บทที่ 389: พี่ใหญ่ ท่านมีนามว่าอะไรหรือ?

“หูเจียวเจียว ขอบคุณเจ้ามาก...”

เป้าเฟิงพูดในขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม ก่อนหน้านี้ใบหน้าของเขาสกปรกมากอยู่แล้ว ทันทีที่หยาดน้ำสีใสไหลลงมา รอยสีขาวหลายจุดก็ปรากฏขึ้นตามแก้มทั้ง 2 ข้าง

ซึ่งภาพดังกล่าวชวนให้อมยิ้มสำหรับคนที่ได้พบเห็น

“ข้าดีใจที่เจ้ามีสติกับมาสักที” จิ้งจอกสาวพยักหน้าแล้วจับมือผู้เป็นสามีก่อนจะหันหลังกลับไปอีกทาง “หลงโม่ เราลงไปกันเถอะ”

จังหวะนั้นมังกรหนุ่มมองสตรีที่ตนรักด้วยดวงตาอันลึกล้ำ

ตอนนี้หลงโม่จดจำสิ่งที่หูเจียวเจียวพูดไว้ขึ้นใจ

นางเกลียดคนที่เฉื่อยชามากกว่าคนที่ไร้ความสามารถ

“อืม”

ชายหนุ่มจับมือภรรยาสาวอย่างนุ่มนวลพร้อมกับมีบางสิ่งในใจถูกยกออกจากอก

ปัจจุบันหูเจียวเจียวไม่รู้ว่าคำพูดของเธอมีผลกระทบกับภูตชาย 2 คนในเวลาเดียวกัน

ในไม่ช้า จิ้งจอกสาวกับมังกรดำตัวใหญ่ก็มาถึงทุ่งหิมะด้านล่างหุบเขา

หลังจากที่เป้าเฟิงดึงสติตัวเองกลับคืนมาได้แล้ว เขาก็ออกจากหุบเขาตามหลังทั้ง 2 คนไป

ยามนี้ร่างกายของภูตเสือดาวเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง ขณะที่เขากวาดสายตาที่เป็นเบ้าลึกไปรอบ ๆ

นัยน์ตาคู่นั้นเปรียบดั่งหลอดไฟอันสว่างไสวซึ่งต่างไปจากคนที่ใจสลายครั้งก่อน

ตอนที่หลงโม่ลงมาด้านล่างเขาแปลงร่างเป็นมังกรขนาดมหึมา ทำให้หวงเทียนที่กำลังฝึกฝนอย่างขยันขันแข็งมองเห็นร่างของภูตมังกรที่มาพร้อมกับหูเจียวเจียว เขาจึงหยุดการเคลื่อนไหวทันทีและวิ่งตะโกนเรียกพวกเขาด้วยความดีใจ

“พี่สาวเทพธิดาแสนสวย!”

เด็กหนุ่มเพิ่งกลับมาฝึกที่นี่เพราะอีกฝั่งของกำแพงเผ่ามีภูตมากเกินไป แล้วเขาก็ไม่สามารถเบียดเสียดฝูงชนเข้าไปได้

มันทำให้เขาเสียใจที่ไม่ได้เจอจิ้งจอกสาว

แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบนางที่นี่

บัดนี้รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าอันบริสุทธิ์และไร้เดียงสาของหวงเทียนทำให้คนที่ได้พบเห็นยิ้มตาม

“พี่สาวเทพธิดาแสนสวย ท่านบังเอิญผ่านมาทางนี้หรือ!?”

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินเสียงของเด็กหนุ่ม เธอก็บอกให้มังกรตัวใหญ่ลงจอด ก่อนที่เธอจะลงจากหลังของเขาแล้วก้มตัวมองไปที่เด็กตัวชุ่มเหงื่อตรงหน้า

“ใช่ ทำไมเจ้าไม่ไปเล่นกับเด็กคนอื่น ทำไมถึงมาเก็บตัวฝึกฝนที่นี่คนเดียว?”

