บทที่ 350: ท่านลุงพวกนี้แปลกมาก

ระหว่างที่เดินทางกลับเผ่า พวกหลงอวี้ได้เรียนรู้ทักษะการล่าสัตว์กับหลงโม่และฝึกฝนอย่างขันแข็ง

เนื่องจากในเผ่าไม่มีอันตรายต่อเด็ก ๆ หูเจียวเจียวจึงพาหลงเหยาไปข้างนอกด้วยโดยที่ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร

ตอนที่มังกรหนุ่มรู้ว่าวันนี้จิ้งจอกสาวจะออกจากบ้าน เขาก็ทำความสะอาดหิมะบนถนนที่เธอกำลังจะผ่านไปโดยเฉพาะจนเกิดถนนกว้าง 2 เมตรทอดยาวจนถึงที่หมาย

เวลานี้แม่และลูกชายจับมือกันเดินไปเรื่อย ๆ พวกเธอใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงสถานที่ที่เซี่ยหมานนำพวกภูตไปสร้างกำแพง

เนื่องจากภูตกลุ่มใหม่มีเกือบพันคน เผ่าจึงไม่สามารถรองรับคนจำนวนมากขนาดนี้ได้ ดังนั้นหัวหน้าเผ่าเลยเจรจากับเซี่ยจื้อหนุ่มเพื่อขยายขนาดเผ่าออกไปทางทิศเหนือ โดยสิ่งแรกที่พวกเขาต้องทำก็คือขยายกำแพงแล้วมอบพื้นที่ทางทิศเหนือให้กับสมาชิกใหม่

เดิมที ชายสูงวัยอยากให้ภูตทั้งหมดเบียดเสียดกันอยู่ในเผ่าไปก่อนแล้วค่อยเริ่มงานกันหลังฤดูหนาวผ่านพ้นไป

แต่ผู้อาวุโสไม่คาดคิดว่าพวกเซี่ยหมานสามารถทำงานท่ามกลางฤดูหนาวได้สบาย ๆ

ตอนที่ทุกคนยังเป็นทาสในเผ่าหมาป่า ทุกอย่างที่พวกเขาเผชิญนั้นหนักหนากว่าตอนนี้มาก ในเมื่อปัจจุบันพวกเขามีทั้งอาหาร น้ำดื่มและอาณาเขตเป็นของตัวเองแล้ว ภูตเหล่านี้จึงเต็มใจทำงานต่อให้มีลมหนาวและหิมะตกหนักก็ตาม

ถึงแม้ว่าท่านผู้เฒ่าจะรู้สึกเห็นใจอีกฝ่ายมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามปรามใครได้อยู่ดี

ในท้ายที่สุด เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปล่อยให้พวกเขาทำตามที่ต้องการ

ทางด้านหูเจียวเจียวโชคดีมาก เพราะตอนที่เธอเดินทางออกจากบ้าน หิมะก็หยุดตกแล้ว แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันที่มีเมฆมากแต่ก็ไม่มีลมพัด หากเทียบกับวันที่เธอเดินทางกลับมาเผ่า ณ ตอนนี้ถือได้ว่าอากาศเย็นสบาย

เมื่อเวลาผ่านไปนานกว่า 1 เดือน จิ้งจอกสาวรู้สึกว่าฤดูหนาวไม่ได้หนาวจัดอย่างที่คิด

ปัจจุบันเซี่ยหมานกำลังเป็นผู้นำภูตในการขนก้อนหินมาใช้ในการสร้างกำแพง

หลังจากหูเจียวเจียวกลับมาเมื่อวานนี้ หลายคนก็ได้รับข่าวและอยากจะไปเยี่ยมนางเพื่อแสดงความขอบคุณ

แต่เซี่ยจื้อหนุ่มห้ามเอาไว้เสียก่อน

โดยที่เขาให้เหตุผลว่าอย่าเพิ่งไปรบกวนการพักผ่อนของหญิงสาว

ในตอนนั้นพวกเขาตระหนักว่าหูเจียวเจียวเป็นเพียงผู้หญิงบอบบางคนหนึ่ง นางจะต้องรู้สึกเหนื่อยล้าหลังจากเดินทางมาอย่างยาวนาน ซึ่งเวลานี้มันคงไม่เหมาะที่จะไปรบกวนนาง

ดังนั้นเหล่าภูตชายจึงมุ่งความสนใจในการขยายอาณาเขตและสร้างที่พักของตัวเองให้ดี เมื่อฤดูหนาวผ่านพ้นไปแล้ว พวกเขาค่อยไปขอบคุณอีกฝ่ายก็ยังไม่สาย

พอกลุ่มภูตคิดได้เช่นนี้ ทุกคนก็รู้สึกมีกำลังใจในการทำงาน

“เฮ้! นี่ข้าตาฝาดไปหรือเปล่า ทำไมข้าถึงเห็นผู้หญิงที่ช่วยชีวิตเรา...”

