทางเตียงและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ที่นั่น เขาเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เพื่อยืนยันการเดาของเขา เขาขยี้ตาแล้วมองผู้หญิงบนเตียงอีกครั้ง
เขาอุทานว่า “...คุณไปใกล้ชิดกับผู้หญิงอีกเมื่อไหร่...”
เหล่ยจ้าวเพิกเฉยต่อเขาและพูดเบา ๆ ว่า “…เธอกินยาแล้วรู้สึกไม่สบาย ช่วยเธอด้วย…”
จูโม่ขมวดคิ้ว “...เธอกินยาอะไรไปจนไม่สามารถไปโรงพยาบาลได้ และฉันต้องมาที่นี่ด้วยตัวเอง?” จากนั้นเขาก็เดินไปที่เตียงแล้วจ้องมองดูรูปร่างหน้าตาของหญิงสาว ใบหน้าของเขาก้มลงและรีบคว้าข้อมือของหยานเม่ยเพื่อวัดชีพจรของเธอ
“...มันเป็นยาโป๊ และเป็นหนึ่งในยาพิษที่ขายในตลาดมืดเหรอ?...”
เหล่ยจ้าวพยักหน้า "...อืม..."
จูโม่มองไปที่เหล่ยจ้าวด้วยสายตาแผ่วเบา “...ใครกล้าใช้วิธีราคาถูกเช่นนี้กับเธอ...”
“...ฉันได้จัดการกับบุคคลนั้นแล้ว ช่วยเธอก่อน...”
จูโม่มองไปที่เหล่ยจ้าวด้วยพร้อมขมวดคิ้ว “คุณ... สาวสวยคนนี้อยู่ที่นี่ และยาแก้พิษที่ดีที่สุดคือ...คุณ... อย่าบอกนะ...คุณไม่มีความสามารถ...”
จูโม่จ้องมองไปที่เขา เมื่อไม่เห็นแววตาที่มุ่งร้ายในดวงตาของเหล่ยจ้าว จูโม่ก็กลืนคำพูดของเขา เขาไม่กล้าที่จะสงสัยในความสามารถของเหล่ยจ้าวอีก จูโม่ไม่พูดเล่นอีกต่อไป เขาวางกระเป๋าไว้บนเตียงแล้วดึงเข็มออกจากกระเป๋า เนื่องจากผลของยาเริ่มออกฤทธิ์แรงขึ้น หยานเม่ยจึงเริ่มกระสับกระส่ายมากขึ้น
“...ช่วยฉันจับเธอหน่อย...” จูโม่บอกกับเหล่ยจ้าว เหล่ยจ้าวเดินไปที่เตียงและอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
“...คุณอย่าขยับไปมา แล้วคุณจะรู้สึกดีในไม่ช้า...” เมื่อจูโม่ได้ยินเสียงอ่อนโยนของเหล่ยจ้าว เขาก็เกือบจะทำเข็มตก
...แม้ว่าเขาเกือบจะประสบอุบัติเหตุระหว่างการเดินทางมาที่นี่ แต่เขาคิดว่ามันคุ้มค่าที่จะได้เห็นเหล่ยจ้าวปฏิบัติต่อผู้หญิงอย่างอ่อนโยนเป็นครั้งแรกเป็นเวลานาน 'ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว'...
...0-0...
