ตอนที่ 92 หากต้องการทำงานให้ดี เขาต้องลับเครื่องมือให้คมเสียก่อน

เดือนละสามร้อยหยวน!

หลังจากทำงานหนักในหมู่บ้านเป็นเวลาสองเดือน พวกเขาเกรงว่าจะหาเงินได้ไม่ถึงเท่านั้น

หลินว่านชิวกัดริมฝีปากของเธอและพูดอย่างเป็นกังวล "เจียงไฮ่ นี่จะ... เสี่ยงเกินไปรึเปล่า"

ในมุมมองของหลินว่านชิว ความมั่นคงเป็นสิ่งที่ดีกว่า ไม่จำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อเช่าร้านนี้

เฉินเจียงไฮ่อาจเดาได้ว่าหลินว่านชิวกังวลเรื่องอะไร เขาจึงตบหลังเธอและพูดปลอบใจ "ว่านชิว ไม่ต้องกังวล เราสามารถทำเงินได้แน่นอน และมันเป็นเงินจำนวนมาก"

ซุยชุนหลี่ชำเลืองมองที่เฉินเจียงไฮ่ เธออ้าปากและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดอะไร

ในขณะนั้นเอง หลี่เต๋อเทียนเดินมาพร้อมกับคนๆหนึ่งและทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

“น้องเฉิน มาเร็วจริง!”

เฉินเจียงไฮ่พยักหน้า "พี่ชาย ผมรีบเปิดธุรกิจ ดังนั้นผมเลยรีบมาเป็นธรรมดา"

หลี่เต๋อเทียนเห็นคนสองคนที่อยู่ข้างๆหลินว่านชิว แม้ว่าเขาอาจจะเดาตัวตนของพวกเขาได้ แต่เขาก็ยังถามขึ้นมา "สองคนนี้คือ?"

เฉินเจียงไฮ่รีบแนะนำ "นี่เป็นพ่อตากับแม่ยายของผมเอง"

"สวัสดี!" หลี่เต๋อเทียนกล่าวทักทาย

หลินเจียนกั๋วและซุยชุนหลี่ดูสงบเสงี่ยม พวกเขาทำเพียงยิ้มและพยักหน้าออกมา

เฉินเจียงไฮ่เห็นว่าทั้งสองไม่คุ้นเคยมากนัก ดังนั้นเขาจึงขอให้หลินว่านชิวพาพวกเขาไปที่เมืองของเคาน์ตีก่อน

“น้องชาย นี่คืออาจารย์หม่า เขาเชี่ยวชาญด้านการตกแต่ง ไม่มีอะไรต้องพูดถึงเกี่ยวกับฝีมือของเขา” หลี่เต๋อเทียนชี้ไปที่คนที่อยู่ข้างๆและรีบแนะนำ

เฉินเจียงไฮ่นำบุหรี่ออกมาและยื่นให้กับหลี่เต๋อเทียนและอาจารย์หม่า "อาจารย์หม่า สวัสดี"

อาจารย์หม่าหยิบบุหรี่ไปด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร

หลี่เต๋อเทียนกล่าวทันที "น้องชาย ถ้ามีข้อกำหนดใดๆ เพียงบอกอาจารย์หม่าโดยตรง พวกเราทั้งหมดรู้จักกัน เราสามารถไว้วางใจในฝีมือและชื่อเสียงของพวกเขาได้!"

อาจารย์หม่าอายุสี่สิบต้นๆ มีผิวคล้ำ และมีมือที่หยาบกร้าน

แน่นอนว่าเฉินเจียงไฮ่เชื่อใจหลี่เต๋อเทียน เขาผายมือเข้าไปข้างใน "อาจารย์หม่า เข้าไปคุยกันข้างในกันเถอะ!"

"ตกลง" อาจารย์หม่าพยักหน้า

หลี่เต๋อเทียนไม่รีบร้อนที่จะจากไป เขาเดินตามคนทั้งสองเข้าไป

เมื่อเข้าไปในร้าน เฉินเจียงไฮ่ชี้ไปรอบๆและพูดคุยเกี่ยวกับความคิดของเขา

เขาไม่ต้องการการตกแต่งอะไรมากนัก เขาต้องการทาสีผนังและทำพื้นใหม่

และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือสถานที่ซ่อมของเขา

หากต้องการทำงานให้ดี เขาต้องลับเครื่องมือให้คมเสียก่อน

เฉินเจียงไฮ่หยิบปากกาและกระดาษออกมา จดข้อกำหนด และเลือกใช้วัสดุที่ดีที่สุด

หลังจากอ่านกระดาษ อาจารย์หม่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาจึงถามออกมา "หัวหน้าเฉิน คุณต้องการทำโต๊ะนี้ให้ใหญ่ขนาดนี้ใช่ไหม คุณต้องการใช้กระจกเทมเปอร์(1)ด้วย ราคามันแพงมากนะ!"

