เล่นมายคราฟในต่างโลก บทที่ 2 บทที่ 14 – การเผชิญหน้า
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 2 บทที่ 14 – การเผชิญหน้า
.
- (ทางด้านของวอลสันก่อนที่เขาจะมาถึงร้านของเขา) -
ความรู้สึกของบางสิ่งบางอย่างที่ร้อนแรงกำลังพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของข้าขณะที่ข้ามีสติเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย
"...!"
ข้าหยิบ [เครื่องยิงใย] ออกมาจาก [กระเป๋าเก็บของ] ของข้าเพื่อยิงไหมแมงมุมไปที่ด้านหลังของผนัง และใช้การขับเคลื่อนเพื่อถอยออกจากลูกไฟอย่างเร่งรีบ
ลูกไฟสองลูกระเบิดตรงหน้าข้าและลูกใหม่ก็พุ่งเข้ามาหาข้าผ่านควัน
เฮ้ เจ้าจะฆ่าข้าเหรอ?
ชิ
มือของข้าที่โดนลูกไฟลูกหนึ่งโจมตีนั้นแสบมาก
เมื่อข้าละสายตาจากมือที่กำลังไหม้ ข้าก็มองไปที่ร่างของเกรซที่คล้ายกับปีศาจที่สวมชุดคอสเพลย์อยู่ นางลอยอยู่ตรงหน้าข้าอย่างน่าสะพรึงกลัว
ข้านึกว่าเป็นภาพหลอนเสียอีก
“...ไอ้เจ้าโง่...ไอ้เจ้าสารเลว...”
“เจ้าคิดว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่เกรซ? เจ้าจะเผาบ้านโดยรอบหรือไงกัน”
เมื่อข้ากลับมาจากเขตโคมแดง ข้ารู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเกรซนั่งอยู่ในร้าน
ไม่ใช่ว่าเจ้าควรไปสนุกสุขสันต์กับลูกชายขุนนางเหรอ? ทำไมเจ้ากลับมาเร็วจัง?
และหลังจากที่ข้าพูดว่า "เจ้ายังต้องการของขวัญจากข้าอีกเหรอ?" ข้าก็ได้รับการต้อนรับด้วยลูกไฟจำนวนมากพุ่งเข้าใส่ข้าทันที
หลังจากแทนที่ไม้เท้าเก่าของนางด้วยไม้เท้าใหม่ ประสิทธิภาพของเกรซในการใช้พลังเวทย์ได้รับการพัฒนาอย่างมาก ลูกไฟที่ควรจะมีขนาดเท่าลูกบาสเก็ตบอลตอนนี้มีรัศมีอย่างน้อยหนึ่งเมตร
ข้าหยิบกำแพงหินสองก้อน [ที่ประกอบเสร็จแล้ว] ออกมาจาก [กระเป๋าเก็บของ] และปิดกั้นลูกไฟโหลถัดไปที่กำลังพุ่งเข้ามาหาข้า หลังจากที่ควันที่เกิดจากการระเบิดหมดลง ข้าก็เดินออกมาจากด้านหลังกำแพง
“เจ้าจะทำยังไงถ้าเผาบริเวณโดยรอบไปเนี่ย? อยากให้เจ้าจ่ายให้เหรอ?”
“...ไม่”
เกรซกลายเป็นกลีบดอกไม้และหายไปจากสายตาของข้า แต่ข้าก็เตรียมการบางอย่างสำหรับเรื่องนี้ไว้แล้วเช่นกัน
ด้วยความที่เราฝึกฝนกันมานับร้อยครั้ง ข้าจึงหยิบหินกรวดออกมาจาก [กระเป๋าเก็บของ] ของข้าสร้างกำแพงหินเพื่อปกป้องด้านหลังของข้าทันที
“แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก! แคร่ก!”
ขณะที่กำแพงหินระเบิดอยู่ข้างหลังข้า เสียงของมีคมชนกับกำแพงหินก็ดังมาจากอีกด้านของกำแพง ข้าหันไปมองก็พบว่าเงาข้างหลังข้ากลายเป็นคมมีดสีดำแทงเข้าไปในกำแพงหินครึ่งฟุต หลังจากนั้นไม่นาน มีดสีดำก็แกว่งและละลายเป็นเงาอีกครั้ง
นางใช้ [ดาบเงา] กับข้าจริงหรือ?
ต้องขอบคุณไม้เท้าใหม่ ดูเหมือนว่าพลังของเวทมนตร์ [ดาบเงา] จะได้รับการปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นกว่าเดิม เนื่องจากเท่าที่ข้ารู้มา [ดาบเงา] ที่นักผจญภัยคนอื่นใช้ไม่สามารถเจาะกำแพงหินของข้าได้เลย
ในขณะที่ข้ายังคงคิดอยู่ในหัว เงาดำก็ผันผวนอีกครั้งและกลายเป็นค้อนขนาดใหญ่
ด้วยการกระแทก กำแพงหินได้ถูกทุบเป็นชิ้นๆ
"โอมมม── [กำแพงเงา]" ในขณะที่หลบค้อน ข้าก็ร่ายมนตร์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเผ่าต้นไม้โบราณและเริ่มสร้างที่ป้องกัน
ข้าไม่อยากโจมตีกลับไปที่เกรซ
...ถึงแม้ว่า…นางจะโจมตีข้าแบบนี้….แต่เจ้าจะกล้าโจมตีคนที่ร่วมเติบโตกับเจ้ามาเป็นสิบปีเลยเหรอ?
