ตอนที่ 93 ฟ้ากำลังถล่มลงมา

เมื่อเห็นว่าเฉินเจียงไฮ่กำลังจะจ่ายเงิน จู้หยินหยินจึงรีบห้ามทันที

“พี่เฉิน ฉันไม่ต้องการมันจริงๆ ผักพวกนี้ปลูกในไร่ของฉันเองทั้งหมด มันไม่ได้ใช้เงินมากมายอะไร นอกจากนี้ ครั้งสุดท้ายที่พี่ช่วยฉัน แม้ว่าฉันจะชวนพี่ไปกินข้าวก็ตาม มันก็ยังคุ้มค่า พี่ไม่ต้องคิดมาก”

เฉินเจียงไฮ่ชำเลืองมองเธอ จากนั้นมองดูหนังสือในมือ ซึ่งเป็นหนังสือเรียนภาษาจีนระดับมอปลาย

“เธอ...อยากเข้ามหาลัยเหรอ”

จู้หยินหยินตกตะลึงไปชั่วขณะและฝืนยิ้มออกมา "ไม่ ฉันแค่อ่านเพื่อฆ่าเวลา ให้เวลามันผ่านไป"

เฉินเจียงไฮ่มองไปที่จู้หยินหยิน เขารู้ว่าสิ่งที่เธอพูดไม่ได้เหมือนกับสิ่งที่อยู่ในใจเธอ แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม

ทุกคนต่างมีความลับของตัวเอง

“เธอต้องรับเงินไว้ ไม่งั้นฉันจะไม่กินผักพวกนี้”

คำไหนเป็นคำนั้น ทัศนคติของเฉินเจียงไฮ่ก็ยังมั่นคงเช่นเดิม

เมื่อจู้หยินหยินได้รับคำตอบเช่านี้ เธอก็ไม่มีทางเลือกนอกจากรับเงินของเฉินเจียงไฮ่

ก่อนจากไป เฉินเจียงไฮ่อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา "ถ้าเธอต้องการใช้เวลาเรียนมากกว่านี้ ฉันให้งานที่มั่นคงแก่เธอได้นะ"

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเจียงไฮ่ ดวงตาของจู้หยินหยินก็เปล่งประกายขึ้นมา

แต่ดูเหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างได้ สีหน้าของเธอก็เริ่มลังเลออกมา

"ลองกลับคิดดูละกัน ร้านของฉันเลขที่ 149 บนถนนโปซี ถ้าเธอต้องการก็มาหาฉันได้เลย"

เฉินเจียงไฮ่ไม่ได้รีบจะฟังคำตอบของอีกฝ่าย เขายิ้มออกมาเล็กน้อยและจากไปหลังจากพูดจบ

จู้หยินหยินในตอนนี้ทำให้เฉินเจียงไฮ่นึกถึงสารคดีที่เขาเคยดูในชีวิตที่แล้ว

สารคดีส่วนใหญ่เกี่ยวกับเด็กๆในหมู่บ้านบนภูเขา เป็นเรื่องยากหรือเป็นไปไม่ได้ที่จะหาเวลาอ่านหนังสือได้

สายตาของเด็กๆที่กระตือรือร้นในการเรียนรู้นั้นเหมือนกับของจู้หยินหยินในเวลานี้

ในเวลานั้นเอง เฉินเจียงไฮ่ก็รู้สงสารขึ้นมา

การพบกันคือพรหมลิขิต

หากเขาสามารถช่วยได้ เขาก็จะช่วย!

แน่นอนว่า เฉินเจียงไฮ่จะไม่ให้เงินกับจู้หยินหยินโดยตรง แต่จะให้โอกาสเท่านั้น

ส่วนเธอจะรับไว้หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับการเลือกของเธอเอง

เมื่อเขากลับถึงบ้าน หลังจากที่เขาเก็บเนื้อสัตว์และผักไว้ที่บ้านแล้ว เขาก็ไปที่โกดังทันที

ทันทีที่เขามาถึงประตูโกดัง เขาเห็นคนมากมายล้อมรอบประตู เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เฉินเจียงไฮ่กังวลในตอนแรก แต่เมื่อเขาเห็น จ้าวฉางกุ่ยนั่งอยู่ที่หน้าประตู เขาก็รู้สึกโล่งใจ

ในเวลานี้เอง ทุกคนที่อยู่หน้าประตูก็เห็นเฉินเจียงไฮ่เช่นกัน พวกเขาจึงเบียดเสียดกันเข้ามา

"อาจารย์เฉิน เมื่อไหร่จะมีทีวีไว้สต๊อกเหรอ"

"ใช่! ฉันมาที่นี่ 2-3 ครั้งแล้ว ทำไมยังไม่มีของในสต๊อกอีก"

"น้องไอกั๋วได้รับเงินมัดจำของผมไปแล้ว เขาสัญญาว่าจะให้ทีวีกับผมก่อน!"

