บทที่ 371: ผู้ชายคนนี้ปากหวานตั้งแต่เมื่อไหร่?
“ลึกพอไหม?”
“อืม… ลึกลงไปอีกหน่อย...”
ในสวนหลังบ้านหิน หูเจียวเจียวกำลังนั่งย่อตัวอยู่บนพื้นโดยที่ข้างหน้าเธอคือหลุมมืด ๆ ซึ่งหลงโม่กำลังขุดดินอยู่ใต้หลุม
ส่วนอีกฝั่งของหลุมมีเด็กทั้ง 4 คนหมอบอยู่ พวกเขามองลงไปข้างใต้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นปนคาดหวังพลางกระซิบพูดคุยกัน
“บ่อน้ำ*คืออะไรหรือ?”
*井(Jǐng) = บ่อ,บ่อน้ำ
“เสี่ยวเหยาก็มีคอ** แต่ไม่มีน้ำไหลออกจากคอเสี่ยวเหยาเลย มันมีแต่เลือด…”
**颈(๋Jǐng ) = คอ (ออกเสียงเหมือนกันแต่เขียนคนละตัวและคนละความหมาย)
“เราขุดน้ำออกมาจากใต้ดินได้ด้วยหรือ แบบนี้มันไม่ยากกว่าการขุดน้ำแข็งหรือไง?”
“ดูสิ มีน้ำอยู่จริงด้วย!”
ระหว่างที่ลูกน้อยทั้ง 4 กระซิบกัน จู่ ๆ หลงอวี้ก็อุทานขึ้นมาพลางชี้ไปที่ก้นหลุม
พอหูเจียวเจียวได้ยินแบบนั้นก็มองลงไปเช่นกัน
ขณะนี้เธอเห็นกรงเล็บมังกรของหลงโม่แทงไปที่ก้นหลุม แล้วน้ำสายเล็ก ๆ ก็ผุดออกมา ก่อนที่มันจะค่อย ๆ ขยายใหญ่และน้ำที่เอ่อล้นก็เพิ่มสูงขึ้นภายในเวลาไม่นาน
ภาพที่ปรากฏทำให้ดวงตาของจิ้งจอกสาวเปล่งประกาย จากนั้นเธอลองเอามือจุ่มลงไปในน้ำแล้วสัมผัสได้ว่าอุณหภูมิของน้ำใต้ดินอุ่นกว่าที่แม่น้ำหลายเท่า
“หลงโม่ พอแล้ว ขึ้นมาเถอะ!” หญิงสาวกวักมือเรียกให้สามีขึ้นมาข้างบน
ชายหนุ่มตอบรับ และก่อนที่เขาจะออกไปจากหลุม เขาจับผนังด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกมือหนึ่งเจาะก้นหลุมเป็นครั้งสุดท้าย เสร็จแล้วเขาจึงปีนตรงไปที่ปากหลุม
ไม่กี่อึดใจต่อมา เห็นได้ชัดว่าระดับน้ำในบ่อน้ำเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันไม่หยุดนิ่งจนกว่าจะขึ้นถึงความสูงระดับหนึ่ง
“หลงโม่ เจ้าแข็งแรงมาก ในเวลาไม่นานเจ้าก็ขุดบ่อน้ำได้สำเร็จ” จิ้งจอกสาวก้าวไปช่วยมังกรหนุ่มทำความสะอาดฝุ่นที่เกาะอยู่บนเส้นผมของเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย
จากนี้ไปหลงโม่ก็ไม่จำเป็นต้องไปตักน้ำที่แม่น้ำอีก ปัจจุบันพวกเธอสามารถใช้น้ำจากบ่อน้ำแห่งนี้ได้ทันที
น้ำในบ่อน้ำจะอุ่นในฤดูหนาวและเย็นในฤดูร้อน ซึ่งมันใช้งานได้สะดวกกว่าน้ำในแม่น้ำมาก อีกทั้งสามารถแช่แข็งผลไม้ไว้กินในฤดูร้อนได้ด้วย
ทางด้านชายร่างสูงโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อให้หญิงสาวเอื้อมถึงศีรษะของเขาจากด้านหลัง
เมื่อเขาได้ยินคำชมของหูเจียวเจียว เขาก็ยกยิ้มมุมปากในขณะที่ความปีติยินดีปรากฏขึ้นในดวงตาที่เย็นชาและเขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า
