เล่นมายคราฟในต่างโลก เล่มที่ 2 บทที่ 13 – รำคาญ
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
เล่มที่ 2 บทที่ 13 – รำคาญ
.
(เกรซ)
ข้านั่งอยู่ที่ทางเข้าของ【บ้านสุนัข】ข้าจ้องมองไปที่พระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน
วันนี้เป็นวันบรรลุนิติภาวะของข้า
...แต่วอลสันไม่ได้อยู่ที่นี่
ของขวัญที่วอลสันควรจะให้ข้าคือไม้เท้าที่เขาสัญญาไว้พร้อมกับเสื้อคลุม
แต่ว่าตอนนี้ ไม่ว่าอะไรก็ทำให้ข้าสุขใจไม่ได้ทั้งนั้น
“ขอโทษด้วยนะ แต่วันนี้เราปิดแล้ว” เมล่อนหันหลังให้ลูกค้าผู้หนึ่ง
ไม่เพียงแต่ลูกค้าผู้นั้นจะรู้สึกว่างเปล่า ตัวข้าเองก็เช่นกัน
“...เมล่อน วอลสันอยู่ไหน?”
ไม่ว่าข้าจะใช้โทรจิตมากแค่ไหน วอลสันก็ไม่ตอบสนอง
เมล่อนก็เช่นกัน
การโทรจิตรระหว่างสมาชิกในทีมสามารถปิดได้
การปิดกั้นโทรจิตรจากเพื่อนร่วมทีมทำให้ตัวเองไม่ได้ยินเสียงของพวกเขา
...วอลสัน ทำไมเจ้าถึงทำเช่นนั้นล่ะ?
“...ข้าไม่รู้” เมลอนหยุดและตอบกลับมา
เหลือไว้เพียง "วันแห่งความสุขที่กำลังจะมาถึง" แล้วก็หายไป
ทิ้งมื้ออาหารสุดหรูไว้ใน [กระเป๋าเก็บของ] แล้วหายตัวไป
เราควรจะมีความสุขด้วยกันไม่ใช่เหรอ?
เจ้าโง่...เจ้าโง่...
วันนี้ก็เป็นวันเกิดของเจ้านะ
ในตอนเช้า เพื่อยุติข่าวลือที่แพร่กระจาย
ข้าดึงกล้าหาญออกมา ข้าปฏิเสธคำเชิญของต่อหน้าทุกคน
ในที่สาธารณะ ข้าบอกเขาไปว่าข้าไม่ชอบเขาและมีคนที่ชอบอยู่แล้ว
“คุณเกรซไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”
“...เราไม่ควรรอวอลสันเหรอ?” ข้ามองไม้เท้าในมือที่กำลังสะท้อนแสงพระอาทิตย์ตกดิน
ไม้กายสิทธิ์มีสีดำแวววาวเช่นเดียวกับท้องฟ้ายามราตรี
ไม้เท้าที่สวยงาม มันเป็นไม้เท้าที่ข้ารู้สึกได้เลยว่าเขาตั้งใจทำมันมากขนาดไหน
เมื่อหลับตาลง ข้าสามารถมองเห็นโลกที่ทับซ้อนกับโลกของเรา แต่ถูกสร้างขึ้นจากสสารที่ไม่ใช่กายภาพทั้งหมด เหมือนเช่นเวทมนตร์
มีทั้งกระบวนการและโครงสร้างของเวทมนตร์…ถ้าข้าใช้สิ่งนี้ มันจะง่ายขึ้นสำหรับข้าที่จะศึกษาเวทมนตร์ใช่ไหม?
มันเป็นสิ่งที่ข้าเห็นผ่านผลึกบนไม้กายสิทธิ์ที่ดูเหมือนดวงตาบางอย่าง มันน่าทึ่งมาก
...แต่นี่ไม่ได้ทำให้ข้ารู้สึกยินดีเลย
การเชื่อมต่อนั้นมาจาก 【ไข่มุกเอนเดอร์】ที่ข้ามอบให้กับวอลสัน
วอลสันทำให้ของขวัญที่ข้ามอบให้เขากลายเป็นไม้กายสิทธิ์และมอบคืนให้ข้า...ด้วยเหตุนี้ข้าจึงไม่สามารถเทเลพอร์ตไปยังด้านข้างของเขาได้เลยในตอนนี้
เพราะข้าไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน
“หลังจากทำอาหารแล้ว นายท่านออกไป เขาบอกว่าเขาไม่ต้องการรบกวนวันฉลองบรรลุนิติของคุณเกรซ”
“...ถ้าอย่างนั้น พิธีฉลองบรรลุนิติภาวะของเขาเองก็ไม่สำคัญเหรอ?”
