ตอนที่ 74 ก้อนโคลนก่อตัวเป็นกำแพง!

ใบหน้าของซุยชุนหลี่แดงก่ำ เธอพูดพร้อมกับถอนหายใจ "ฉันแค่จะดูว่าฉันฝันไปรึเปล่า"

หลินเจียนกั๋วพูดไม่ออก "แล้วเธอไม่หยิกตัวเองละ"

ซุยชุนหลี่กรอกตาไปที่สามีของเธอ "แล้วฉันจะไม่เจ็บรึไง?"

เมื่อเผชิญหน้ากับซุยชุนหลี่ หลินเจียนกั๋วไม่มีทางเลือกนอกจากบึ้งตึงอยู่คนเดียว

เฉินเจียงไฮ่กับหลินว่านชิวมองหน้ากัน แล้วยิ้มอย่างรู้เท่าทัน

เฉินเจียงไฮ่กล่าว "พ่อแม่นั่งพักก่อนนะครับ ผมยังต้องยุ่งสักพัก ยังมีทีวีจำนวนมากที่ผมต้องประกอบให้ทันเวลา ยังมีลูกค้าที่รอทีวีอยู่อีกเยอะ"

“ตกลง ตกลง เธอทำงานของเธอเถอะ ไม่ต้องสนใจพวกเราหรอก!” หลินเจียนกั๋วตอบอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าซุยชุนหลี่จะไม่ได้พูดอะไร แต่เธอก็พยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

โกดังมีขนาดเล็ก ทำให้ไม่มีอะไรทำมาก หลินว่านชิวนั่งอยู่ที่หน้าประตูกับแม่ของเธอ เธอกับแม่ของเธอไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก

เกิดอะไรขึ้นมากมายในเวลาหนึ่งวัน

ถ้าพวกเขาอยู่ต่อจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป?

ซุยชุนหลี่ไม่รู้และไม่กล้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอมั่นใจได้อย่างหนึ่งว่าเฉินเจียงไฮ่เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เขาเป็นคนมีความสามารถ!

“พ่อแม่ วันนี้ผมจะพาไปกินข้าวที่ร้านอาหาร น้องชาย ฉางกุ่ย เราไปด้วยกัน”

เฉินเจียงไฮ่วางเครื่องมือลงแล้วลุกขึ้นยืน

จ้าวฉางกุ่ยส่ายหัว "น้องสาวของผมยังอยู่ที่บ้าน ไม่เป็นไรหรอก"

“ไม่ ไปรับน้องสาวมาแล้วไปกินด้วยกัน” เฉินเจียงไฮ่ไม่ให้โอกาสจ้าวฉางกุ่ยปฏิเสธ

ฝางไอกั๋วยิ้ม "ผมไม่ขัดข้องหรอกถ้ามีอาหารกิน"

หลินว่านชิวอดไม่ได้ที่จะถาม "เจียงไฮ่ เราจะไปกินกันที่ไหน"

เฉินเจียงไฮ่โบกมือ "ภัตตาคารฝูชุน น้องชายรีบไปจองโต๊ะให้พวกเราก่อน"

"ตกลง!" หลังจากพูด ฝางไอกั๋วก็หันหลังไปทันทีโดยไม่ให้ทุกคนได้มีโอกาสโต้ตอบ

ภัตตาคารชุนนั้นมีสามชั้น ปัจจุบันเป็นร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุดในมณฑลนี้

ภัตตาคารสร้างขึ้นในปี 1877 มีประวัติยาวนานกว่าร้อยปี โดยเข้าร่วมเป็นหุ้นส่วนระหว่างภาครัฐและเอกชนในปี 1956 และเป็นภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุดและดีที่สุดในหลิงไห่

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ฝางไอกั๋วรู้สึกตื่นเต้น แต่การแสดงออกของหลินว่านชิวเปลี่ยนไป

เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของลูกสาว ซุยชุนหลี่รีบถามอย่างรวดเร็ว "สาวน้อย ภัตตาคารฝูชุนอยู่ที่ไหน"

"แม่คะ นี่คือร้านอาหารที่ดีที่สุดในหลิงไห่ ฉันได้ยินมาว่าอาหารจานหนึ่งมีราคาอย่างน้อย 50 หยวน  สูงสุด 200-300 หยวนต่อจาน!" หลินว่านชิวกล่าวอย่างรวดเร็ว

หลินเจียนกั๋วตกตะลึง

"50 หยวนต่อจาน?

