บทที่ 345: เจ้าชอบหูเจียวเจียวงั้นรึ!?
“พี่รองคิดถึงเจ้ามากกก~”
หูชิงเกายิ้มกว้างวิ่งไปหาหูเจียวเจียว พร้อมกับอ้าแขนออกตั้งท่าจะเข้าไปกอดนางเต็มรัก ในขณะที่เขาหัวเราะร่าจนตาปิด
จังหวะนั้นใบหน้าของหลงโม่เปลี่ยนเป็นเย็นชา เขารีบก้าวไปขวางข้างหน้าภรรยาสาวอย่างรวดเร็ว
ส่วนจิ้งจอกหนุ่มที่ไม่ทันได้มองก็พุ่งเข้าไปกอดน้องเขย โดยที่แขนทั้ง 2 ข้างโอบกอดร่างกายส่วนบนของอีกคนเข้าเต็มเปา
แถมยังไม่พอเขายังใช้แก้มถูไปที่ไหล่ของหลงโม่ไม่หยุด
หูเจียวเจียว: ...
ลูกทั้ง 6 คน: ...
หลงเซียว: ข้ายินดีที่จะมอบสิทธิ์การรักษาให้ลุงรองไปรักษาดวงตาของเขาก่อน
ระหว่างนั้นหูชิงเกากำลังตื่นเต้นจนไม่ทันได้สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่พักหนึ่ง แล้วก็พูดออกมาว่า
“น้องเล็ก พี่คิดถึงเจ้ามากจริง ๆ ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีกล้ามเนื้อเยอะขึ้นนะเนี่ย”
“ตลอดเวลาที่ผ่านมาเจ้าคงจะทุกข์ทรมานมาก ตอนแรกพี่รองนึกว่าเจ้าจะผอมลง—”
“เอ๊ะ น้องเล็ก? ทำไมเจ้าดูตัวใหญ่และสูงกว่าพี่อีก?”
จิ้งจอกหนุ่มชะงักไปชั่วครู่ด้วยความสับสน
ในขณะที่เขายังคงหลับตา เขาเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของหลงโม่และค่อย ๆ จับดึงแก้มอีกคน
“เนื้อบนใบหน้าเจ้าก็แข็งด้วย!” คนเป็นพี่ชายอุทานด้วยความตกใจ
ส่วนภูตที่อยู่รายรอบนิ่งอึ้งกับฉากที่ปรากฏต่อสายตา
บัดนี้ใบหน้าของคนที่ถูกกอดมืดมนจนน่ากลัว ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นเพื่อคว้าข้อมือของหูชิงเกา
“น้องเล็ก ดูเหมือนว่าเจ้าจะแข็งแรงขึ้นด้วยเหมือนกัน...” ชายหนุ่มอยากจะดึงมือของเขาออก แต่ไม่ว่าเขาจะออกแรงมากแค่ไหนก็ไม่สามารถเอามือออกจากคีมเหล็กที่กำลังหนีบมือตนได้สักที
“พี่รองเริ่มเจ็บแล้วนะ!”
ทางด้านหูเจียวเจียวไม่รู้จะทำอย่างไร เธอยกมือกุมหน้าผากพลางร้องเตือนพี่ชายว่า “พี่รอง ลืมตาก่อน”
“หือ?”
หูชิงเกาลืมตาขึ้นและเห็นใบหน้าขุ่นมัวของน้องสาวพร้อมดวงตาเรียวสวยตรงหน้าเขา
แล้วนัยน์ตาที่เหมือนกัน 2 คู่ก็มองสบกันอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
วินาทีนั้นจิ้งจอกหนุ่มตกตะลึงไปสักครู่และยังคงรู้สึกสับสนในใจ
“น้องเล็ก ทำไมเจ้าถึงไปยืนอยู่ตรงนั้น?”
เขากำลังกอดน้องสาวของตัวเองอยู่ไม่ใช่หรือ?
ทางด้านหลงเหยายิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันน้ำนมที่ขาวเกลี้ยงเกลา ก่อนจะชี้นิ้วเล็ก ๆ ไปที่พ่อมังกร
“ลุงรอง คนที่ท่านกำลังกอดอยู่ไม่ใช่ท่านแม่”
“แต่เป็นท่านพ่อของเสี่ยวเหยาเอง~”
ตามด้วยหลงเซียวที่พยักหน้าแล้วพูดว่า “ลุงรองกับท่านพ่อของเราสนิทกันมากจริง ๆ”
“!!!”