“เป็นเพราะเจ้าสอนได้ดี”
ในสายตาของมังกรหนุ่ม เขาไม่สนใจสิ่งที่ตนทำลงไปสักนิด เขายกความดีความชอบทั้งหมดให้แก่ภรรยาสาว
ยามนี้ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กัน และกลิ่นหอมจาง ๆ จากร่างบางก็อบอวลอยู่ที่ปลายจมูกของหลงโม่ ทำให้กลิ่นดินอันไม่พึงประสงค์บนตัวเขาเจือจางลงทันที
แม้แต่ตอนที่ชายหนุ่มอาศัยอยู่ในป่า เขาไม่ชอบให้ร่างกายมีกลิ่นแปลก ๆ ติดตัวมากที่สุด และเขามักจะล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาดอยู่เสมอ ราวกับตนเป็นภูตมังกรประหลาดที่มีนิสัยรักความสะอาด
แต่เพื่อประโยชน์ของหูเจียวเจียว เขาตัดสินใจขุดดินเต็มแรงและรวดเร็วโดยไม่ลังเลหรือรังเกียจ
ทางด้านหูเจียวเจียวที่กำลังปัดฝุ่นออกจากผมของสามีอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็สบเข้ากับดวงตาสีทองอันลึกล้ำของคนตัวสูงตรงหน้า และเสียงทุ้มลึกของอีกฝ่ายที่ลอยเข้ามาในหูก็เหมือนกับก้อนสำลีนุ่ม ๆ ที่คอยหยอกล้ออยู่ตรงใบหูของเธอ
มันทำให้หัวใจของหญิงสาวเต้นผิดจังหวะ
หลงโม่ปากหวานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?
ครู่ถัดมา จิ้งจอกสาวเอามือทาบหน้าอกตัวเอง พอเธอหันไปทางอื่นก็เห็นเด็กทั้ง 4 คนกำลังเอนร่างครึ่งตัวลงไปในบ่อน้ำ เธอจึงรีบตะโกนเตือนพวกเขา “อวี้เอ๋อ ลุกขึ้นเร็ว เดี๋ยวพวกเจ้าจะตกลงไป”
ตอนนี้ยังไม่มีรั้วกั้นบ่อน้ำ มันจึงยังคงเป็นพื้นที่อันตรายสำหรับลูก ๆ
เมื่อพวกหลงอวี้ได้ยินเช่นนี้ก็ถอยร่นย้ายไปอยู่ด้านข้าง
จากนั้นหูเจียวเจียวมองไปที่หลงโม่ก่อนจะพูดกับเขาว่า “เจ้ายังเหลือวัสดุที่ใช้สร้างบ้านหินอยู่หรือเปล่า?”
เธอถามสามีเพราะตนต้องการสร้างรั้วรอบบ่อน้ำเพื่อป้องกันไม่ให้เด็ก ๆ ตกลงไปข้างล่าง
“มี ข้าจะไปเอามาให้” มังกรหนุ่มเดินออกจากลานบ้านไปทันทีที่พูดจบ และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับถุงวัสดุขนาดใหญ่
ข้างในถุงมีหินและยางไม้เหนียว ๆ อยู่ ซึ่งมันเป็นวัสดุเหลือใช้จากการสร้างบ้านหิน โดยที่พวกมันถูกกองไว้ที่ด้านข้างโกดังเก็บของ
“เจ้าจะเอาของพวกนี้ไปทำอะไรหรือ?” หลงโม่ถามขณะเทวัสดุออกจากถุง
“ข้าอยากได้หินก้อนเล็ก ๆ เอามาสร้างกำแพงเตี้ย ๆ สูงสักครึ่งตัวคนรอบบ่อน้ำ” หูเจียวเจียวก้าวไปข้างหน้าตั้งท่าว่าจะช่วย แต่อีกฝ่ายกลับยกมือมาห้ามเธอไว้
มันทำให้จิ้งจอกสาวมองผู้เป็นสามีด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนจะถามว่า “มีอะไรหรือ?”
