บทที่ 346: พี่รองยอมถอย

“เอาล่ะ!” เสียงเรียบนิ่งของหัวหน้าเผ่าดังขึ้นมาขัดจังหวะทุกคน จากนั้นเขามองไปที่หูชิงเกาด้วยสีหน้าจริงจัง

“เรื่องวันนี้ข้าจะปล่อยไปก่อน แต่ต่อไปเจ้าจะทำตัวไร้สาระแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว”

จากคำพูดของจิ้งจอกหนุ่ม เขาเองก็รู้สึกว่าเซี่ยหมานทำตัวผิดปกติ

เขาคิดว่าภูตหนุ่มคนนี้น่าจะสนใจจิ้งจอกสาวจริง ๆ

ด้วยความแข็งแกร่งที่สามารถเป็นผู้นำภูต 800 คนได้ ในสายตาของชายสูงวัย เซี่ยหมานนั้นคู่ควรกับหูเจียวเจียว

แต่อีกฝ่ายก็แกล้งทำเป็นไม่ชอบนาง

ถ้าเขาอยากจะจีบเจียวเจียวเขาต้องไปต่อแถว!

ทว่าชายชราจะไม่เข้าไปแทรกแซงหรือทำอะไรกับชายคนนี้ เพราะภูต 800 คนอยู่ภายใต้คำสั่งของเขา

พอหัวหน้าเผ่าเป็นคนเอ่ยปากเอง ดังนั้นหูชิงเกาจึงทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับแบบไม่เต็มใจ “ก็ได้”

ถึงอย่างไรก็ตาม วันนี้เขาทำมามากพอแล้ว

คราวหน้าเขาค่อยหาโอกาสจัดการกับเจ้าหมอนั่นโดยที่ท่านผู้เฒ่าไม่รู้

ทางด้านเซี่ยหมานผงกหัวรับด้วยใบหน้าที่มืดมนและไม่ได้ติดใจเอาความคู่กรณีต่อ

เนื่องจากทุกสิ่งที่พวกเขากินและอาศัยอยู่ในตอนนี้เป็นของเผ่าอื่น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถบาดหมางกันเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ได้

อีกอย่าง…

เขาไม่ใช่คนเดียวที่ต้องทนทุกข์ทรมาน

ขณะเดียวกัน หูเจียวเจียวมองไปที่สีหน้าไม่ยอมแพ้ของพี่ชายคนรอง และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ปัจจุบันใบหน้าอันแสนหล่อเหลานั้นบวมเป่งไปหมดแล้ว แถมเบ้าตาเขาก็ถูกชกจนช้ำเป็นหมีแพนด้าทั้ง 2 ข้างซึ่งไม่ต่างกับของเซี่ยหมาน อีกทั้งปากก็เบี้ยวบวกกับมีเลือดออก

นี่มันไม่ต่างจากการหาเรื่องเจ็บตัวเปล่า ๆ เลยสักนิด

คงมีแค่พี่ชายคนที่ 2 เท่านั้นที่สามารถทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้ได้

เพียงแค่หญิงสาวมองตาของหูชิงเกา เธอก็เดาได้แล้วว่าเขายังคงต้องมีแผนอะไรในใจแน่ ๆ

“พี่รอง ท่านเอาชนะเขาไม่ได้หรอก อย่าทำอะไรมุทะลุอีกเลย” หูเจียวเจียวเดินไปที่ด้านข้างของหูชิงเกาและพยายามพูดปลอบโยนเขา

แต่สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ เธอไม่เข้าใจประเด็นที่พี่ชายทะเลาะกับคนอื่นเลย!

วงจรสมองของพี่รองนั้นคนธรรมดาคงไม่มีวันเข้าใจ

ทางด้านจิ้งจอกหนุ่ม คำว่า ‘ท่านเอาชนะเขาไม่ได้หรอก’ ของน้องสาวเป็นเหมือนระเบิดที่โยนเข้าไปในตัวเขาแล้วทำลายหัวใจจนแหลกไม่มีชิ้นดี

“ใครบอกว่าพี่เอาชนะเขาไม่ได้!”