ภูตที่กำลังขนก้อนหินจู่ ๆ เขาก็เห็นร่างหนึ่งเดินเข้ามาใกล้

เขาขยี้ตาแรง ๆ พลางสะกิดภูตที่ยืนอยู่ด้านข้างซึ่งอีกฝ่ายพูดโดยไม่ได้หันไปมอง

“เจ้าต้องเห็นภาพหลอนแน่ ๆ แม่นางจะมาปรากฏตัวที่นี่ได้ยังไง”

แล้วคนอื่นก็ร่วมผสมโรงหัวเราะเยาะเขาทันที

“ถูกต้อง ข้างนอกหนาวขนาดนี้ ผู้หญิงควรจะเก็บตัวอยู่ในบ้านอุ่น ๆ มากกว่า”

“ข้าคิดว่าเจ้าอยากเจอนางจนเป็นบ้า แล้วยังเกิดอาการประสาทหลอนอีก!”

ขณะนั้นยังคงมีคนพูดเยาะเย้ยชายคนที่มองเห็นจิ้งจอกสาวไม่หยุด

ภูตชายจึงขยี้ตามองอีกครั้งอย่างตั้งใจ

“ข้าเห็นนาง! ข้าไม่ได้ตาฝาดไปเอง!”

เขากระชากแขนสหายอย่างลนลาน พร้อมกับที่เขาตะโกนด้วยความตื่นเต้น

“ถ้าไม่เชื่อ พวกเจ้าก็ลองหันไปมองสิ นางมาที่นี่จริง ๆ แถมนางยังพาลูกน้อยมาด้วย”

เขาไม่มีทางมองหญิงสาวผู้งดงามเช่นนี้ผิดไปแน่หลังจากที่เขาได้เห็นนางเพียงครั้งเดียว

ไม่นานเหล่าภูตชายก็หันกลับไปมองยังทิศทางที่อีกฝ่ายบอกด้วยความสงสัย

“!!!”

รูปร่างหน้าตาที่งดงามนี้ ใช่นางจริง ๆ ด้วย!

ภาพที่ปรากฏทำให้พวกภูตพากันตกตะลึง

“มันคือเรื่องจริง…”

“ผู้หญิงคนนั้นมาหาเรา นางยอมลดตัวมาหาพวกเราด้วยตัวเอง!”

อดีตทาสทั้งหลายรู้สึกตื่นเต้นมากจนมีคนหนึ่งเผลอปล่อยมือโดยไม่รู้ตัว

แล้วก้อนหินก็ตกกระแทกเท้าของเขาอย่างแรง

“โอ๊ย! เท้าข้า!!”

ชายคนที่ถูกก้อนหินหล่นใส่ยืนกุมเท้ากระโดดเหยง ๆ ด้วยขาข้างเดียว

ปรากฏว่าภูตคนอื่นที่อยู่ถัดจากเขาก็มีสภาพไม่ต่างกัน แล้วสิ่งนี้เกิดขึ้นเหมือนกับโดมิโน ทำให้ตอนนี้มีเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังระงมไปทั่ว

ทางด้านหูเจียวเจียวยกนิ้วขาวเรียวขึ้นชี้ไปทางภูต เธอกำลังแนะนำที่มาของภูตเหล่านี้ให้หลงเหยาฟัง

“เหยาเอ๋อ นี่คือภูตที่แม่พากลับมาจากเผ่าหมาป่า ในกลุ่มของพวกเขามีเด็กหลายคนที่อายุไล่เลี่ยกับหยินชาง เจ้าไปเล่นกับพวกเขาก็ได้นะ” เนื่องจากลูกของเธอไม่ชอบเล่นกับเด็กในเผ่าเพราะเคยมีเรื่องบาดหมางกันมา

แต่หลังจากนี้เขาจะมีเพื่อนเล่นมากมาย

เมื่อคนตัวเล็กได้ยินคำพูดของคนเป็นแม่ เขาก็ยกเปลือกตาที่หลุบต่ำอยู่ตลอดเวลาขึ้น

“จริงหรือ?”

นอกจากกินแล้ว งานอดิเรกอีกอย่างของเขาคือเล่น

“ถ้าอย่างนั้นพวกเขาก็เหมือนกับเสี่ยวเหยา พวกเขาไม่มีขนหรือ?”

คนตัวเล็กเบิกตาสีแดงทับทิมมองไปข้างหน้า

ขน?

หูเจียวเจียวตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะจำได้ว่าเจ้าตัวเล็กเข้าใจว่าตนเองไม่เหมือนเด็กคนอื่นหลังจากที่ได้เห็นลูกของโหวเซียง

“เอ่อ... เด็กบางคนก็อาจจะไม่มีขนเหมือนเหยาเอ๋อก็ได้”

แม่จิ้งจอกคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบ

ท้ายที่สุดแล้ว ภูตมีต้นกำเนิดมาจากสัตว์หลายสายพันธุ์ แล้วบางเผ่าพันธุ์ก็ไม่มีขนปกคลุมร่างกาย

“เอาล่ะ เสี่ยวเหยาอยากจะเล่นกับพวกเขา!” หลงเหยาดูเหมือนจะได้ความมั่นใจกลับคืนมา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

