บทที่ 401: เฟิงเฉิงค้นหาเผ่าตัวเอง

หลังจากที่เฟิงเฉิงเดินออกมาจากบ้านหิน นางก็กลายร่างเป็นสัตว์

แล้วหนังหมีขาวทั้งหมดบนตัวของนางก็ร่วงลงกับพื้น

ภาพที่ปรากฏคือสัตว์ตัวเล็กที่มีรูปร่างคล้ายเสือดาว ทว่าร่างกายของนางปกคลุมด้วยขนสีฟ้าและมีขนาดเท่าตัวแรคคูน

ขณะนี้ภูตตัวน้อยคาบไม้เท้าเก่า ๆ ไว้ในปากพลางมัดห่อหนังสัตว์ไว้รอบตัว ก่อนจะหลีกเลี่ยงภูตในเผ่าแล้ววิ่งออกจากเผ่าไปเงียบ ๆ

ปัจจุบันกำแพงทางตอนเหนือของเผ่ายังสร้างไม่เสร็จจึงยังมีหลายจุดที่ภูตดูแลไม่ทั่วถึง

ระหว่างนั้นเฟิงเฉิงค่อย ๆ วิ่งไปมองดูลาดเลาไป โดยที่นางสามารถหลีกเลี่ยงภูตที่ลาดตระเวนได้อย่างง่ายดาย ไม่นานนางก็แอบเข้าไปในป่า

สภาพอากาศในวันนี้มีหิมะตกหนักมาก

ในไม่ช้า รอยเท้าเล็ก ๆ จำนวนหนึ่งก็ถูกปกคลุมด้วยเกล็ดหิมะเป็นชั้น ๆ จนกระทั่งไม่ทิ้งร่องรอยให้เห็น

แม้แต่เวลาเดินทางเฟิงเฉิงก็คำนวณมาอย่างรอบคอบแล้ว

หญิงสาวมั่นใจว่าจะไม่มีใครตามนางทันแน่นอน

บัดนี้ภูตตัวน้อยออกจากเผ่าและพุ่งผ่านป่าสีขาวโพลนไปอย่างรวดเร็ว

ปัจจุบันป่าทั้งผืนเปรียบเสมือนผ้าขาวบริสุทธิ์ที่ไม่ผ่านการย้อม มันทั้งเงียบเหงาและมีลมพัดตลอดเวลา

หลังจากภูตตัวเล็กวิ่งด้วยกำลังทั้งหมดโดยไม่ทราบว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว จากนั้นนางก็วิ่งผ่านจากป่าโปร่งเข้าไปในป่าทึบที่มีกิ่งก้านเขียวชอุ่ม ทุก ๆ ย่างก้าวที่เดินนางจะสัมผัสเศษกิ่งไม้ใบหญ้าประกอบกับปุยสีขาวของหิมะ

เปาะแปะ ๆ

เสียงหิมะโปรยปรายลงมาดังก้องอยู่ในใจของหมอผีสาวราวกับระฆัง

ไม่กี่อึดใจต่อมา ภาพเบื้องหน้าก็กลายเป็นพื้นที่โล่งเล็ก ๆ ที่อยู่กลางป่าทึบ

เวลานี้เฟิงเฉิงวิ่งช้าลงขณะเข้าใกล้สถานที่นั้นอย่างระมัดระวัง

ระหว่างที่เดินไปนางพึมพำกับตัวเองว่า

“ทำไมเฟิงเสวี่ยถึงตัดสินใจนัดเจอกันที่นี่ มันไม่เหมาะสำหรับการพบปะเลย และมันเสี่ยงที่จะถูกใครพบเข้า”

แม้ว่าหมอสาวจะยังคงก้าวต่อไป แต่นางก็คอยสอดส่องรอบทิศตลอดเวลา

เมื่อหญิงสาวเข้าไปใกล้จุดนัดหมาย ไม่นานนางก็เห็นภูตหญิงคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางป่าทึบ

นั่นคือคนที่ติดต่อนาง

ถัดมา เฟิงเฉิงแปลงร่างเป็นมนุษย์ระหว่างที่วิ่งเข้าไปยังที่โล่งพลางห่อหุ้มร่างกายด้วยหนังสัตว์ที่พกติดตัวมา เสร็จแล้วนางก็ถือไม้เท้าเก่าแก่ไว้ในมือและมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น

“เฟิงเฉิง ในที่สุดเจ้าก็มาถึงแล้ว ในที่สุดเราก็หาเจ้าพบ!”

ฝ่ายที่ยืนรออยู่เห็นหมอผีสาวเช่นกันจึงเดินมาหานางอย่างกระวนกระวาย

ขณะนั้นนางยื่นมือมาหมายจะจับมือคนที่เพิ่งมาถึง

ทว่าเฟิงเฉิงเอามือที่ถือไม้เท้าหลบเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ

นั่นทำให้ภูตหญิงชะงักไปชั่วคราวก่อนจะพูดต่อตามปกติ

“ข้าคิดว่าเกิดเรื่องกับเจ้าแล้วเสียอีก! เจ้าไม่รู้หรอกว่าเราเป็นห่วงเจ้ามากแค่ไหนตั้งแต่เจ้าหายตัวไปในช่วงที่เราหลบหนี!”

ทางด้านเฟิงเฉิงมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย

นางไม่ได้ทักทายผู้หญิงคนนี้ และถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“เฟิงเสวี่ย ผู้หญิงคนอื่น ๆ อยู่ที่ไหน ตอนนี้พวกนางอยู่ไหน มีใครเป็นอะไรไปหรือไม่?”

สาเหตุที่มีคนทรยศในเผ่าของพวกนางเป็นเพราะภูตหญิงได้ครอบครองสมบัติของเผ่า ภูตชายจึงเกิดความไม่พอใจ

คนทรยศเข้าใจสิ่งนี้ดี เขาตั้งใจปลุกระดมภูตชายมาปล้นสมบัติของเผ่าและควบคุมภูตหญิงที่เหลือเอาไว้ใต้อาณัต

แต่เฟิงเฉิงรู้เข้าเสียก่อน นางจึงหนีออกจากเผ่าพร้อมกับสมบัติและภูตหญิงคนอื่น แต่พวกนางก็ได้พบกับหลางซัวที่โจมตีเผ่าอื่นระหว่างทาง

ตั้งแต่นั้นมา เฟิงเฉิงก็ถูกแยกออกจากกลุ่มทำให้ขาดการติดต่อกับทุกคน

“เฟิงเฉิง ไม่ต้องกังวล ทุกคนสบายดี หลังจากที่เราแยกจากเจ้า เราพบเผ่าที่ปลอดภัยและอาศัยอยู่ที่นั่นมาตลอด พวกเขาหาเราไม่พบ” เฟิงเสวี่ยอธิบาย

ทว่าความสุขบนใบหน้าของนางกลับแฝงไปด้วยความกระวนกระวายใจ

“ทุกคนเป็นห่วงเจ้ามากนะ เฟิงเฉิง เจ้ากลับไปกับข้าเถอะ เรายังรอให้เจ้าพาเรากลับไปที่เผ่าอยู่!”

ยามนี้เฟิงเฉิงหรี่ตาลงพลางสังเกตคำพูดและท่าทางของอีกคน

ไม่กี่อึดใจต่อมา หญิงสาวก็ค่อย ๆ ถอยหลังไป 1 ก้าว

“เจ้าบอกว่าทุกคนไปตั้งรกรากอยู่ในเผ่าอื่นอย่างนั้นหรือ?”

“ใช่” เฟิงเสวี่ยผงกหัวตอบในขณะที่ใบหน้าของนางซีดขาวราวกับหิมะและนางสวมชุดหนังสัตว์ขนาดใหญ่ แต่มันก็ไม่สามารถปกปิดร่างกายของนางเอาไว้ได้อย่างมิดชิด

แค่เฟิงเฉิงมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าช่วงเวลาที่ผ่านมานานอีกฝ่ายต้องอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่มากเพียงใด

เผ่าแบบไหนกันที่ปฏิบัติต่อผู้หญิงเช่นนี้?

และในตอนที่นางออกมาข้างนอกก็ไม่มีภูตชายติดตามมาด้วย

สิ่งนี้ทำให้เฟิงเฉิงสังเกตเห็นความผิดปกติได้เกือบจะในทันที

“เจ้าโกหก”

ตามปกติแล้วหมอผีสาวมักจะแสดงสีหน้าเย็นชา แล้วตอนนี้มันก็ยิ่งเย็นยะเยือกขึ้น

“พวกนางอยู่ที่ไหน? ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเจ้าอาศัยอยู่กับใคร!”

ย้อนกลับไปตอนนั้น เฟิงเสวี่ยหลบหนีออกมาพร้อมกับนาง

นอกจากนี้นางยังฉลาดที่สุดในบรรดาภูตหญิงด้วยกัน และเป็นภูตหญิงคนเดียวที่เชี่ยวชาญวิธีการติดต่อสื่อสารกับเฟิงเฉิง

ทันใดนั้นร่องรอยของความตื่นตระหนกก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเฟิงเสวี่ย

ในไม่ช้านางก็สงบลงอีกครั้ง ก่อนจะกระตุกมุมปากบังคับตัวเองให้ยิ้ม “เฟิงเฉิง เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร?”

หญิงสาวฝืนยิ้มพลางก้าวไปข้างหน้าโดยที่นางยื่นมือออกไปหมายจะคว้ามือของเฟิงเฉิง

แต่สายตาของหมอผีสาวเฉียบคมมาก นางยกไม้เท้าในมือชี้ไปตรงหน้าและกล่าวเย้ยหยันว่า “คำพูดของเจ้ามีช่องโหว่เต็มไปหมด”

“เฟิงอันสอนเจ้ามาใช่ไหม?”

เมื่อเฟิงเสวี่ยได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็แข็งค้าง

“มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่พูดอะไรแบบนี้” เฟิงเฉิงกล่าวด้วยสีหน้าเฉยชา แต่นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายเหยเกมากขึ้น

ทันทีที่สิ้นเสียงของผู้เป็นหมอผี กลุ่มภูตที่อยู่ในร่างสัตว์เหมือนนางก็โผล่ออกมาจากด้านหลังเฟิงเสวี่ย

เพียงแต่ว่ารูปร่างของพวกมันมีขนาดใหญ่กว่าร่างเล็ก ๆ ของเฟิงเฉิงประมาณ 2-3 เท่า

ในบรรดาพวกมัน ภูตที่เป็นผู้นำกลุ่มคือตัวที่ใหญ่ที่สุด มันมีขนสีฟ้าทั่วตัวและมีปอยขนสีดำตรงหน้าผากซึ่งโดดเด่นมากในกลุ่มภูตสีฟ้ากลุ่มนี้

สถานการณ์ปัจจุบันทำให้เฟิงเฉิงถูกล้อมเอาไว้ในทันใด

นางขมวดคิ้วมองไปที่กลุ่มภูตตรงหน้าแล้วรู้สึกผิดหวังกับเฟิงเสวี่ยมาก

“เจ้าอยู่กับคนโง่เง่าอย่างเฟิงอันจริงด้วย”

ไม่นานผู้นำของภูตสีฟ้าก็กลายเป็นร่างมนุษย์

เขาเป็นผู้ชายร่างผอมแห้งเหมือนกิ่งไม้ที่มีผิวพรรณซีดเซียว

“เฟิงเฉิง! เจ้าด่าข้าว่าโง่อีกแล้ว!” ชายผู้มีนามว่าเฟิงอันทำหน้าโกรธพลางชี้ไปที่คนพูด

บัดนี้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เบ้าตาที่จมลึกคู่นั้นดูเหมือนจะขาดสารอาหารตลอดทั้งปี ประกอบกับมีรอยคล้ำใต้ตาทำให้เขาดูไม่ต่างจากคนป่วย อีกทั้งสภาพในร่างมนุษย์ไม่สง่างามเหมือนในร่างภูตเลย

ในไม่ช้าเขาก็ยืดอกด้วยความภาคภูมิใจอีกครั้ง

“เฟิงเฉิง ตอนนี้เจ้าถูกพวกเราล้อมไว้หมดแล้ว”

“เจ้ายังมีหน้ามาว่าข้าอีก ถ้าเมื่อไหร่ที่ข้าจับเจ้าได้แล้วเอาไม้เท้านั้นมาครอบครอง ข้าจะตัดลิ้นเจ้าทำให้เจ้าไม่สามารถพูดอะไรได้อีก”

“วันนี้เจ้าอย่าคิดว่าจะหนีไปไหนพ้น!”

เฟิงอันกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างมีชัย

ส่วนภูตที่อยู่ข้างหลังเขาค่อย ๆ ก้าวเข้าไปหาเฟิงเฉิงเพื่อตีวงล้อมนางให้แคบลงเรื่อย ๆ

เดิมทีพื้นที่เปิดโล่งในป่าทึบนี้ก็มีขนาดเล็กมากอยู่แล้ว ในไม่ช้าหมอผีสาวก็ไม่เหลือทางให้ถอยหนีอีก

เวลานี้เฟิงเฉิงขมวดคิ้วพลางกระชับไม้เท้าในมือเอาไว้แน่นขณะเฝ้าดูภูตกลุ่มนี้เข้ามาใกล้ด้วยความระแวดระวัง

...

“แย่แล้ว แม่หมอหายไปแล้ว!”

ในเผ่า เสียงตื่นตระหนกของเหล่าภูตดังก้องไปทั่ว

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินข่าวการหายตัวไปของเฟิงเฉิง เธอก็รีบไปดูพร้อมกับหลงโม่

พอทั้งคู่มาถึงบ้านหินของเฟิงเฉิง หัวหน้าเผ่าและภูตจำนวนมากก็มารวมตัวกันบริเวณนอกบ้านหินแล้ว

สภาพของทุกคนดูกระวนกระวาย หญิงสาวจึงเดาได้ทันทีว่าพวกเขาเพิ่งมาถึงที่นี่เช่นกัน

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมหมอผีถึงหายตัวไป?”

หัวหน้าเผ่าถามภูตที่ค้นพบการหายตัวไปของหมอผีเป็นคนแรกด้วยสีหน้าหนักใจ

นี่คือหมอผีที่หูเจียวเจียวอุตส่าห์พยายามตามหามาตลอด

เขาจะปล่อยให้มีอะไรเกิดขึ้นกับนางไม่ได้เด็ดขาด!

“ข้าสังเกตว่าหูชิงซานไม่ได้กลับมาสักที ข้าก็เลยส่งเสบียงของแม่หมอมาให้ที่นี่ พอข้าเปิดประตูเข้าไปข้างใน ข้าก็เห็นหูชิงซานเป็นลมอยู่บนพื้น และแม่หมอก็หายตัวไป”

“ข้าค้นหาทั่วทั้งเผ่าแล้วก็ไม่พบแม่หมอด้วย”

ภูตชายที่รู้สถานการณ์ตอบอย่างร้อนรนใจ