ในยุคนี้ที่เนื้อหมูต่อกิโลไม่ถึงสิบหยวน หลินเจียนกั๋วไม่เข้าใจจริงๆว่าอาหารอะไรจะมีราคาแพงขนาดนี้?

ซุยชุนหลี่พูดอย่างเป็นทุกข์ "เปลี่ยนร้านเถอะ มันแพงเกินไป! ไม่จำเป็นเลย ไม่จำเป็น"

หลินว่านชิวหันไปมองเฉินเจียงไฮ่

พูดตามตรง เธอก็ต้องการเกลี้ยกล่อมเฉินเจียงไฮ่ด้วยเช่นกัน มันแค่เป็นมื้ออาหารกับครอบครัว ไม่จำเป็นต้องไปสถานที่แพงขนาดนั้น

เฉินเจียงไฮ่ทำหน้าบึ้งและพูดอย่างไม่เร่งรีบ "ไม่เป็นไรถ้าเราไม่ได้ไป แต่กฎของร้านนี้ ถ้าจองแล้วเราไม่ได้ไป เราก็จะไม่ได้รับเงินคืน เหมือนเราโยนเงินทิ้งลงแม่น้ำไปเลย!"

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ใบหน้าของหลินเจียนกั๋วและซุยชุนหลี่ก็รู้สึกเจ็บปวด

"ไป! ไปกันเถอะ!" ซุยชุนหลี่กล่าวอย่างรวดเร็ว

นั่นมันหลายสิบหยวนเลยนะ!

จะโยนมันทิ้งไปได้อย่างไร?

แน่นอน หลินว่านชิวรู้ว่าภัตตาคารฝูชุนถึงจะมีกฎมากมาย แต่ก็ไม่มีสิ่งเหล่านี้อยู่ในกฎ

เธอกลอกตาไปที่เฉินเจียงไฮ่ที่หลอกให้พ่อแม่ของเธอไปกินที่นั่น

อย่างไรก็ตาม หลินว่านชิวไม่ได้ที่จะตำหนิเฉินเจียงไฮ่ ในทางกลับกัน เธอกลับรู้สึกมีความสุข

เมื่อก่อนครอบของเธอไม่ได้มีเงินมากขนาดนี้

แต่ตอนนี้ครอบครัวของเธอมีแล้ว ก็ต้องพาพ่อแม่กินเที่ยวให้มีความสุข

พวกเขาทำงานหนักมาทั้งชีวิต ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก จำนวนครั้งที่ไปร้านอาหารแทบจะนับนิ้วได้เลย

ในที่สุดพวกเขาก็มาเยี่ยมเธอที่นี่ เธอต้องเลี้ยงรับรองและแสดงความกตัญญูให้ดีที่สุด

เฉินเจียงไฮ่พูดด้วยความพึงพอใจ "พวกคุณรอที่นี่ก่อน ผมจะเรียกรถสามล้อมาให้"

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ออกไปโดยไม่เปิดโอกาสให้ใครพูดเลย

เมื่อเฉินเจียงไฮ่จากไป หลินเจียนกั๋วอดไม่ได้ที่จะถาม "ลูกสาว งานของเจียงไฮ่ทำกำไรได้มากขนาดนั้นเลย"

“เมื่อกี้ไม่เห็นเหรอ?”

หลินว่านชิวพูดด้วยรอยยิ้ม "แม่เคยพูดว่ามันเป็นของปลอมมาก่อน ตอนนี้พ่อกับแม่เชื่อแล้วใช่ไหม"

เมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาว ซุยชุนหลี่อับอายเล็กน้อย

น่าเสียดาย!

ก่อนหน้านี้เธอมักจะพูดว่า เขาไม่มีความหวัง เขาจะอยู่บ้านเฉยๆและเอาแต่ใช้เงินของลูกสาวเธอตลอดเวลา เขาเป็นคนสุรุ่ยสุร่ายและไร้ประโยชน์

แต่ตอนนี้ภาพของเงินปึกหนากระตุ้นสมองของเธอตลอดเวลา

...

