บทที่ 3 กล้าวางยาฉันหรอ...
บทที่ 3 กล้าวางยาฉันเหรอ?
ขณะที่หยานเม่ยดื่มน้ำ เธอก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ น้ำไม่มีรส แต่น้ำมีรสชาติร้อนมากเหมือนเตกีล่า ตอนที่เธอดื่ม จู่ๆ ร่างกายของเธอก็อบอุ่นขึ้น และเธอก็รู้สึกเวียนหัว
“คุณ…” เธอบีบฝ่ามือด้วยเล็บมือเพื่อกระตุ้นการตื่น หยานเม่ยจ้องมองชายที่อยู่ข้างๆเธอ
“...คุณกล้าวางยาฉันเหรอ!..” หยานเม่ยพูดอย่างเย็นชา ร่างกายของเธอเปล่งรัศมีที่เป็นอันตรายออกมา ฟางหยานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตระหนก แต่เมื่อคิดว่าเขาวางยาเธอและเธอก็เริ่มอ่อนแอ เขาก็ผ่อนคลายลงทันที
“...คุณหยาน คุณไม่สบายหรือเปล่า? ฉันจะกล้าวางยาคุณได้ยังไง? หากคุณรู้สึกไม่สบายให้ฉันพาคุณขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบนเอาไหม...”
“…ขึ้นไปชั้นบนเหรอ? เขากำลังส่งฉันไปที่เตียงของเขา!...” หยานเม่ยกรีดร้องในหัวของเธอ เธอต้องการที่จะต่อต้าน แต่เนื่องจากเธอถูกวางยา เธอจึงรู้สึกอ่อนแอ หยานเม่ยรู้ว่าเธอไม่สามารถต้านทานเขาได้ในขณะนี้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเล่นร่วมกับเขาไปเท่านั้น
"...ตกลง..."
ขณะที่พวกเขากำลังจะขึ้นลิฟต์ หยานเม่ยก็มองไปข้างหลังเธอ เมื่อเธอรู้สึกถึงการจ้องมองที่กระตือรือร้น เธอขมวดคิ้วเนื่องจากชายคนนั้นดูคุ้นเคยเล็กน้อย
แม้ว่าหยานเม่ยจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ด้วยแรงเพียงเล็กน้อยที่เธอเหลืออยู่ เธอเหยียบเท้าของฟางหยานด้วยส้นเท้าของเธอแล้วผลักเขาออกไปจากเธอ
เขาสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด “...นังสารเลว!...”
เนื่องจากฟางหยานรู้สึกกังวลและกำลังรอให้ลิฟต์เปิด เขาจึงไม่สนใจหยานเม่ย เขารู้ว่าเธออ่อนแออยู่แล้ว และเธอก็ทำอะไรไม่ได้
หยานเม่ยไม่สนใจเขาขณะที่เธอวิ่งไปหาเหล่ยจ้าว
เหล่ยจ้าวเลิกคิ้วเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นวิ่งมาหาเขา เขาตามหาเธอ แต่ใครจะคิดว่าเขาจะพบเธอที่นี่ พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเขาโกรธแค่ไหนเมื่อเห็นชายคนนั้นเอามือโอบรอบเอวของเธอ เขาต้องการหักกระดูกทุกส่วนในร่างกายของชายคนนั้น
เขาเคยพบเธอครั้งหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมีความคิดเป็นเจ้าของเหล่านี้ บางทีเขาอาจจะระบุว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว
เนื่องจากหยานเม่ยอ่อนแอ เธอจึงลื่นล้มเข้าไปในอ้อมแขนของเหล่ยจ้าว กลิ่นมิ้นต์ลอยมาในจมูกของเธอ
“...ฉันขอโทษ...” หยานเม่ยรีบขอโทษ เธอก้าวถอยหลังทันที เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองดูชายตรงหน้าเธอ ดวงตาที่ขุ่นมัวเดิมของเธอเริ่มมีสติในทันที
ชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบง่ายมีกระดุมเปิดอยู่สองสามเม็ด เขามีรูปลักษณ์ที่ทำให้เขาโดดเด่นในฝูงชน ดวงตาที่ดูถูกเหยียดหยามอย่างไม่อาจหยั่งรู้ของเขาแตกต่างอย่างมากกับใบหน้าที่มีรูปร่างดีของเขา ดวงตาของเขาลึกและแสดงออกซึ่งใครบางคนอาจหลงทางได้หากจ้องมองเขานานเกินไป
เธอมองเห็นความเจ็บปวดในดวงตาที่เร่าร้อนของเขา ซึ่งจู่ๆ ก็หายไปเมื่อมันโผล่ออกมา
“เอ่อ… คุณช่วยฉันได้ไหม” หยานเม่ยรั้งตัวเองแล้วคว้าเสื้อของเหล่ยจ้าวด้วยแรงสุดท้ายที่เธอเหลืออยู่
เหล่ยจ้าวมองลงไปที่ หยานเม่ยโดยถือเสื้อของเขาแล้วมองดูความทำอะไรไม่ถูกของเขาและดวงตาที่ดื้อรั้นของเธอ
แสงแวววาวส่องผ่านดวงตาของเขา เขาหมอบลงและอุ้มหยานเม่ยขึ้นมาด้วยแขนทั้งสองข้าง
ฟางหยานมองไปที่ชายที่อุ้มหยานเม่ยไว้ในอ้อมแขนของเขาและขมวดคิ้ว
“คุณ… คุณเป็นใคร? ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็วางผู้หญิงคนนี้ลง!”