“ถุงมือเจ้าจะสกปรก ให้ข้าทำเอง” มังกรหนุ่มตอบ
เนื่องจากถุงมือที่หญิงสาวสวมอยู่เป็นสีขาว แล้วมันก็ทำจากหนังสัตว์ที่นุ่มที่สุด
เดิมที เธอวางแผนที่จะทำถุงมือแบบเดียวกับพวกเขาโดยที่มันเป็นหนังสัตว์สีดำ แต่พอหลงโม่มาเห็นเข้าก็ยืนกรานให้เธอทำสีขาว ซึ่งเขาอธิบายว่าผู้หญิงต้องได้ใช้หนังสัตว์ที่ดูดีหน่อย
หูเจียวเจียวจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเปลี่ยนไปใช้หนังสัตว์สีขาวแทน
ในสายตาของมังกรหนุ่ม ผู้หญิงของเขาต้องได้ใช้ของที่ดีที่สุด แม้ว่าตัวเองจะลำบาก แต่เขาก็พยายามที่จะไม่ให้จิ้งจอกสาวทำงานอะไร
แม้แต่การย่างเนื้อ หลังจากที่เขาวางยาพิษให้กับภูตนับไม่ถ้วน ระหว่างการเดินทางกลับจากเผ่าเล่ยเหอ พวกเขาก็แทบจะกินอะไรไม่ได้เลย
“เสี่ยวเหยาก็จะช่วยด้วย!” หลงเหยากระโดดไปที่ด้านข้างของพ่อมังกรด้วยท่าทางกระตือรือร้น
ไม่นานพวกหลงอวี้ก็มาช่วยเลือกหินที่เหมาะสมส่งให้กับหลงโม่ จากนั้นพ่อลูกทั้ง 5 คนก็ทำงานก่อสร้างด้วยกัน ซึ่งพวกเขาดูเข้ากันได้ดีอย่างน่าประหลาดใจ
ภาพดังกล่าวทำให้มุมปากของแม่จิ้งจอกยกขึ้นน้อย ๆ ในขณะที่เธอคอยออกคำสั่งจากด้านข้าง ภายในเวลาครึ่งชั่วโมง กำแพงเตี้ยทึบก็ถูกสร้างขึ้นรอบปากบ่อ
ต่อมา หลงเหยาที่ยืนอยู่ข้างปากบ่อยกมือขึ้นทาบบนศีรษะเพื่อเทียบความสูงของตัวเองกับกำแพงบ่อน้ำแล้วก็ได้รู้ว่าเขาเตี้ยกว่ากำแพง!
จากนั้นเขาหันไปมองพวกพี่ชายที่สูงกว่ากำแพงอย่างเห็นได้ชัด
“...”
ไม่ยุติธรรม!
ทำไมเสี่ยวเหยาเตี้ยกว่าคนอื่น!!
“ท่านแม่ น้ำอยู่ไกลมาก แล้วเราจะตักน้ำขึ้นมาได้ยังไง?” หลงอวี้มองลงไปที่ระดับน้ำในบ่อน้ำพลางถามอย่างสงสัย
เขาต้องกระโดดลงไปตักน้ำด้างล่างงั้นหรือ?
บ่อน้ำนี้สูงมาก แถมปากบ่อก็เล็ก แล้วแบบนี้มันจะไม่ลำบากยิ่งกว่าการตักน้ำจากแม่น้ำหรือ?
