บทที่ 344: การต่อสู้ของหูชิงเกาและเซี่ยหมาน

ยามนี้หัวหน้าเผ่าเป็นเหมือนกับพ่อผู้ใจดี เขาปรารถนาที่จะได้เห็นการเติบโตทุกช่วงเวลาของลูกหลานก่อนที่ตนจะร่วงโรยไป

“ท่านผู้เฒ่า” หูเจียวเจียวทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม “เราทุกคนสบายดี ผู้หญิงและเด็กกลับมาแล้ว”

เมื่อชายสูงวัยได้ยินประโยคเรียบง่ายนี้ เคราของเขาก็สั่นเทาตามแรงอารมณ์

“ดี! ดี!”

ริมฝีปากของผู้เป็นหัวหน้าเผ่าสั่นน้อย ๆ อันที่จริงเขามีคำพูดหลายคำที่อยากจะพูดกับทุกคน แต่เพราะความตื่นเต้นที่ถาโถมเข้ามา หัวสมองของเขาจึงว่างเปล่า

มันไม่มีอะไรน่ายินดีไปกว่าการได้เห็นสมาชิกในเผ่าที่ตัวเองคอยดูแลมาหลาย 10 ปีกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว

“ดีที่พวกเจ้ากลับมาได้โดยปลอดภัย ดีแล้วที่ทุกคนกลับมาได้...” ดวงตาของผู้อาวุโสมีน้ำตาคลอหน่วย ถ้าไม่ใช่เพราะกำลังมีสายตาหลายร้อยคู่กำลังมองมา เขาคงไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้

“ท่านผู้เฒ่า ในช่วงเวลาที่ผ่านมาท่านคงลำบากมากแล้ว” จิ้งจอกสาวเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่าย เธอเคารพหัวหน้าเผ่าคนนี้มากจริง ๆ

“มันไม่ใช่งานหนักอะไร เป็นเจ้าต่างหากที่พาคนและหมอผีกลับมายังเผ่า เมื่อเทียบกับเจ้าแล้ว แม้ว่าข้าจะเหนื่อยตายก็คุ้มค่า!”

ในอนาคตเผ่าของพวกเขาจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน

จากนี้ทุกคนก็ไม่ต้องเกรงกลัวศัตรูที่คิดจะมารุกรานอีกต่อไป!

ต่อมา ชายชราหันไปหาหลงโม่ที่ติดตามหูเจียวเจียวอยู่ด้านหลัง “หลงโม่ เจ้าทำได้ดีมาก เจ้าไม่ทำให้ข้าผิดหวังเลย!”

นอกจากจิ้งจอกสาวแล้ว หัวหน้าเผ่ายังเป็นภูตคนแรกที่วางใจในตัวมังกรหนุ่ม

ฝ่ายที่ได้รับคำชมพยักหน้าตอบ ในขณะที่ดวงตาสีทองถูกย้อมด้วยแสงที่เปล่งประกาย ซึ่งมันเป็นแสงที่สะท้อนจากดวงตาของผู้อาวุโส “เจียวเจียวเป็นคู่ของข้า ตลอดชีวิตที่เหลือ ข้าจะปกป้องนางด้วยชีวิต”

คำพูดข้างต้นถือเป็นการให้คำมั่นสัญญาต่อท่านผู้เฒ่า หูเจียวเจียวและตัวเขาเอง

น้ำเสียงที่ชายหนุ่มเปล่งออกมาทุ้มลึกหนักแน่น ไม่ว่าเจียวเจียวอยากจะทำอะไร นางสามารถทำได้เลยเต็มที่ เขาจะเป็นคนคอยสนับสนุนอยู่ข้างหลังนางเอง

ยามนี้หูเจียวเจียวยกยิ้มกว้าง ในขณะที่มือทั้ง 2 ที่มีขนาดแตกต่างกันสอดประสานแนบชิดยิ่งกว่าเดิมราวกับว่าเธอกำลังตอบรับหลงโม่

จากนั้นพวกเด็ก ๆ และคนอื่นก็เข้ามาทักทายหัวหน้าเผ่าทีละคน หลังจากพูดคุยกันเสร็จแล้ว จิ้งจอกสาวก็เรียกหมอของเผ่าหนู 2 คนมาแนะนำตัว

“มีอีกเรื่องหนึ่ง ท่านผู้เฒ่า ข้าขอแนะนำพวกเขาหน่อย ทั้ง 2 คนนี้เป็นหมอของเผ่าเล่ยเหอ”

“หัวหน้าเผ่าเล่ยเหอเป็นคู่ที่พลัดพรากจากกันมานานของแม่ข้า แล้วเผ่านี้ก็เป็นเผ่าที่อิงหยวนมุ่งหน้าไปตามหา พวกเราได้คุยตกลงกันเรียบร้อยแล้วว่าพวกเขาจะย้ายมาอยู่เผ่าเราหลังจากฤดูหนาวปีนี้สิ้นสุดลง” หูเจียวเจียวไม่ลืมที่จะคุยเรื่องภารกิจกับหัวหน้าเผ่า

สิ่งที่หญิงสาวกล่าวทำให้ผู้มีอำนาจสูงสุดในเผ่าทำหน้าประหลาดใจ แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าเผ่าของพวกเขาก็เกิดจากการรวมตัวของภูตที่เผ่าล่มสลาย เป็นเรื่องปกติที่ครอบครัวบางครอบครัวจะพลัดพรากจากกัน ดังนั้นเขาจึงไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ดี ดีเลย” ชายชราพยักหน้าอย่างมีความสุขพลางคิดว่าเผ่ากำลังจะเติบโตอีกครั้ง!