ในตอนนั้นเอง ทั้งร่างของหูชิงเกาเหมือนถูกสายฟ้าฟาด ก่อนที่เขาจะดีดตัวออกจากหลงโม่ประหนึ่งสัมผัสโดนของร้อน
ในตอนแรกใบหน้าของเขาแข็งค้างอยู่อย่างนั้น แต่วินาทีต่อมาก็แปรเปลี่ยนเป็นความรังเกียจ
“นี่เจ้าๆๆๆ! เจ้าแต๊ะอั๋งข้า!!” จิ้งจอกหนุ่มชี้หน้าต่อว่าน้องเขย แต่เนื่องจากเขารู้สึกโกรธมาก นิ้วของเขาจึงสั่นน้อย ๆ
เมื่อกี้เขาจำได้ว่าตัวเองกอดชายตัวโตแนบชิดแค่ไหน!
ต่อมา หลงจงหัวเราะคิกคักพลางชี้หน้าลุงของตน “ลุงรอง ท่านต่างหากที่เป็นฝ่ายผิด”
ส่วนหลงอวี้พยักหน้าเห็นด้วยกับน้องสาม “ท่านนั่นแหละที่แต๊ะอั๋งท่านพ่อของข้า”
ในขณะที่หลงหลิงเอ๋อยืนกุมท้องตัวเองและหัวเราะอย่างหนักจนตัวงอ “ฮ่าๆๆๆๆ!”
“...” บัดนี้หูชิงเกากลายเป็นตัวตลกไปเสียแล้ว
ข้าอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอด ท่านเทพอสูร ถ้าท่านมีจริง ท่านขว้างก้อนหินมาฆ่าข้าเถอะ!
“กา! กา! กา!”
ทันใดนั้นก็มีอีกาบินอยู่เหนือหัว ในระหว่างที่มันบินผ่านจิ้งจอกหนุ่มก็มีอะไรบางอย่างตกใส่หัวเขาดังแหมะ
แล้วสิ่งไม่พึงประสงค์หนืด ๆ สีเหลืองปนสีขาวจำนวนมากก็ตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว
แล้วก็ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่พวกมันตกใส่หัวของหูชิงเกาคนเดียว
เทพอสูร: ข้าให้เจ้าได้สมดังใจเดี๋ยวนี้
“อ๊ะ! ไอ้นกบ้า ข้าจะฆ่าเจ้า! ตายซะ!” หูชิงเกาโกรธจนหน้ามืดขณะกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าเหมือนเท้าติดสปริง
“กา~ กา~”
อีกา: เจ้าหมอนี่ดูเพี้ยน ๆ ยังไงพิกล รีบเผ่นดีกว่า~
ในขณะเดียวกัน เมื่อหูเฉียง, หูหมินและคนอื่น ๆ ที่รีบร้อนวิ่งมาก็ได้เห็นฉากดังกล่าว
ตอนแรกแม่จิ้งจอกวัยกลางคนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
แต่นางก็ต้องตกใจกับสภาพของลูกชายคนรอง
“ลูกเอ๋ย แค่เราไม่ได้พบกันนานกว่า 1 เดือน ทำไมเจ้าถึงเป็นบ้าไปเสียแล้วล่ะ” หูหมินกล่าวพลางถอยหลังไปครึ่งก้าว
“ไม่เป็นไรนะเสี่ยวหมิน เจ้าไม่ต้องเสียใจไป เรายังมีลูกที่ปกติอีก 4 คน” หูเฉียงปลอบโยนภรรยาเสียงเบา
ส่วนหลงโม่จับมือหูเจียวเจียวเพื่อจูงนางมาหาพวกหูหมิน
จากนั้นเขาหยิบผ้าเช็ดหน้าหนังสัตว์ที่สะอาดออกจากอกแล้วส่งให้ภรรยาสาว
“กลิ่นมันไม่ค่อยพึงประสงค์เท่าไหร่ เจ้าใช้นี่สิ”
แล้วทุกคนก็พากันปิดปากปิดจมูกกันหมดเพราะพวกเขาไม่สามารถทนดมกลิ่นสิ่งปฏิกูลบนร่างกายของหูชิงเกาได้
ไม่นานทั้งคำพูดและท่าทางของชาวบ้านก็เผยให้เห็นว่าตนรังเกียจจิ้งจอกหนุ่มมากแค่ไหน
...
ครึ่งชั่วโมงถัดมา
หลังจากหูชิงเกาทำความสะอาดตัวเองเรียบร้อยแล้ว ในที่สุดเขาก็กลับมานั่งรวมตัวกับคนอื่นในบ้านของท่านผู้เฒ่า
“พวกเจ้า 2 คนทะเลาะกันทำไม?”