เมื่อแม่จิ้งจอกได้ยินดังนี้ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย “คอยเดี๋ยว ไว้แม่จะทำให้ดูทีหลัง”
ต่อมา หูเจียวเจียวบอกให้หลงโม่นำเถาวัลย์เส้นยาว ๆ มาผูกเงื่อนกับท่อนไม้โดยที่ปลายด้านหนึ่งของท่อนไม้ทำเป็นตัวหมุนรอกที่ทำจากแท่งหิน จากนั้นเขาก็นำไม้ยาว 4 ท่อนมาผูกเข้าด้วยกันเป็นรูปทรงกากบาทอย่างละ 2 อันก่อนจะปักลงบนดิน เสร็จแล้วชายหนุ่มก็เอาท่อนไม้ที่มีเถาวัลย์ผูกอยู่ตรงกลางมามัดปลายเถาวัลย์เข้ากับถังหิน และนำไปวางไว้ตรงง่ามไม้ทั้ง 2 ด้าน
พอหญิงสาววางถังหินลงไปในบ่อน้ำ ไม่นานน้ำก็จมถังหิน ก่อนที่เธอจะบอกให้หลงอวี้จับแท่งหินพลางพูดเสียงเบาว่า “อวี้เอ๋อ ลองหมุนมันดูสิ”
ในขณะที่หลงจงถูมือตัวเองเบา ๆ พลางคิดในใจว่า
ข้าอิจฉาพี่ใหญ่มาก เขามักจะเป็นคนแรกที่ได้ลองใช้สิ่งที่ท่านแม่ทำ
“พี่ใหญ่ ให้ข้าช่วยไหม?” หลงเซียววางไม้เท้าที่ใช้คลำทางลงแล้วเดินตามหลังพี่ชายไป โดยที่เขาตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะช่วยเหลือทุกเมื่อ
ส่วนหลงเหยากำมือเป็นกำปั้น แล้วเท้าเอวไว้ทั้ง 2 ข้าง พร้อมกับดวงตาสีทับทิมที่เบิกกว้าง
“พี่ใหญ่ ท่านไหวไหม ถ้าไม่ไหว ปล่อยให้เป็นหน้าที่เสี่ยวเหยาเถอะ!”
ทางด้านผู้เป็นพี่ชายคนโตเลิกคิ้วขึ้น สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะจับแท่งหินและเริ่มหมุนมัน ตอนแรกเขาคิดว่ามันต้องใช้แรงเยอะมาก แต่เด็กชายไม่คาดคิดว่าพอเขาขยับมือเบา ๆ ถังหินก็ถูกดึงขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย
สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้หลงอวี้ยืนตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองลงไปที่มือของตัวเองด้วยความเหลือเชื่อ
มันจะง่ายขนาดนี้ได้ยังไง?
ในเวลาเดียวกัน พี่น้องอีก 3 คนพร้อมที่จะเข้ามาช่วย แต่พี่ใหญ่กลับยกถังน้ำขึ้นมาได้ในพริบตาโดยที่น้ำไม่หกเลยแม้แต่น้อย
“พี่ใหญ่ ท่านแข็งแกร่งขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?” หลงจงถามด้วยความประหลาดใจ
ถ้าเป็นในอดีตพวกเขาจะถือถังน้ำเดินโคลงเคลงไปมาจนน้ำหกไปเกือบครึ่ง
“ไม่ใช่ว่าข้าแข็งแกร่งขึ้น” หลงอวี้ส่ายหัวพร้อมยอมรับความจริงอย่างรวดเร็ว
“สิ่งที่ท่านแม่ทำนั้นใช้งานง่ายและสามารถตักน้ำขึ้นมาได้โดยไม่ต้องใช้แรงมากขนาดนั้น”
หลังจากที่คนเป็นพี่ใหญ่พูดจบ หลงเหยาก็ใช้นิ้วจุ่มลงไปในน้ำก่อนจะอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“อุ่นจัง น้ำในนี้อุ่นมาก!”