“...” เมล่อนไม่ได้พูดอะไร
อันที่จริงนางเองก็รอเช่นกัน
หลังจากแสงสุดท้ายของพลบค่ำได้ผ่านพ้นไป ท้องฟ้าก็มืดลง
โคมไฟถนนที่ใช้หินเวทมนตร์ไฟได้จุดขึ้นทีละดวง
"นี่คุณเกรซ"
"...?"
"สุขสันต์วันฉลองบรรลุนิติภาวะนะคะ" เมล่อนยื่นมีดเล่มเล็กสีทองให้ข้า
“...เอ่อ” อ่า ข้าลืมไปว่าเมล่อนก็จะให้ของขวัญข้าด้วย
"มันทำมาจากส่วนเล็กๆ ของเกล็ดย้อนกลับของมังกร แม้ว่ามันจะไม่มีประโยชน์มากนักในการต่อสู้ แต่มันก็ยังมีประโยชน์อยู่"
“...ขอบคุณนะ” ข้ากอดเมล่อนแน่น
ทันใดนั้น ร่างของเมล่อนก็แข็งทื่อ จากนั้นนางก็พยายามขยับตัวออกจากอ้อมกอดด้วยสีหน้าเขินอาย ทำให้รอยยิ้มของข้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ข้าพับมีดเล่มเล็กและใส่ไว้ในกระเป๋าที่วอลสันให้มา
“อืม...ในบ้านเกิดของข้า การให้มีดเล่มเล็กๆ แสดงถึงมิตรภาพที่ใกล้ชิดระหว่างผู้ให้และผู้รับ ขอบคุณคุณเกรซที่ให้ความช่วยเหลือข้ามาตลอด ต่อไปในอนาคตก็ได้โปรดนำทางข้าด้วย” เมล่อนพูดคำที่วอลสันพูดเมื่อมอบของขวัญให้กับนาง
“...แล้วเจ้าจะให้อะไรกับวอลสันเหรอ?”
“ข้าจะให้ดาบสั้นแก่เขา”
“...อ่า อยากรู้จังว่าวอลสันถ้าเห็นแล้วจะเป็นยังไง” จากนั้นข้าก็เงียบไป
อย่างไรก็ตาม ข้าเริ่มรู้สึกสนใจบ้านเกิดของเมล่อน
วอลสันไม่เคยถามมาก่อน ข้าไม่เคยถามและเมลอนก็ไม่เคยพูดถึงมัน
ระหว่างรอวอลสัน ข้าก็เริ่มคุยกับเมล่อน
แต่ว่า...
วอลสันไม่ได้กลับมาจนกระทั่งดึกมาก เมื่อเขากลับมา เสื้อผ้าของเขาก็เต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนอื่นบนตัวเขา
ในตอนนั้น แม้กระทั่งออเรเวียก็มารอกับเรา ถึงแม้ว่าแรงจูงใจของนางคืออยากจะเมาฟรี แต่พวกเราทั้งสามก็รอให้วอลสันกลับมา
ข้า... เมื่อข้าเห็นภาพตรงหน้า ข้าทนไม่ไหวแล้วและใช้เวทมนตร์ใส่วอลสัน...
หลังจากทำให้วอลสันเป็นลม ข้าก็จากไปด้วยความโกรธ...
วันนี้ควรจะเป็นวันฉลองบรรลุนิติภาวะอันน่ายินดีสิ... ทั้งของเขาและข้า...
ของขวัญที่ข้าเตรียมมาอย่างดีกลับไม่ถูกส่งไป แถม...
ข้ายังส่งลูกไฟขนาดใหญ่กว่าสิบลูกไปที่วอลสันด้วยความโกรธอีก...
ข้าทำอะไรลงไปกัน...