นั่นทำให้ผู้เป็นแม่ยิ้มจาง ๆ มองท่าทางน่าเอ็นดูนั้น

ดู ๆ แล้วคนกลุ่มนี้คงจะผ่านประสบการณ์ที่ลำบากมามากมาย ตอนที่เธอได้ยินสิ่งที่หัวหน้าเผ่าพูดเมื่อวานนี้ เธอก็รู้สึกว่าพวกเขาทำงานหนักมากจริง ๆ

หากเหยาเอ๋อสามารถเป็นเพื่อนเล่นกับเด็กเหล่านั้นได้ เขาน่าจะได้เรียนรู้สิ่งล้ำค่ามากมาย

ในขณะที่หญิงสาวกำลังคิดกับตัวเอง จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงร้องดังมาจากด้านหน้า

“โอ๊ย!!”

“โอ๊ย!”

“โอ๊ย...”

กลายเป็นว่าจากที่ทุกคนทำงานเป็นระเบียบเรียบร้อยยามนี้กลับเกิดความโกลาหลไปทั่ว

มิหนำซ้ำ ยังมีเสียงกรีดร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ อีก

ภาพที่ปรากฏดูชุลมุนวุ่นวายไปหมด

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เปลือกตาของหูเจียวเจียวกระตุก นี่เธออยู่ผิดที่ผิดเวลาใช่ไหม?

“ท่านแม่ พวกเขากำลังทำอะไรกันหรือ?” หลงเหยาถามขึ้นมาทันทีในขณะที่ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความอยากรู้และสงสัย

ท่านลุงพวกนี้แปลกมาก!

ทำไมพวกเขาถึงเอาหินขว้างใส่ตัวเอง?

พวกเขากำลังเล่นกันอยู่หรือ?

“ทำอะไรกันน่ะ!!” เสียงโกรธขึ้งของเซี่ยหมานดังมาจากด้านหลัง

ปัจจุบันเขาเป็นผู้นำของเหล่าทาสตั้งแต่ที่พวกเขาอยู่ในเผ่าหมาป่า  และเขามีชื่อเสียงมากในกลุ่ม

เมื่อภูตชายทุกคนได้ยินเสียงของชายหนุ่ม พวกเขาก็รีบหุบปาก ก่อนจะย้ายก้อนหินออกกันให้วุ่นเพื่อหลีกทางให้อีกฝ่ายเดินเข้ามา

“หัวหน้า ผู้หญิงที่ช่วยเราอยู่ที่นี่”

ภูตคนหนึ่งรายงานเสียงต่ำ

แล้วเซี่ยหมานก็หันไปเจอหูเจียวเจียวพอดี

เป็นเพราะการมาถึงของจิ้งจอกสาว พวกเขาจึงสร้างเรื่องน่าอับอายขายหน้าต่อหน้านางกันแบบนี้ มันยิ่งทำให้เขารู้สึกโกรธมากขึ้น

นางอาจจะรู้สึกว่าพวกเขาทำงานไม่เป็นและไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด

เดิมที การที่เซี่ยจื้อหนุ่มได้รู้ว่าตนไม่แข็งแกร่งเท่าภูตมังกรคนนั้นมันก็ทำให้เขารู้สึกอับอายมากพอแล้ว ตอนนี้สภาพของทุกคนอาจจะทำให้นางดูถูกเขายิ่งกว่าเดิม

ทันทีที่หูเจียวเจียวจับมือหลงเหยากำลังจะเดินต่อไป นางก็ถูกล้อมรอบด้วยเหล่าภูต

“แม่นาง ขอบคุณที่รับเราเข้ามาอยู่ในเผ่าและให้อาณาเขตที่กว้างใหญ่เช่นนี้แก่เรา”

“ท่านคือผู้มีพระคุณของเรา!”

“ช่วงเวลาที่ผ่านมา พวกเราคงจะมาสร้างปัญหาให้กับเผ่าของท่าน ในอนาคตเราจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอน...”

“ถ้าในอนาคตข้ามีลูก ข้าก็จะให้เขาเป็นวัวเป็นม้าคอยรับใช้ท่าน!”

ยิ่งหลายคนพูด หูเจียวเจียวก็ยิ่งรู้สึกทำตัวไม่ถูก

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกทุกคน จากนี้ไป เราจะเป็นภูตในเผ่าเดียวกัน เราเป็นครอบครัวใหญ่ เราไม่จำเป็นต้องแบ่งแยกกันชัดเจนแบบนี้” หญิงสาวพูดขัดจังหวะพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันในเผ่า

ถ้าเธอทำตัวเป็นมิตร เธอจะทำให้พวกเขาอยู่ในเผ่าด้วยความเต็มใจได้อย่างไร

ปัจจุบันหัวหน้าเผ่าก็อายุมากจนไม่สามารถควบคุมทุกคนได้ด้วยกำลังของเขาเอง แน่นอนว่าเขาจะต้องพึ่งพาวิธีอื่นเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้เธอจึงกำลังปูทางให้ผู้อาวุโสสามารถคว้าใจของทุกคนไปครองได้