ระหว่างทางไปร้านอาหาร ซุยชุนหลี่เหลือบมองเฉินเจียงไฮ่เป็นครั้งคราว

เธอมักจะรู้สึกว่าทั้งหมดเหมือนเป็นความฝัน

จู่ๆ ก้อนโคลนก็ดันก่อตัวเป็นกำแพง!

ในไม่ช้า พวกเขาก็มาถึงภัตตาคารฝูชุน

มองจากประตู มีคนเข้าๆออกๆตลอดเวลา เห็นได้ชัดว่าหลายคนกินไปแล้วและหลายคนพึ่งมา

"พ่อแม่ ว่านชิว เราเข้าไปกันเถอะ!"

พอรถจักรยานสามล้อจอดที่หน้าประตู เฉินเจียงไฮ่ก็ชวนทุกคนเข้าไป

เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาในภัตตาคาร ก็เห็นฝางไอกั๋วที่อยู่ไม่ไกลลุกขึ้นเรียกและโบกมือทันทีว่าอยู่ตรงนี้

ทุกคนนั่งลงทีละคน บริกรเดินมาพร้อมกับเมนู

เฉินเจียงไฮ่หยิบเมนูขึ้นมา มองซุยชุนหลี่และหลินเจียนกั๋วแล้วถาม "พ่อกับแม่อยากกินอะไรไหม"

หลินเจียนกั๋วตอบอย่างรวดเร็ว: "อะไรก็ได้ เรากินกันง่ายๆ"

ซุยชุนหลี่ไม่พูดอะไร แต่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว

เฉินเจียงไฮ่ถามต่อ "แล้วพ่อกับแม่มีอะไรที่ไม่กินไหม"

"ไม่ๆ"

หลินเจียนกั๋วตอบอย่างรวดเร็วแล้วเสริม "แม่ของเธอก็เช่นกัน"

ซุยชุนหลี่อดไม่ได้ที่จะจ้องมองสามีของเธอ

“โอเค งั้นผมจะสั่งเลยแล้วกัน” เฉินเจียงไฮ่มองไปที่เมนูแล้วตอบ

มื้อนี้ เฉินเจียงไฮ่ไม่คิดที่จะประหยัดเงินด้วยซ้ำ เขาสั่งอาหารไปทีเดียวสิบกว่าอย่าง

และทั้งหมดเป็นอาหารพิเศษของร้านอาหารทำให้ราคาไม่ถูก

ซุยชุนหลี่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเห็นว่าเขาสั่งอาหารมากมาย ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะพูด "สั่งน้อยลงหน่อย จะเสียดายเปล่าๆถ้าพวกเรากินไม่หมด"

เฉินเจียงไฮ่ยิ้ม "พ่อแม่ การมาที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ว่านชิวบอกว่าควรปฏิบัติต่อคุณทั้งสองคนให้ดีที่สุด เพราะงั้นพวกคุณต้องได้กินอาหารจานพิเศษที่ดีที่สุด"

ซุยชุนหลี่มองไปที่ลูกสาวของเธอ และเห็นว่าลูกสาวของเธอกำลังจ้องมองมาที่เธอเช่นกัน เธอกลืนคำพูดของเธอลงไปทันที สิ่งที่เธอเห็นและได้ยินมาในวันนี้ ถ้าบอกว่าเฉินเจียงไฮ่กำลังแสดงละครอยู่ มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน

แค่ค่าอาหารพวกนี้เพียงอย่างเดียว ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาสามารถจ่ายได้

ซุยชุนหลี่เชื่อว่าความสามารถในการทำเงินของเฉินเจียงไฮ่นั้นเยอะจริง

สิ่งเดียวที่ทำให้ซุยชุนหลี่เป็นกังวลในตอนนี้ คือการที่เฉินเจียงไฮ่ได้รับเงินจำนวนนี้อย่างถูกกฎหมายรึเปล่า และสามารถทำเงินได้นานรึเปล่า?

ถ้ามันผิดกฎหมาย ลูกสาวของเธอก็คงต้องรับโทษไปด้วย!

และถ้ามันเพียงแค่ลมกระโชกหนึ่ง ถ้าเขากินไปหมดแล้ว ก็คงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก!