บทที่ 10 การประเมินก่อนเข้าโรงเรียน (2)
เมื่อเสิ่นเยว่ดึงมือซ้ายกลับแล้วยื่นมือขวาออกไป พลิกมือให้ฝ่ามืออยู่ด้านบน ขณะที่ฝ่ามือค่อยๆ ถูกเปิดออก ไม่ต้องพูดถึงเสี่ยวอู่ แม้แต่จัวหย่วนและจัวเย่ก็คล้ายกับกำลังกลั้นลมหายใจ ถูกมือของเสิ่นเยว่ดึงดูดความสนใจไปทั้งหมด อยากจะดูว่าของขวัญถูกซ่อนอยู่ในมือหรือไม่...
และไม่รู้ว่าเล่นกลอะไร...สุดท้ายก็ได้ยินเสียงที่ไม่ได้ยินมานานจากเสี่ยวอู่ ส่งเสียงลากยาวว่า “ว้าว~”
ในที่สุดก็ได้คำตอบ!
ว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใด...
มายากลหรือก็ไม่ใช่ คิดไม่ถึงว่าตนจะคาดเดาไปด้วย ทั้งยังจริงจังขนาดนี้!
จัวหย่วนอดไม่ได้ที่จะตำหนิตนเองในใจ
“หา? ไม่มี!” เสี่ยวอู่จึงยกมือเกาหลังศีรษะด้วยความรู้สึกเสียใจ คล้ายกับเสียดายที่ไม่ได้เลือกมือซ้าย แต่ไม่ได้ผิดหวังหรือโกรธ กลับกันในเวลาเพียงไม่นาน ดวงตาทั้งสองข้างก็มองไปทางเสิ่นเยว่ด้วยท่าทางรอคอย “ข้ารู้แล้ว อยู่มือซ้าย!”
เสิ่นเยว่หัวเราะเล็กน้อย ทำเช่นเดิม แบมือด้านซ้ายออกอย่างเปิดเผย
แต่เมื่อมองดีๆ มือด้านซ้ายก็ว่างเปล่าเช่นกัน
เสี่ยวอู่คล้ายกับกำลังออดอ้อน “อาเยว่ อาเยว่ ของขวัญของข้าซ่อนอยู่ที่ใด?”
จัวหย่วนและจัวเย่มองเขาด้วยความประหลาดใจ ครั้งนี้ไม่สมดั่งปรารถนา แต่กลับไม่โวยวายและไม่รู้สึกโกรธ? ในทางตรงกันข้าม กลับพูดจาดีกับเสิ่นเยว่?
จัวหย่วนรู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง
เสิ่นเยว่หัวเราะเล็กน้อย หลังจากนั้นก็กล่าวเสียงเบาอย่างจริงจัง “เช่นนั้นเริ่มใหม่ ครานี้ต้องดูให้ละเอียดนะ?”
เสี่ยวอู่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว
เสิ่นเยว่โบกมือด้านซ้าย เสี่ยวอู่มองมือซ้ายของเสิ่นเยว่โดยไม่ละสายตาไปไหน คล้ายกับกำลังรอคอยด้วยความตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่เสิ่นเยว่กลับดึงมือซ้ายถอยกลับมา ก่อนจะเป่าไปที่มือด้านขวาที่กำลังกำแน่นแล้วค่อยๆ แบออก กลางฝ่ามือมีลูกอมห่อด้วยกระดาษห้าสีวางอยู่หนึ่งไม้!
“ว้าว!” เสี่ยวอู่ตบมือด้วยความตื่นเต้น “อาเยว่ อาเยว่ ท่านเสกออกมาได้อย่างไร?”
เสิ่นเยว่รับคำ “นี่คือมายากล”
จัวหย่วนก้มหน้าหัวเราะ มายากลอะไรกัน ก่อนหน้านี้เขายืนอยู่ด้านหลังนาง เห็นทุกอย่างชัดเจน เพราะเมื่อครู่ซ่อนไว้ที่กระเป๋าปลายแขนเสื้อต่างหาก ถือโอกาสในตอนที่เสี่ยวอู่ให้ความสนใจมือซ้ายแล้วจึงย้ายกลับมาที่มือขวา...
ที่จริงแล้วลูกอมไม่ใช่สิ่งของหายากอะไร เพียงแต่เสิ่นเยว่เล่นกับเขาอย่างจริงจัง ไม่ใช่การทำแบบสุกเอาเผากิน...
เด็กเล็กพูดโกหกได้ แต่ก็พูดโกหกไม่เก่งที่สุด
พวกเขาแยกแยะได้ชัดเจน ใครที่จริงใจต่อพวกเขา
จัวหย่วนครุ่นคิดอยู่ภายในใจ เสิ่นเยว่กลายเป็นพวกเดียวกับเสี่ยวอู่ “ครั้งนี้ลองให้เจ้าซ่อนแล้วข้าทายดีหรือไม่?”
“ดี!” ตอบรับด้วยความรวดเร็ว
เสิ่นเยว่หลับตา “ซ่อนดีแล้วหรือยัง?”
เสี่ยวอู่เองก็เลียนแบบท่าทางเมื่อครู่ของนาง นำลูกอมซ่อนไว้ในมือด้านขวาที่ยื่นออกมา หัวเราะเสียง “แหะๆ ซ่อนเรียบร้อยแล้ว! ซ่อนเรียบร้อยแล้ว!”
เสิ่นเยว่ถึงได้ลืมตา มองหาคล้ายจะจริงจังหนึ่งรอบ คิ้วงามขมวดขึ้นเล็กน้อย คล้ายกับกำลังครุ่นคิดอย่างจริงจัง “ข้าทายว่าซ่อนอยู่ในดวงตา?”