“ถ้าพี่เอาชนะเขาไม่ได้สักครั้ง ก็ใช่ว่าพี่จะเอาชนะเขาไม่ได้ตลอดไปสักหน่อย”

“ไม่ช้าก็เร็ว พี่จะทุบเจ้านั่นให้แหลกคามือ!!”

หูชิงเกายิ่งรู้สึกถึงความโกรธที่สุมอยู่ในอก เขาจะต้องเรียกร้องความเป็นธรรมให้น้องสาว ประกอบกับชำระแค้นส่วนตัวอีก

“...” คนเป็นน้องสาวนิ่งไปชั่วครู่

เข้าใจแล้ว!

เมื่อกี้พี่รองคงต่อกรอีกฝ่ายไม่ได้จึงเลือกที่จะถอยเพื่อตั้งหลักใหม่

“เซี่ยหมาน เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะข้าประมาทเอง แล้วข้าจะมอบดอกเกลือ 2 ถุงให้เจ้าเป็นการชดเชย เจ้าเอาไปแบ่งให้คนของเจ้าด้วย” หัวหน้าเผ่าหันกลับมามองเซี่ยหมานด้วยสีหน้าใจดี

หลังจากชายชราโบกมือเบา ๆ ลูกน้อง 2 คนก็นำดอกเกลือมา 2 ถุง

ถุงดอกเกลือนี้มีน้ำหนักประมาณ 120 กิโลกรัม

ดังนั้นถุงดอกเกลือ 2 ใบก็เพียงพอที่จะเลี้ยงภูตได้ 800 คน และพวกมันสามารถเก็บรักษาอยู่ได้ตลอดฤดูหนาว

ทางด้านเซี่ยจื้อหนุ่มชำเลืองมองคู่กรณีที่มีสภาพยับเยินกว่าตน เมื่อเห็นดอกเกลือ 2 ถุงนี้ เขาก็ไม่มีข้อตำหนิใด ๆ ในใจ

“เอาเถอะ ข้าขอขอบคุณท่านผู้เฒ่าแทนพวกเขาด้วย”

ชายหนุ่มพยักหน้าและก็ปัดเรื่องบาดหมางในครั้งนี้ออกไปจากใจ

หากไม่ใช่เพราะไม่อยากก่อปัญหาในเผ่า หูชิงเกาคงจะเจ็บหนักยิ่งกว่าที่เห็น

ความจริงแล้วอาการบาดเจ็บเหล่านี้ไม่ครณามือเขาสักเท่าไหร่

ทว่าเพื่อแลกกับดอกเกลือ 2 ถุง มันไม่คุ้มเลย

ต่อมา เซี่ยหมานกล่าวอำลาหัวหน้าเผ่าแล้วทิ้งดอกเกลือ 2 ถุงไว้ให้คนของเขาจัดการ

ก่อนจากไป เซี่ยจื้อหนุ่มไม่กล้ามองหูเจียวเจียวมากกว่านี้

เพราะเขาและพี่ชายคนรองของนางทะเลาะกัน แถมไม่พอเขายังชิงเอาดอกเกลือจำนวนมากไปจากเผ่าของพวกนางอีก ดังนั้นนางต้องเกลียดเขามากแน่

“ท่านผู้เฒ่า ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราขอตัวกลับก่อน” เมื่อหูชิงเกาเห็นเซี่ยหมานจากไป เขาก็ไม่ได้รั้งอยู่ที่นี่ต่อ

เดิมทีจิ้งจอกหนุ่มมีอารมณ์ที่ร่าเริงไม่ค่อยคิดอะไรมากเหมือนกับหูชิงหยวน และเขาแค่รู้สึกไม่อยากอยู่ให้ท่านผู้เฒ่าดุด่าอะไรเพิ่ม