เมื่อสิ่งกีดขวางได้ปรากฏขึ้น ใบมีดเงาก็ลอยผ่านไปและครึ่งหนึ่งของโครงสร้างเวทมนตร์ที่ข้าสร้างขึ้นในสมองของข้าก็พังทลายลง
นางเพิ่งทำลายผ้าเวทมนตร์ [กำแพงเงา] ของข้าไปเนี่ยนะ?
...เข้าใจแล้วมันคงเป็นเพราะ [ดวงตาแห่งจุดจบ] ของไม้คทาสินะ
"..." เมื่อ [กำแพงเงา] พังทลายไป สิ่งที่บินเข้ามาคือ [หอกวายุ] ซึ่งเป็นเวทมนตร์ระดับกลางของธาตุลม
ภายใต้อิทธิพลของไม้เท้า หอกลมดั้งเดิมควรจะอยู่ในรูปของหอก แต่ตอนนี้มันดูเหมือนหอกยักษ์ไม่มีผิด
ข้าเข้าใจแล้ว…ดูเหมือนว่าไม้เท้าจะพัฒนาเวทมนตร์ของเจ้าจนน่ากลัวเลยนะเกรซ
อนาคตของเจ้าคงจะสดใสอย่างแน่นอน โอกาสที่เจ้าจะได้รับตำแหน่งนักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดจะต้องสูงมาก
ดูเหมือนว่าผลจากการทำงานหนักของข้าจะได้รับผลตอบแทนแล้ว สองเดือนเต็มที่ข้าต้องประดิษฐ์ไม่หลับไม่นอนเพื่อให้ไม้เท้า ในที่สุดมันก็ช่วยเจ้าได้จริงๆ
ข้ามีความสุข...มีความสุขมากจริงๆ...
แต่ว่า...
เจ้าคิดจะใช้…ไม้เท้าน้นฆ่าข้าหรือไงกัน…
เจ้ากำลังพยายามที่จะฆ่าข้าโดยใช้สิ่งที่ข้าใช้เวลา 2 เดือนที่ผ่านมาสร้างขึ้นโดยไม่ได้พักผ่อนเลยเนี่ยนะ
หา เจ้าอยากฆ่าข้าเหรอ?
ข้าทำอะไรกับเจ้าเนี่ยเกรซ?
ไหงถึงมาโจมตีข้า? หรือว่าข้าเอาบางอย่างไปจากเจ้า?
เจ้าก็เลยอยากฆ่าข้าเหรอ?
...ดีมาก ไหนลองดูได้เลย
“อืม” ปลายหอกลมแทงทะลุช่องท้องของข้าโดยตรง ทิ้งรูขนาดใหญ่ไว้ตรงกลางท้องของข้าและเลือดก็เริ่มพุ่งออกมาจากมัน
ไม่ใช่ว่าข้าตั้งใจรับหอก แต่เป็นเพราะหอกวายุเคลื่อนที่เร็วเกินกว่าที่ข้าจะตอบโต้ได้ ทำให้ข้าไม่สามารถสร้างกำแพงหินได้ทันเวลา
"นายท่าน!?" เสียงกรีดร้องของเมล่อนได้ดังขึ้น แต่ว่าข้าได้พ่นใยแมงมุมใส่นางให้เกาะติดกับผนังไปแล้ว
อันที่จริง เมล่อนตั้งใจจะกระโดดเข้ามาปกป้องข้าตอนที่เกรซปล่อยเวทมนตร์ [หอกวายุ]
…..แต่ถ้าข้าปล่อยให้นางเข้ามายุ่งในเรื่องนี้ นั่นหมายความว่าข้าจะทำให้เกรซกับเมล่อนทะเลาะกัน
เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนที่ดีมาก เป็นพี่น้องกันโดยไม่มีสายเลือดข้องเกี่ยว ข้าจึงไม่อยากให้เป็นข้าที่ทำลายความสัมพันธ์ของพวกนางแบบนั้น
ด้วยเหตุนี้ข้าจึงยิงใยแมงมุมใส่เมล่อนเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของนางเอาไว้
"ไม่ต้องห่วง ข้าไม่เป็นไร" ข้าพูดออกมา จากนั้นรูที่ท้องของข้าก็เริ่มหายไปดว้ยความเร็วที่มองเห็นด้วยตาเปล่า
…..การฟื้นฟูนี่คือหนึ่งในความสามารถของข้า
ในมายคราฟ ตราบใดที่ระดับความหิวของผู้เล่นเต็ม ไม่ว่าอาการบาดเจ็บจะรุนแรงเพียงใดและมีพลังชีวิตเหลืออยู่ ข้าก็จะฟื้นตัวเต็มที่เสมอ สิ่งที่จำเป็นคือการพักผ่อนและรอ
ข้าจ้องไปที่เกรซและเช่นเดียวกับที่เกรซก็จ้องมาที่ข้าด้วยใบหน้าของที่ว่างเปล่า
“เจ้าไม่ต่อเหรอ?” ข้าถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของข้า