ฟางหยานคำรามขณะที่เขาก้าวไปหาเหล่ยจ้าวด้วยความโกรธ เขาไม่สามารถปล่อยให้ใครมาขัดขวางแผนการของเขาที่ใช้เวลาหลายเดือนในการจัดการได้ ตราบใดที่เขาได้นอนกับ หยานเม่ยเขาจะขอให้เธอแต่งงานกับเขาโดยได้รับความช่วยเหลือจากสื่อ
เขาไม่คิดว่าหญิงเหล็กผู้โด่งดังแห่งอาณาจักรธุรกิจจะปฏิเสธ ถ้าสื่อรู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์กับเขา เพราะจะทำให้ยอดขายของบริษัทของเธอดิ่งลง ทำให้เธอไม่มีทางเลือก แต่เมื่อแต่งงานกับเขา ในที่สุดเขาก็จะแย่งบริษัทไปจากมือของเธอ
แผนการที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ ฟางหยานจะปล่อยให้คนแปลกหน้าทำลายการทำงานหนักของเขาเป็นเวลาหลายเดือนได้อย่างไร?
เหล่ยจ้าวเหลือบมองเขาอย่างไม่แยแสราวกับว่าเพียงการมองเห็นของเขาจะทำให้ดวงตาของเขาเปื้อน
...เหล่ยจ้าวมองด้วยสายตาดูถูกฟางหยาน...
“คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้ว่าเขาเป็นใคร วันนี้คุณได้สัมผัสคนที่คุณไม่ควรสัมผัส” เหล่ยจ้าวกล่าวอย่างเย็นชา
โดยไม่รอให้ฟางหยานพูด เขาก็เตะไปที่ตัวของฟางหยาน เขาคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด สับสนเพราะเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหล่ยจ้าว อย่างไรก็ตาม เขาก็ตะโกนเรียกบอดี้การ์ดของเขาซึ่งซ่อนตัวอยู่ในเงามืด พวกเขาทั้งหมดถือมีดขณะที่พวกเขาวิ่งเข้าหาเหล่ยจ้าว
เหล่ยจ้าวมองดูพวกเขาอย่างเหยียดหยาม ราวกับว่าเขากำลังดูมดอยู่ เหล่ยจ้าวรู้สึกว่าคนเหล่านี้ควรจะมีความสุขที่ได้รับการทุบตีจากเขาในวันนี้ ไม่ใช่ทุกวันที่เขาจะเสียเวลากับคนอย่างพวกเขา
...เหล่ยจ้าวหายไปต่อหน้าพวกเขา บอดี้การ์ดกระพริบตาด้วยความสับสน...
“...เขาไปไหน...” หนึ่งในนั้นถาม ก่อนที่คนอื่นจะทันได้โต้ตอบ พวกเขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในร่างกาย
“เอ่อ… มันเจ็บ…”
“ขอโทษ… โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย…”
คนเหล่านี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหล่ยจ้าวเลย เหล่ยจ้าวเป็นส่วนหนึ่งของทีมกองกำลังพิเศษของกองทัพ และเป็นหนึ่งในทหารที่ดีที่สุดของกลุ่ม ชื่อรหัสของเขาคือ ...ฝันร้าย... เพราะเมื่อศัตรูพบเขานั่นคือจุดจบของบุคคลนั้น
...หยานเม่ยมองดูเหตุการณ์นั้นและรู้สึกอบอุ่นในใจ เธอเป็นคนเก็บตัว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอใจร้าย...
...เธอจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่มีคนจับเธอแบบนี้และปกป้องเธอแบบนี้ เนื่องจากเธอมีอารมณ์และความรู้สึกไม่สบายใจ เธอจึงหมดหวังที่จะหาอะไรระบายออกมา เธอกอดคอของเหล่ยจ้าวแล้วเอนศีรษะไปบนคอของเขาโดยไม่รู้ตัว
“...อืม… ร้อน...อืม...”
ริมฝีปากของเธอถูบนผิวที่บอบบางของเหล่ยจ้าวโดยไม่รู้ตัว ลมหายใจอันแรงกล้าของเธอพัดไปที่คอของเขา
หยานเม่ยรู้สึกกระสับกระส่ายและกล้าหาญในขณะนี้ เหล่ยจ้าวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เขาภูมิใจในการควบคุมตนเองมาก แต่ต่อหน้าผู้หญิงที่มีเสน่ห์คนนี้ ดูเหมือนเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้
หลังจากนั้นเขาก็หันไปหาลูกน้องของเขาและสั่งว่า “...ดูแลเรื่องทั้งหมดนี้ให้เรียบร้อย ฉันจะกลับห้องก่อน...”
“...ได้ครับ นายน้อย...”
...เหล่ยจ้าวรู้ดีว่าตอนนี้นายน้อยของตระกูลฟางกำลังประสบปัญหาหนัก...
...-..*...