"ไม่เป็นไร"

เฉินเจียงไฮ่พูดด้วยรอยยิ้ม "ทำตามคำขอของผมได้เลย"

อาจารย์หม่าชำเลืองมองที่เฉินเจียงไฮ่ "ค่าใช้จ่ายอาจจะสูงหน่อยนะ"

เฉินเจียงไฮ่โบกมืออย่างภาคภูมิใจ " คุณแค่ต้องทำตามความต้องการของผมอย่างเคร่งครัดและตีราคารวมทั้งหมดแก่ผมมา"

"งั้น...ก็ได้" อาจารย์หม่าเหลือบมองไปที่หลี่เต๋อเทียนที่กำลังพยักหน้าให้เขาอยู่

ต่อมา เฉินเจียงไฮ่ได้พูดคุยเกี่ยวกับการจัดสถานที่อื่นๆ

หลังจากที่อาจารย์หม่าฟังคำขอของเฉินเจียงไฮ่ เขาก็สงสัยขึ้นมา "ถ้าคุณทำแค่นี้ พื้นที่ที่เหลือมากมายจะเสียเปล่า!"

“ไม่เป็นไร ให้มันว่างเปล่าไว้” เฉินเจียงไฮ่กล่าวอย่างเฉยเมย

อาจารย์หม่าอดไม่ได้ที่จะถาม "แล้วทำไมคุณถึงเช่าร้านใหญ่ขนาดนี้ เช่าร้านเล็กน่าจะถูกกว่า"

ร้านค้าในปัจจุบันมักจะเป็นเคาน์เตอร์ยาวที่มีตู้อยู่ด้านหลังซึ่งเต็มไปด้วยสินค้าต่างๆ

แต่การใช้พื้นที่ให้เต็มนั้นมีแต่จะทำให้ความรู้สึกต่อลูกค้านั้นไม่ค่อยดีนัก

ท้ายที่สุดหากพื้นนั้นคับแคบเกินไป ก็จะส่งผลต่ออารมณ์ของลูกค้าและส่งผลต่อธุรกิจด้วย

อาจารย์หม่ากับหลี่เต๋อเทียนไม่ทราบถึงการวิจัยในเชิงลึกเกี่ยวกับจิตวิทยาการบริโภคของลูกค้าว่าเป็นอย่างไรในยุคต่อๆมา

ในความเป็นจริง สิ่งที่เฉินเจียงไฮ่พูดอยู่นั้นได้รับการออกแบบตามร้านเครื่องใช้ไฟฟ้าในรุ่นหลัง ซึ่งเรียบง่ายและกว้างขวาง

เมื่อลูกค้าเดินเข้ามาสิ่งที่พวกเขาเห็นคือเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกชนิดวางในที่เด่นและมีพื้นที่เพียงพอให้พวกเขาเดินดูได้

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เฉินเจียงไฮ่ไม่ได้ตั้งใจจะอธิบายให้ทั้งสองคนฟัง "ทำตามคำขอของผม!"

“อาจารย์หม่า ทำตามที่เขาบอกเถอะ! เงินจะไม่ขาดมือคุณแน่นอน!” ในเวลานี้เองที่หลี่เต๋อเทียนพูดขึ้นมา

เมื่อได้ยินคำรับรองของหลี่เต๋อเทียน อาจารย์หม่าก็พยักหน้า "ตกลง ผมจะวัดขนาดตอนนี้และเริ่มงานในวันพรุ่งนี้"

ท้ายที่สุดมันเกี่ยวข้องกับงานไม้ ถ้าอาจารย์หม่าอยากรู้ว่าจะทำตรงไหน เขาต้องรู้ขนาดพื้นที่ก่อน

“โอเค ผมหวังว่าคุณจะทำงานให้เร็วที่สุด ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี”

เฉินเจียงไฮ่กล่าว

อาจารย์หม่ายิ้ม "ไม่ต้องกังวล บอสหลี่รู้ฝีมือของฉันดี ตราบใดที่กำหนดขนาดไว้แล้ว จะไม่มีการรอช้าใดๆ"

หลังจากพูดจบ อาจารย์หม่าก็เริ่มวัดขนาดทันที

จากนั้นหลี่เต๋อเทียนก็เข้ามาถามทันที "น้องเฉิน ฉันฟังเมื่อกี้นี้ การตกแต่งร้านของนายเหมือนจะแตกต่างจากร้านคนอื่น!"