ทางด้านผู้อาวุโสมีท่าทีเหนื่อยล้าเล็กน้อย

จากนั้นเขาโบกมือเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายออกไปโดยเร็ว

“นี่ น้องเล็ก ไปกันเถอะ”

หูชิงเกากำลังจะดึงตัวน้องสาวออกไปพร้อมกัน แต่เขากลับถูกหยุดด้วยสายตาเย็นชาคู่หนึ่ง

เมื่อชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นหลงโม่ที่กำลังมองมือของหูเจียวเจียวด้วยดวงตาที่มีไฟลุกโชน

นั่นทำให้หูชิงเการีบดึงมือออกทันที ก่อนจะแอบบ่นในใจว่า

ให้ตายเถอะ ข้าขยับตัวจะทำอะไรก็มีแต่คนมาขัดขวางไปซะหมด นี่น้องสาวข้านะ ข้าแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยหรือไง!

“พี่รอง ท่านไปก่อนเถอะ ข้ายังมีเรื่องจะพูดกับท่านผู้เฒ่า” หูเจียวเจียวยิ้มพลางปฏิเสธพี่ชาย

นั่นทำให้คนเป็นพี่ชายต้องปล่อยมือน้องสาวอย่างไม่เต็มใจ

“เจียวเจียว ข้าจะรอเจ้าอยู่ข้างนอก” หลงโม่บีบมือเล็ก ๆ ที่บอบบางของภรรยาสาวแล้วเดินออกจากบ้านของผู้อาวุโสไป

เขารู้สึกวางใจที่ได้ฝากเจียวเจียวไว้กับท่านผู้เฒ่า

หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มังกรหนุ่มมีอีกอย่างที่ต้องไปทำ

ในไม่ช้า ภายในห้องก็เหลือเพียงหูเจียวเจียวกับหัวหน้าเผ่า

ถัดมา ชายสูงวัยระงับความเหนื่อยล้าในดวงตาและยิ้มใจดีให้จิ้งจอกสาว

“เจียวเจียว เจ้ามีอะไรจะคุยกับข้า—”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ หูเจียวเจียวก็เม้มริมฝีปากพร้อมกับทำหน้าเคร่งขรึม

“ท่านผู้เฒ่า มีบางอย่างเกิดขึ้นในเผ่าหรือ?”

เธอขัดจังหวะคำพูดของท่านผู้เฒ่าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

แม้ว่าหัวหน้าเผ่าจะพยายามปกปิดมันอย่างดีที่สุด แต่ดวงตาสีเข้มคู่นั้นก็หลอกเธอไม่ได้ ซึ่งมันบ่งบอกว่าเขานอนไม่หลับมาหลายคืนแล้ว

อะไรทำให้เขากังวลจนไม่สามารถข่มตานอนได้?

ในใจอีกฝ่ายให้ความสำคัญเพียงเรื่องความเป็นอยู่ของเผ่าเท่านั้น หญิงสาวจะเดาไม่ได้ได้อย่างไรว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ทางด้านหัวหน้าเผ่าตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นก็ฝืนยิ้ม

“เจียวเจียว ข้าปิดบังเจ้าไม่ได้จริง ๆ สินะ” ชายสูงวัยถอนหายใจพลางส่ายหัว “ความจริงแล้วข้าไม่อยากบอกเจ้าเร็วนัก”

“เจ้าเพิ่งกลับมาจากการเดินทาง ตอนนี้เจ้ายังไม่ได้พักผ่อนเลย ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าไร้ประโยชน์ที่จัดการเรื่องนี้ได้ไม่ดีเอง”

เดิมทีเขาต้องการซ่อนเรื่องดังกล่าวไว้สัก 2-3 วันเพื่อให้จิ้งจอกสาวได้พักผ่อนอย่างสงบ

แต่หูเจียวเจียวไม่เห็นด้วย

“ท่านผู้เฒ่า เผ่าเป็นของทุกคน หากมีอะไรเกิดขึ้น แน่นอนว่าทุกคนต้องหาทางแก้ไขร่วมกัน ทำไมท่านต้องแบกรับมันไว้คนเดียวล่ะ บอกข้ามาเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น?”