เสี่ยวอู่ยื่นมือออกมาลูบที่ดวงตาจริงๆ หลังจากนั้นก็หัวเราะเสียงดัง “ไม่ถูก ไม่ถูก!”
เสิ่นเยว่เองก็ไม่ท้อ “เช่นนั้นข้าจะลองทายอีกครั้ง...ซ่อนไว้ในจมูก?”
เสี่ยวอู่ใช้มือจับที่จมูกอีกครั้ง แล้วหัวเราะออกมา “ไม่ถูก ไม่ถูก! อาเยว่ ท่านทายผิดแล้ว!”
เสิ่นเยว่ทายต่อ “เช่นนั้นอยู่ในปากใช่หรือไม่?”
เสี่ยวอู่ยกมือปิดปาก “ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ได้อยู่ในปาก”
เป็นเช่นนี้ แล้วทายเป็นหู จมูก ท้อง ไหล่ สุดท้ายเสิ่นเยว่ถึงกล่าวว่า “ข้ารู้แล้ว เจ้าซ่อนไว้ที่มือข้างซ้ายด้านหลัง”
เสี่ยวอู่หัวเราะอย่างมีความสุข “ถูกต้องแล้ว! อาเยว่ ท่านทายถูกแล้ว!”
เสิ่นเยว่เริ่มเอ่ยปากก่อน “เช่นนั้นพวกเราเล่นกันอีกครั้งดีหรือไม่?”
เสี่ยวอู่พยักหน้าติดต่อกันหลายครั้ง “เล่นๆ !”
จัวหย่วนยกยิ้มมุมปาก ภายในเรือนฉงฮวา เสี่ยวอู่เล่นทายดูสิว่าซ่อนอยู่ที่ไหนกับเสิ่นเยว่อย่างน้อยสิบกว่ารอบได้ ต่อมาก็พาเสิ่นเยว่ไปเยี่ยมชมเรือนของตนเอง บอกสิ่งที่ตนเองชอบที่สุดและสถานที่ที่ชอบมากที่สุดกับนาง...
เมื่อออกมาจากเรือนฉงฮวาก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว
ที่จริงแล้วเสี่ยวอู่ไม่อยากให้เสิ่นเยว่กลับ แต่เสิ่นเยว่จำเป็นต้องจัดเตรียมอุปกรณ์ที่ต้องใช้ในโรงเรียนอนุบาล ทั้งผู้ช่วย รายการอาหาร และเรื่องอุปกรณ์ต่างๆ ที่ได้พูดคุยกันไปเมื่อครู่พร้อมผู้ดูแลจวนเถา เวลาใกล้เข้ามา ลงมือช้ามิสู้ลงมือเร็ว เสิ่นเยว่ยื่นมือไปจูงเสี่ยวอู่ กล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน “พรุ่งนี้เช้าข้าจะมาอีกครั้ง อย่านอนตื่นสายล่ะ~”
เสี่ยวอู่ถึงยอมรับปาก
ระหว่างที่เดินจากเรือนฉงฮวากลับโถงข้าง เสิ่นเยว่เดินเคียงข้างมาพร้อมกับจัวหย่วน “จากการที่ได้ใกล้ชิดเมื่อครู่ โดยพื้นฐานแล้วเสี่ยวอู่ตระหนักรู้ถึงความปลอดภัยและรู้จักป้องกันตัวเอง ทั้งยังรู้จักรักษาระยะห่างที่เหมาะสมกับคนแปลกหน้าแล้ว นี่เป็นการแสดงออกถึงการมีพัฒนาการทางด้านประสาทสัมผัสของร่างกายที่ดี ช่วงเวลาที่เล่นเกม สามารถเห็นได้ว่าเสี่ยวอู่สามารถแสดงออกถึงอารมณ์และความต้องการของตนเองได้ถูกต้อง ทั้งยังสามารถแบ่งแยกหน้าหลังซ้ายขวา บนล่างสูงต่ำ สัมผัสทั้งห้า และส่วนต่างๆ ของร่างกายได้อย่างแม่นยำ แต่หากละเอียดมากขึ้นอีกหน่อย เช่น ติ่งหูและนิ้วมือ ขนาดหนึ่งนิ้วและสิบนิ้ว เขาอาจจะยังสับสนอยู่บ้าง รวมถึงการเคลื่อนไหวของนิ้วมืออาจจะต้องใช้แรงมากหน่อย หลังจากเข้าโรงเรียนแล้วจะพยายามฝึกฝนให้มากขึ้น...”
สถานการณ์ดูนิ่งไป เสิ่นเยว่จึงเอ่ยถาม “เขาใช้มือจับพู่กันเขียนหนังสือได้ยากเล็กน้อยใช่หรือไม่?”
จัวหย่วนชะงักไปเล็กน้อย ไม่นานก็ตอบกลับ “ใช่ เขาเขียนหนังสือได้ไม่ดีเท่าไร เชิญอาจารย์ที่ดีที่สุดมา อาจารย์สอนก็สอนแล้ว ดุด่าก็ดุด่าแล้ว แต่ก็ยังต้องเสียแรงมาก เวลานานเข้าจึงเกิดการต่อต้านบ้าง เพียงให้เขียนหนังสือก็จะงอแง...”
จัวหย่วนพูดจบก็อดไม่ได้ที่จะมองนางเป็นเวลานาน ภายในใจเกิดความรู้สึกเชื่อใจและคาดหวังขึ้นมาหลายส่วนอย่างน่าประหลาดใจ แล้วเอ่ยถามด้วยเสียงอ่อนโยน “ควรทำเช่นไรหรือ?”