...

เมื่อได้ยินคำบ่นของทุกคน เฉินเจียงไฮ่ก็เข้าใจทันทีว่าพวกเขาทั้งหมดกำลังมารอทีวี

"ผมขอโทษที่ทำให้ทุกคนรอ แต่การประกอบทีวีเป็นงานด้านเทคนิค ผมกำลังทำงานล่วงเวลาอยู่"

เฉินเจียงไฮ่กล่าวขอโทษ

หลังจากพูดคุยและให้คำมั่นสัญญากับพวกเขาครู่หนึ่ง เขาก็สามารถเกลี้ยกล่อมทุกคนให้กลับไปได้

ไม่นานหลังจากที่กลุ่มคนออกไป ฝางไอกั๋วก็ปรากฏตัวขึ้นมา

“พี่ไฮ่ คนกลุ่มนี้ตาแดงก่ำ พวกเขาทำให้ผมกลัวแทบตาย!”

ฝางไอกั๋วพูดพร้อมกับตบหน้าอกของตัวเอง

เฉินเจียงไฮ่อดไม่ได้ที่จะทำหน้ามุ่ย "เฮ้ น้องชายของฉันเริ่มที่จะฉลาดขึ้นแล้ว นายรู้วิธีที่จะซ่อนตัวด้วย!"

เมื่อมองการแสดงของฝางไอกั๋ว เฉินเจียงไฮ่จึงรู้ว่าคนเหล่านี้ต้องเคยไปหาฝางไอกั๋วมาก่อน

ฝางไอกั๋วยิ้มอย่างเคอะเขิน "พี่ไฮ่ ผมทำอะไรไม่ได้ คนพวกนี้ตามหาผมมาหลายวันแล้ว พวกเขาเอาแต่จ้องไปที่สินค้าของผม"

"สักพักเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง"

เฉินเจียงไฮ่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และถามออกมา "อย่าเพิ่งไปพี่เกวียงตอนนี้ รอปรับปรุงร้านเสร็จก่อน แล้วค่อยย้ายเครื่องใช้ไฟฟ้าทั้งหมดไปไว้ที่นั่น"

ฝางไอกั๋วเบิกตากว้างและถามด้วยความประหลาดใจ "พี่ไฮ่ พี่หาร้านได้แล้วเหรอ!"

“ใช่ ฉันได้ทำสัญญาไปแล้ว การตกแต่งร้านจะเริ่มพรุ่งนี้ พยายามย้ายของเข้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้” เฉินเจียงไฮ่พยักหน้าตอบ

ฝางไอกั๋วถามต่อ "พี่ไฮ่ พี่ประกอบทีวีได้กี่เครื่องแล้วในสองสามวันที่ผ่านมา"

เขาเพิ่งได้ยินสัญญาของพี่เจียงไฮ่กับคนกลุ่มนั้น

แม้ว่าคำสัญญานี้จะยังคลุมเครืออยู่เล็กน้อย แต่เขาก็ยังต้องการทราบความคืบหน้าเพื่อให้เขารู้สึกสบายใจขึ้น

เฉินเจียงไฮ่พูดติดตลก "อะไรกัน นายไม่ได้ขายทีวีมาสองสามวัน มือของนายก็เลยคันขึ้นมาเหรอ"

ฝางไอกั๋วเกาหัวและหัวเราะอย่างประชดประชัน "สิ่งสำคัญคือลูกค้าพวกนี้กำลังรอผมอยู่ ผมไม่ต้องการปล่อยเงินของพวกเขาไปโดยไม่ได้ทำอะไร"

เฉินเจียงไฮ่ตบไหล่อีกฝ่าย "น้องชาย ไม่ต้องกังวล จนกว่าร้านจะปรับปรุงเสร็จ ฉันจะอยู่ที่นี่และประกอบทีวีให้ได้มากที่สุด"

“ตกลง พี่ไฮ่ ผมจะรอทีวีจากพี่เอง!” ฝางไอกั๋วพูดอย่างตื่นเต้นและถูมือเข้าด้วยกัน

...