หญิงสาวช่วยเขาเช็ดเหงื่อจากหน้าผากขณะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ส่วนหวงเทียนลูบหูตัวเองอย่างเขินอาย

“ข้า-ข้าอยากฝึกฝน ข้าไม่อยากอ่อนแอแบบนี้”

เนื่องจากเด็กหนุ่มอ่อนแอถึงขั้นไม่สามารถเบียดเสียดฝูงชนเข้าไปข้างในได้เลย แม้ว่าคนพวกนั้นจะไม่ได้ปฏิเสธตนเหมือนเมื่อก่อน แต่ทุกคนก็ไม่ได้ปฏิบัติกับเขาเหมือนเด็กคนอื่น ๆ เช่นกัน

เขาเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดดี

ดังนั้นเขาจึงอยากที่จะแข็งแกร่งกว่านี้!

“เสี่ยวเทียน เจ้าฝึกหนักมาก ข้าเชื่อว่าในอนาคตเจ้าจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าใคร” หูเจียวเจียวตบไหล่เด็กชายเบา ๆ เพื่อเป็นการให้กำลังใจอีกฝ่าย

หวงเทียนผู้ที่ได้รับคำชมรู้สึกเขินอายมากขึ้นจนแก้มของเขาแดงก่ำ

“พี่สาวเทพธิดาแสนสวย ท่านใจดีมาก”

ในอนาคต เขาจะต้องตอบแทนความเมตตาของพี่สาวคนนี้ให้ได้!

ขณะเดียวกัน เป้าเฟิงวิ่งตามหลังทั้ง 2 คนมาทันพอดี

นอกจากนี้เขายังอยากมาดูว่าน้องชายของหวงเยว่ มีหน้าตาเป็นอย่างไรและเป็นภูตเผ่าพันธุ์ใด

แต่หลังจากชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ เขาไม่คาดคิดว่าหวงเทียนจะเดินตรงมาหาตน

มันทำให้เป้าเฟิงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเพราะคิดอะไรไม่ออก

เขารู้ไหมว่าข้าเป็นคู่ของพี่สาวของเขา?

อีกฝ่ายจะโทษข้าไหมที่ไม่ไปเยี่ยมเยียนเขาเลยในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้?

ทันใดนั้นความคิดด้านลบนับไม่ถ้วนก็หลั่งไหลเข้ามาในสมองของชายหนุ่ม

ตอนนี้เขากำลังรู้สึกผิด

ในเวลาเดียวกัน หูเจียวเจียวกับหลงโม่มองไปที่หวงเทียนด้วยท่าทางสงสัยเพราะเขาเป็นภูตที่ไม่ค่อยได้มีปฏิสัมพันธ์กับใครและเขาจะไม่เข้าหาคนแปลกหน้าก่อน

“พี่ใหญ่” เด็กหนุ่มวิ่งไปหยุดอยู่ข้างหน้าเป้าเฟิงแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความกังวล

“ท่านบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” เนื่องจากตัวเขาเคยมีสภาพแบบนี้ตอนที่ถูกทำร้ายในเผ่าหมาป่า พอเห็นเสือดาวหนุ่ม เขาก็คิดว่าอีกฝ่ายคงจะถูกรังแกมาเช่นกัน

การกระทำของเด็กชายตรงหน้าทำให้เป้าเฟิงตกตะลึง

จากนั้นเขาก้มศีรษะลงมองตนเองที่เนื้อตัวมอมแมมและสวมชุดหนังสัตว์ขาดรุ่งริ่ง สภาพของเขาตอนนี้ไม่ต่างจากคนที่เพิ่งถูกทรมานมาจนเสื้อผ้าขาดวิ่น

“พี่ใหญ่ ข้ายังมีหนังสัตว์ที่สะอาดอยู่ผืนหนึ่ง รอข้าก่อนนะ เดี๋ยวข้าจะไปเอามาให้”

เมื่อหวงเทียนเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เขาก็ยิ่งมั่นใจในการคาดเดาของตัวเอง

เขาจึงวิ่งกลับไปยังถ้ำที่เขาอาศัยอยู่ทันที

ถ้ำของเด็กหนุ่มอยู่ใกล้ที่นี่มาก ไม่นานเขาก็รีบวิ่งกลับมาพร้อมหนังสัตว์ที่สะอาดในอ้อมแขนก่อนจะยื่นมันให้อีกคน

“พี่ใหญ่ ข้าให้ท่าน ยามนี้ข้างนอกมันหนาวมาก หนังสัตว์ของท่านฉีกขาดหมดแล้ว ท่านคงจะหนาวมากสินะ”

“ให้ข้า?”

เป้าเฟิงมองเด็กที่มีน้ำใจมอบหนังสัตว์ให้เขาด้วยความประหลาดใจ

เด็กคนนี้ห่วงใยเขาหรือ?

ถ้าชายหนุ่มจำไม่ผิด ปัจจุบันเสบียงในเผ่าเหลืออยู่ไม่มากนัก

สำหรับกลุ่มภูตของเซี่ยหมานและเด็ก ๆ แต่ละคนมีหนังสัตว์เพียงผืนเดียว

อีกทั้งหนังสัตว์บนตัวของเด็กชายก็ขาดรุ่งริ่งและมีรูเล็ก ๆ มากมาย เขาลังเลที่จะสวมชุดใหม่ แต่กลับเต็มใจมอบหนังสัตว์ผืนใหม่ให้กับตนซึ่งเป็นคนแปลกหน้า

นั่นทำให้เป้าเฟิงมีความรู้สึกซับซ้อนถาโถมเข้ามาในใจ

เดิมที เขาค่อนข้างอิจฉาหวงเทียน

เพื่อน้องชายแล้ว หวงเยว่ยอมทิ้งได้แม้กระทั่งชีวิตของตัวเอง

แต่ในขณะนี้เสือดาวหนุ่มกลับรู้สึกผิดที่คิดอะไรโง่ ๆ แบบนั้นโดยไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังเลย

สุดท้ายเขาก็เข้าใจเหตุผลแล้วว่าทำไมหวงเยว่อยากคอยปกป้องหวงเทียนเอาไว้ด้วยชีวิตทั้งหมดที่มี

“ขอบคุณ เจ้าเก็บเอาไว้ใส่เองเถอะ ข้าไม่ต้องการมัน” เป้าเฟิงตั้งท่าจะคืนหนังสัตว์ให้อีกคน

แต่เด็กหนุ่มกลับยัดมันเข้ามาในมือของเขาโดยตรง

ดวงตาสดใสคู่นั้นเต็มไปด้วยความปรารถนาดี และมันก็บริสุทธิ์เหมือนกับหิมะบนเทือกเขาเทียนซาน* มันช่างใสบริสุทธิ์ปราศจากสิ่งเจือปนใด ๆ

*เทือกเขาเทียนซานหรือเทือกเขาสวรรค์ เป็นเทือกเขาที่โด่งดังเลื่องชื่อในตำนานนวนิยายจีน และเป็นแหล่งกำเนิดของดอกบัวหิมะพันปี

“พี่ใหญ่สวมไว้เถอะ ผิวกายท่านเย็นจนจะแตกแล้ว”

หวงเทียนยังคงขยั้นขยอมอบหนังสัตว์ให้อีกฝ่าย

“ถ้าผิวหนังแตกมันจะเปื่อยเน่าเป็นหนอง หากไม่ได้รับการรักษา แผลจะใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ แล้วหลังจากนั้นมือและเท้าจะใช้การไม่ได้อีก” เขาเคยผ่านประสบการณ์อันแสนเจ็บปวดมานับครั้งไม่ถ้วน เขาจึงเข้าใจเรื่องดังกล่าวเป็นอย่างดี

เด็กหนุ่มไม่อยากเห็นพี่ใหญ่คนนี้ต้องทุกข์ทรมานเหมือนตนเอง

อีกทั้งที่นี่คือเผ่าของพี่สาวเทพธิดาแสนสวย ดังนั้นชายคนนี้ต้องเป็นภูตที่ดีเหมือนนางแน่นอน

เขาต้องการตอบแทนพี่สาวเทพธิดา มันไม่ใช่แค่คำพูดลอย ๆ แม้ว่าปัจจุบันเขาจะยังอ่อนแอมาก แต่ถ้าอะไรที่มันไม่เหลือบ่ากว่าแรงเขาก็จะทำ

บัดนี้เป้าเฟิงรู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก

เขาพ่ายแพ้เด็กคนนี้ย่อยยับ!