เวลานี้มันช่างเหมือนกับความฝัน…

แม้ว่าหมอจะไม่มีค่าเท่าหมอผี แต่ก็ยังถือว่าเป็นทรัพยากรที่หาได้ยากเช่นกัน

อีกทั้งเผ่าของพวกเขาในตอนนี้มีเพียงหมอผี 1 คนและหมอแก่ ๆ อีกคนหนึ่ง ซึ่งหมอแก่คนนี้เริ่มเลอะเลือนไปมากแล้ว เขาไม่สามารถสอนวิชาให้ลูกศิษย์ได้อีก รวมถึงไม่สามารถรักษาโรคใด ๆ ให้ใครได้ด้วย การที่เผ่าจะมีหมอคนใหม่เพิ่มขึ้นมาถือได้ว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่ง

ระหว่างนั้นหูเจียวเจียวมองเข้าไปในเผ่า แต่เธอไม่เห็นภูตที่ถูกพาตัวกลับมาจากเผ่าหมาป่าแม้แต่คนเดียว เธอจึงถามขึ้นมาอย่างสงสัย

“ท่านผู้เฒ่า เซี่ยหมานกับเฟิงเฉิง พวกเขาอยู่ในเผ่าเป็นยังไงบ้าง ทุกคนปรับตัวกันได้ไหม?”

ก่อนที่หญิงสาวจะได้ถามอะไรต่อ ก็มีเสียง ‘ตูม!’ ดังมาจากด้านหลัง

ตูม! โครม!

เสียงที่ดังมาจากในเผ่าคล้ายกับเสียงก้อนหินกระแทกเข้าใส่ภูเขา มันหนวกหูมากและทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือน

แต่ถ้าฟังดูให้ดี ๆ ก็จะได้ยินเสียงสบถด่าบวกกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดปะปนอยู่ในเสียงดังก้องนั้น

มันยากที่จะเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ ‘ดี’

“...”

จิ้งจอกสาวมองผู้อาวุโสพร้อมกับมีเครื่องหมายคำถามแปะอยู่บนใบหน้า

เอิ่ม... ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ท่านแน่ใจใช่ไหมว่าพวกเขาไม่ได้กำลังรื้อเผ่า?

บัดนี้รอยยิ้มบนใบหน้าของท่านผู้เฒ่าแข็งทื่อ คอตั้งตรง จากนั้นเขาค่อย ๆ หันศีรษะไปมองด้านหลังเหมือนหุ่นยนต์

ณ ใจกลางของเผ่าดูเหมือนจะมีเงา 2 เงาต่อสู้กันไปมา ซึ่งการต่อสู้นั้นมันรุนแรงมากจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร

ขณะนั้นสีหน้าของชายชราเหยเกไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะหันมายิ้มแหย ๆ ให้หญิงสาว

“มัน... มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร นั่นเป็นแค่การต่อสู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของคนในเผ่า ข้าจะไปดูพวกเขาสักหน่อย แต่เดี๋ยวมันก็จบลงแล้ว...” ผู้เป็นหัวหน้าเผ่าฝืนยิ้ม ก่อนจะหันไปส่งสายตาให้ลูกน้องคนสนิท แล้วเดินกลับเข้าไปในเผ่าอย่างรวดเร็ว

ส่วนหูเจียวเจียวกับหลงโม่มองหน้ากัน ก่อนจะติดตามชายสูงวัยไปด้วยความไม่สบายใจ

“หยินชาง ไปดูกันเถอะ!” หลงหลิงเอ๋อลูบคางตัวเองแล้วก็ดึงแขนเสื้อของเด็กหนุ่มด้วยความตื่นเต้น

จากนั้นลูกทุกคนก็ติดตามแม่จิ้งจอกไปแบบไม่ต้องคิดอะไรต่อ

แต่มีเพียงหลงเหยาเท่านั้นที่ยืนหาวพลางบิดบั้นท้ายไปมาด้วยความรู้สึกอยากกลับบ้าน

“เสี่ยวเหยาเหนื่อย เสี่ยวเหยาอยากกลับบ้านไปนอน...”

เขาจำได้ว่ามีอาหารมากมายในโกดังที่บ้าน

เขาจะกลับไปก่อนเพื่อช่วยพ่อแม่เฝ้าอาหาร!

ทันทีที่เด็กน้อยหันหลังกลับ ก่อนที่เขาจะทันได้ก้าวเท้าออกไป หลงจงก็คว้าคอเสื้อลากเขาไปยังทิศทางตรงกันข้าม

จากนั้นเด็กชายเหลือบมองหน้าเจ้าเด็กอ้วนอย่างเอือมระอาราวกับว่าเขามองความคิดของอีกฝ่ายได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

“อย่าคิดว่าเจ้าจะขโมยอาหารได้”

แน่นอนว่าพี่น้องควรอยู่ด้วยกัน ไม่แยกจากกันไปไหน

วินาทีนั้นหลงเหยาตกตะลึง เขาเบะปากพร้อมกับที่มีน้ำตาคลอหน่วย ก่อนจะพูดอย่างโศกเศร้า

“ฮือ ๆ... เสี่ยวเหยาไม่อยากไป...”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์เลือก” คนเป็นพี่ชายตอบแบบไร้เยื่อใย

...

ในไม่ช้า ทุกคนก็เข้ามาในเผ่า

ตรงบริเวณกลางเผ่ามีเงาสีขาวแดง 2 เงากำลังต่อสู้กันอลหม่านจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร

ถ้าสังเกตดูให้ดี ๆ จะเห็นว่า 1 ในนั้นเป็นภูตจิ้งจอกแดงที่มีท่าทางดื้อรั้น ส่วนอีกคนคือภูตเซี่ยจื้อผู้สูงศักดิ์และหยิ่งยโส

เห็นได้ชัดว่าไม่ว่าจะเป็นฝ่ายไหน ทั้งคู่ก็เป็นภูตที่ดูสง่างาม แต่ตอนนี้พวกเขากลับมากัดกันฝุ่นตลบจนภาพลักษณ์ไม่เหลือชิ้นดี

ภาพที่ปรากฏคือคนหนึ่งบีบคอ อีกคนเตะเป้าเหมือนกับเด็กวัย 5 ขวบกำลังทะเลาะกัน

ในเวลานี้ เด็กทั้ง 6 คนเห็นภูตทั้ง 2 กำลังต่อสู้กันอยู่ไกล ๆ พวกเขาไม่ได้ขยับเข้าไปใกล้มากกว่านั้นขณะที่ทุกคนแสดงท่าทางดูถูก

หลงจง: ขนาดเสี่ยวเหยากับข้ายังไม่ทะเลาะกันแบบนี้แล้ว

หลงเหยา: ใช่ ๆๆ!

“พี่รอง!” ทันทีที่หูเจียวเจียวเห็นร่างของจิ้งจอกแดงอย่างชัดเจน เธอก็รู้สึกปวดหัวตุบ ๆ

ทำไมเขาถึงไปต่อสู้กับเซี่ยหมาน!?

“หยุด! พวกท่าน 2 คนหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

“เซี่ยหมาน หูชิงเกา หยุด!!”

ชายชรารีบเข้าไปขัดขวางการต่อสู้ แต่ทันทีที่เขาเข้าไปใกล้ เขาก็ถูกหางของสุนัขจิ้งจอกฟาดเข้าใส่

“ไอ้ม้าขาว วันนี้ข้าจะเอาเจ้าให้ตาย!” หูชิงเกาที่โกรธจนเลือดขึ้นหน้าไม่สนใจอะไรและขึ้นคร่อมคู่ต่อสู้ก่อนจะระดมหมัดใส่อีกคนไม่ยั้ง เขาไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงห้ามปรามของคนอื่น

“ออกไป!” ดวงตาของเซี่ยหมานฉายแววไม่พอใจ เขาเหวี่ยงจิ้งจอกหนุ่มออกแล้วใช้กีบเท้าเตะเข้าไปที่ศีรษะอีกคน

ในเวลานั้นหิมะที่อยู่ใต้กีบเท้าเซี่ยจื้อหนุ่มฟุ้งกระจายเต็มใบหน้าของผู้อาวุโสที่กำลังจะเข้าไปห้ามปรามทั้งคู่

“...”

บัดนี้เส้นเลือดบนหน้าผากของผู้มีอำนาจสูงสุดในเผ่าปูดขึ้นจนเห็นได้ชัด ตอนนี้เขารู้สึกหมดความอดทนกับเจ้าหนุ่ม 2 คนนี้แล้ว

“ทุกคน! ข้า-บอก-ว่า-ให้-หยุด!!”

แล้วภูตชายทั้ง 2 ที่กำลังทำร้ายร่างกายกันก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกสติกลับมาจึงหยุดเคลื่อนไหวแล้วหันหน้าไปมองทางต้นเสียงพร้อมกัน

ขณะนี้หัวหน้าเผ่ากำลังมองพวกเขาด้วยความโกรธ

“ท่านผู้เฒ่า” จังหวะนั้นหูชิงเกาเหลือบไปเห็นหูเจียวเจียวที่อยู่ด้านหลังผู้อาวุโสพอดี เขาผลักเซี่ยหมานที่ตนล็อกคออยู่ออกอย่างตื่นเต้น

“น้องเล็ก! เจ้ากลับมาแล้ว น้องเล็ก!”

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: พวกเจียวเจียวยังไม่ทันได้เข้าเผ่าเลยก็มีเรื่องแล้ว อะไรกันครับเนี่ย!