ไม่กี่วันต่อมา เฉินเจียงไฮ่อยู่ภายในโกดังตลอด เขาอุทิศตนให้กับการประกอบทีวีทั้งวัน

ฝางไอกั๋วกับจ้าวฉางกุ่ยก็ช่วยเช่นกัน

ภายใต้การฝึกของเฉินเจียงไฮ่ ทั้งสองคนได้เรียนรู้การถอดและประกอบเครื่องทีวี

อย่างไรก็ตาม การติดตั้งส่วนแกนภายในมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถทำได้

แน่นอน เฉินเจียงไฮ่ไม่ได้คาดหวังว่าทั้งสองคนจะสามารถช่วยเหลือเขาในเรื่องนี้ แต่เขาก็รำพึงในใจ ‘ดูเหมือนว่าถ้ามีโอกาส เขาจะต้องรับเด็กฝึกงานมาหนึ่งหรือสองคนให้ได้’

ไม่งั้นถ้าพึ่งแต่มือเขาคงไม่มีเวลาทำอย่างอื่นแน่!

ในช่วงเวลานี้ เฉินเจียงไฮ่ไปที่โรงงานอะไหล่เพื่อหาซูตงและซื้อชิ้นส่วนจำนวนมากอีกครั้ง

มีเครื่องทีวีจำนวนมากเกินไปที่เขาจะประกอบเร็วๆนี้ และการสึกหรอของชิ้นส่วนภายในค่อนข้างรุนแรง

เขายังใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ บอกซูตงเกี่ยวกับการเปิดร้านของเขา

เมื่อซูตงรู้ว่าเขากำลังจะเปิดร้าน ซูตงก็แสดงความยินดีกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่าและบอกว่าเขาต้องมาร่วมพิธีเปิดร้านแน่นอน

...

วันนี้ หลังจากที่เฉินเจียงไฮ่ทำงานในโกดังเสร็จ เขาก็รีบกลับบ้านไปทำอาหารทันที

แต่ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน เขาก็พบว่าหลินว่านชิวกำลังนั่งอยู่ที่ประตู ดวงตาของเธอแดงก่ำ ราวกับว่าเธอพึ่งร้องไห้ไป

การแสดงออกของเฉินเจียงไฮ่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาก้าวไปหาอย่างรวดเร็วและถามด้วยความกังวล "ว่านชิว เกิดอะไรขึ้น"

เมื่อหลินว่านชิวได้ยินเสียง เธอรีบเช็ดมุมตาของเธอและฝืนยิ้มออกมา "ไม่...ไม่เป็นไร"

“ไม่เป็นไร? คิดว่าผมไม่เห็นเหรอ เกิดอะไรขึ้น บอกผมมาเร็ว!”

เฉินเจียงไฮ่กล่าวอย่างกังวลใจ

หลินว่านชิวนั้นดีทุกเรื่อง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ดี นั่นคือเธอมักจะเก็บปัญหาไว้เพียงผู้เดียว

ในชีวิตที่แล้ว เธอต้องทนทุกข์มากมาย แต่เธอก็กัดฟันทนไว้ ไม่บ่นให้ใครสักคนฟัง

หลินว่านชิวส่ายหัว: "เจียงไฮ่ ไม่มีอะไรจริงๆ... "

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เฉินเจียงไฮ่ก็คว้ามือของหลินว่านชิวและพูดทีละคำ

“ว่านชิว ผมเป็นคนของคุณ ถึงมันจะเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหน ผมก็จะแบกมันไว้เอง อย่าเก็บมันไว้ในใจคนเดียว คุณแค่บอกผม เข้าใจไหม”

หลินว่านชิวมองไปที่เฉินเจียงไฮ่ หลังจากฟังสิ่งที่เฉินเจียงไฮ่พูด ในที่สุดน้ำตาของเธอก็ไหลลงมาอีกครั้ง

“เรื่องอะไร พูดออกมา มันมีทางออกเสมอ!”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เฉินเจียงไฮ่รู้สึกกังวลอย่างมาก เขากอดหลินว่านชิวและลูบผมของเธอเบาๆ

หลินว่านชิวซบบนไหล่ของเฉินเจียงไฮ่และพูดด้วยน้ำเสียงสะเอือน "ฉัน... งานของฉัน... อาจจะหายไป"

“อ่า? เรื่องแค่นี้เอง!”

เฉินเจียงไฮ่เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

ตอนแรกเขาคิดว่ามีเรื่องใหญ่อะไร แต่กลายเป็นเรื่องนี้นี่เอง

แน่นอนว่างานที่มั่นคงในตอนนี้ถือเป็นเรื่องใหญ่สำหรับใครหลายๆคนอย่างไม่ต้องสงสัย

ถ้าคุณตกงาน ก็เหมือนฟ้าจะถล่มลงมา