หัวหน้าเผ่าถามหูชิงเกาและเซี่ยหมานด้วยใบหน้าเย็นชา
เนื่องจากเซี่ยจื้อหนุ่มมีสถานะพิเศษในเผ่า เพราะเขาเป็นคนที่สามารถควบคุมภูต 800 คนได้ทั้งหมด ดังนั้นการที่ใครก็ตามไปทะเลาะกับเขาก็เท่ากับว่ามีเรื่องบาดหมางกับภูตทั้ง 800 คน
ปัจจุบันเผ่าแห่งนี้ต้องการกำลังคน ด้วยเหตุนี้ผู้เป็นหัวหน้าเผ่าย่อมไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้ง 2 ฝ่ายต้องแตกหักกัน
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน จู่ ๆ เขาก็คลั่งมาทำร้ายข้าก่อน” เซี่ยหมานตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ไม่มีใครรู้ว่าไอ้จิ้งจอกบ้าตัวนี้กำลังทำอะไรอยู่
“พี่รอง เกิดอะไรขึ้น?” หูเจียวเจียวขมวดคิ้วถามพี่ชาย
จากนั้นหูชิงเกาก็พ่นลมอย่างเย็นชา ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยความโกรธ
“น้องเล็ก เขาบอกว่าเขาไม่ชอบเจ้า”
“???”
หา! อะไรนะ!?
...
เมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว
ขณะนั้นหูชิงเกาได้รับคำสั่งจากหัวหน้าเผ่าให้ส่งเสบียงไปให้ภูต 800 คน
ในระหว่างที่เขาเดินผ่านที่พักของเหล่าสมาชิกใหม่
เสี่ยวสือโถวกำลังคุยกับเด็กโต 2-3 คน
“พี่หมานชอบพี่เจียวเจียว ถ้าพี่เจี่ยวเจียวกลับมา เราต้องหาทางช่วยพี่หมาน”
“เขาน่ะทึ่มมาก เขาไม่สามารถเกี้ยวพี่เจียวเจียวมาเป็นคู่คนเดียวได้อย่างแน่นอน”
เจียวเจียว?
น้องเล็ก!
เมื่อหูชิงเกาได้ยินการสนทนาของเด็ก ๆ ม่านตาของเขาก็ขยายออก แล้วเขาก็รีบถือเสบียงวิ่งไปหาเด็กพวกนั้น
“เจ้ากำลังพูดถึงใคร ใครคือพี่หมาน!?” ชายหนุ่มขว้างเสบียงอาหารลงข้างกลุ่มเด็ก ๆ แล้วตะโดนถามอย่างใจร้อน
เสียงเอะอะนั้นทำให้พวกเขาสะดุ้งโหยง
เสี่ยวสือโถวตอบอย่างระมัดระวังว่า “พี่หมานคือเซี่ยหมาน หัวหน้าของเรา”
“เซี่ยหมาน! เจ้ากล้าดียังไงมาชอบน้องสาวของข้า!”
แล้วหูชิงเกาก็รีบพุ่งไปหาอีกฝ่ายทันที
แค่หลงโม่มาฉกน้องสาวของเขาไปเขาก็เสียใจมากพออยู่แล้ว
ชายหนุ่มไม่อยากให้เซี่ยหมานมาทำตัวเกาะแกะน้องเล็กจนน่ารำคาญเหมือนเจ้ามังกรนั่น
ไม่นานเขาก็พบตัวการ จากนั้นเขาก็คว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายมาถามว่า
“เจ้าชอบน้องสาวคนเล็กของข้างั้นรึ!?”
“น้องสาวคนเล็กของเจ้าคือใคร?” เซี่ยหมานทำหน้างุนงง
“น้องสาวของข้าชื่อหูเจียวเจียว เจ้าชอบหูเจียวเจียวรึ!?” จิ้งจอกหนุ่มตะโกนถามอย่างหงุดหงิด
สีหน้าของเซี่ยจื้อหนุ่มแข็งทื่อทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น
เขารู้ได้ยังไง?
ไม่...
ไม่!
“ใครบอกว่าข้าชอบนาง ข้าไม่ชอบนาง อย่ามาพูดไร้สาระ” เซี่ยหมานตอบเสียงเด็ดขาดด้วยใบหน้าเย็นชา แล้วยกมือปัดมือของหูชิงเกาออกไป
แต่ในขณะที่ชายหนุ่มตอบ สีหน้าของเขาไม่เป็นธรรมชาติ
ทางด้านจิ้งจอกหนุ่มตกตะลึง ผู้ชายคนนี้บอกว่าเขาไม่ชอบน้องเล็ก?