คนเป็นผู้นำสูงสุดได้ยินเช่นนั้นแล้วก็ถอนหายใจยาว

จากอารมณ์ที่ไม่มั่นคงของชายชรา ดูเหมือนว่าเขาจะกังวลเรื่องนี้มานานแล้ว แม้แต่ผมของเขาก็กลายเป็นสีดอกเลาไปเกือบหมด ในขณะที่ดวงตาของเจียวเจียวยิ่งคมดุมากขึ้น

“ท่านผู้เฒ่า เสบียงของเผ่าไม่เพียงพอหรือ?” หญิงสาวถามคำถามอื่น

แล้วท่านผู้เฒ่าก็ตกใจทันทีที่ถูกเธอเดาใจได้

“จะ-เจ้ารู้ด้วยหรือ...”

เดิมที เสบียงของเผ่ามีมากเกินพอสำหรับให้คนในเผ่าอยู่รอดไปตลอดฤดูหนาว

แต่หลังจากที่เซี่ยหมานนำภูต 800 คนกลับมา เสบียงของเผ่าก็ลดลงอย่างรวดเร็ว

ภายในเวลาไม่ถึง 2 เดือน เสบียงก็แทบจะหมดคลังแล้ว

หัวหน้าเผ่ารู้ว่าเซี่ยหมานและกลุ่มภูตพยายามกินอยู่อย่างประหยัดมากแล้ว พวกเขาไม่ใช่คนโลภ แต่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่ากลุ่มภูตที่มาใหม่มีคนมากเกินไปจึงทำให้อาหารไม่เพียงพอ

ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป คนในเผ่าจะไม่สามารถก้าวผ่านเดือนนี้ไปได้ด้วยซ้ำ

ดังนั้นจะไม่ให้ผู้นำสูงสุดของเผ่าร้อนใจจนนอนไม่หลับได้อย่างไรกัน

การที่มีภูตจำนวนมากเป็นเรื่องดี แต่หากไม่มีเสบียง พวกเขาก็จะอดตายทั้งหมด

“แน่นอนอยู่แล้ว” หูเจียวเจียวหลุบตาลงแล้วพึมพำ

เธอคาดเดาเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่วันที่ตนตัดสินใจพาพวกเซี่ยหมานกลับมาแล้ว

ดังนั้นเธอจึงคำนวณเวลาที่ต้องรีบกลับจากเผ่าเล่ยเหอ เพราะกลัวว่าเสบียงในเผ่าจะไม่เพียงพอ

ที่ผ่านมาหัวหน้าเผ่าคงเหนื่อยมาก อาจเป็นเพราะคราวนี้เธอพาภูตอีก 100 คนกลับมาด้วย และเขารู้สึกว่าการรับภูตไว้ทุกคนมันสร้างแรงกดดันให้เขามากเกินไป

“เฮ้อ” ผู้อาวุโสถอนหายใจ “ข้าไม่คาดฝันว่าเราจะสกัดกั้นการโจมตีของภูตหมาป่าได้ แต่เราไม่สามารถอยู่รอดได้ตลอดฤดูหนาวที่ยาวนานและเหน็บหนาวนี้...”

หากไม่มีทางเลือกอื่น พวกเขาสามารถเก็บเสบียงไว้ให้ผู้หญิงและเด็กเท่านั้น

ในตอนนั้นเอง หูเจียวเจียวเงยหน้าขึ้นพูดเบา ๆ ว่า

“ใครบอกว่าเราจะผ่านฤดูหนาวนี้ไปไม่ได้?”