พอหวงเทียนเห็นว่าชายตรงหน้ายังไม่เคลื่อนไหว เขาก็เดินเข้าไปหาอีกคนพร้อมกับหนังสัตว์ โดยหวังจะใช้หนังสัตว์ปกปิดผิวหนังที่แห้งและแตกจากความเย็นของเสือดาวหนุ่ม

แต่ในระหว่างที่เด็กหนุ่มยังไม่ทันได้สัมผัสตัวของเป้าเฟิง ทันใดนั้นอีกฝ่ายก็อ้าแขนเข้ามากอดร่างของคนผอมบาง

“หวงเทียน จากนี้ไปข้าจะเป็นสมาชิกในครอบครัวของเจ้า เป็นพี่ชายของเจ้า!”

เป้าเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

ไม่ใช่ในฐานะพี่เขย เขาต้องการเป็นครอบครัวของหวงเทียน และปกป้องน้องชายของหวงเยว่ต่อไปด้วยวิถีทางของเขาเอง

ทางด้านเด็กหนุ่มที่ถูกจู่โจมแบบกะทันหันตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “พี่ใหญ่ ท่านรู้จักชื่อของข้าได้ยังไง...”

“พี่ใหญ่ ท่านมีนามว่าอะไรหรือ!?”

ทว่าชายแปลกหน้ายังคงกอดเขาแน่นและตบหลังเขาอย่างตื่นเต้น

“แค่ก ๆ...”

กลับกลายเป็นว่าหวงเทียนถูกเป้าเฟิงเอาแขนรัดจนแทบหายใจไม่ออก แถมไม่พอเขายังถูกตบหลังเสียงดังอั้ก

แต่ในใจเด็กหนุ่มรู้สึกสงสารอีกฝ่ายมากกว่า

ภูตชายคนนี้น่าสงสารมาก แค่ตนเอาหนังสัตว์ให้เขาก็รู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้แล้ว หวงเทียนสงสัยว่าปกติคงไม่มีใครทำดีกับเขามาก่อนแน่ ๆ

ที่ผ่านมาเขาเคยมีพี่สาวที่ใจดีและปัจจุบันเขาก็ได้พบกับพี่สาวเทพธิดาแสนสวย แล้วยังมีพี่เสี่ยวสือโถวกับหลงเหยาที่ต่างก็เต็มใจที่จะเล่นกับเขา ตอนนี้เขาจึงมีความสุขมาก

“เป้าเฟิง เจ้ากอดเขาแน่นไปแล้ว ถ้าเจ้ายังไม่ปล่อยเขา เจ้าอาจจะได้ตามไปอยู่กับหวงเยว่”

หลงโม่พูดเตือนด้วยสีหน้าเรียบเฉย

บทลงโทษของการฆ่าเด็กในเผ่าคือโยนฆาตกรลงไปในถ้ำหมื่นอสรพิษ

แต่หากเป็นแบบนั้นจริง ทั้ง 3 คนก็จะได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง เพียงแต่ไม่ใช่ในโลกนี้

คำพูดของมังกรหนุ่มได้ดึงสติเป้าเฟิงกลับมา เขาตัวแข็งทื่อไปชั่วครู่ก่อนจะรีบปล่อยมือของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเขาก็ตระหนักว่าหวงเทียนถูกตนรัดแน่นจนหน้าแดงก่ำเพราะเกือบจะหมดลมหายใจ

“ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะอ่อนแอขนาดนี้ ข้าก็แค่กอด...”

เสือดาวหนุ่มกล่าวขอโทษขอโพยในขณะที่ทำตัวไม่ถูก