"ข้ายอมรับว่าลูกไฟนั้นทำให้ข้าหายง่วงเลย ต้องขอบคุณเจ้ามากจริงๆ"
เดิมทีหลังจากที่กลับมา ข้าวางแผนที่จะเข้านอนและพักผ่อนอย่างเต็มที่
ข้าไม่ได้มีความสนใจในเขตโคมแดงเลย สิ่งที่ข้าไปทำก็มีแค่นวดแบบปกติจากร้านนวดที่ดีที่สุดเท่านั้น
ในระหว่างวัน ข้านอนตรงระเบียงทั้งวัน เพราะย่านโคมแดงไม่เปิดในระหว่างวัน และเนื่องจากข้าวางแผนที่จะจัดพิธีบรรลุนิติภาวะตัวคนเดียว กลางวันข้าจึงพักผ่อนเยอะๆ จะได้ไม่เหนื่อยตอนกลางคืน
แน่นอนว่าข้าไม่ลืมที่จะปิดระบบเสียงในปาร์ตี้ของทีม เพราะข้าคงไม่อยากไปรบกวนเวลาของเมล่อนและเกรซ
"...อ่า!.... ข้าขอโทษ...!!" ขณะที่ข้ากำลังเตรียมตัวรับการโจมตีครั้งต่อไปของเกรซ จู่ๆ เด็กสาวร่างสูงก็ร้องไห้ออกมาพร้อมน้ำตา..
เอ๊? เอ๊?
ทำไมเจ้าถึงร้องไห้แบบนี้กันล่ะ!?
เมื่อข้ากำลังจะทำอะไรบางอย่าง ร่างของเกรซก็หายไปทันที
...
อะไรเนี่ย
“นั่นมันมากเกินไปแล้วนะ” ออเรเวียกล่าวขึ้นมา
"ข้าทำมากเกินไปเหรอ? ข้าเกือบจะถูกฆ่าแล้วนะ" ขณะที่พูดโต้กลับไป ข้าก็ก็เดินไปที่กำแพงที่เมล่อนติดอยู่เพื่อหยิบมีดออกมาและเริ่มตัดใยแมงมุม
“เมล่อนอาจหยุดการโจมตีของเกรซได้ แต่เจ้าไม่ยอมให้นางหยุดและให้เกรซทำร้ายเจ้า”
“....การโจมตีแบบนั้นฆ่าข้าไม่ได้หรอก”
“แต่เจ้าปล่อยให้เกรซทำร้ายเจ้า”
“...” ข้าไม่ได้กลับมาเพราะหวังจะเจออะไรแบบนี้อยู่แล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่คิดจะสนใจนาง
ข้ายิ้มให้เมล่อนและบอกนางว่าข้าไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร
“...วอลสัน เจ้าไม่รู้เหรอว่าเกรซชอบเจ้ามาก?”
"...หา?"
“เฮ้อ มานี้มา มาดื่มกับข้า”
“ข้าไม่อยากดื่ม ว่าแต่เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”
"นางรอเจ้าอยู่ที่นี่ทั้งวัน นางถึงขั้นไปปฏิเสธคำเชิญของนีโอล่าในที่สาธารณะเลยนะ"
ทันใดนั้น เมล่อนก็กำลังสังเกตสีหน้าประหลาดใจของข้าก็ลุกขึ้นและเริ่มยกไวน์มาให้
"เจ้าล้อเล่นแล้วล่ะ"
“ข้าไม่ได้ล้อเล่น ตอนนี้มีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับการปฏิเสธของนาง นอกจากนี้ยังมีข่าวที่นางบอกว่านางมีคนที่นางชอบอยู่แล้ว ซึ่งเมื่อพิจารณาจากจำนวนผู้ชายที่เกรซได้พูดคุยด้วย ถ้าไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใครกันล่ะ?”
. . . . .
หือ
“อืม ตอนนี้ข้าอยากจะดื่มจริงๆ แล้วสิ”
ในขณะที่ข้าดื่มไวน์ทั้งถังเพื่อไม่ให้จิตใจของข้าฟุ้งซ่าน บาเรลล่าก็เริ่มร้องเพลงที่ไม่รู้จักหลายเพลง แต่แต่ละเพลงก็ฟังดูไพเราะมาก
เอลฟ์มีเสียงร้องเพลงที่ไพเราะอย่างน่าประหลาดใจ เสียงของนางเรียกได้ว่าแซงหน้านักร้องมืออาชีพส่วนใหญ่จากโลกใบเก่าของข้าไม่เห็นฝุ่นเลย
...แน่นอนว่าข้าจะไม่ชมหรอก เพราะดูทรงแล้วหากข้าชมนาง มีหวังความถือดีของนางคงพุ่งสูงติดหลังคาแน่