“พี่ชาย ตกแต่งเสร็จแล้วพี่ก็จะรู้เอง” เฉินเจียงไฮ่พูดด้วยรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจ

เมื่อเห็นเฉินเจียงไฮ่ไม่ได้ตอบ หลี่เต๋อเทียนก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

หลี่เต๋อเทียนพยายามถามอยู่พักหนึ่ง แต่เฉินเจียงไฮ่ก็ยังคงไม่เปิดเผยอะไรเลย

ในเมื่อเขาไม่สามารถหาคำตอบได้ หลี่เต๋อเทียนก็ไม่ได้อยู่ต่อเขาจึงกล่าวลาและออกไป

เฉินเจียงไฮ่หยิบกุญแจร้านออกมา "อาจารย์หม่า นี่คือกุญแจร้าน ผมจะให้คุณหนึ่งดอก"

อาจารย์หม่าไม่พูดอะไร เขาพยักหน้าและหยิบกุญแจไป จากนั้นก็กลับไปทำงานต่อ

เฉินเจียงไฮ่เห็นว่าเขาไม่ต้องทำอะไรอีก เขาจึงกล่าวลาและออกไป

เขาไม่รู้ว่าหลินว่านชิวพาพ่อแม่ไปที่ไหน เฉินเจียงไฮ่จึงตัดสินใจไปตลาดเพื่อซื้ออาหารไว้ก่อน

เมื่อเขามาถึงตลาด เฉินเจียงไฮ่กำลังเดินซื้อซี่โครงหมู แต่เมื่อเขาเห็นแผงขายผักสดที่อยู่ข้างๆ เขาก็ถามขึ้นมา

“ตะกร้านี้ขายยังไง”

แต่หลังจากรอสักครู่ เฉินเจียงไฮ่พบว่าไม่มีใครให้ความสนใจกับเขา

ในเวลานี้เอง เขาสังเกตเห็นว่าเจ้าของร้านกำลังอ่านหนังสืออยู่

"คุณครับ ผมต้องการที่จะซื้อผัก!"

เฉินเจียงไฮ่อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงออกมา

เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น เฉินเจียงไฮ่ก็ตระหนักทันทีว่าเขาเป็นใคร

"โอ้ เธอนี่เอง?"

เจ้าของแผงขายผักที่อยู่ตรงหน้าคือจู้หยินหยินที่เขาเคยปั่นจักรยานชนเธอมาก่อน

"อา... พี่เฉิน" จู้หยินหยินมองไปที่เฉินเจียงไฮ่ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย

เฉินเจียงไฮ่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "โย่ โลกนี้ชั่งกลมจริงๆ!"

"พี่เฉิน พี่ต้องการผักแบบไหน" จู้หยินหยินรีบลุกขึ้นและถามออกมา

เฉินเจียงไฮ่ชี้ไปที่ผักโขม “เอาอันนี้หนึ่งหยวน”

จู้หยินหยินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หยิบมาหนึ่งกำมือใหญ่ เหมือนจะมากกว่าหนึ่งหยวนอย่างแน่นอน

เฉินเจียงไฮ่จึงรีบพูด "มันมากไป ฉันไม่ได้ต้องการมากขนาดนั้น"

“ไม่เป็นไร เอาไปได้เลย ฉันไม่คิดเงิน!”

ขณะที่พูด จู้หยินหยินก็หยิบมาใส่ถุงและส่งไปให้เฉินเจียงไฮ่

"การขายของมันไม่ง่าย เธอต้องรับเงินด้วย"

เฉินเจียงไฮ่ส่ายหัว

1.กระจกเทมเปอร์ คือ กระจกนิรภัย หากพวกมันแตก พวกมันจะแตกเป็นเกล็ดเล็กๆและไม่มีคม จึงไม่เกิดอันตรายอะไร