เขาขมวดคิ้วมุ่นอยู่ครู่หนึ่ง ไม่กี่อึดใจต่อมา เขาก็แสดงสีหน้าบึ้งตึงพร้อมกับที่เสียงพูดดังขึ้นอีก 8 ระดับ
“นี่เจ้าพูดว่าอะไรนะ! น้องเล็กของข้าเป็นคนที่เก่งมาก เจ้ากล้าดียังไงถึงมาบอกว่าไม่ชอบนาง!”
หูชิงเกาพูดจบแล้วก็กำหมัดชกเข้าไปที่หน้าของฝ่ายตรงข้ามเต็มแรง
ผัวะ!
“อั่ก!” เซี่ยหมานอ้าปากค้างแล้วยกมือขึ้นกุมเบ้าตาพลางหันกลับไปมองคนบ้าที่ยืนจังก้าอยู่ข้างหน้าตนอย่างโกรธเกรี้ยว
“เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง!” ชายหนุ่มพูดเสียงลอดไรฟัน ไม่นานดวงตาอีกข้างหนึ่งของเขาก็ถูกชกไปด้วย
“...” เซี่ยจื้อหนุ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงพุ่งเข้าไปซัดหน้าหูชิงเกากลับ
ตุบตับ! ตุบตับ!
...
หลังจากหูเจียวเจียวฟังคำบอกเล่าของผู้เป็นพี่ชายแล้ว เธอก็พูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง
พี่รองของเธอ... มีความคิดที่แปลกประหลาดมากจริง ๆ โชคดีที่คนที่เขามีเรื่องด้วยคือเซี่ยหมานที่มีอารมณ์ค่อนข้างมั่นคง ไม่อย่างนั้นเขาคงถูกฆ่าไปแล้ว
หากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับหลงโม่ เธอกลัวว่าถ้าพี่ชายไม่ตายในวันนี้ก็อาจจะพิการไปเสียก่อน
ต่อมา จิ้งจอกสาวยืนขึ้นแล้วหันไปหาเซี่ยจื้อหนุ่มก่อนจะพูดขอโทษอีกฝ่าย
“ข้าขอโทษด้วยที่วันนี้พี่ชายคนที่ 2 ของข้าทำอะไรล่วงเกินเจ้าไป”
วินาทีนั้นสีหน้าของเซี่ยหมานนิ่งอึ้งก่อนจะขึ้นสีแดงระเรื่อ อีกทั้งในขณะนี้เขาไม่กล้าสบตาของหูเจียวเจียวโดยตรง เขาจึงหันไปอีกทางพลางโบกมือปฏิเสธอย่างเฉยเมย
นาง... ดูเหมือนนางจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยตอนได้ยินว่าเขาไม่ชอบนาง
“พี่ทำเกินไปที่ไหน?” หูชิงเกาลุกขึ้นยืนด้วยความไม่พอใจ “เห็นได้ชัดว่าเขาต่างหากที่ทำเกินไป!”
“พี่รอง!” หูเจียวเจียวปวดขมับตุบ ๆ
พอคนอื่นมาบอกว่าไม่ชอบเธอ เขาก็เลยไปทำร้ายอีกฝ่าย
ใครกันแน่ที่ทำเกินไป?
“ฮึ” ผู้เป็นพี่ชายสะบัดหน้าไปอีกทางแล้วพ่นลมอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเชิดคางขึ้นไม่ยอมพูดอะไรอีก
ในขณะเดียวกัน หลงโม่ที่นั่งอยู่ข้างหูเจียวเจียวหรี่ตาลง
ดวงตาสีทองที่เปล่งแสงน่าขนลุกกำลังจับจ้องไปที่ใบหน้าของเซี่ยหมานที่ปกคลุมไปด้วยรอยฟกช้ำเผยให้เห็นออร่าที่อันตราย
ภูตชายคนนี้อยากแย่งตัวเจียวเจียวของเขาไปอย่างนั้นหรือ?
--------------------------------------------------
พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: โอ๊ย พี่รองมีดีแค่หน้าตาคือไม่เกินจริง 55555 เซี่ยหมานอย่างซวย ต้องมาอยู่ท่ามกลางคนขี้หวงเจียวเจียวทั้งหลาย
